Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το πρόβλημα με τις ηλικίες είναι καθαρά γυναικείο. Πολύ αργότερα διαπίστωσα πως είναι μάστιγα και των αντρών και τελικά πως όσο η ηλικία αυξάνεται απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Άλλοι βγάζουν αυτό το ψυχικό σύμπλεγμα με ξινά αστεία για το σώμα και τις αντοχές τους, άλλοι παλιμπαιδίζοντας για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους και άλλοι ίσως το κρύβουν καλά μέσα τους.
Εγώ, από τότε που θυμάμαι, προσπαθούσα να μεγαλώσω. Προσπαθούσα να φανώ πιο ικανός, πιο ώριμος, πιο έτοιμος. Συχνά μπορούσα και να το αποδείξω. Αυτή η αντίστροφη φιλοσοφία μου έμεινε έως και σήμερα όπου ουδέποτε δεν έκρυψα την ηλικία μου, παρά μάλλον την στρογγυλοποιώ προς τα πάνω!
Εδώ και λίγο καιρό όμως υπάρχει ένα -τετριμμένο- "καμπανάκι" που χτυπάει ολοένα και παραπάνω. Δεν ξέρω αν κατ' ανάγκη συνδέεται με την ηλικία μου, ίσως με βοηθήσετε εσείς στο να το αποσαφηνίσω αυτό στην συνέχεια τούτου του προβληματισμού.
Βλέπετε, αν καυχιόμουν για κάτι ως παιδί, ήταν επειδή μετά την πολύ μικρή ηλικία, σταμάτησα να κλαίω. Σταμάτησα να δακρύζω. Μηδέν, nada, zero. Τι στεναχώριες, τι αποχωρισμοί(*), τι κηδείες, τι σοβαρές αρρώστιες στην οικογένεια. Τα μάτια μου δεν είχαν καμία επικοινωνία με την ψυχή μου και σιγά-σιγά θεωρώ πως σαν άνθρωπος μετά από διάφορες δοκιμασίες, άλλαξα και τα μάτια κέρδισαν την ψυχή. Κόντρα σε ένα-δυο ανθρώπους που επιμένουν πως είμαι ευαίσθητος και εύθραυστος, εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα λύπη και στεναχώρια(*).
Το τελευταίο διάστημα όμως, έχω αρχίσει να δέχομαι επίθεση από "κάτι" που ούτε όνομα έχει, ούτε μπορώ να το ερμηνεύσω. Δεν νιώθω τα αισθήματα μου πιο ευαίσθητα, ούτε την ψυχή μου πιο μαλακή, όμως υπάρχουν κάτι στιγμές που τις ονομάζω "τσακ" στις οποίες η τρίχα σηκώνεται και τα μάτια μου μουσκεύουν.
Τι; Πώς είπα; Τι είναι πάλι αυτό το περίεργο πράγμα που μου συμβαίνει; Χωρίς λόγο και με χαζές αφορμές, εκεί που κάθομαι αγέρωχος στον θρόνο του εγωισμού μου, τα δάκρυα έρχονται σαν μια καταιγίδα που σου επιτίθεται στιγμιαία, αστραπιαία και έτσι απότομα, πάλι σιωπά.
 |
| The Microscopic Structures of Dried Human Tears smithsonianmag.com |
Μίλησα για κάποιες αφορμές και είναι αστείες αλήθεια. Φωτογραφικές αναμνήσεις (στα ελληνικά το flashback) από παιδικά ή εφηβικά χρόνια που αν το καλοσκεφτώ με αφήνουν γενικά αδιάφορο, τραγούδια που έχουν έναν στίχο ή ένα σόλο κιθάρας που κάνει αυτό το "κλικ", μια σκέψη που με φέρνει λίγα χρόνια μπροστά και μπορεί να αφορά εμένα, τα παιδιά μου ή άλλα αγαπημένα πρόσωπα, ένα πέρασμα με το αμάξι από κάποιο σημείο που για μένα έχει συμβολική αξία, ακόμα και η στιγμή που μπαίνω στο αμάξι έχοντας γυρίσει τα παιδιά μου στο σπίτι τους, λίγο πριν γυρίσω την μίζα για να ξεκινήσω, κάτι που έχω κάνει εκατοντάδες φορές πιο πριν. Ίσως ακόμα κι ένα παραμύθι που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ή μια αγκαλιά και ένα χάδι που θυμάμαι πως δέχτηκα λίγο καιρό πριν.
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ασυναρτησίες, έχετε απόλυτο δίκιο. Και αν νομίζετε ότι θα σπαταλούσα τον χρόνο σας αν αυτό συνέβη μια-δυο φορές, πιστέψτε με, γελιέστε. Αυτό το κακό ξετέλεμα τείνει να γίνει συνήθεια. Συνήθεια που με φοβίζει. Είναι κάτι σαν την ακράτεια του γέρου. Την πρώτη φορά, είναι σίγουρος ότι έτυχε. Ακόμα και τις δέκα επόμενες, ίσως ήταν η κακιά στιγμή. Από την επόμενη όμως έχει χρέος στα επόμενα ψώνια του, μαζί με το γάλα, τις πατάτες και το χαρτί υγείας, να προσθέσει στην λίστα του και πάνες ακράτειας για του ηλικιωμένους. Ας μην το πει πουθενά, πρέπει να το κάνει.
Έτσι νιώθω κι εγώ. Αυτά τα νεόφερτα δάκρυα είναι δάκρυα ακράτειας και εγώ δεν μπορώ να τα ελέγξω τελευταία. Ευτυχώς εγώ σε σχέση με τον ηλικιωμένο του παραδείγματος, δεν λερώνω τα βρακιά μου, την γλιτώνω με λίγο κοκκινισμένα μάτια, όμως τον αντιλαμβάνεστε τον συνειρμό.
Αν είναι σημεία ένδειξης της ηλικίας μου, τότε όχι απλά φοβάμαι, αλλά τρομοκρατούμαι κιόλας. Και όχι λόγω κάποιου εγωιστικού τετριμμένου του τύπου "κλαίνε μωρέ οι άντρες"; Όχι-όχι. Απλά να, η σκιαγράφηση του χαρακτήρα μου τείνει να αποδομηθεί και αυτό από μόνο του με τρομάζει, γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω. Και γενικά ότι δεν μπορώ να ελέγξω, με τρομάζει. Και κάπως έτσι έρχεται η αντίστροφη μέτρηση κάποιου πράγματος. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Hi age, this again. I female thought it was a woman over 50 thing to worry about. Sure I am young and strong, tears are for the weak or so I thought. I have come to learn as I got older into womanhood it's an everything, human, plants and yes a man thing to worry about. I admired your candidness about your emotions and how silly things make you tear here and there. Yes we are scared of getting older and as parents we don't want to show weakness or accept it. We have to be strong for the young children. I now do not worry about such things. I live in the moment, not yesterday or tomorrow. This is my motto and it works. Good luck man.
ΑπάντησηΔιαγραφή