Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Είναι κάπου μετά τις τέσσερις το πρωί και αναρωτιέμαι ποιες είναι οι απολαύσεις της ζωής. Σκέφτομαι τον έρωτα, το σεξ, την επαγγελματική αναγνώριση και επιτυχία κι ύστερα την αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Σκέφτομαι το αγαπημένο μου φαγητό και ένα dry Martini με ελιά ή ένα σπαρταριστό όλο ξεγνοιασιά γέλιο.
Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω δύο μικρά παιδιά. Αφημένα ως είναι στο ίδιο κρεβάτι έχει η μία γείρει πάνω στην άλλη. Τα μαλλιά, τα πόδια και τα απαλά τους χεράκια είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, δείγμα του άστατου ύπνου και της ευλυγισίας τους.
Κι εγώ, αγχωμένος ως συνήθως, κάνω μία παύση. Παίρνω δυο-τρεις αργές αναπνοές και σαστίζω κοιτώντας τις. Αυτό είναι! Ο χρόνος περνάει τόσο υποκειμενικά γρήγορα. Κοιτάζω αυτά τα απαλά προσωπάκια που λίγες ώρες πριν γελούσαν με την καρδιά τους και ανυπομονούσαν να τελειώσω ότι έκανα ίσα για μια αγκαλιά ή λίγες στιγμές μαζί τους. Κοιτάζω προσεκτικά τα μικρά δαχτυλάκια και το καλοσχηματισμένο τους προσωπάκι και ρουφάω την στιγμή χαϊδεύοντας τα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν.
Είναι αργά και έξω έχει κρύο. Εγώ φροντίζω να είναι στα ζεστά και συλλογίζομαι το πόσο σύντομα θα είναι δύο ενήλικοι απόγονοι με δικές τους εκκρεμότητες και άγχη. Πόσο εύκολα θα αντιστραφούν οι ρόλοι και ξαφνικά εγώ θα ζητιανεύω για μια αγκαλιά τους, ένα χάδι τους και λίγο από τον χρόνο τους. Τότε που εγώ δεν θα είμαι πια ένα ελκυστικό πρόσωπο για εκείνα. Θα αισθάνομαι άραγε γεμάτος από όσα έζησα μαζί τους στην παιδική τους ηλικία; Θα είναι τόσες οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι φωτογραφίες που να αποτελούν επαρκεί εφόδια για όταν εγώ θα ζητάω στιγμές που εκείνες δεν θα μπορούν να μου προσφέρουν;
Κάπως έτσι αναστατώθηκαν και ανακατεύτηκαν οι σκέψεις μου. Περιπλέχτηκαν οι προτεραιότητες μου περί απολαύσεων και ξαφνικά το Martini με το αγαπημένο μου αναμμένο πούρο έδειχνε τόσο ασήμαντο που η αγωνία μου έπληξε τα κουρασμένα μου μάτια λόγω του ξενυχτιού. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έχωσα το σώμα μου ανάμεσα στα δικά τους, πήρα αγκαλιά τα λούτρινα κουκλάκια τους και άρχισα να τα χαϊδεύω. Ίσως όχι παραπάνω από είκοσι δευτερόλεπτα, αφού μετά αποκοιμήθηκα όσο ήταν ακόμα νύχτα στον ορίζοντα και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ακόμα ήταν εκείνα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που δεν ξεστολίσαμε ακόμα.. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το