Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πολύ ιδιαίτερο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας στους μήνες που ενώνουν το 2021 με το 2022. Ξαφνικά, δεν έχει πολύ σημασία το τι συμβαίνει σε εσένα προσωπικά, γιατί οι εξελίξεις και τα γεγονότα που αφορούν το περιβάλλον σου, την κοινότητα και γενικά τον κόσμο, μάλλον σε ξεπερνούν.
Και ενώ η πανδημία μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ήταν ότι χειρότερο μας έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε (και δεν αποτέλειωσε) η οικονομική κρίση, έφτασαν οι πυρκαγιές. Κάηκε ότι πράσινο φαινόταν απ' τον δορυφόρο σε πολλά μέρη του κόσμου λες και κάποιος τα 'χει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν γουστάρει το πράσινο να 'ουμε. Αλλά αυτό δεν έφτασε, γιατί την ζέστη του καλοκαιριού υποδέχτηκε το φθινόπωρο και τότε έρχεται ένας σεισμός. Εδώ, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου, στο Αρκαλοχώρι. Ξαφνικά, κόσμος μένει χωρίς στέγη και κτίρια κρίνονται ακατάλληλα το ένα μετά το άλλο. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους λες και δεν έχουν βαρεθεί να κοιτούν τους τοίχους, χορηγία της κινεζικής απροσεξίας με τίτλο COVID19.
Ακόμα κι έτσι όμως, έρχονται οι γιορτές. Όχι επειδή είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας, αφού ποτέ δεν την έχουμε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς, αφού ακόμα δεν εδραιώθηκε στα προγράμματα μας για να την συνηθίσουμε -έτσι κι αλλιώς- αλλά αυτές οι γιορτές είχαν κάτι διαφορετικό. Σαν ο κόσμος να τις είχε ανάγκη για να ξεσπάσει την καταπίεση των περασμένων μηνών, σαν να ήταν το έναυσμα μιας επιστροφής στην ελεύθερη κανονικότητα.
Μπα! Οι γιορτές σφραγίστηκαν από το γράμμα όμικρον ή αλλιώς μια ονομαστική μετάλλαξη του ιού που συνεχίζει να μας χτυπά αλύπητα, αφήνοντας νεκρά ολόκληρα χωριά και μικρές πόλεις σε πληθυσμό. Και ο κόσμος έμεινε και πάλι σπίτι, γιόρτασε στο σπίτι με το Mega ή με οποιοδήποτε άλλο κανάλι, κατάφερε(;) να αντικαταστήσει αυτό που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ζήσει φέτος τα Χριστούγεννα...
Αλλά κι αυτά πέρασαν. Ήταν θέμα χρόνου. Όσο κι αν θέλουμε να τα "τραβήξουμε" -ας είναι καλά τα Θεοφάνια- πέρασαν και έδωσαν την θέση τους και πάλι στις καθημερινές ενημερώσεις για την πανδημία. Πότε κλείνουν τα μαγαζιά, που φοράμε μάσκα, πώς ακούμε δημόσια μουσική και πάει λέγοντας. Συντονισμένοι στα δελτία τύπου της κυβέρνησης περιμένουμε την ελπίδα για ένα πιο χαλαρό αύριο.
Και αυτή έρχεται. Αφήνει εγκλωβισμένους οδηγούς σε δημόσιες και ιδιωτικές αρτηρίες και αυτοκινητόδρομους, ρίχνει χιόνι εκεί που σχεδόν ποτέ ξανά δεν είδε κανείς, παραλύει τον κρατικό μηχανισμό και ξεπαγιάζει τους πάντες στον διάβα της. Η Ελπίδα, είναι το όνομα μιας... κακοκαιρίας. Δεν ξέρω πώς πήρε το όνομα της, σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει αργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα για δύο ολόκληρες ημέρες! Ξέρετε πότε έχουμε αργία για δύο ημέρες συνεχόμενες; Μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Για τέτοια βαρύτητα μιλάμε! Και φυσικά, τα παιδιά ξανά σπίτι, ξανά στους τοίχους, ξανά ο χρόνος να μετράει εις βάρος μας. Εις βάρος της παραγωγικότητάς μας.
Δεν ξέρω αν αύριο θα γίνει έκρηξη στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και δεν προλάβω να το σχολιάσω γιατί θα γίνω στάχτη όπως ο πρόγονός μου ο Μίνωας στην Κνωσό του. Δεν ξέρω αν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία και θα αναγκαστώ στα 40 μου να φορέσω ξανά αρβύλες για να πολεμήσω τον συνορθόδοξο αδερφό μου Βλαδίμηρο Πούτιν. Δεν ξέρω καν αν μια μετάλλαξη Ω του COVID θα με στείλει στο νοσοκομείο παρότι έχω κάνει ότι κυκλοφορεί σε εμβόλιο πριν αυτό δοκιμαστεί στους χοίρους. Ίσως πάλι, δεινόσαυροι να ξεφύγουν απ' το ασφαλές Jurassic Park που έχει δημιουργηθεί κρυφά από εμάς σε ένα νησί μη εντοπίσημο απ' τους δορυφόρους ή τέλος πάντων ένας κομήτης να πέσει στην Γη πριν προλάβει ο Bruce Willis και η παρέα του να το ανατινάξουν λίγο πριν μπει στην στρατόσφαιρα προσφέροντας το πιο εντυπωσιακό υπερθέαμα πυροτεχνημάτων.
Αυτό που ξέρω, είναι πως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πολύ "μικρός". Σαν οι εξελίξεις να με ξεπερνάνε. Σαν ο λόγος και οι απόψεις μου να μην είναι τόσο σημαντικές μπροστά σε ότι συμβαίνει, όπως το ότι ανώμαλοι άνθρωποι της καθημερινότητας(!) γίνονται πρωταγωνιστές σε μια καμπάνια ή ότι δεν πρόλαβα να πάω στον κινηματογράφο για να δω το νέο Matrix ή ότι η κόρη μου είναι 10 και συμπεριφέρεται σαν 17. Νιώθω μικρός, γιατί ενώ ξέρω ότι εγώ μάζεψα τα περιττώματα του σκύλου μου απ' το πάρκο και έπλυνα τα πιάτα για να μην επιβαρύνω τον άνθρωπο μου και πάλι δεν είμαι αρκετός.
Γιατί είναι αυτό που λέμε πως ο κόσμος χάνεται και πως τα σημάδια των καιρών έχουν έρθει. Είναι αυτά που κανείς δεν ξέρει να απαριθμήσει με ακρίβεια για να υπολογίσουμε αν τα βιώσαμε όλα ή ακολουθούν περισσότερα. Να ξέρουμε πόσο προετοιμασμένοι -βρε αδερφέ- να είμαστε για την συντέλεια του κόσμου. Να έχουμε προλάβει να κάνουμε σεξ στο βουνό, να πιούμε σαμπάνια στον Σηκουάνα, έστω να εξομολογηθούμε μπας και την γλιτώσουμε. Πνευματικώς. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το