και στο τέλος έρχεται ο δεκέμβρης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Ήθελα τόσο πολύ και για τόσο καιρό να επιστρέψω στο ιστολόγιό μου, όμως ομολογώ πως δεν προλάβαινα. Ακόμα κι αυτά τα λιγοστά λεπτά που ξεχείλιζαν απ' τις ολόγιομες τσέπες του χρόνου μου, τα αφιέρωσα στο σκύλο μου. Ναι, το σκύλο μου. Παρατηρούσα πόσο ανιδιοτελής είναι η αγάπη και η αφοσίωσή του. Πόση ευτυχία του προσφέρει η αγκαλιά μου κι έτσι αποφάσισα πως αν μπορώ να τον κάνω ευτυχισμένο, αξίζει το χασομέρι.

Όμως μια μέρα ξύπνησα και ήταν Δεκέμβρης. Και τότε στοχάστηκα για λίγο, αλλά η απογοήτευση που ένιωσα ήταν σαν ένας κόμπος απ' αυτούς που σε πνίγουν στο λαιμό. Πότε ήταν που καυχιόμουν για τα δίσεκτα έτη και πώς αυτά κρύβουν πάντα κάτι καλό για μένα! Τι κι αν πέρασε ένας μήνας; Θα είχα χρόνο να το αποδείξω. Τι κι αν πέρασε το πρώτο τρίμηνο; Το πρώτο εξάμηνο;

Κι όμως ήρθε ο Δεκέμβρης και σκέφτομαι εκείνους που ξεκινούν να γράφουν σε λευκή κόλλα (ή οθόνη). Άλλοι είναι ενθουσιασμένοι γιατί έχουν τόσο περιθώριο να ξετυλίξουν τις σκέψεις τους κι άλλοι φοβούνται να αγγίξουν το μολύβι στο χαρτί (ή να πατήσουν το πρώτο πλήκτρο) γιατί αυτή η λευκή απεραντοσύνη τους προκαλεί άγχος.

Όταν όμως η κόλλα ολοκληρώνεται, τα συναισθήματα αλλάζουν. Για κάποιους η συμπλήρωσή της, προκαλεί πλήρωση και ικανοποίηση και σε άλλους θλίψη και μελαγχολία. "Τέλος". "Το ταξίδι ολοκληρώθηκε".

Αλλά ο Δεκέμβρης μου, (και) αυτός ο Δεκέμβρης μου, τα έχει και τα δύο. Μα πώς γίνεται τόσα μου ταξίδια να τελειώνουν και να αρχίζουν σε τούτο το μήνα; Και μέχρι τούτη τη στιγμή που γράφω, ακόμα προσπαθώ να επιλέξω τα δικά μου συναισθήματα της αρχής και του τέλους, όμως δε μπορώ να αποφασίσω. Και πώς θα μπορούσα άλλωστε με τόσα σκουριασμένα μανταλάκια πάνω στο σκοινί και τον αέρα απ' έξω να λυσσομανά με οργή.

Ο καπνός απ' το πούρο μου, φτιάχνει παράσιτα στην οθόνη και τα δάχτυλά μου τώρα βρωμάνε τη μυρωδιά του. Ήταν μια τζούρα για να κερδίσω χρόνο μπας και αντικαταστήσω το φόβο (μου) με κάποιαν άλλη λέξη. Μπας και συναρμολογήσω μια πρωτότυπη ευχή που θα ξαμολάω σε λίγες μέρες αντί αυτό το ψεύτικο "καλή χρονιά" που εύχεσαι χωρίς να πιστεύεις, που ο γιατρός λέει στον ασθενή που έχει μερικές εβδομάδες ζωής, που ο βοσκός λέει στο πρόβατο ενώ το Πάσχα πλησιάζει, που ο δολοφόνος λέει στο θύμα του λίγες στιγμές πριν το μοιραίο.

Πάραυτα. Ο Δεκέμβρης δεν έδειξε ακόμα 31, η κόλλα μου έχει ακόμα λευκό στην άκρη και ο διάβολος δε βρήκε ούτε τώρα τον τρόπο να με λυγίσει τελειωτικά. Άσε με τώρα. Πάω να ξύσω το μολύβι μου.

---

Yanni Spiridakis