ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ζώντας για λίγο παράλληλα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν υπάρχει ίχνος μυθοπλασίας στον παρακάτω προβληματισμό που αν και επιμελώς κράτησα μακριά από την δημοσιότητα, παρατήρησα πως ήταν αδύνατο να ξεθωριάσει σαν ανάμνηση και ψυχολογική αναζήτηση.

Μια τυπική καθημερινή -λοιπόν- ώρα κοντά εννέα το πρωί, εκεί που οι μεγάλες πόλεις (σαν το Ηράκλειο εδώ) ζουν στον παλμό του πρωινού άγχους για να είναι τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους και οι ενήλικες έγκαιρα στον χώρο εργασίας τους. Οι κεντρικές αρτηρίες καθώς και οι περιφερειακοί δρόμοι και οι αυτοκινητόδρομοι συναντούν ίσως το αποκορύφωμα της κίνησης εκείνη την ώρα κι εγώ δεν “είμαι” παρά ένα ακόμα αυτοκίνητο στην εθνική οδό και μάλιστα σε ένα από τα πιο “φορτωμένα” από κίνηση σημεία. Σε ένα κομμάτι δρόμου σχεδόν δύο χιλιομέτρων λίγο πριν την έξοδο για την Βιομηχανική Περιοχή που συνήθως στριμώχνομαι για να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται… κενό.

Κανένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Κανείς στην δεξιά λωρίδα για να ετοιμαστεί για την περιβόητη έξοδο, κανείς στην ευθεία για να συνεχίσει πιο πέρα κανείς και πίσω μου κοιτώντας από τον καθρέφτη.

Και είναι αλήθεια πως ενώ το γεγονός από μόνο του ήταν συγκλονιστικά παράξενο, εγώ δεν το παρατήρησα παρά μόνο κοντά στην τελευταία στιγμή (πριν την έξοδο). Ως εκείνη την στιγμή βρισκόμουν χαμένος σε ένα παράλληλο σύμπαν σκέψεων, προβληματισμών, λανθασμένων επιλογών, στόχων και προσδοκιών. Κρατούσα ζεστά τα πόδια μου μεταφέροντας το κορμί μου πολύ πιο μακριά από την άσφαλτο και σε ένα μέρος που οι λαμαρίνες δεν θα ήταν δυνατό να το κλείσουν. Θυμάμαι καλά να οδηγώ με ασφάλεια, με ελεγχόμενη ταχύτητα με τα μάτια μου καρφωμένα στον δρόμο και τους καθρέφτες, όμως όχι, δεν θυμάμαι πιο κομμάτι μουσικής έπαιζε το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ούτε αν εκείνη την στιγμή ένιωθα κάτι στην φυσική μου υπόσταση.

Την προσοχή μου διέκοψε ένας γνώριμος αλλά παράξενος θόρυβος. Ήταν το ηχητικό βούισμα της ανακατεύθυνσης στο GPS του αυτοκινήτου. Μ’ αρέσει να το έχω. Ακόμα και για τις πιο κοντινές διαδρομές. Αισθάνομαι ότι έχω έναν φίλο, έναν συνοδηγό να μου κάνει παρέα και να μου δίνει προκλήσεις αναφορικά με το τι ώρα θα φτάσω στον προορισμό μου. Τι απόλαυση όταν φτάνω νωρίτερα απ’ την πρόβλεψη του κι εκείνο αναγκάζεται να μου το αναφέρει δεχόμενο ταπεινά την ήττα του! Εκείνη τη στιγμή πάντως το βούισμα υποδήλωνε πως είχα χάσει την διαδρομή μου…

Μα πως! Είμαι στην Εθνική Οδό. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι με το να χάσω την έξοδο μου. Ξαφνικά, ο νους, η καρδιά, το σώμα, όλα επιστρέφουν στην θέση τους, στην Νεφέλη (έτσι λένε το αυτοκίνητο μου) και συνειδητοποιώ πως κάθε άλλο παρά έχω χάσει τον δρόμο μου. Η έξοδος μου απέχει λιγάκι ακόμα και ο δρόμος παραμένει βασανιστικά άδειος για να γίνει κάποιο λάθος. Μα τι στο καλό γίνεται;

Αποφασίζω να αγνοήσω τις ενδείξεις του GPS και να δω την ειδική σήμανση που γράφει ξεκάθαρα για την επόμενη έξοδο: “Βιομηχανική Περιοχή / Λιμάνι”. Μα… είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος είναι ο σωστός. Πράγματι, λίγο πιο πέρα, στρίβω προς την έξοδο και το GPS “φωνάζει” ξανά για να με ανακατευθύνει.

Λίγο μετά, βλέπω αυτοκίνητα, ακούω το ραδιόφωνο και το GPS μου επιβεβαιώνει πως είμαι λίγα μόλις λεπτά πριν τον εργασιακό μου χώρο.

Τι συνέβη; Γιατί εκείνη την τυπική εργάσιμη μέρα δεν είδα ούτε ένα αμάξι σε ένα πολυσύχναστο κομμάτι του δρόμου; Γιατί, ο "συνοδηγός" μου τρελάθηκε χάνοντας ο ίδιος τον δρόμο και τον προσανατολισμό του; Κι εγώ; Που ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή για να αποκτήσω τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και να διορθώσω οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έδειχνε λάθος;

Δεν ξέρω. Αν είχα απάντηση σε αυτό το ανεξήγητο τριπλό φαινόμενο, να είστε σίγουροι πως σήμερα δεν θα ζητούσα την δική σας εξήγηση μέσω αυτού του προβληματισμού. Έχει περάσει καιρός έκτοτε και δεν έζησα παρόμοια εμπειρία. Οπότε; Τι συνέβη στ’ αλήθεια; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η άγνωστη (;) ταυτότητα της μαρίας μαγδαληνής

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis 

Όταν την Δευτέρα που πέρασε (προχθές) συνειδητοποίησα ότι ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, άρχισα να σκέφτομαι (πέρα από το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!) αν θα έπρεπε να σας προβληματίσω την ερχόμενη Τετάρτη (σήμερα) με κάποιο θέμα που να φέρει θρησκευτικό άρωμα ή όχι. Από την μία σκεφτόμουν ότι ίσως να έχετε "βαρεθεί" να βλέπετε και να διαβάζεται πράγματα σχετικά με το Πάσχα , τον Franco Zeffirelli και όλα τα συναφή, οπότε ίσως να χρειάζεστε κάτι εναλλακτικό, από την άλλη το έβλεπα και σαν μια πρόκληση -να βρω κάτι "ιδιαίτερο" να γράψω πάνω σε αυτό. Παράλληλα, συλλογιζόμουν και το γεγονός ότι οι θρησκευτικές μου γνώσεις είναι αρκετά σκουριασμένες (και μάλλον περιορισμένες)...

Ψαχουλεύοντας, όμως, για πληροφορίες σχετικά με την Εβδομάδα των Παθών και ξεκινώντας από την Μεγάλη Τετάρτη, με ενδιαφέρον συνειδητοποίησα ότι η σημερινή ημέρα "είναι αφιερωμένη στην μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας που μετανόησε, πίστεψε στον Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο...".(Οι γνώσεις που λέγαμε...). "Εξαιρετικά!", σκέφτηκα, διότι η Μαρία η Μαγδαληνή, αν και πρόσωπο που έχει απασχολήσει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες και τα μυστήρια που περιβάλλουν το όνομα της αρκετά. Τόσο αινιγματική, που η αμαρτωλή γυναίκα στην οποία γίνεται η αναφορά σήμερα, δεν είναι (μάλλον) η Μαρία η Μαγδαληνή! (Μπερδευτήκατε; Εγώ να δείτε...). Επειδή όμως οι μπερδεμένοι, φαντάζομαι, είμαστε αρκετοί, σήμερα θα γνωρίσουμε μερικές πτυχές από την ζωή αυτής της γυναίκας -της Μαρίας-, που ίσως δεν ξέραμε, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους παρουσιάζεται και αντιμετωπίζεται ανά τις διάφορες πλευρές του θρησκευτικού ή μη κόσμου.

Ποιά ήταν, πραγματικά, η Μαρία Μαγδαληνή; (έλα μου ντε...)

"Η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια νέα γυναίκα και μαζί με άλλες ακολούθησαν τον Ιησού και τους αποστόλους και βοήθησαν στο έργο τους με κάθε δυνατό τρόπο. Η καταγωγή της ήταν από τα Μάγδαλα, μία μικρή πόλη στα δυτικά της λίμνης Γεννησαρέτ και νότια της πεδιάδας της Γαλιλαίας.

Αναγνωρίζεται ως Αγία από την Ορθόδοξη, την Καθολική, την Λουθηρανική, την Αγγλικανική και μερικές ακόμα Προτεσταντικές εκκλησίες."

Η ημερομηνία γέννησης και κοίμησης της είναι άγνωστες, όμως η ίδια γιορτάζεται στις 22 Ιουλίου και θεωρείται "Ισαπόστολος". Είναι προστάτης της στοχαστικής ζωής, των μετανοημένων αμαρτωλών, των ατόμων που χλευάζονται για την ευσέβεια τους, της εναντίωσης κατά των σεξουαλικών πειρασμών, των γυναικών κλπ. Πέραν αυτών, θεωρείται και προστάτης των αρωματοποιών, των φαρμακοποιών, των κομμωτριών, και των κατασκευαστών γαντιών (?). Ακόμη, είναι πολιούχος των: Kawit στις Φιλιππίνες, όπως επίσης και Atrani και Casamicciola Terme στην Ιταλία.

Πού δημιουργείται όμως η σύγχυση και το μπέρδεμα σχετικά με την ταυτότητα της;

Είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος, εάν ερωτηθεί σήμερα  τι γνωρίζει για την Μαρία την Μαγδαληνή, θα απαντήσει ότι "Ήταν μία πόρνη η οποία έζησε στην εποχή του Ιησού, η οποία "μετανόησε", πίστεψε και ακολούθησε τον ίδιο, αφήνοντας πίσω της το παρελθόν και το επάγγελμα της...". Παρόλα αυτά, μια τέτοια φράση έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω της Ορθόδοξης εκκλησίας, αφού εκείνη υποστηρίζει ότι: "...είναι κατασυκοφάντηση και βλάσφημος λόγος εναντίον της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η ταύτιση της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου...". Επιπλέον καταθέτει χαρακτηριστικά πώς: "Η ίδια υπήρξε δια βίου παρθένος. Και η καθαρότητα της ψυχής της φαινόταν όπως μέσα από καθαρό κρύσταλλο...". Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τον ορθόδοξο κόσμο, πρόκειται για δύο διαφορετικά πρόσωπα.

Αντίθετα η Δύση, με μια διαφορετική εκτίμηση των κειμένων υποστηρίζει ότι η αμαρτωλή γυναίκα η οποία άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού είναι -στην πραγματικότητα- η Μαρία η Μαγδαληνή. Παράλληλα, η Δυτική Εκκλησία έχει συνδέσει και την Μαρία την Μαγδαληνή με την Αγία Μαρία (αδερφή του Αγίου Λαζάρου) -κάτι που θεωρείται λάθος- λόγω 2 περιστατικών: "(α) ο κοινός, για πρώτη φορά, εορτασμός από την Δυτική Εκκλησία στις 4 Μαΐου της ανακομιδής των αγίων λειψάνων του Αγίου Λαζάρου από την Κύπρο και της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής από την Έφεσο, είχε ως αποτέλεσμα στην Δύση η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή να θεωρηθεί το ίδιο πρόσωπο με την αδερφή του Αγίου Λαζάρου, την Αγία Μαρία. (β) Επίσης, επειδή η Αγία Μαρία αδερφή του Αγίου Λαζάρου) μύρωσε τον Ιησού, στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, οδήγησε στην ταύτιση της με την ανώνυμη μετανοημένη". (και πάει λέγοντας...).

Και ενώ σε κανένα από τα μυριάδες κείμενα, προερχόμενα από την Αγία Γραφή και με αναφορά στο όνομα της, δεν γίνεται κάποιο πονηρό σχόλιο ή υπαινιγμός για εκείνη, η... "απόκρυφη παράδοση" έχει αντίθετη άποψη. Εκεί, αναφερόμενοι στον Ιησού και την Μαρία την Μαγδαληνή, συναντάμε σχολιασμούς όπως:

"[...]Μαρία λεγόταν η αδελφή του και η μητέρα του και η σύζυγος του",
"Η σύζυγος του ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς την αγάπησε πολύ [...]",
"Την αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές και την φιλούσε συχνά στο στόμα"
"Ο Πέτρος είπε στην Μαρία: "Αδελφή, ξέρουμε ότι ο Σωτήρας σε αγαπούσε περισσότερο από τις υπόλοιπες γυναίκες"

Άλλες "απόκρυφες" πηγές χαρακτηρίζουν ευθέως την Μαρία την Μαγδαληνή "ως σύζυγο του Ιησού και μητέρα του αγέννητου παιδιού του..." ενώ υπάρχουν και θεωρίες πως ο Leonardo da Vinci, μέσα από το έργο του "Ο Μυστικός Δείπνος" απεικονίζει την ίδια ως την γυναίκα στα αριστερά του Ιησού. Φυσικά, Ορθόδοξη και Καθολική εκκλησία αρνούνται την οποιαδήποτε βάση σχετικά με τις θεωρίες αυτές, αλλά και τις "ιδιαίτερες" σχέσεις μεταξύ των δύο.

  
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φήμες και οι θεωρίες αυτές επηρέασαν αρκετούς σύγχρονους συγγραφείς όπως (μεταξύ άλλων) ο Νίκος Καζαντζάκης και -πιο πρόσφατα- ο Μίμης Ανδρουλάκης, οι οποίοι παρουσιάζοντας την πλευρά όπου ο Ιησούς είχε "σχέσεις" με την Μαρία την Μαγδαληνή, μέσα από τα βιβλία τους, καταράστηκαν και αφορίστηκαν από την εκκλησία. Πραγματικά, δεν θα ξεχάσω τον σάλο που είχε δημιουργηθεί τότε με το βιβλίο "Μ στη νιοστή" του Μίμη Ανδρουλάκη, με πιστούς να καίνε αντίτυπα του βιβλίου στους δρόμους, ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

Και το "μυστήριο" ακόμα παραμένει... "Ποιά ήταν, πραγματικά, η Μαρία η Μαγδαληνή;"

Δεν γνωρίζω αν, τελικά, η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην ίδια ή σε κάποιο άλλο πρόσωπο και δεν νομίζω ότι μπορούμε να μπούμε στην διαδικασία να αποδείξουμε ποια είναι η "αληθινή εκδοχή". Μπορεί ξεκάθαρη απάντηση να μην δώσαμε σήμερα (και το πιο πιθανό είναι να μην δοθεί ποτέ) όμως -τουλάχιστον- εξετάσαμε περαιτέρω εκδοχές για το ποια θα μπορούσε να ήταν αυτή η γυναίκα, καθώς και τι ρόλο ενδέχεται να έπαιξε στην ζωή του Ιησού. Έτσι, και μιας και οι ημέρες που διανύουμε θεωρούνται "ημέρες πίστεως", πιστεύω ότι ο καθένας έχει το ελεύθερο να επιλέξει ποια θα θεωρήσει ως πραγματική, χωρίς να χρειάζεται κάποια συγκεκριμένη απόδειξη. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο της πίστεως άλλωστε;

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ ιστορίες φαντασμάτων και στοιχειωμένα μυστικά

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis 

«Ξέρεις ότι είσαι μόνος ή μόνη σου αυτή την στιγμή, όμως δεν μπορείς να αποβάλλεις από το μυαλό σου τη σκέψη πως υπάρχει και κάποια άλλη.. παρουσία στο χώρο. Μια παρουσία που σε περιεργάζεται και σε παρατηρεί, καθώς ακολουθεί κάθε βήμα σου, κρυμμένη ανάμεσα σε σκοτεινές γωνιές. Ίσως και να είναι «αυτό» που, ορισμένες φορές, σε κάνει να ορκίζεσαι στον εαυτό σου λέγοντας: «Μα θυμάμαι ότι έκλεισα την ντουλάπα…» καθώς την βλέπεις, για ένα άγνωστο λόγο, ανοιχτή. Ενδεχομένως, να είναι η.. φιγούρα που είδες απέναντι από το κρεβάτι σου να σε κοιτάει μέσα στο ημίφως, ένα πρωί που ξύπνησες· εκείνη που αφού ανοιγόκλεισες τα μάτια σου αντιλήφθηκες ότι ήταν, απλά, ένα κρεμασμένο παλτό και αγουροξυπνημένος το πέρασες για.. κάποιον (ή έτσι έπεισες τον εαυτό σου να πιστεύει). Μπορεί να είναι και η.. σιωπή που ακούγεται στην γραμμή «εκείνου» του τηλεφωνήματος· «εκείνου» που σου κάνουν μια συγκεκριμένη ώρα, χωρίς να απαντάει κανείς όταν ρωτάς «ποιός είναι;». Είναι, ίσως, η απόκοσμη ανάσα που σε ανύποπτη στιγμή σε διαπερνά και σε κάνει να ανατριχιάζεις, χωρίς να καταλαβαίνεις το λόγο. Μάλλον, είναι και η ίδια παρουσία που σε παρακολουθεί αυτή την στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο, και περιμένει να δει ποιά θα είναι η αντίδραση σου, τώρα που αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη της και συνειδητοποιείς ότι είναι… ακριβώς πίσω σου.»

Απόψε, θα περιπλανηθούμε για λίγο (παραπάνω θα ήταν.. ριψοκίνδυνο) στα άδυτα μιας διαφορετικής διάστασης, η οποία φημολογείται ότι είναι παράλληλη με την δική μας και μονοπωλεί το ενδιαφέρον εδώ και αρκετά χρόνια, παρά τα ανάμεικτα συναισθήματα και τους.. κινδύνους που λέγεται ότι κρύβει. Ταινίες, βιβλία και ιστορίες έχουν βασιστεί στα απόκρυφα του εν λόγω κόσμου, εκφράζοντας απόψεις και θέτοντας ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη οντοτήτων που δεν ανήκουν «εδώ».

Θεατρική Παράσταση (από βιβλίο) που εξερευνά την.. ρομαντική πλευρά των φαντασμάτων.

Βιβλίο "εποχής" που πρόσφατα μεταφέρθηκε και στην μεγάλη οθόνη 2 φορές.

Από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες του είδους. Πραγματεύεται την ικανότητα θέασης νεκρών μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού.

Προσοχή. Η πόρτα που πρόκειται να ανοίξετε διαβάζοντας αυτό το κείμενο, οδηγεί σε μονόδρομο χωρίς επιστροφή. Ότι μάθετε και ανακαλύψετε, θα είναι πλέον αδύνατο να ξεχαστεί και να σβηστεί από το μυαλό σας. Μερικές φορές, είναι καλύτερο να μην ξέρουμε…

Είστε ακόμα εδώ; Πολύ «ωραία». Καλώς ορίσατε στον κόσμο των πνευμάτων… 

Φήμες και θεωρίες λένε πώς όταν κάποιος φύγει από την ζωή έχοντας αφήσει πίσω του ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις, οι υποχρεώσεις αυτές γίνονται δεσμά, τα οποία τον εμποδίζουν να προχωρήσει στον «άλλο κόσμο». Το αποτέλεσμα; Ο αποθανών παραμένει «εδώ», ανάμεσα μας, και περιπλανιέται αιώνια είτε στο μέρος που απεβίωσε, είτε εκεί που θεωρεί «σπίτι» του, στοιχειώνοντας το. Οι λόγοι και ο τρόπος που απεβίωσε παίζουν σημαντικό ρόλο στο είδος στοιχειώματος που θα δημιουργηθεί, αφού το πνεύμα μπορεί είτε να θέλει να εκπληρωθούν έμμεσα οι σκοποί του, είτε να ζητήσει εκδίκηση για τον άδικο θάνατο του –με την τιμωρία των ενόχων-, είτε να προσπαθήσει να προειδοποιήσει και να προστατεύσει άλλα άτομα –δίνοντας διάφορα σημάδια- από έναν επικείμενο και παρόμοιο κίνδυνο. Προσπαθεί να επικοινωνήσει και να κάνει αισθητή την παρουσία του με διάφορους τρόπους, άλλοτε αρκετά εμφανείς και άλλοτε όχι τόσο. 

Εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε αυτά τα.. σημάδια στοιχειώματος; Αν ναι, θέλουμε;

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, και σύμφωνα πάντα με ειδήμονες του αντικειμένου, υπάρχουν 2 απλοί και έμμεσοι τρόποι για να τα εντοπίσουμε. Ο πρώτος αφορά τα βρέφη και τα πολύ νεαρά παιδιά. Πολλές είναι οι φορές, που παρατηρούμε ότι άτομα αυτής της τρυφερής ηλικίας, κοιτάνε με επιμονή το «κενό», δείχνοντας ή γνέφοντας παράλληλα, ενώ ενδέχεται και να μιλούν σε κάποιον ή.. κάτι. Και ενώ στα δικά μας μάτια δεν φαίνεται αυτό στο οποίο απευθύνονται και θεωρούμε ότι μάλλον είναι δημιούργημα της φαντασίας τους, εκείνα, έχουν αντίθετη άποψη. Ίσως, τελικά, ο φανταστικός φίλος που πολλοί είχαμε όταν ήμασταν μικροί, να μην ήταν και τόσο.. φανταστικός. Ο άλλος τρόπος αφορά τα κατοικίδια και παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον προηγούμενο. Οι ιδιοκτήτες σκυλιών ή γατιών, έχουν, κατά πάσα πιθανότητα, παρατηρήσει τους τετράποδους φίλους τους να γρυλίζουν ή να σηκώνεται η τρίχα τους αντίστοιχα, σε ανύποπτο χρόνο, και να φαίνονται ανήσυχοι και επιθετικοί προς κάποιο σημείο. Σημείο που ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει κανείς, ενδέχεται να είναι –ακόμα- η αγαπημένη μεριά του πρώην ιδιοκτήτη του σπιτιού στο οποίο μένουμε.

Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, δεν θέλουμε (μάλλον).

Και ενώ ο γυμνός οφθαλμός ενός ενήλικα δεν μπορεί (συνήθως) να συλλάβει ένα πνεύμα ή ένα φάντασμα, όπως τα ονομάζουμε, στην πορεία των χρόνων ανακαλύπτεται ένα μέσο που φαίνεται να μπορεί. Το φλας των φωτογραφικών μηχανών φημολογείται ότι έχει την ιδιότητα να αποτυπώνει αυτές τις παρουσίες στον χώρο, γεγονός που προκαλεί αντιδράσεις, ενστάσεις και αμφισβητήσεις. Ας αφήσουμε όμως την θεωρία και ας δούμε μερικά από τα είδη στοιχειώματος που έχουν καταγραφεί στον φωτογραφικό φακό ανά διαστήματα, καθώς και λίγα λόγια για τις ιστορίες τους:

- «Η.. ομαδική» : Το 1919, η πολεμική αεροπορία του Ην. Βασιλείου αποφάσισε να τραβήξει την ομαδική φωτογραφία που φαίνεται στα δεξιά. Μόλις η φωτογραφία εμφανίστηκε, έκπληκτοι οι συμμετέχοντες συνειδητοποίησαν την παρουσία του προσώπου που εμφανίζεται στο φόντο της. Το πρόσωπο αυτό, άνηκε στο Freddy Jackson, μηχανικό της αεροπορίας αυτής, ο οποίος είχε βρει τραγικό θάνατο 2 μέρες πριν, σε ατύχημα με έλικα ενός αεροπλάνου. 

- «Το κορίτσι που δεν υπήρξε εκεί» : Τον Νοέμβριο του 1995, το Wem Town Hall στη Αγγλία τυλίγεται στις φλόγες. Τυχαίος περαστικός τραβάει φωτογραφίες από το κτίριο καθώς φλέγεται και όταν τις εμφανίζει, παρατηρεί σε μία από αυτές την μορφή ενός κοριτσιού ανάμεσα στις φλόγες. Κανένα κορίτσι δεν κάηκε εκείνο το βράδυ, σύμφωνα με μάρτυρες του περιστατικού. Κάποιοι το συνέδεσαν όμως με την Jane Chum, νεαρό κορίτσι που το 1677 άναψε κατά λάθος μια μεγάλη φωτιά, η οποία κατέστρεψε πολλά σπίτια. Η ίδια, έχασε την ζωή στις φλόγες αυτές.

- «Πίσω μου σ’ έχω…» : 1959. Γυρνώντας από το νεκροταφείο, που είχε πάει για να επισκεφθεί τον τάφο της μητέρας της,  η Mabel Chinnery τράβηξε μια φωτογραφία τον άντρα της που την περίμενε στο αυτοκίνητο. Μόλις την εμφάνισε, σοκαρίστηκε από αυτό που αντίκρισε, αφού παρατήρησε την πεθαμένη μητέρας της να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.   

- «Απρόσκλητος επισκέπτης» : Γύρω στο 1950 στην περιοχή του Τέξας, η οικογένεια Cooper αποφασίζει να βγάλει μια φωτογραφία με όλα τα μέλη της, θέλοντας να απαθανατίσουν τις πρώτες στιγμές τους στο σπίτι που μόλις είχαν μετακομίσει. *Χωρίς περεταίρω σχόλια*.

Σας φαίνονται κάπως.. «μακρινά» τα παραπάνω περιστατικά; Αν ναι, τότε θα δούμε και μερικά πιο «κοντινά», ενδεχομένως πλησίον της περιοχής που κατοικείτε. 

- «HOTEL XENIA» : Αρκετά ψηλά στο βουνό που ονομάζουμε Πάρνηθα, στέκει απομονωμένο και εγκαταλελειμμένο το κτίριο που ονομάζεται και: «Το Σανατόριο της Πάρνηθας». Χτίστηκε περίπου 100 χρόνια πριν και μέσα σε αυτό απεβίωσαν χιλιάδες άνθρωποι (πάσχοντες φυματίωσης και όχι μόνο…) κατά την διάρκεια λειτουργίας του. Σταμάτησε να λειτουργεί στις αρχές τις δεκαετίας του ’80, ενώ τα τελευταία 20 χρόνια που ήταν ανοιχτό, είχε μετατραπεί σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Ένας σύντομος περίπατος, ακόμα και κατά την διάρκεια της ημέρας, αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι το μέρος δεν είναι φυσιολογικό. Απόκοσμοι θόρυβοι και σκιερές κινήσεις είναι μόνο λίγα από αυτά που θα κάνουν τον πιθανό επισκέπτη να ανακαλέσει την απόφαση του να περιπλανηθεί εκεί μέσα. Μια εκ των ιστοριών που πλαισιώνουν το Σανατόριο, είναι και «το κοριτσάκι με τα άσπρα» ή «το κοριτσάκι της Κυράς» που περιπλανιέται εκεί. Η ιστορία του λέει ότι απεβίωσε στο Σανατόριο, λίγο πριν καταφέρουν να του προσφέρουν το νερό που τόσο πολύ ζητούσε στις τελευταίες του στιγμές. Κάποιοι λένε ότι ακόμα ζητάει αυτό το νερό, από όποιον πάει εκεί…

- «Η βίλα των βασανισμένων» : Ή αλλιώς η «Βίλα Καζούλη». Κτίριο στην λεωφόρο Κηφισίας, όπου το θλιβερό παρελθόν του από μόνο του στοιχειώνει την, κατά τα άλλα, σπουδαία αρχιτεκτονική του. Σχεδόν αιωνόβια πλέον, η συγκεκριμένη βίλα κατοικήθηκε από σπουδαία ονόματα και φιλοξένησε ένδοξους επισκέπτες, όμως υπάρχουν και κάποιες μαύρες σελίδες στην ιστορία της, που το πέρασμα του χρόνου αδυνατεί να σβήσει. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το κτίριο έγινε κέντρο των SS στο οποίο βασανίστηκαν και θανατώθηκαν πολλοί αγωνιστές. Οι κραυγές αγωνίας και οι τελευταίες πνοές που άφησαν, πότισαν τα θεμέλια του κτιρίου, τα οποία, όπως λένε, ακόμα και σήμερα αντηχούν τις φωνές αυτές. «Αν περάσεις το βράδυ από εκεί κοντά και κάποιος σου ζητήσει βοήθεια, μην απαντήσεις· ίσως και να είναι ένας από αυτούς που απεβίωσαν τότε..»…

- «Η ιστορία του Ευτύχη» : Και μιας και είμαστε στο Yannidakis, θα κλείσουμε με μια ιστορία από την Κρήτη. Ο Ευτύχης, λοιπόν, υπήρξε βοσκός που έζησε κατά την διάρκεια της Τουρκικής κατοχής και είχε 3 αδερφές. Μια μέρα που καθυστέρησε να γυρίσει σπίτι του, η μάνα του έστειλε τις αδερφές του να τον ψάξουν, ανήσυχη μήπως τον σκότωσαν οι Τούρκοι. Ο Ευτύχης όμως γύρισε σπίτι και πληροφορήθηκε ότι οι αδερφές του, που είχαν πάει να τον βρούνε, δεν είχαν επιστρέψει ακόμη. Την επόμενη μέρα τις βρήκε "κρεμασμένες" στο κοντινό δάσος. Υπεύθυνους θεώρησε τους κατακτητές, που τότε σκότωναν τον οποιοδήποτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Από τότε, και για 3 χρόνια, προσκαλούσε Τούρκους περαστικούς στρατιώτες στο σπίτι του, τους νάρκωνε και τους τεμάχιζε στον ύπνο τους, στο κελάρι του σπιτιού του. Μετά το πέρας των 3 αυτών χρόνων πιάστηκε, αλυσοδέθηκε και θάφτηκε ζωντανός στο ίδιο κελάρι, το οποίο και στοίχειωσε για πάντα, από ότι λένε. Ακόμα ακούγονται οι αλυσίδες του εκεί κάτω, αφού ο ίδιος προσπαθεί να ελευθερωθεί για να ολοκληρώσει τον σκοπό του. Το.. «ανησυχητικό» της ιστορίας; Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο ποιο είναι το σπίτι του Ευτύχη και που ακριβώς βρίσκεται. Αν είχα σπίτι με κελάρι και έμενα στην Κρήτη πάντως, σίγουρα θα είχα το νου μου…

Όμως… αρκετά περιπλανηθήκαμε σε αυτόν τον περίεργο κόσμο και καλό θα ήταν να… τον αφήσουμε. Ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον να επιστρέψουμε.

Ξέρω ποιο μπορεί να είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κάποιος για όλα ή κάποια από τα παραπάνω: «Σίγουρα πρόκειται για ψεύτικες φωτογραφίες, αποτέλεσμα επεξεργασίας, και φαινόμενο "χαλασμένο τηλέφωνο" από ιστορίες-γεννήματα της φαντασία κάποιου μυαλού.» (κάποια -ίσως- είναι). Ξέρω όμως και ποιο είναι το δεύτερο το οποίο θα σκεφτεί -έστω και στιγμιαία- ακόμα και ο πιο μη πεπεισμένος και αρνητικός: «Και αν, όμως, δεν είναι;». Το ποιο από τα δύο θα επιλέξετε, το αφήνω στην κρίση σας. Για την ώρα, ας συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα.. "φαντάσματα" αυτού του κόσμου, όπως μπορούμε.

ΥΓ: Ελπίζω να μην γυρίσατε και να κοιτάξατε πίσω σας, όταν διαβάσατε την πρώτη παράγραφο του κειμένου.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »