Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
"Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας..."
«4’59, 4’58, 4’57, 4’56, 4’55…».. Μππφφφφ.. Βαριόμουν.. Και να που βρισκόμουν, πάλι, να μετρώ αντίστροφα για να περάσει η ώρα. Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζω κάποιες φορές να.. «μετράω» όταν βαριέμαι. Το κάνω και στο λεωφορείο κατά την διάρκεια μιας ανιαρής διαδρομής, όταν αφαιρούμαι και πιάνω το εαυτό μου να χαζεύει και να μετράει τις διαχωριστικές γραμμές των λωρίδων του δρόμου, καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Εκείνη την Τετάρτη όμως, μετρούσα αντίστροφα επειδή –μόλις- είχα χάσει το τρένο και περίμενα να περάσει εκείνο το βασανιστικό πεντάλεπτο, το πέρας του οποίου θα σηματοδοτούσε τον ερχομό του επόμενου. Δυστυχώς, οι σταθμοί των τρένων είναι και.. προστατευμένοι από τις θεωρίες του Μέρφι, οπότε το να άναβα τσιγάρο δεν επρόκειτο να βοηθήσει καθόλου! Επομένως, αποφάσισα να αρκεστώ στο μέτρημα (τουλάχιστον προσωρινά…).
Θησείο, απόγευμα. Μια περιοχή που
συνδυάζει και αναμιγνύει το χρονικό μιας χώρας –αλλά και ενός κόσμου- με ένα πολύ
περίεργο και ιδιαίτερο τρόπο. Πέραν των περιστασιακών εικόνων (μετα)μοντερνισμού, των
οικοδομημάτων του προηγούμενου αιώνα, αλλά και την θέα της Ακρόπολης ως φάρο
παρελθόντος, ο πεζόδρομος του Θησείου αποτελεί ένα σύγχρονο, μοναδικό ίσως,
μίγμα του χθες και του σήμερα. Γέφυρα και οδός με πολλές πύλες εξόδου και
διαφυγής, η καθεμία μοναδική και με προορισμούς για όλα τα γούστα. Ο κόσμος που
κατοικεί ή απλά συχνάζει εδώ, δεν θα μπορούσε και αυτός να μην υιοθετεί το ίδιο
στιλ, αφού διακρίνεται, στο έπακρο, από την ποικιλομορφία της εποχής μας. Στο
διάβα του έκαστος περαστικός, θα συναντήσει αυτό που λέμε: κάθε.. καρυδιάς
καρύδι.
Στα δικά μου τα μάτια, εκείνη την
στιγμή, αυτό που αντίκριζα στην (-ακόμα- λίγο συντηρητική) Ελλάδα του σήμερα, ήταν
πρόοδος. Αυτά τα παιδιά, ένα-ένα και μεμονωμένα ίσως να μην είχαν πολλά κοινά,
ίσως και κανένα. Βλέποντας τα μαζί όμως, θα αδυνατούσα να τα χαρακτηρίσω απλούστερα
από: ανθρώπους ηλικίας 15 έως 17 ετών που κάνουν παρέα. Και ειλικρινά· με τι γνώμονα
επιλέγουμε ή.. απορρίπτουμε έναν άνθρωπο –όχι μόνο στην συγκεκριμένη ηλικία
αλλά και σε προχωρημένη-; Είναι η θρησκεία, οι πολιτικές απόψεις, ο σεξουαλικός
προσανατολισμός, η εθνικότητα, το κοινωνικό υπόβαθρο, η εμφάνιση/το ντύσιμο
ορισμένοι εξ αυτών; Αναμφίβολα. Είναι ορθοί και σωστοί; Μάλλον όχι. Είναι στη
φύση μας να ομαδοποιούμαστε με τους ομοίους μας; Φημολογείται πως ναι. Αγνοώ
βέβαια τι είναι ακριβώς αυτό που κάνει κάποιον να είναι/θεωρείται διαφορετικός
ή μη σχετικός με τους υπόλοιπους, καθώς επίσης και ποιός είναι αυτός που το.. καθιέρωσε. Και αν όντως κάποιος το καθιέρωσε, γιατί ακολουθείτε από μερικούς τόσο
πιστά; Χάνει κάποιος την προσωπική του ταυτότητα όταν αποδέχεται το ξένο, το
ασυνήθιστο ή το.. εκκεντρικό; Αμφιβάλλω. Αν μη τι άλλο, ξεχωρίζεις περισσότερο
ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους (γιατί πολύ απλά είναι όλοι μοναδικοί), παρά
σε ένα πλήθος ομοίων (εκτός και αν ο στόχος είναι να ξεχωρίζεις μόνο εσύ).
Πρότυπα, προκαταλήψεις, στερεότυπα
και (κάθε λογής)-φοβίες είναι συστατικά που "περνούν στο DNA μας",
τα οποία, όμως, εξασθενούν από γενιά σε γενιά από ότι φαίνεται. Είναι λόγος για να
ανησυχούμε και να γινόμαστε Κασσάνδρες ενός δυσοίωνου μέλλοντος; Δεν θα το
έλεγα. Ίσως η όποια αντίδραση υπάρχει όσον αφορά την όλη εξέλιξη στο κομμάτι της
"(α)σχετικότητας" του καθενός, να είναι στην πραγματικότητα ο ενστικτώδης φόβος της ενδεχόμενης
αλλαγής, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος. Προσωπικά, αν η αλλαγή αυτή
περιλαμβάνει και τέτοιες εικόνες (όπως αυτή των 6 μη σχετικών παιδιών), δεν με
φοβίζει καθόλου. Αν με φόβιζε όμως, πώς θα μπορούσα να αιτιολογήσω την ανησυχία
μου; Δεν νομίζω ότι θα έβρισκα κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Ίσως ακόμα και να απέφευγα να
μπω στην διαδικασία να απαντήσω αν με ρωτούσαν, ή να άλλαζα θέμα
αποφεύγοντας την ερώτηση σχολιάζοντας κάτι άλλο.
«4’59, 4’58, 4’57, 4’56, 4’55…».. Μππφφφφ.. Βαριόμουν.. Και να που βρισκόμουν, πάλι, να μετρώ αντίστροφα για να περάσει η ώρα. Η αλήθεια είναι ότι συνηθίζω κάποιες φορές να.. «μετράω» όταν βαριέμαι. Το κάνω και στο λεωφορείο κατά την διάρκεια μιας ανιαρής διαδρομής, όταν αφαιρούμαι και πιάνω το εαυτό μου να χαζεύει και να μετράει τις διαχωριστικές γραμμές των λωρίδων του δρόμου, καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Εκείνη την Τετάρτη όμως, μετρούσα αντίστροφα επειδή –μόλις- είχα χάσει το τρένο και περίμενα να περάσει εκείνο το βασανιστικό πεντάλεπτο, το πέρας του οποίου θα σηματοδοτούσε τον ερχομό του επόμενου. Δυστυχώς, οι σταθμοί των τρένων είναι και.. προστατευμένοι από τις θεωρίες του Μέρφι, οπότε το να άναβα τσιγάρο δεν επρόκειτο να βοηθήσει καθόλου! Επομένως, αποφάσισα να αρκεστώ στο μέτρημα (τουλάχιστον προσωρινά…).
Θησείο, απόγευμα. Μια περιοχή που
συνδυάζει και αναμιγνύει το χρονικό μιας χώρας –αλλά και ενός κόσμου- με ένα πολύ
περίεργο και ιδιαίτερο τρόπο. Πέραν των περιστασιακών εικόνων (μετα)μοντερνισμού, των
οικοδομημάτων του προηγούμενου αιώνα, αλλά και την θέα της Ακρόπολης ως φάρο
παρελθόντος, ο πεζόδρομος του Θησείου αποτελεί ένα σύγχρονο, μοναδικό ίσως,
μίγμα του χθες και του σήμερα. Γέφυρα και οδός με πολλές πύλες εξόδου και
διαφυγής, η καθεμία μοναδική και με προορισμούς για όλα τα γούστα. Ο κόσμος που
κατοικεί ή απλά συχνάζει εδώ, δεν θα μπορούσε και αυτός να μην υιοθετεί το ίδιο
στιλ, αφού διακρίνεται, στο έπακρο, από την ποικιλομορφία της εποχής μας. Στο
διάβα του έκαστος περαστικός, θα συναντήσει αυτό που λέμε: κάθε.. καρυδιάς
καρύδι.
Με
το ζεστό ρόφημα μου ανά χείρας, λοιπόν, -εκείνο που είχα αγοράσει από το
καινούργιο café που είχα συναντήσει προηγουμένως- και ενώ στεκόμουν και ανέμενα τον επόμενο συρμό, το
«μέτρημα» μου διακόπηκε από μία συζήτηση που άκουσα να έρχεται από μια παρέα παιδιών,
λίγο πιο πέρα.
Έξι άτομα, τρία αγόρια και τρία
κορίτσια ηλικίας μεταξύ 15 και 17 ετών, με τα δύο καθισμένα οκλαδόν στις θέσεις
αναμονής του σταθμού, τα δύο όρθια και αγκαλιά, και τα άλλα δύο σκαρφαλωμένα σε
ένα διπλανό πεζούλι, συζητούσαν για το πώς θα περνούσαν το βράδυ της ερχόμενής
Παρασκευής:
Ζωή:
«Μμμμμ, τελικά τι παίζει, τι θα κάνουμε, θα βγούμε Παρασκευή;». (ρώτησε
φτιάχνοντας τα μαλλιά της)
Γιώργος:
«Εγώ δεν ξέρω σίγουρα ακόμα, θα σας πω, ανάλογα με το πώς θα πάει το διάβασμα».
(είπε μοιάζοντας προβληματισμένος)
Σταύρος:
«LoL ρε μ@λ@κ@ όλο
διαβάζεις, ξεκόλλα λίγο και έλα μια φορά και μαζί μας. Δεν θα πάθεις κάτι αν
δεν πάρεις μια φορά 20». (σχολίασε με ύφος λίγο ειρωνικό)
Γιώργος:
«Καλά καλά, θα δούμε. Μάλλον ναι».
Κική:
«Anyway... που θα πάμε;
για ποτό κέντρο; Αν είναι να αργήσουμε, πείτε ότι θα κοιμηθείτε σε εμένα κορίτσια».
Άννα:
«Πάμε ναι, αλλά όχι πάλι εκεί μας είχε πάει ο Χάρης την άλλη φορά, σε εκείνο το
«καμένο». Πωωω, τι τρολάρισμα ήταν αυτό που φάγαμε.» (σχολίασε γελώντας)
Ο
Χάρης, προσπαθώντας να μην γελάσει εκείνη την στιγμή, έκανε μια γκριμάτσα για
να κοροϊδέψει την Άννα που.. "του την έλεγε", χωρίς εκείνη να το έχει αντιληφθεί.
(γελάσανε οι υπόλοιποι, η Άννα τον κατάλαβε και γύρισε να τον «σπρώξει».)
Ας μην σταθούμε όμως περεταίρω στην
συζήτηση, αλλά ας περάσουμε και στο οπτικό θέαμα. Το συγκεκριμένο παρεάκι ήταν
σαν να είχε δραπετεύσει από κάποιο ανέκδοτο. Αν τους παρατηρούσε κάποιος-κάπου όλους
μαζί, και δεν τους άκουγε να συμμετέχουν σε μια κοινή συζήτηση, δεν πιστεύω να
θεωρούσε ότι ήταν φίλοι ή γνωστοί. Η.. Ζωή, κορίτσι προερχόμενο από κάποια αφρικανική
χώρα (μάλλον), με τα μαλλιά της ράστα και ντυμένη σε χρώματα φωτεινών και
έντονων τόνων. Ο.. Γιώργος, εμφανώς πιο ψηλός από τους υπόλοιπους, με μια
αθλητική φόρμα πάνω-κάτω και με μια μπάλα του μπάσκετ στο χέρι. Ο.. Σταύρος, τυπάκι με casual ντύσιμο
(λίγο σκισμένο τζιν, ζακέτα-T-shirt, σκουφάκι και.. σταράκια). Η Κική.. πολύ
περιποιημένη και προσεγμένη, με έντονο make-up
και ντυμένη στην.. τρίχα. H.. Άννα, λάτρης της metal ή gothic
μουσικής, με τις χαρακτηριστικές
αλυσιδίτσες εδώ και εκεί, το σκούρο βάψιμο και τα αξεσουάρ με καρφάκια. Ο..
Χάρης, με ίσως λίγο βαριά προφορά, ντυμένος σε παρόμοιο ύφος με την Άννα, και
με ένα στιλ μαλλιών που σίγουρα θα πρόσεχες.
Δεν θα κρύψω το πόσο μου άρεσε αυτή
η εικόνα. Έξι άτομα τόσο διαφορετικά (εξ όψεως τουλάχιστον), όμως τόσο ταιριαστά
όλα μαζί, που ένα από αυτά να έλλειπε, θα χαλούσε αυτόν τον μυστικό συνδυασμό
που είχαν δημιουργήσει. Θυμούμενος εικόνες και εμπειρίες από εμένα σε αυτήν την
ιδιόρρυθμη ηλικία των 15 με 17 ετών, μπορώ να πω, ευθέως, ότι η κοινωνικοποίηση ήταν
αρκετά διαφορετική. Τα.. πηγαδάκια ήταν αρκετά πιο συχνά, με τον κάθε ένα να
ψάχνει τον όμοιο του. Αναζήτηση σύμφωνα με κάποια βασικά κριτήρια δηλαδή, όπως
οι απόψεις, τα ενδιαφέροντα, το ντύσιμο και φυσικά η μουσική (παράγων που συχνά
επηρέαζε σε πολύ μεγάλο βαθμό και όλα τα προηγούμενα). Ίσως, κάποιες φορές, τα κριτήρια
να ήταν και πιο ιδιαίτερα, όπως η εθνικότητα, η δημοτικότητα -ή μη- που είχε
κάποιος στον κύκλο του, αλλά και το weirdness
που τον διέκρινε. Standards που υιοθετούνταν είτε.. αναγκαστικά, είτε επειδή
έτσι σε είχαν μάθει. Ακόμα πιο παλιά, τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο αυστηρά,
φαντάζομαι, με ορισμένες επιλογές συγκεκριμένων ατόμων να ήταν και..
απαγορευτικές.
Στα δικά μου τα μάτια, εκείνη την
στιγμή, αυτό που αντίκριζα στην (-ακόμα- λίγο συντηρητική) Ελλάδα του σήμερα, ήταν
πρόοδος. Αυτά τα παιδιά, ένα-ένα και μεμονωμένα ίσως να μην είχαν πολλά κοινά,
ίσως και κανένα. Βλέποντας τα μαζί όμως, θα αδυνατούσα να τα χαρακτηρίσω απλούστερα
από: ανθρώπους ηλικίας 15 έως 17 ετών που κάνουν παρέα. Και ειλικρινά· με τι γνώμονα
επιλέγουμε ή.. απορρίπτουμε έναν άνθρωπο –όχι μόνο στην συγκεκριμένη ηλικία
αλλά και σε προχωρημένη-; Είναι η θρησκεία, οι πολιτικές απόψεις, ο σεξουαλικός
προσανατολισμός, η εθνικότητα, το κοινωνικό υπόβαθρο, η εμφάνιση/το ντύσιμο
ορισμένοι εξ αυτών; Αναμφίβολα. Είναι ορθοί και σωστοί; Μάλλον όχι. Είναι στη
φύση μας να ομαδοποιούμαστε με τους ομοίους μας; Φημολογείται πως ναι. Αγνοώ
βέβαια τι είναι ακριβώς αυτό που κάνει κάποιον να είναι/θεωρείται διαφορετικός
ή μη σχετικός με τους υπόλοιπους, καθώς επίσης και ποιός είναι αυτός που το.. καθιέρωσε. Και αν όντως κάποιος το καθιέρωσε, γιατί ακολουθείτε από μερικούς τόσο
πιστά; Χάνει κάποιος την προσωπική του ταυτότητα όταν αποδέχεται το ξένο, το
ασυνήθιστο ή το.. εκκεντρικό; Αμφιβάλλω. Αν μη τι άλλο, ξεχωρίζεις περισσότερο
ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους (γιατί πολύ απλά είναι όλοι μοναδικοί), παρά
σε ένα πλήθος ομοίων (εκτός και αν ο στόχος είναι να ξεχωρίζεις μόνο εσύ).
Πρότυπα, προκαταλήψεις, στερεότυπα
και (κάθε λογής)-φοβίες είναι συστατικά που "περνούν στο DNA μας",
τα οποία, όμως, εξασθενούν από γενιά σε γενιά από ότι φαίνεται. Είναι λόγος για να
ανησυχούμε και να γινόμαστε Κασσάνδρες ενός δυσοίωνου μέλλοντος; Δεν θα το
έλεγα. Ίσως η όποια αντίδραση υπάρχει όσον αφορά την όλη εξέλιξη στο κομμάτι της
"(α)σχετικότητας" του καθενός, να είναι στην πραγματικότητα ο ενστικτώδης φόβος της ενδεχόμενης
αλλαγής, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος. Προσωπικά, αν η αλλαγή αυτή
περιλαμβάνει και τέτοιες εικόνες (όπως αυτή των 6 μη σχετικών παιδιών), δεν με
φοβίζει καθόλου. Αν με φόβιζε όμως, πώς θα μπορούσα να αιτιολογήσω την ανησυχία
μου; Δεν νομίζω ότι θα έβρισκα κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Ίσως ακόμα και να απέφευγα να
μπω στην διαδικασία να απαντήσω αν με ρωτούσαν, ή να άλλαζα θέμα
αποφεύγοντας την ερώτηση σχολιάζοντας κάτι άλλο.
Αλλά,
να! Το τρένο μου είχε καταφτάσει και έπρεπε να αποχωρήσω. Καθώς λοιπόν πήγαινα προς την πόρτα για
να επιβιβαστώ, συνειδητοποίησα ότι είχε σχηματιστεί ένα «χαζό» χαμόγελο στο
πρόσωπο μου και ένα περίεργο αίσθημα ικανοποίησης, ενώ συλλογιζόμουν:
«Μήπως είχαμε ξεκινήσει και
εμείς, τότε, με το ίδιο σκεπτικό και δεν το θυμάμαι; Μήπως χαθήκαμε και
αλλάξαμε στην πορεία; Δεν είμαι σίγουρος, πάντως αυτά τα παιδιά, όπως και οι νεότερες γενιές γενικά, φαίνονται
"να τα ξέρουν όλα" και να βρίσκουν σιγά-σιγά τον δρόμο…»
Εις
το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
έγκαιρα στον προορισμό τους και να πετύχουν τον στόχο της στιγμής. 
