Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η σημερινή ημέρα είναι πράγματι επετειακή. Είναι η μέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ επιβιβάστηκε στην περιοχή του σημερινού πόντου για να εγκαινιάσει την τελική φάση μιας προσπάθειας που είχαν ξεκινήσει οι προκάτοχοι του πολλά χρόνια πριν. Και μην γελιέστε, αυτή η προσπάθεια δεν αφορούσε την Ελλάδα ή τους Πόντιους. Ήταν ένα καθαρά εθνικιστικό ζήτημα της τουρκίας που στα πλαίσια της γνωστής μουσουλμανικής κουλτούρας, ιδεολογίας και αντίληψης, οτιδήποτε δεν είναι ίδιο με αυτή, είναι εχθρικό.
Γιατί πριν από αυτήν την ημέρα, εκεί στο 1919 οι τούρκοι είχαν ήδη ξεκινήσει την πίεση εναντίον των ποντίων με λεηλασίες, βιασμούς αλλά και νόμους που ανάγκαζαν τους ντόπιους που δεν αποδέχονταν τον τούρκικο στρατό (το θρήσκευμα κ.α.) να εργαστούν ως ουσιαστικά σκλάβοι και να πεθάνουν είτε λόγω πείνας, είτε λόγω συνθηκών. Και μάλιστα πολύ λίγο νωρίτερα, το 1917 είχαν ολοκληρώσει μία άλλη "εκκαθάριση" μία γενοκτονία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει η ιστορία. Αυτή των Αρμενίων. Η αυτοπεποίθηση και η φόρα που είχε πάρει ο τουρκικός στρατός από την δολοφονία και σφαγή 1.500.000 αρμενίων, οδήγησε στην σφαγή άλλου μισού εκατομμυρίου πόντιων. Για εκείνους δεν είχε διαφορά. Δεν ήταν μάχη εναντίον του ελληνισμού. Ήταν απλά συνέχεια αφανισμού οποιουδήποτε βρισκόταν στην... μέση.
Η τούρκοι είναι φυσικό να έχουν επέτειο σήμερα. Εμείς επιλέξαμε τούτη την μέρα το 1994 για να τιμούμε τους νεκρούς της γενοκτονίας των ποντίων. Εκείνοι, γιορτάζουν από το 1923 την επέτειο της τουρκικής "δημοκρατίας". Στον προβληματισμό λοιπόν αυτό, δεν με ενδιαφέρει να γίνω γραφικός και να μιλήσω για τους βιασμούς, τους νεκρούς από γδαρμούς, κρέμασμα, εκτελέσεις, τις δολοφονίες των παιδιών από τις μητέρες τους για να μην ακουστούν τα παιδικά κλάματα και προδοθούν οι κρυψώνες των αμάχων, δεν θέλω να μιλήσω για ηρωικές προσπάθειες πόντιων που έδωσαν το αίμα τους απλά για να υπερασπιστούν τον τόπο τους.
Όχι. Σήμερα, 100 εξοργιστικά χρόνια μετά, θέλω να σταθώ στον πολιτισμό. Βλέπετε, οι πόντιοι δεν ήταν παρά ένα κομμάτι του ελληνισμού του Πόντου, ωστόσο ένα από αυτά που ξεχώριζε για το πνεύμα και τον πολιτισμό του. Πολλά χρόνια πριν τις επιθέσεις των τούρκων, οι Πόντιοι είχαν οργανώσει την κοινωνία τους με βάση την Παιδεία, με παραδείγματα όπως το σπουδαίο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τα πολυπληθή σχολεία, οι βιβλιοθήκες και τα σημαντικά πνευματικά κέντρα. Γεγονότα που εκμηδενίστηκαν είτε από τις μετέπειτα λεηλασίες είτε απλά από την καταπάτηση και τουρκοποίηση από τους κατακτητές.
100 χρόνια μετά, συμβαίνει μία δεύτερη γενοκτονία. Αυτή της τιμής της μνήμης όχι μόνο των νεκρών αλλά και του πολιτισμού αυτού του λαού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του μέσου (ηλίθιου) αδελφού έλληνα στο άκουσμα αυτού του λαού είναι τα... ανέκδοτα! Όλοι εμείς οι μη-Πόντιοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης μας κάποιοι από εμάς ευτυχώς μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε τι πραγματικά εστί Πόντιος. Πόσο ανώτερος πολιτιστικά υπήρξε από το συνονθύλευμα του σημερινού έλληνα.
Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση, που έως και σήμερα η γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται από ελάχιστα κράτη και κρατίδια ανά τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς οι έλληνες, ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές του ζητήματος αυτού, δεν καταφέραμε εδώ και 100 χρόνια να το αναδείξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωριστεί από εκατοντάδες δημοκρατικά κράτη εκεί έξω και μάλιστα έχοντας ως σύμμαχο την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Δυστυχώς 100 χρόνια τώρα, φτιάχνουμε την κοινωνία μας γράφοντας ανέκδοτα για τους Πόντιους και άντε μερικά αγάλματα ανά την Ελλάδα και όχι έχοντας στην πολιτική μας ατζέντα και μάλιστα εν όψη ευρωεκλογών, την προώθηση του ζητήματος στο Ευρωκοινοβούλιο με ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες που ακόμα παραμένουν ζωντανά.
Πολύ φοβάμαι πως από σήμερα και στα επόμενα 100 χρόνια ποτέ κανείς δεν θα έχει κάνει τίποτα. Οι νεκροί δεν θα ησυχάσουν ποτέ και ένας σπουδαίος, περήφανος και αντρίκειος πολιτισμός θα σβήνει αργά μέσα από την ανικανότητα, την ηλιθιότητα του ανιστόρητου νεοέλληνα. Αλλά όπως έλεγαν πολύ προνοητικά οι Πόντιοι... "τεμέτερον-τεσέτερον". +Yanni Spiridakis
Γιατί πριν από αυτήν την ημέρα, εκεί στο 1919 οι τούρκοι είχαν ήδη ξεκινήσει την πίεση εναντίον των ποντίων με λεηλασίες, βιασμούς αλλά και νόμους που ανάγκαζαν τους ντόπιους που δεν αποδέχονταν τον τούρκικο στρατό (το θρήσκευμα κ.α.) να εργαστούν ως ουσιαστικά σκλάβοι και να πεθάνουν είτε λόγω πείνας, είτε λόγω συνθηκών. Και μάλιστα πολύ λίγο νωρίτερα, το 1917 είχαν ολοκληρώσει μία άλλη "εκκαθάριση" μία γενοκτονία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει η ιστορία. Αυτή των Αρμενίων. Η αυτοπεποίθηση και η φόρα που είχε πάρει ο τουρκικός στρατός από την δολοφονία και σφαγή 1.500.000 αρμενίων, οδήγησε στην σφαγή άλλου μισού εκατομμυρίου πόντιων. Για εκείνους δεν είχε διαφορά. Δεν ήταν μάχη εναντίον του ελληνισμού. Ήταν απλά συνέχεια αφανισμού οποιουδήποτε βρισκόταν στην... μέση.
Η τούρκοι είναι φυσικό να έχουν επέτειο σήμερα. Εμείς επιλέξαμε τούτη την μέρα το 1994 για να τιμούμε τους νεκρούς της γενοκτονίας των ποντίων. Εκείνοι, γιορτάζουν από το 1923 την επέτειο της τουρκικής "δημοκρατίας". Στον προβληματισμό λοιπόν αυτό, δεν με ενδιαφέρει να γίνω γραφικός και να μιλήσω για τους βιασμούς, τους νεκρούς από γδαρμούς, κρέμασμα, εκτελέσεις, τις δολοφονίες των παιδιών από τις μητέρες τους για να μην ακουστούν τα παιδικά κλάματα και προδοθούν οι κρυψώνες των αμάχων, δεν θέλω να μιλήσω για ηρωικές προσπάθειες πόντιων που έδωσαν το αίμα τους απλά για να υπερασπιστούν τον τόπο τους.
100 χρόνια μετά, συμβαίνει μία δεύτερη γενοκτονία. Αυτή της τιμής της μνήμης όχι μόνο των νεκρών αλλά και του πολιτισμού αυτού του λαού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του μέσου (ηλίθιου) αδελφού έλληνα στο άκουσμα αυτού του λαού είναι τα... ανέκδοτα! Όλοι εμείς οι μη-Πόντιοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης μας κάποιοι από εμάς ευτυχώς μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε τι πραγματικά εστί Πόντιος. Πόσο ανώτερος πολιτιστικά υπήρξε από το συνονθύλευμα του σημερινού έλληνα.
Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση, που έως και σήμερα η γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται από ελάχιστα κράτη και κρατίδια ανά τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς οι έλληνες, ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές του ζητήματος αυτού, δεν καταφέραμε εδώ και 100 χρόνια να το αναδείξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωριστεί από εκατοντάδες δημοκρατικά κράτη εκεί έξω και μάλιστα έχοντας ως σύμμαχο την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Δυστυχώς 100 χρόνια τώρα, φτιάχνουμε την κοινωνία μας γράφοντας ανέκδοτα για τους Πόντιους και άντε μερικά αγάλματα ανά την Ελλάδα και όχι έχοντας στην πολιτική μας ατζέντα και μάλιστα εν όψη ευρωεκλογών, την προώθηση του ζητήματος στο Ευρωκοινοβούλιο με ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες που ακόμα παραμένουν ζωντανά.
Πολύ φοβάμαι πως από σήμερα και στα επόμενα 100 χρόνια ποτέ κανείς δεν θα έχει κάνει τίποτα. Οι νεκροί δεν θα ησυχάσουν ποτέ και ένας σπουδαίος, περήφανος και αντρίκειος πολιτισμός θα σβήνει αργά μέσα από την ανικανότητα, την ηλιθιότητα του ανιστόρητου νεοέλληνα. Αλλά όπως έλεγαν πολύ προνοητικά οι Πόντιοι... "τεμέτερον-τεσέτερον". +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το