Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Έχετε δει τη θεματολογία στις σχολικές εκθέσεις, που ζητούν απ' το μαθητή να γράψει για το πώς πέρασε το σαββατοκύριακο ή τις καλοκαιρινές διακοπές; Έτσι θα διεκδικήσω λιγάκι απ' το χρόνο σας σήμερα, για ένα δικό μου ονειρικό σαββατοκύριακο αθλητισμού.
Βλέπετε, αυτό το σαββατοκύριακο έγιναν μαζεμένα ορισμένα γεγονότα αθλητικού περιεχομένου που προσωπικά σε εμένα εμπεριέχουν υψηλούς συμβολισμούς. Είχα την ευκαιρία να δω τον πρώτο αγώνα της κόρης μου στο άθλημα της πετοσφαίρισης και την ομάδα μου στην καλαθοσφαίριση για τρεις συνεχόμενες ημέρες, αφού ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο final eight του Κυπέλλου Ελλάδας το οποίο και κατέκτησε.
Ας τα διαχωρίσουμε όμως λίγο αυτά. Πριν 10 μέρες η κόρη μου, λαμβάνει τον πρώτο της έλεγχο ως μαθήτρια Γυμνασίου. Μέσος όρος 18,6 και εγώ πολύ περήφανος και χαρούμενος για ένα τόσο θετικό ξεκίνημα στο... μεγάλο Σχολείο. 10 μέρες μετά, ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προπονήσεων, δίνει τον πρώτο της αγώνα ως αθλήτρια σε έναν αγώνα που η ομάδα της χάνει με 0-3. Μέχρι πριν την έναρξη του αγώνα δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν είχα προσδοκίες ή εμμονές, ήθελα απλά να τη δω να παίζει. Όμως παρά την ήττα, την είδα να προσπαθεί. Είδα ότι δεν ήταν παθητική. Είδα ότι -ο ενθουσιασμός, η φλόγα, η παρορμητικότητα ή όπως θες πεσ' το- υπήρχαν και αυτό την έκανε να προσπαθεί για το καλύτερο. Τελικά αυτό ήταν τόσο αρκετό για μένα, όσο ένα πρωτάθλημα! Τελικά όλες μου οι απορίες λύθηκαν. Αυτό ήθελα να δω. Αυτό είχα ανάγκη. Να την δω να προσπαθεί. Τίποτα άλλο.
Στο ίδιο σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία εδώ στο Ηράκλειο να παρακολουθήσουμε τον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Δύο από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Προφανώς μέσα από αυτό το κείμενο δε θα μιλήσω για τον αγώνα, αλλά για το γεγονός ότι 5500 άνθρωποι που υποστήριζαν τις δύο ομάδες, κάθισαν στις κερκίδες ανάμικτα. Το γεγονός ότι οι οδηγίες της αστυνομίας έλεγαν να μην φέρουμε διακριτικά ομάδων, δεν εμπόδισε τους φίλους κάθε ομάδας να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα. Θεωρώ πως οι Παναθηναϊκοί φίλοι ήταν κάπως περισσότεροι κι έτσι σε μία αρκετά άβολη εν πολλοίς ατμόσφαιρα για μένα, υπέμεινα αρκετά από τα συνθήματά τους για να διαπιστώσω πως περίπου τα μισά αναφέρονται στον Ολυμπιακό! Σίγουρα αυτό έδειξε και το επίπεδό τους, αλλά δε θα εστιάσω εκεί. Θα εστιάσω στη δική μου προσπάθεια να φωνάξω όσο περισσότερο γίνεται (καλύπτοντας έτσι δύο ή και τρεις πράσινες "φωνές") για τη δική μου ομάδα, ανάμεσα σε ένα σωρό αντιπάλους φίλαθλους.
Ένας από αυτούς καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Ένας νεαρός με σκουλαρίκι που φανερά άβολα και αυτός τραγουδούσε για την ομάδα του, όμως κατ' επιλογή του δεν φώναξε κανένα υβριστικό σύνθημα δίπλα μου. Ένας φίλαθλος που δεν παρασύρθηκε επειδή ίσως είδε ότι ήμουν υπέρμετρα... εκδηλωτικός; επειδή σεβάστηκε την ηλικία μου; επειδή σεβάστηκε τα παιδιά (μου) που είχα δίπλα μου; Δεν ξέρω, αλλά αυτό το παλικάρι κάπου εκεί ανάμεσα στις φωνές μου (και τις μερικές βρισιές μου σε κάποιον Κώστα, έναν δεν τον ξέρεις), με δίδαξε κάποια πράγματα. Ειδικά όταν με ρώτησε κάτι για κάτι που έγινε σε μια φάση, με "έλιωσε". Του απάντησα ευγενικά και τον άγγιξα στην πλάτη δείχνοντας του τη φιλικότητα και την καλή προδιάθεση που είχα απέναντι του. Αυτό το παιδί, έδειξε ότι κάπως κάποτε, μπορούμε να συνυπάρχουμε μεταξύ μας. Δε χρειάζεται να είμαστε στην ίδια κερκίδα όπου πάνω στην ένταση μπορεί να μας ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά εκεί απέναντι μπορούμε να υπάρχουμε με τα κασκόλ, τις φανέλες μας και όταν ο διαιτητής σφυρίζει να πηγαίνουμε στα σπίτια μας αφήνοντας την καζούρα για την παρέα μας και σεβόμενοι τη στεναχώρια ή ένταση του αντιπάλου.
Δεν είμαι κανένας θεωρητικός. Έχω φάει πέτρες βροχή στην Τούμπα και καδρόνια στην Ξάνθη. Έχω δεχτεί επίθεση στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη και απειλή από μαχαίρι στο Ηράκλειο και αλλού. Ξέρω το τίμημα του να λες ανοιχτά ποιος είσαι και ποιον υποστηρίζεις. Γι' αυτό ακούστε με όταν λέω πως αυτό το παιδί δίπλα μου με την πράσινη μπλούζα είναι η ελπίδα των γηπέδων. Είναι ο λόγος που συγκινημένος την επαύριο του τελικού αναρωτήθηκα: "μα τι έγινε χθες; 5500 Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, μαζί";
Όμως, θέλω να κλείσω με κάτι άλλο. Κάτι που θα κάνει τη σούμα των παραπάνω. Στον προημιτελικό της διοργάνωσης του Κυπέλλου αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός με το Περιστέρι. Το Περιστέρι με προπονητή τον σπουδαίο Βασίλη Σπανούλη. Θέλω να σταθούμε λίγο εδώ και να διαβάσετε τις απόψεις μου με υπομονή γιατί δε θα σας αρέσει ότι αιρετικό θα γράψω παρακάτω.
Μετά τον αγώνα, εγώ και τα παιδιά μου, περιμέναμε να βγουν οι παίκτες απ' τα αποδυτήρια και να φωτογραφηθούμε. Πρώτος όμως βγήκε ο Βασίλης Σπανούλης τον οποίο προσέγγισα για να του μιλήσω εκτός από τη φωτογραφία. Του ευχήθηκα κάτι προσωπικό και τον ευχαρίστησα για τη συνεισφορά του κι εκείνος μου αποκρίθηκε να χαίρομαι τα παιδιά μου.
Σήμερα που γράφω, ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την "πρώτη" του (προπόνηση) ως ομοσπονδιακός προπονητής. Και το καλωσόρισμα που έκανε στους παίκτες ήταν ανατριχιαστικό. Διαβάστε το. Και ήταν όλοι εκεί. Ακόμα και ο Κώστας Σλούκας που λίγες ώρες πριν είχε χάσει τον τελικό Κυπέλλου με μια ντροπιαστική εμφάνιση και που δεν τον είχε καλέσει καν ο Σπανούλης (λόγω ανετοιμότητας). Αυτός ο Σπανούλης θα ενώσει την Ελλάδα.
Αλλά αυτό, το έχουν καταφέρει κι άλλοι. Ο Σπανούλης είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας άνθρωπος που δεν τα παράτησε ποτέ. Που αν κάποιος έκανε ένα, εκείνος έκανε δύο. Αν κάποιος έκανε δέκα, εκείνος έκανε εκατό. Αν κάποιος τον έβριζε αυτός συνέχιζε κι αν κάποιος τον αποθέωνε, αυτός και πάλι συνέχιζε. Το 2016 και το 2017 είχα την ευκαιρία να τον δω σαν παίκτη εδώ στο Ηράκλειο. Ακόμα θυμάμαι τον μορφασμό εκνευρισμού όταν έχανε σουτ στην προθέρμανση!
Ο Βασίλης Σπανούλης διατηρεί μερικά από τα πιο σημαντικά ρεκόρ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αλλά δεν είναι αυτός ο Σπανούλης. Είναι ο ορισμός της προσπάθειας. Είναι η ελληνική μετάφραση του never give up. Είναι το σπουδαιότερο πρότυπο που κόσμησε ποτέ εφηβικό τοίχο. Αν ο Γκάλης έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, ο Σπανούλης έφερε την αξία του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και ναι, είμαι της γενιάς του Γκάλη. Με τον Σπανούλη είμαστε συνομήλικοι. Δεν με έκανε αυτός να αγαπήσω τον αθλητισμό. Με έκανε όμως να υποκλιθώ στο υπέρτατο μεγαλείο ενός ανθρώπου που δεν ήταν ποτέ celebrity. Έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε-προσπαθούσε-προσπαθεί.
Μην αναρωτηθείτε ποτέ γιατί έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό γιατί εκεί τα είχε όλα. Αλλά το "όλα" δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ήθελε να χτίσει από το απόλυτο μηδέν. Με αυτή την ευλογία της ελληνικής κοινωνίας πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό και το δικό του παράδειγμα παίρνω γράφοντας το σημερινό επίλογο. Ο Σπανούλης είναι ένα παράδειγμα για την κόρη μου. Γιατί το 18,6 χωρίς προσπάθεια θα γίνει εύκολα 11. Είναι ένα παράδειγμα για να προσπαθεί. Είναι παράδειγμα για να προσπαθήσουμε όλοι μας να συνυπάρχουμε με το διπλανό "αντιφρονούντα" κόκκινο ή πράσινο.
Θέλω να ευχαριστήσω το Θεό για ένα σαββατοκύριακο με τόσες αξίες και διδαχές. Ένα σαββατοκύριακο που για μένα ο Σπανούλης υπήρχε σε κάθε του λεπτό. Και θέλω να διευκρινίσω κάτι. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν κάθε στιγμή της ημέρας. Η διαφορά είναι πως αν ένας από αυτούς πετύχει, τότε γίνεται το πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το