ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ο μακρον στην κορυφή της γαλλιας και η ευρώπη περιμένει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Βάλε ένα παιδάκι τριών χρονών να σου φτιάξει ένα σπιτάκι με τουβλάκια. Αν μετά από λίγα λεπτά δεν είναι ικανοποιημένο με το αποτέλεσμα, θα διαλύσει ότι έχει χτίσει και ή θα τα παρατήσει ή θα αρχίσει απ' την αρχή. Στις γαλλικές εκλογές παραλίγο να δούμε την Ευρώπη να διαλύεται σαν χάρτινος πύργος.

Γιατί η υποψήφια Λε Πεν έχει δίκιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τόσα πολλά προβλήματα που... ήθελε να πάρει την Γαλλία (της) και να σηκωθεί να φύγει απ΄αυτήν, αφήνοντας την μάλιστα να καταστραφεί ολοσχερώς, καθώς την Γαλλία δεν υπάρχει Ε.Ε. Έλα όμως που δεν μιλάμε για ένα τρίχρονο παιδάκι που παραλίγο να γκρεμίσει ένα πύργο από τούβλα αλλά για ένα ισχυρό οικοδόμημα το οποίο μπορεί να μπάζει από παντού, έχει ωστόσο ισχυρές προοπτικές και πολλοί έχουν στηριχτεί σε αυτό για να ξεδιπλώσουν το επιχειρηματικό, κοινωνικό, καλλιτεχνικό, οικονομικό και πολιτικό τους όραμα.

Κι έτσι... πρόεδρος είναι αυτός ο νεαρός τύπος που ευτυχώς είναι πιο όμορφος από τον Τσίπρα κι έτσι δεν πρόκειται να ακούσω ξανά ότι ο Αλέξης είναι ο πιο όμορφος ηγέτης στην Ευρώπη και να βγάζω σπυριά απ' τα νεύρα μου. Ότι είναι όμορφος βέβαια δε σημαίνει ότι ξέρει να διαλέγει γυναίκες. Όπως έλεγε και ένας γνωστός μου πριν μερικά χρόνια "εμένα η γυναίκα μου δεν έχει γεννηθεί ακόμα" και ο Μακρόν πήγε και παντρεύτηκε μια γυναίκα λίγο πριν την σύνταξη.

Πέρα από την πλάκα, ο Μακρόν έδειξε να γνωρίζει το πρόβλημα της Ευρώπης και βασικά να γνωρίζει το πρόβλημα της Γαλλίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας νέος θα μας κοροϊδέψει(...) όμως οι θέσεις του και ειδικά ο τρόπος για τον οποίο τοποθετήθηκε για την Ελλάδα, μας δείχνουν ότι την δεδομένη στιγμή δείχνει ο πιο ικανός να μανατζάρει την Γαλλία.

Και ίσως η Γαλλία να αποτελεί την κύρια προτεραιότητα του Μακρόν όμως η Ευρώπη περιμένει πολλά από αυτόν όπως και από κάθε γάλλο ηγέτη κάθε φορά. Συνεπώς πριν σχολιάσουμε την εκλογή του καλό είναι να τον αφήσουμε να δώσει πρώτα το στίγμα της διακυβέρνησης του εντός και εκτός συνόρων και γιατί όχι, να δείξει ακριβώς τις προθέσεις του στο ελληνικό ζήτημα. Μέχρι τότε "vive la france" +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η εποχή των ατάλαντων πολιτικών

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Μία εβδομάδα έμεινε για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και, αν και είμαστε εδώ πολύ απασχολημένοι με τα κανάλια, τον Παππά, το ΣτΕ, τον Τσίπρα, το χρέος, το κούρεμα, τα ελληνοτουρκικά και ούτω καθεξής, οφείλουμε σιγά σιγά να στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας και να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, και γιατί μας αφορά άμεσα (η πολιτική, έτσι όπως έχουν δομηθεί τα συστήματα κρατών, έχει πάψει να είναι εθνική υπόθεση του κάθε κράτους), και γιατί αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες πολύ ωραίες (;) παρατηρήσεις.

Διότι τι γίνεται όταν για το τιμόνι μίας από τις πλέον σημαντικές δυνάμεις του κόσμου, ενός ρυθμιστικού παράγοντα με καθοριστική δύναμη, μάχονται δύο αμφιβόλου ποιότητας υποψήφιοι; Και μιλάω για ποιότητα όχι μόνο ηθική, αλλά και πολιτική. Μπορεί στ' αλήθεια κάποιος από τους δύο αυτούς ανθρώπους να επωμιστεί αυτό το φορτίο; Η Χίλαρυ Κλίντον, μία γνήσια εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου με ντουλάπα γεμάτη σκελετούς και ο Ντόνταλντ Τραμπ, ένας άνθρωπος που ακροβατεί ανάμεσα στη γραφικότητα και την επικινδυνότητα, διαθέτουν στο ελάχιστο την πολιτική στόφα και την οξυδέρκεια να αναλάβουν τα ηνία και να οδηγήσουν τον πλανήτη, ή έστω τη χώρα τους; Πολύ αμφιβάλλω.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ζούμε στην εποχή των ατάλαντων πολιτικών. Και για να μην στοχοποιούμε μόνο την Αμερική, ας περάσουμε και στα καθ' ημάς. Η Ευρώπη περνά ιστορικά μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της. Μαστίζεται από την οικονομική κρίση, ζει και αναπνέει με το φόβο της τρομοκρατίας, είναι απόλυτα διχασμένη, έχει να αντιμετωπίσει, να προστατέψει, να περιθάλψει και να ενσωματώσει έναν μεγάλο αριθμό προσφύγων και μεταναστών. Κι όλα αυτά, χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα, με τους... "ηγέτες" της να αναλώνονται σε συναντήσεις επί συναντήσεων, επισκέψεις επί επισκέψεων και δηλώσεις επί δηλώσεων χωρίς καμία ουσία. Είτε επειδή είναι θολωμένοι από την πίστη στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ένωσης (χλωμό), είτε επειδή γνωρίζουν ότι δεν τους συμφέρει να θίξουν τις υπάρχουσες καταστάσεις λόγω αδυναμίας ή/και ανικανότητας (καθόλου χλωμό), συνεχίζουν να μεγαλώνουν το χάσμα που έχει καταστήσει την Ευρώπη "Ήπειρο δύο ταχυτήτων", κάνοντας ένα ολέθριο λάθος για το οποίο θα τους καταδικάσει η ίδια η Ιστορία... Πριν από εκείνη όμως, τους καταδικάζουν οι ίδιοι οι λαοί τους: χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, που είδε τη δημοτικότητά του πρόσφατα να αγγίζει πυθμένα.   Για τα δικά μας τα εν Ελλάδι, μη μιλήσουμε καλύτερα.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ζούμε στην εποχή των ατάλαντων πολιτικών. Όμως αυτό είναι μία αντίφαση. Σήμερα, που έχουμε μπροστά μας πιο καθαρό από ποτέ τον χάρτη της ιστορίας, σήμερα, που οι στρατηγικές της επικοινωνίας και η πολιτική επιστήμη έχουν αναβαθμιστεί και αποτελούν ξεχωριστούς επιστημονικούς κλάδους σ' όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια, σήμερα, που η τεχνολογία μας επιτρέπει την πρόσβαση στη γνώση αγόγγυστα και απεριόριστα, σήμερα, που οι πολίτες των κρατών είναι πιο μορφωμένοι και σχετικοί με τα πράγματα από ποτέ, που μπορεί κανείς να συζητήσει παντού πολιτικά, να μπει σε site, να ακούσει, να διαβάσει... Σήμερα, δεν μπορούμε να σταυρώσουμε μία μεγάλη ηγετική πολιτική φυσιογνωμία. Έναν άνθρωπο που θα εκμεταλλευτεί όλα αυτά και θα προσθέσει το ταλέντο του. Λείπει το ταλέντο; Είναι η παιδεία μας παραπάνω απ' όσο πρέπει τεχνοκρατική ή λάθος διαρθρωμένη; Μήπως φταίνε κάποια συμφέροντα που έχουν πάρει στα χέρια τους την πολιτική και την πλάθουν σαν πλαστελίνη;

Δεν ξέρω κι εγώ πραγματικά ποια είναι η απάντηση, μπορώ να κάνω παρά μόνο υποθέσεις. Περιμένω στα σχόλια και τις δικές σας απόψεις. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τα άγνωστα και αγνοούμενα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός των γεγονότων των ημερών αυτών που αμέλησα να καυτηριάσω κάτι που περίπου μία εβδομάδα μετά μου κάνει φοβερή εντύπωση.

Στα γεγονότα της Νίκαιας στη Γαλλία είχαμε πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, πολλοί απ' αυτούς ζουν μόνο με μηχανική υποστήριξη και η λίστα των θυμάτων συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται αλλά δεν μιλάμε για κάποιο πόλεμο με τους νεκρούς να μετρώνται με τριψήφιους αριθμούς. Είπαμε, μιλάμε για μερικές δεκάδες ανθρώπων των οποίων στις περισσότερες των περιπτώσεων οι φίλοι ή συγγενείς τους ήταν δίπλα και σώθηκαν, οπότε άρχισαν να τους αναζητούν αμέσως σε ένα από τα πλησιέστερα νοσοκομεία ή κάτω απ' τα σεντόνια που είχαν σκεπάσει διάσπαρτα στον δρόμο, τα πτώματα.

Kι όμως... οι αγνοούμενοι από εκείνο το βράδυ είναι πολλοί, πάρα πολλοί και μάλλον όχι καταμετρημένοι. Η έμπειρη από τρομοκρατία -πλέον- Γαλλία δημιούργησε έναν μηχανισμό εύρεσης αγνοούμενων κάτω από την ομπρέλα της τεχνολογίας, υπό το hashtag #recherchenice όμως ακόμα και αυτό αποδείχτηκε αναποτελεσματικό αφού αν επισκεφτείτε την ροή του θα δείτε πόσοι ακόμα παραμένουν άφαντοι. Δεν μπορεί. Δεν πήγαν κάπου. Είναι είτε σε κάποιο νοσοκομείο είτε ανάμεσα στα θύματα που υποθέτω πως είναι στη διάθεση των ενδιαφερομένων για να τα αναγνωρίσουν αν πρόκειται για δικά τους άτομα. Και εκεί, σκέφτομαι: Είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν μία φωτογραφία από τους νοσηλευόμενους όπου θα φαίνεται το πρόσωπο του καθένα; Ακόμα κι αν έχει διαμελιστεί κάποιο μέλος του σώματός τους, ακόμα και αν το πρόσωπο έχει υποστεί μερική παραμόρφωση, όσο μακάβριο κι αν είναι, ένας οικείος του/ς θα μπορεί να αναγνωρίσει τον άνθρωπο του.

Ξέρετε, προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση αυτών των ανθρώπων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσω να καταλάβω το δράμα τους. Και τότε σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα την αγωνία του να μην ξέρω αν ο άνθρωπος μου ζει ή όχι. Θα έμπαινα στην διαδικασία να οικειοποιηθώ με τον θάνατο του ως μία μη αναστρέψιμη διαδικασία, αλλά δεν θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που περνούσαν χωρίς να ξέρω αν ζει ή όχι. Δε θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που η τύχη του ανθρώπου μου εξαρτώταν από ένα hashtag ή την τύχη. Βασικά, δεν θα άντεχα στην σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αποχαιρετίσω έστω για έλα λεπτό το σώμα του...

...Κάτι που με φέρνει στην προ ημερών επέτειο ενός άλλου τραγικού γεγονότος που με καθήλωσε πριν δύο χρόνια. Την παράλογη πτώση από πυρά της επιβατικής πτήσης της #MH17 που άφησε όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα νεκρούς. Ανάμεσα τους ήταν αυτό το κοριτσάκι:

αγγλικά ξέρετε, ήταν έτοιμη για τις πρώτες διακοπές στη ζωή της

...όμως όχι απλά δεν πρόλαβε να τις κάνει, αλλά ούτε οι γονείς της πρόλαβαν να την αποχαιρετίσουν. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να αποχαιρετίσουν ότι έμεινε από το αγγελικό της σωματάκι. Το μόνο που έβρισκε κανείς εκείνη την ημέρα, λίγες ώρες μετά, ήταν εικόνες σαν αυτή και αυτή και αυτή που πατάτε μόνο αν θέλετε να αντικρίσετε το δυσάρεστο θέαμα διαμελισμένων πτωμάτων, από άντρες, γυναίκες και παιδάκια, σαν την Amy.

Είναι θλιβερό να μην μπορείς να χαιρετίσεις τον άνθρωπο που έχασες και μιλάμε για συμβάντα που δεν αφορούν έναν πόλεμο όπου εκεί είναι μάλλον αναμενόμενο (αν και όχι πάντα). Ακόμα και στον πόλεμο βλέπετε, υπάρχουν στιγμές ανακωχής για να μαζέψει το κάθε στρατόπεδο τα πτώματα του από το πεδίο της μάχης.

Στις τέσσερις δεκαετίες που ζω, έχω αποκτήσει πολλές ιδιότητες σαν άνθρωπος, έχω νικήσει πολλές αδυναμίες μου και έχω αποκτήσει άλλες, όμως μία εικόνα σαν την παραπάνω δεν μπορώ να την ελέγξω, δεν μπορώ να την αποδεχτώ, δεν μπορώ να την αντέξω, δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Γι' αυτό... Κάντε κάτι και βρείτε τα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »