Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Το παρακάτω διήγημα είναι η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό διηγήματος 2021 που διοργανώνει το ianos.gr
Η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε κι εκείνος κρατώντας την χειραποσκευή του, ήταν και πάλι εκεί, έξω από την αίθουσα αναχωρήσεων. Έντεκα χρόνια μετά, στο σημείο που όλα αρχίζουν, όλοι αλλάζουν σελίδα ή... κάποια ολοκληρώνονται.
Μια τελευταία αγκαλιά, αυτήν που δίνεις σφίγγοντας δυνατά την πλάτη του άλλου ελπίζοντας το σημάδι να μείνει εκεί για τα επόμενα έντεκα χρόνια που ίσως χρειαστούν για να τον ξαναδείς. Λίγα δάκρυα που κυλούν λερώνοντας το πέτο του πουκαμίσου, ευχόμενος να αφήσει έναν λεκέ που θα θυμίζει και αυτόν τον αποχωρισμό. Και ύστερα βήματα. Ανάποδα βήματα γιατί μέχρι το σημείο ελέγχου των διαβατηρίων δεν θέλεις να χάσεις από τα μάτια σου ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Και τώρα, το σημείο που είσαι μόνος. Από την έξοδο μέχρι το αεροπλάνο. Μία γκρίζα ζώνη με το εισιτήριο ανά χείρας μέσα στην οποία δεν είσαι πολίτης καμίας χώρας, δεν ανήκεις σε καμία φυλή, καμία πατρίδα, καμία οικογένεια. Εκεί που είσαι ξένος μεταξύ αγνώστων και το μόνο που σου θυμίζει την όποια υπόσταση σου, είναι οι αναμνήσεις. Αυτές πέρασαν από μπροστά του στα τελευταία βήματα πριν την επιβίβαση.
"Καλώς ήρθατε", ακούστηκε η ευγενική αεροσυνοδός στην είσοδο του αεροσκάφους κι εκείνος της χαμογέλασε τεντώνοντας τα χείλη με υπερπροσπάθεια. Έσκυψε και προχώρησε ως την θέση του, χαρίζοντας ένα δεύτερο τυπικό χαμόγελο στην κοπέλα που έτυχε να ταξιδεύει δίπλα του.
Λίγο αφού έβαλε την ζώνη, έμεινε σκυφτός και βυθισμένος στις σκέψεις του αρχίζοντας ξανά να αναλύει την κατάρα των τερματικών σταθμών της ζωής του. Τα χέρια του ήταν φανερά ιδρωμένα και το πρόσωπο του κόκκινο από τα έως τώρα δάκρυα που πρόχειρα είχε σκουπίσει νωρίτερα.
"Πρώτη σας φορά σε αεροπλάνο"; ακούστηκε μια διακριτική φωνή από την κοπέλα δίπλα. Τι ειρωνεία! Ποιος θα του έλεγε πως μετά από εικοσιπέντε χρόνια ταξιδιών θα λάμβανε ποτέ μια τέτοια ερώτηση. Δεν ήθελε όμως να δείξει αγένεια κι έτσι αποκρίθηκε με έναν τόνο ελαφρώς υψηλότερο του ψιθύρου που ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προφέρει:
"Κάθε ταξίδι είναι πάντα πρώτο και τελευταίο. Όσο ίδιος κι αν είναι ο σκοπός, υπάρχουν πάντα παράγοντες που το διαφοροποιούν από τα προηγούμενα" ολοκλήρωσε ανακουφισμένος.
"Δεν έχετε άδικο. Παράγοντες όπως τον συνεπιβάτη σου στην διπλανή θέση κάθε φορά" ανταπάντησε η κοπέλα, ενώ εκείνος της χαμογέλασε τυπικά γυρνώντας ελαφρώς το κεφάλι προς τα εκείνη για να μην δείξει αποστροφή θέλοντας όμως να δείξει ότι ήθελε η κουβέντα να ολοκληρωθεί εδώ.
Λίγο μετά την απογείωση, ήταν η κοπέλα αυτή τη φορά φανερά σφιγμένη. "Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τον φόβο μου για τις απογειώσεις. Εσείς; Έχετε παρόμοια φοβία"; Ήταν η τελευταία του ευκαιρία για να αφεθεί στην νέα του παρέα ή να χαθεί για πάντα στην αιώνια προσωπική του κατάρα των τερματικών σταθμών.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το