ένα ευχαριστώ πολύ μίας adamωσης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Αν από το 2005 δεν έχω κάνει κάτι ποτέ στο yannidakis μου, αυτό είναι ένα κείμενο κατά παραγγελία. Απόψε όμως η έμπνευση και η αφορμή ήρθαν έξωθεν μέσα σε μία Όαση σκέψεων και εικόνων που με διαπέρασαν.

Σε αυτό το ιστολόγιο έχουμε μιλήσει για τους αποχωρισμούς ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Είναι ένα θέμα που προσωπικά με βασανίζει δεκαετίες τώρα, πολύ και που κάθε φορά που γράφω γι' αυτό, βρίσκω ένα νέο πρίσμα το οποίο μπορώ να αναπτύξω.

Να, όπως σήμερα για παράδειγμα που μόνος καθώς είμαι στο γραφείο μου τρεισήμισι τη νύχτα, σαρώνω εγκεφαλικά τις τελευταίες δεκάδες ωρών που πέρασαν και σκέφτομαι πώς θα επιστρέψω τη Δευτέρα το πρωί στην δουλειά με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια διάθεση αντικρύζοντας μία θέση κενή. Μία -όχι τυχαία- θέση που τυγχάνει να βρίσκεται ακριβώς στο διπλανό γραφείο. Τη θέση του Αδάμ (δεν χρειάζεται το πλήρες όνομα, κράτησα το καλλιτεχνικό). Του συνάδελφου που πέτυχε να γεμίσει τον χρόνο.

Έχετε συνυπάρξει ποτέ με κάποιον που μετά από πολλά χρόνια συν-εργασίας, οι δρόμοι σας χωρίστηκαν και ο ένας στον άλλο ευχήθηκε και καλή τύχη όπου κι αν πας, που λέει και το λαϊκό άσμα; Ε, καμία σχέση.

Ο Αδάμ για εμένα ήταν το άτομο που ήθελα να έχω δίπλα μου, ακόμα κι αν όλη μέρα δε χρειαζόταν να μιλήσουμε καν. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο συνοψίζαμε την ουσία ενός γεγονότος, ενός συμβάντος ή μίας απόφασης... με μία μόνο ματιά! Αυτή η ματιά αρκούσε για να επιβεβαιώσει ο ένας τον άλλο στην άποψη του. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά αναφέρομαι σε συζητήσεις επιπέδου. Το "έλα ρε μαλάκα" που έσπαγε την μονοτονία της επαγγελματικής βουβαμάρας, δεν είχε καμία σχέση με αυτήν την ματιά που αναφέρω. Αυτή ήταν η προσωπική μας νοητή γλιστρίδα.

Αλλά αυτός είμαι εγώ. Ένας τυχαίος εργαζόμενος που καθόταν δίπλα σε έναν άλλο τυχαίο εργαζόμενο. Εκεί που η... πίστα αλλάζει -που λέει και ένας γνωστός ψυχολόγος- είναι στην καταγραφή των καταστάσεων στις οποίες δεν εμπλέκομαι προσωπικά, αλλά ως σιωπηλός παρατηρητής (πες με και κουτσομπόλη αν προτιμάς), είδα τον Αδάμ να χαίρει της εκτίμησης ακόμα και της κοπέλας που έφερνε τους καφέδες. Είδα τους συναδέλφους του να προσέχουν τα λόγια του και να σέβονται τις τοποθετήσεις του. Τους είδα να δέχονται την παρατήρησή του και να του ζητούν βοήθεια νιώθοντας ασφάλεια. Τους είδα να αναγνωρίζουν την πορεία του και την αξία του σαν επαγγελματίας και σαν άνθρωπος.

Ο Αδάμ δεν είναι μεγάλος στην ηλικία. Έχει να γράψει πολλά επαγγελματικά χιλιόμετρα ακόμα, όμως ακόμα κι έτσι, είναι ο ορισμός στο πως να εξηγήσεις σε κάποιον τι είναι τα γραφήματα. Ξέρετε αυτά με τις γραμμές και τις καμπύλες που -τσουπ- ανεβαίνουν, ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν, κάνοντας χαρούμενους όσους τα κοιτάνε. Έτσι κι εκείνος από ένας σερβιτόρος, έγινε πωλητής, διευθυντής και μετέπειτα στέλεχος μίας μεγάλης επιχείρησης. Και τώρα η καμπύλη του ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά.

Και αν θυμάστε προηγούμενο κείμενο μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να έχεις εργαστεί στις πιο χαμάλικες δουλειές που υπάρχουν εκεί έξω, πριν καταλήξεις σε μία αρεστή για εσένα, θέση. Όταν ανεβαίνεις στην ιεραρχία -αν δεν την "ψωνίσεις" εντελώς- θυμάσαι που ήσουν και αξιολογείς καλύτερα όσους έχεις από κάτω σου.

Τι σχέση έχει αυτό με τον Αδάμ; Θα απαντήσω, μπαίνοντας στον ενδοιασμό να διαγράψω όλα όσα έχω γράψει πιο πάνω, γιατί όλα καταλήγουν σε αυτό: Στο "ευχαριστώ πολύ" της Αθηνάς που με δάκρυα στα μάτια αναγνώριζε πως ο κάποτε προϊστάμενος της, την καθοδήγησε στην εταιρεία και με το δικό του λιθαράκι την έκανε μία επίσης εξαιρετική εργαζόμενη. Αυτό το δακρύβρεχτο "ευχαριστώ πολύ" το ακούω ξανά και ξανά και αν μπορούσε ο Αδάμ να το κορνιζάρει κάπως, θα του πρότεινα να σκίσει τα πτυχία του και να κρεμάσει αυτό στον τοίχο. Κι αν ποτέ χρειαστεί να στείλει κάπου το βιογραφικό του ξανά, αυτό το "ευχαριστώ πολύ" με εκείνο το δάκρυ της Αθηνάς να βάλει κάτω απ' το όνομα κι ας λερώσει την κόλλα κι ας μην έχει τίποτα άλλο γραμμένο.

Φίλε Αδάμ, τη Δευτέρα εμείς "εδώ", εσύ "εκεί" και η καρέκλα σου άδεια, αλλά δεν πειράζει. Όσο υπάρχουν άξιοι άνθρωποι σαν εσένα εκεί έξω, εγώ δε θα χάνω τις ελπίδες μου. Υποθέτω πως εκεί στο μαντείο των Δελφών, όλο και κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Όσο για εμάς και τις ματιές μας; Καλή Adamωση. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ