Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάει καιρός. Οι περισσότεροι από τους κάποτε 7-8 χιλιάδες αναγνώστες μου, σκόρπισαν από δω κι από κει σε βελτιωμένες αναβαθμίσεις του διαδικτυακού χάους και καλά το έκαναν. Από σήμερα όμως σκέφτηκα να επιστρέψω -ίσως εβδομαδιαία- για να τιμήσω κι εγώ αυτό το χάος.
Την περίοδο που έλειψα έγιναν διάφορα σημαντικά, αξιοπρόσεχτα και μη αναστρέψιμα. Την περίοδο που έλειψα ήθελα να κρατήσω μυστική την μεγάλη μου προσπάθεια να χωρέσω σε κάποιο παραμύθι με πρίγκιπες και βασίλισσες -σαν εκείνα που διαβάζω στα παιδιά- πάσχισα να γίνω κάποιος από αυτούς τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες ή έστω εκείνους τους καθημερινούς τύπους που στο τέλος γίνονται οι ήρωες της ημέρας και παίρνουν το κορίτσι. Σας ορκίζομαι πως φορούσα κάθε μέρα καθαρά ρούχα και ένα αστραφτερό χαμόγελο που λίγο αλλοίωνε το στραβό μου δόντι στο πλάι!
Παραλίγο να τα καταφέρω κιόλας! Φόρεσα και χρωματιστά ρούχα. Κόκκινα, λευκά, γαλάζια και κάθε λογής φανταχτερά επιφωνήματα. Ακόμα και το αμάξι μου έγινε -κάπως- λευκό.
Λένε όμως πως ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Εδώ και μερικές μέρες κάθομαι σε έναν σκούρο γκρι καναπέ και αποφασίζω να βγάλω την μάσκα που το τραγούδι των Queen με κινητοποίησε να βάλω. Και το ωραιότερο είναι πως δεν το συνειδητοποίησα μετά από μια σειρά γεγονότων, αλλά κάνοντας σήμερα βόλτα τον σκύλο μου (ναι, έχω κι απ'αυτόν, θα τα πούμε άλλη φορά). Κατά την διάρκεια του περιπάτου μου ανάμεσα σε κάθε λογής ξένους που έτρεχαν, περπατούσαν μόνοι ή με παρέα, που έκαναν ποδήλατο, άκουγαν μουσική ή κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, υπήρχα εγώ με μία γκριμάτσα ανθρώπου που μόλις έθαψε τη μάνα του. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βόλτα αναρωτήθηκα γιατί την απόλαυσα τόσο πολύ σήμερα και τότε το κατάλαβα: μα, είχα βγάλει την μάσκα μου. Δεν χαμογέλασα σε κανέναν, δεν προσποιήθηκα ότι δέχομαι τα βλέμματα προς τον σκύλο μου, δεν μπήκα καν στην διαδικασία να ανταλλάξω ματιά με κανέναν. Είχα βγάλει την ευγενική και χαμογελαστή μάσκα και επιτέλους ήμουν αυτός που είμαι!
Ξαφνικά, τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος για να χωρέσεις κάπου. Η δική μου η μάσκα φορέθηκε πολύ πριν τον κορονοίό και τώρα αποφάσισα να επιστρέψω. Το πρόβλημα στην όλη φάση, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνρωποι που με αγαπούν, με νοιάζονται.
Όλοι εκείνοι θα ενδιαφερθούν, θα αναρωτηθούν γιατί να είμαι "έτσι". Κανένας από αυτούς δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ακριβώς αυτό που νιώθεις. Κανένας δεν θα σεβαστεί το σκυθρωπό πρόσωπο πίσω από την μάσκα που κάποτε φορούσα. Ελάχιστοι θα με αποδεχτούν, πολλοί όμως θα τρέξουν να με σχολιάσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την εξέλιξη της κανονικότητάς μου.
Έχω υπάρξει η ψυχή της παρέας για χρόνια. Έχω γελάσει μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω άλλο, έχω κάνει τον γελοτοποιό για να φέρω το γέλιο σε άλλους, αν όμως ζητάτε ακόμα έναν τέτοιο τύπο, τότε είστε στην αναζήτηση για τον λάθος άνθρωπο. +Yanni Spiridakis
Την περίοδο που έλειψα έγιναν διάφορα σημαντικά, αξιοπρόσεχτα και μη αναστρέψιμα. Την περίοδο που έλειψα ήθελα να κρατήσω μυστική την μεγάλη μου προσπάθεια να χωρέσω σε κάποιο παραμύθι με πρίγκιπες και βασίλισσες -σαν εκείνα που διαβάζω στα παιδιά- πάσχισα να γίνω κάποιος από αυτούς τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες ή έστω εκείνους τους καθημερινούς τύπους που στο τέλος γίνονται οι ήρωες της ημέρας και παίρνουν το κορίτσι. Σας ορκίζομαι πως φορούσα κάθε μέρα καθαρά ρούχα και ένα αστραφτερό χαμόγελο που λίγο αλλοίωνε το στραβό μου δόντι στο πλάι!
Παραλίγο να τα καταφέρω κιόλας! Φόρεσα και χρωματιστά ρούχα. Κόκκινα, λευκά, γαλάζια και κάθε λογής φανταχτερά επιφωνήματα. Ακόμα και το αμάξι μου έγινε -κάπως- λευκό.
Λένε όμως πως ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Εδώ και μερικές μέρες κάθομαι σε έναν σκούρο γκρι καναπέ και αποφασίζω να βγάλω την μάσκα που το τραγούδι των Queen με κινητοποίησε να βάλω. Και το ωραιότερο είναι πως δεν το συνειδητοποίησα μετά από μια σειρά γεγονότων, αλλά κάνοντας σήμερα βόλτα τον σκύλο μου (ναι, έχω κι απ'αυτόν, θα τα πούμε άλλη φορά). Κατά την διάρκεια του περιπάτου μου ανάμεσα σε κάθε λογής ξένους που έτρεχαν, περπατούσαν μόνοι ή με παρέα, που έκαναν ποδήλατο, άκουγαν μουσική ή κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, υπήρχα εγώ με μία γκριμάτσα ανθρώπου που μόλις έθαψε τη μάνα του. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βόλτα αναρωτήθηκα γιατί την απόλαυσα τόσο πολύ σήμερα και τότε το κατάλαβα: μα, είχα βγάλει την μάσκα μου. Δεν χαμογέλασα σε κανέναν, δεν προσποιήθηκα ότι δέχομαι τα βλέμματα προς τον σκύλο μου, δεν μπήκα καν στην διαδικασία να ανταλλάξω ματιά με κανέναν. Είχα βγάλει την ευγενική και χαμογελαστή μάσκα και επιτέλους ήμουν αυτός που είμαι!Ξαφνικά, τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος για να χωρέσεις κάπου. Η δική μου η μάσκα φορέθηκε πολύ πριν τον κορονοίό και τώρα αποφάσισα να επιστρέψω. Το πρόβλημα στην όλη φάση, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνρωποι που με αγαπούν, με νοιάζονται.
Όλοι εκείνοι θα ενδιαφερθούν, θα αναρωτηθούν γιατί να είμαι "έτσι". Κανένας από αυτούς δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ακριβώς αυτό που νιώθεις. Κανένας δεν θα σεβαστεί το σκυθρωπό πρόσωπο πίσω από την μάσκα που κάποτε φορούσα. Ελάχιστοι θα με αποδεχτούν, πολλοί όμως θα τρέξουν να με σχολιάσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την εξέλιξη της κανονικότητάς μου.
Έχω υπάρξει η ψυχή της παρέας για χρόνια. Έχω γελάσει μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω άλλο, έχω κάνει τον γελοτοποιό για να φέρω το γέλιο σε άλλους, αν όμως ζητάτε ακόμα έναν τέτοιο τύπο, τότε είστε στην αναζήτηση για τον λάθος άνθρωπο. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το