"Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας..."
Είχα ξεμείνει από φιλτράκια. Φιλτράκια και... χμμ... χαρτάκια... Και πως να φτιάξεις ένα τσιγάρο αν σου λείπουν 2 από τα 3 βασικά σύνεργα; Σύνεργα· όπως τα λέμε και εμείς οι, ειδήμονες του στριψίματος αλλά παρόλα αυτά ταλαιπωρημένοι, καπνιστές. Το τελευταίο χαρτάκι δε, είχε βραχεί, και ως επί το πλείστον αχρηστευθεί από μία "καταραμένη" σταγόνα νερού, η οποία θεώρησε πρέπον να προσγειωθεί, με μαθηματική ακρίβεια (!), στο σημείο όπου το είχα ακουμπήσει... Σταγόνα φυσιολογική και αναμενόμενη ωστόσο, για την εποχική περίοδο, καθώς και προάγγελος αλλαγής τόσο καιρού, όσο και κλίματος. Άρωμα φθινοπώρου εν όψει...
Αθήνα, κέντρο. Ένα κέντρο του οποίου η εικόνα, από άποψη συνωστισμού και... κοσμοσυρροής, θυμίζει αρκετά εκείνο της προηγούμενης δεκαετίας, αν σκεφθεί κανείς ότι αναφερόμαστε σε μια "καθημερινή" Τετάρτη και σε μία "ώρα αιχμής". Βασική διαφορά; Στην θέση εκείνων που
κάποτε θα απολάμβαναν τον καφέ τους ή το γεύμα τους κάνοντας διάλλειμα από την δουλειά τους, βρίσκονται εκείνοι (μεταξύ τους και εγώ) οι οποίοι επιθυμούν να περάσουν, κάπως ευχάριστα, μέρος του άπλετου ελεύθερου χρόνου τους, όντας άνεργοι μεν, έχοντας όμως την άνεση -περιέργως και ανεξηγήτως- για να το κάνουν δε. Κρίση σου λέει μετά...
Κατευθυνόμενος βιαστικά προς το πλησιέστερο περίπτερο, από όπου και θα προμηθευόμουν τα πολυπόθητα χαρτάκια, το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάτι που κέντρισε το ενδιαφέρον μου, αφού η εικόνα που αντίκριζα στο συγκεκριμένο σημείο, δεν ήταν γνώριμη.
"
Μα καλά, πότε ξεφύτρωσε αυτό;" αναρωτήθηκα.
Απορία-απόρροια της δημιουργίας (ακόμη ενός) νέου cafe-bar που είχε ανοίξει σε εκείνη την μεριά του δρόμου, το οποίο λίαν συντόμως θα εξελισσόταν σε, ενδεχομένως εφήμερο, στέκι με σταθερή και τακτική πελατεία. Σχετικά μικρό και ίσως λίγο
στριμωχτό -θα πεις και 2-3 "συγνώμη/με συγχωρείτε" για να μετακινηθείς, μέχρις ότου να φτάσεις στο τραπέζι σου-, όμως με πολύ ιδιαίτερο στιλ και αισθητική, και με μια ζεστή αύρα που σε προσκαλεί για να απολαύσεις ένα ζεστό ρόφημα. Διαφορετικό, χωρίς υπερβολές και
κιτς πινελιές, προσιτό και άκρως... ελκυστικό για τον εκάστοτε περαστικό που χρήζει "καφεϊνικής" υποστήριξης.
Ανατρέχοντας στο πρόσφατο ιστορικό εξορμήσεων μου, συνειδητοποίησα ότι πολλάκις μου είχε δημιουργηθεί η ίδια απορία περί νεοσύστατων και... πρωτοεμφανιζόμενων cafe/bar/εστιατορίων που παρατηρούσα, όχι αποκλειστικά στο κέντρο και μεμονωμένα, αλλά και σε τριγύρω περιοχές και μαζικά. Προβληματισμός εύλογος αν αναλογιστεί κανείς την δυσμενή περίοδο που διανύουμε. Περιοχές όπως π.χ.
οι ενδότερες γειτονιές και συνοικίες του Κεραμεικού, που άλλοτε θα "σνόμπαρε" κάποιος υποτιθέμενος γνώστης νυχτερινών εξόδων, λόγω του κακόφημου "
αποκύματος" που τις περιτριγύριζε, γνωρίζουν άνθηση τα τελευταία χρόνια, με
το ένα μαγαζί-στέκι να ανοίγει
μετά το άλλο. Και ενώ η "χρυσή εποχή" του
clubbing μέχρι πρωίας και των ολο-εβδομαδιαίων μπουζουκιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ενώ επιχειρήσεις διαφόρων τομέων και βεληνεκούς "κατεβάζουν στόρια" σε ρυθμό ντόμινο, η Αθήνα
τον έχει τον τρόπο της και βρίσκει
αλλού σανίδες σωτηρίας για να... αναπνεύσει.
Ενώ ακόμα υπάρχουν
κλασικοί και... cult προορισμοί που αντέχουν την φθορά του χρόνου, πολλά από τα μέρη που κάποτε θεωρούνταν
"in, mainstream & must", φαντάζουν τώρα θολή ανάμνηση. Αντίθετα, σε άλλα που κάποτε μπορεί να έβρισκες μόνο "παράνομο έρωτα" και
"χαμένους μέσα σε δρόμους που καίνε", έχουν τώρα μετατραπεί σε σημεία κατατεθέν για βραδινή διασκέδαση και
socializing. Τα υπόλοιπα; Ξεχασμένες σκιές του παρελθόντος με μοναδική τους παρηγοριά το νοσταλγικό σχόλιο κάποιου πρώην επισκέπτη, που περνώντας από το σημείο θα αναπολήσει λέγοντας: "Α εδώ ήταν κάποτε το... που πηγαίναμε". Σκιές, αν όχι ερείπια από σκόνη και στάχτη. Και είναι όμως αυτές οι στάχτες και οι... διπλανές, από τις οποίες αναγεννάτε σιγά-σιγά η Αθήνα (και κατ' επέκταση όλη η Ελλάδα, φαντάζομαι), επαναπροσδιορίζοντας την ταυτότητα της, τον κόσμο της και το κοινό της σαν ένας... σύγχρονος
Φοίνικας. Μοτίβο που πάντοτε υιοθετούσε κατά την διάρκεια -και μετέπειτα- μιας δύσκολης και μεταβατικής περιόδου.
Σαφώς και η εν λόγω μετάβαση είναι (εξ)αναγκαστική, όμως αυτό
προστάζει και ο βασικός κανόνας επιβίωσης, παγκόσμιας εμβέλειας και ισχύος: Όποιος δεν θα εγκλιματιστεί στις καινούργιες συνθήκες και δεν θα εξελιχθεί (άκρως υποκειμενικό), θα αρχίσει να
αποσυντίθεται σταδιακά, μέχρις ότου να εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Και να που η Αθήνα,
πρωτεύουσα χώρας ομφαλού Γης, με ένα τόσο βεβαρημένο και βασανισμένο -μαρτυρικό θα έλεγε κανείς- ιστορικό πίσω της, καθώς και τα σημερινά, κάθε κατηγορίας, δρώμενα να είναι
το κερασάκι στην τούρτα, αντέχει ακόμα. Αντέχει και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί μαζεύοντας τα κομμάτια της. Όπως ο μυθικός Φοίνικας, αναγεννάτε. Ακόμα και ένας
ένδοξος Φοίνικας όμως, δυστυχώς, αδυνατεί να χρησιμοποιήσει αυτήν του την ιδιότητα ατέρμονης αναγέννησης, εάν καταστραφεί το αυγό που θα προετοιμάσει μέσα από τις στάχτες του, για την επόμενη του ύπαρξη...
Επομένως το ερώτημα είναι: Έχουμε ήδη
πεθάνει και περνάμε σε ένα καινούργιο
στάδιο; Είμαστε στα...
τελευταία μας και ένα βήμα προτού αποτελειωθούμε; Θα υπάρξει μέλλον με μια γερή βάση για ανασύσταση εκ νέου; Και αν ναι, πόσο θα αντέξει ακόμα ένα...
κέλυφος αυγού; Προσωπικά, εξαρτάται από το
τι και το
πως είναι κατασκευασμένο. Γενικά, ας ελπίσουμε πολ
ύ...
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
Αθήνα, κέντρο. Ένα κέντρο του οποίου η εικόνα, από άποψη συνωστισμού και... κοσμοσυρροής, θυμίζει αρκετά εκείνο της προηγούμενης δεκαετίας, αν σκεφθεί κανείς ότι αναφερόμαστε σε μια "καθημερινή" Τετάρτη και σε μία "ώρα αιχμής". Βασική διαφορά; Στην θέση εκείνων που κάποτε θα απολάμβαναν τον καφέ τους ή το γεύμα τους κάνοντας διάλλειμα από την δουλειά τους, βρίσκονται εκείνοι (μεταξύ τους και εγώ) οι οποίοι επιθυμούν να περάσουν, κάπως ευχάριστα, μέρος του άπλετου ελεύθερου χρόνου τους, όντας άνεργοι μεν, έχοντας όμως την άνεση -περιέργως και ανεξηγήτως- για να το κάνουν δε. Κρίση σου λέει μετά...
Σαφώς και η εν λόγω μετάβαση είναι (εξ)αναγκαστική, όμως αυτό προστάζει και ο βασικός κανόνας επιβίωσης, παγκόσμιας εμβέλειας και ισχύος: Όποιος δεν θα εγκλιματιστεί στις καινούργιες συνθήκες και δεν θα εξελιχθεί (άκρως υποκειμενικό), θα αρχίσει να αποσυντίθεται σταδιακά, μέχρις ότου να εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Και να που η Αθήνα, πρωτεύουσα χώρας ομφαλού Γης, με ένα τόσο βεβαρημένο και βασανισμένο -μαρτυρικό θα έλεγε κανείς- ιστορικό πίσω της, καθώς και τα σημερινά, κάθε κατηγορίας, δρώμενα να είναι το κερασάκι στην τούρτα, αντέχει ακόμα. Αντέχει και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί μαζεύοντας τα κομμάτια της. Όπως ο μυθικός Φοίνικας, αναγεννάτε. Ακόμα και ένας ένδοξος Φοίνικας όμως, δυστυχώς, αδυνατεί να χρησιμοποιήσει αυτήν του την ιδιότητα ατέρμονης αναγέννησης, εάν καταστραφεί το αυγό που θα προετοιμάσει μέσα από τις στάχτες του, για την επόμενη του ύπαρξη...
