Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.
Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.
Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…
...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:
Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.
Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους! +Yanni Spiridakis
Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…
...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:
Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.
Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους! +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το