μεγαλώνοντας (σ)την γενιά του "όχι"

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.

Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχι, όχι, όχι. Όχι.

Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.

Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας Εμμανουέλα, Εξορκιστή, έπαιζαν Tetris στο Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.

εικόνα από: assets-global.website-files.com

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.

Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;

Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ο υποκειμενικά γρήγορος χρόνος και οι ρόλοι γονιού-παιδιού που αντιστρέφονται

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Είναι κάπου μετά τις τέσσερις το πρωί και αναρωτιέμαι ποιες είναι οι απολαύσεις της ζωής. Σκέφτομαι τον έρωτα, το σεξ, την επαγγελματική αναγνώριση και επιτυχία κι ύστερα την αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Σκέφτομαι το αγαπημένο μου φαγητό και ένα dry Martini με ελιά ή ένα σπαρταριστό όλο ξεγνοιασιά γέλιο.

Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω δύο μικρά παιδιά. Αφημένα ως είναι στο ίδιο κρεβάτι έχει η μία γείρει πάνω στην άλλη. Τα μαλλιά, τα πόδια και τα απαλά τους χεράκια είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, δείγμα του άστατου ύπνου και της ευλυγισίας τους.

Κι εγώ, αγχωμένος ως συνήθως, κάνω μία παύση. Παίρνω δυο-τρεις αργές αναπνοές και σαστίζω κοιτώντας τις. Αυτό είναι! Ο χρόνος περνάει τόσο υποκειμενικά γρήγορα. Κοιτάζω αυτά τα απαλά προσωπάκια που λίγες ώρες πριν γελούσαν με την καρδιά τους και ανυπομονούσαν να τελειώσω ότι έκανα ίσα για μια αγκαλιά ή λίγες στιγμές μαζί τους. Κοιτάζω προσεκτικά τα μικρά δαχτυλάκια και το καλοσχηματισμένο τους προσωπάκι και ρουφάω την στιγμή χαϊδεύοντας τα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν.

Είναι αργά και έξω έχει κρύο. Εγώ φροντίζω να είναι στα ζεστά και συλλογίζομαι το πόσο σύντομα θα είναι δύο ενήλικοι απόγονοι με δικές τους εκκρεμότητες και άγχη. Πόσο εύκολα θα αντιστραφούν οι ρόλοι και ξαφνικά εγώ θα ζητιανεύω για μια αγκαλιά τους, ένα χάδι τους και λίγο από τον χρόνο τους. Τότε που εγώ δεν θα είμαι πια ένα ελκυστικό πρόσωπο για εκείνα. Θα αισθάνομαι άραγε γεμάτος από όσα έζησα μαζί τους στην παιδική τους ηλικία; Θα είναι τόσες οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι φωτογραφίες που να αποτελούν επαρκεί εφόδια για όταν εγώ θα ζητάω στιγμές που εκείνες δεν θα μπορούν να μου προσφέρουν;

Κάπως έτσι αναστατώθηκαν και ανακατεύτηκαν οι σκέψεις μου. Περιπλέχτηκαν οι προτεραιότητες μου περί απολαύσεων και ξαφνικά το Martini με το αγαπημένο μου αναμμένο πούρο έδειχνε τόσο ασήμαντο που η αγωνία μου έπληξε τα κουρασμένα μου μάτια λόγω του ξενυχτιού. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έχωσα το σώμα μου ανάμεσα στα δικά τους, πήρα αγκαλιά τα λούτρινα κουκλάκια τους και άρχισα να τα χαϊδεύω. Ίσως όχι παραπάνω από είκοσι δευτερόλεπτα, αφού μετά αποκοιμήθηκα όσο ήταν ακόμα νύχτα στον ορίζοντα και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ακόμα ήταν εκείνα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που δεν ξεστολίσαμε ακόμα.. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κάποιοι μπερδεύουν τα παιδιά (τους) με τάπερ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Νομίζω πως ο σημερινός προβληματισμός αποτελεί προσωπική κοινωνική απαξίωση, όμως δεν διανοούμαι να μην ασχοληθώ με ένα ζήτημα το οποίο “κουτούλησα” σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο και το οποίο με αναστάτωσε.

Αυτήν ακριβώς την εικόνα αντίκρισα προ ημερών, αναδημοσιευμένη από έναν φίλο μου, πατέρα ενός παιδιού.

Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια. Αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτή η… λεζάντα με έκανε κακό ή λάθος πατέρα.

Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.

Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.

Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ. Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.

Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.

Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.

Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με... τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η απληστία του να είσαι παιδί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεκαετία του 90. Λονδίνο. Σε κάποιον όροφο του καταστήματος Harrods, εγώ και ο υπομονετικός μου αδερφός που με περιμένει να επιλέξω ποιο παιχνίδι προτιμώ ανάμεσα σε αυτά που έχω επιλέξει και εκείνα που η τσέπη του μπορεί να μου αγοράσει. Έχουν προηγηθεί ώρες αναζήτησης και πολύπλοκης σκέψης.

Λίγα χρόνια πριν σε πόλη της Νέας Υόρκης ένα παρόμοιο σκηνικό μέσα σε κάποιο από τα καταστήματα παιχνιδιών Toys R Us με εμένα και πάλι πρωταγωνιστή να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε καμπόσα επιθυμητά και υποψήφια δώρα μου.

Παιδί που δεν επιθυμεί παιχνίδια ισούται με άνθρωπο χωρίς απαιτήσεις και όνειρα στην ζωή. Τι συμβαίνει όμως όταν ο ενήλικας αρνείται να μεγαλώσει;

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και για να ακριβολογώ, σε ένα κατάστημα αμιγώς παιχνιδιών και όχι κάποιο που μαζί με τα παιχνίδια πουλάει κουβέρτες, φριτέζες και καθαριστικά για το μπάνιο... Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για μένα. Είχα αποστολή να αγοράσω για άλλα παιδιά παιχνίδια συνοδευόμενος από τα δικά μου.

Και ενώ είναι πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να μπερδεύεται ζητώντας κάτι καινούριο που βλέπει και παράλληλα ξεχνώντας το προηγούμενο, υπήρξαν αμέτρητες στιγμές στις οποίες ήμουν εγώ εκείνος που "κολλούσε" σε κάποιον διάδρομο ξανά και ξανά σκεπτόμενος βαθιά μέσα μου πόσο θα ήθελα να προσθέσω αυτά τα playmobil στην ήδη υπάρχουσα συλλογή μου ή πόσο ωραία θα ταίριαζε στην συλλογή μου με τα παιχνίδια του Batman η νέα φιγούρα του Robin. Μείναμε πολύ, διαλέξαμε με πολύ προσοχή και αξιοζήλευτη υπομονή τα δώρα των παιδιών ως φτάνει η στιγμή που γονατίζω και με παράπονο λέω: "εμένα δεν μου πήρατε τίποτα". Τα παιδιά γνωρίζουν καλά πως αστειεύομαι.

Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι. Εκτός από την έφεση που έχω στα παιχνίδια, είναι κάτι άλλο που ένιωσα εκείνη την στιγμή. Είναι η επιθυμία της παιδικής απληστίας. Αυτό το ακαταλόγιστο που έχει κάθε παιδί όταν ζητάει αλόγιστα. Είναι η ταμπέλα της παιδικής αγνότητας κάθε φορά που ένα παιδί καταστρώνει απ' το πιο απλό ως το πιο ύπουλο σχέδιο για να σε πείσει να ενδώσεις σε όσο το δυνατό περισσότερες από τις ατελείωτες επιθυμίες του. Κι όμως, αυτή η δίχως τέλος ροή επιθυμιών, ονομάζεται παιδικότητα και οι ψυχολόγοι επιμένουν πως είναι φυσιολογική ενώ κάποιοι από εμάς την βρίσκουν ακόμα και χαριτωμένη!

Έχετε ακούσει ανθρώπους να αναπολούν την παιδική τους ηλικία; Τι ακριβώς θέλουν απ' αυτή; Μήπως ενδόμυχα το δικαίωμα στην πρόσβαση της παιδικής απληστίας; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε, πρωτάκι μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Σεπτέμβριος του 2018. Ένα μικρό πρωτάκι με μια τσάντα μεγαλύτερη απ' το μπόι του, πέρασε την μεγάλη καγκελόπορτα του Δημοτικού κρατώντας με το ιδρωμένο του χεράκι εκείνο του μπαμπά του, που απ' το πρώτο βήμα μέχρι και το τελευταίο καθώς έφευγε, σφιγγόταν για να κρατήσει κλειδωμένα τα δάκρυα που είχαν στριμωχτεί στις άκρες των ματιών του.

Το 8:15 με 13:15 έγινε η νέα μας καθημερινότητα, η καινούρια μας ρουτίνα. Εκεί που όλοι οι γονείς ψάχνουμε μια γωνίτσα να αφήσουμε πρόχειρα το αμάξι για ένα τελευταίο φιλί και για τις αμέτρητες τελευταίες συμβουλές: "όταν βγαίνεις για διάλειμμα, φόρα την ζακέτα σου". Και λίγες ώρες μετά, έξω από την πόρτα του σχολείου όπου όλοι μας περιμέναμε τον εξιλεωτικό ήχο του κουδουνιού, εγώ ήμουν πάντα εκεί, ακριβώς δίπλα από το άνοιγμα της πόρτας, μπροστά-μπροστά για να με βλέπεις και να είσαι ήσυχη ότι απ' τα εκατοντάδες παιδιά του σχολείου σου, εγώ θα είμαι ακριβώς μπροστά για σένα!

Στα λίγα λεπτά της διαδρομής μας απ' το σχολείο στο σπίτι, με έβαλες στον μικρόκοσμο σου. Σε αυτόν που η Εμμανουέλα σου πήρε το κολατσιό, η Κατερίνα σε κέρασε γρανίτα, η Βικτόρια δεν σε έχει πια φίλη και ο Μενέλαος θέλει να σε παντρευτεί. Κι εγώ... σαστισμένος να προσπαθώ να ζυγίσω την κάθε σου πληροφορία. Να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι από αυτά είναι βουτηγμένα στην φαντασία που κληρονόμησε από μένα και πόσα από τα υπόλοιπα αποτελούν ακριβή περιγραφή. Να προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να τα σπουδαιολογήσω αυστηρά για να σε προετοιμάσω για το σκληρό μέλλον που σε περιμένει ή να στραβοκαταπιώ σκεφτόμενος... "παιδιά είναι".

Για σχεδόν δέκα μήνες, μου έκανες την τιμή να είμαι εγώ εκείνος που κάθε μεσημέρι θα σε προετοίμαζε για την επόμενη μέρα σου. Είχαμε πολλές και διαφορετικές στιγμές. Άλλοτε ήσουν εσύ κουρασμένη κι άλλοτε εγώ. Άλλοτε έχανες την όρεξή σου κι άλλοτε εγώ ήμουν πελαγωμένος από τα δικά μου προβλήματα. Κάποιες φορές έχασα την υπομονή μου και κάποιες φορές εσύ αντέδρασες λίγο απότομα. Όμως, από την πρώτη συλλαβή, κατέληξες να διαβάζεις ολόκληρα κείμενα. Και από το μέτρημα ως το 10, τώρα κάνεις ολόκληρες προσθαφαιρέσεις. Σε κάθε τέτοια στιγμή, ελπίζω να θυμάσαι τον ένα κανόνα που έθεσα πιο αυστηρά απ' οτιδήποτε άλλο: "Δεν με νοιάζει να κάνεις λάθη, με νοιάζει να μην χάνεις την συγκέντρωση σου".

Σήμερα, η πρώτη τάξη του Δημοτικού ολοκληρώνεται με χαμόγελα ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς για σένα. Εγώ ξέρω ότι σε λίγους μήνες από τώρα θα πλησιάσεις κατά ένα σκαλοπάτι μια πιο δύσκολη και άδικη ζωή, όμως... τι πειράζει; Εγώ θα είμαι και πάλι εδώ, όπως σου υποσχέθηκα πριν λίγους μήνες που έζησες την πρώτη σου μέρα στο σχολείο.

Για όλα όσα είχα την τιμή να ζήσω κοντά σου αυτό το διάστημα και όλα αυτά που μας περιμένουν, σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που τα ζήσαμε μαζί, σε ευχαριστώ που με έκανες περήφανο κάθε φορά που μιλούσα με την δασκάλα σου, κάθε που σε χάζευα πίσω από τα κάγκελα του σχολείου, κάθε που έβλεπα να επιβιώνεις στην νέα άγνωστη κοινωνία μακριά από τους γονείς και την αδερφή σου. Σε ευχαριστώ που είσαι η κόρη μου και δίνεις νόημα στην προσπάθεια μου.

Καλό καλοκαίρι μικρή μου πριγκίπισσα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η 1η μέρα στο σχολείο και ένας μπαμπάς περήφανος, χαζός, ονειροπόλος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχουν κάποιες μέρες που κανείς ποτέ δε θα τις θυμάται. Που οι Δημόσιες Υπηρεσίες είναι ανοιχτές και οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να γλιτώσουν την δουλειά το πρωί. Που είναι βαρετές επειδή κανείς δεν έχει κάτι συναρπαστικό να κάνει και όλοι αναμένουν την επόμενη μέρα μπας και είναι πιο ενδιαφέρουσα!

Σε μία τέτοια μέρα είχα την ευκαιρία να δω την αγαπημένη μου πριγκίπισσα να περνάει για πρώτη φορά την πόρτα του Δημοτικού της Σχολείου. Εκείνη, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδάκια ξεκινούν έναν μαραθώνιο ή μάλλον έναν Γολγοθά που μπορεί να ανήκει στο σύνηθες κατεστημένο, όμως σκέφτηκε κανείς πως γαλουχεί γενιές; Πως καθορίζει το μέλλον και την ιστορία του εκάστοτε τόπου; Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι η πρώτη μέρα μιας ζωής που θα κρατήσει για τουλάχιστον δώδεκα χρόνια. Μιας ζωής που θα ενηλικιώσει το παιδί και θα το μετατρέψει εν πολλοίς στον άνθρωπο που θα υπηρετήσει την κοινωνία μεθαύριο ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχτηκε και τελικά υιοθέτησε.

Ο καλύτερος τρόπος για να βιώσεις αυτήν την ημέρα είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Τι σου άρεσε, τι όχι. Τι φοβόσουν, τι προσδοκούσες; Όσο πιο κοντά σε αυτά είναι οι αναμνήσεις σου, τόσο πιο καλά θα καταφέρεις να βοηθήσεις το νέο πρωτάκι να αντιμετωπίσει τα δικά του προσωπικά εμπόδια.

Κι έτσι, σήμερα... περνάς για πρώτη φορά την καγκελόπορτα ως μαθήτρια και όχι ως επισκέπτρια όπως είχαμε πάει μαζί προ ημερών για να γνωρίσουμε τους χώρους και κάτσαμε στο πολύχρωμο παγκάκι για να διαπιστώσουμε ότι ήταν φρεσκοβαμμένο και κόλλησαν μπογιά τα ρούχα μας!

Σήμερα ζεις την πρώτη μέρα του μέλλοντός σου. Αν μου το επιτρέψεις θα είμαι πάντα εκεί για να σε βοηθήσω να το χαράζεις, αλλά από σήμερα εγώ θα είμαι ένας κομπάρσος στην ζωή σου. Από σήμερα είσαι εσύ που ετοιμάζεσαι να πάρεις την σκυτάλη αυτού του κόσμου. Είσαι εσύ που θα δώσεις τον δικό σου αγώνα επιβίωσης και βελτίωσης αυτού που εγώ με τύψεις και ενοχές παρέδωσα σε εσένα για να ζεις.

Από σήμερα θα μάθεις την έννοια της ευθύνης, της αποτυχίας και της επιτυχίας και αυτή τη φορά όχι με το δίχτυ ασφαλείας που εγώ σου προσέφερα, αλλά εκεί έξω, στις μάχες με τους βαθμούς σου, τους δασκάλους και τους συμμαθητές σου.

Ως τώρα ήσουν το εύθραυστο κοριτσάκι μου χωρίς σαφείς επιδιώξεις για το μέλλον. Και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα καθοριστεί αν θα αλλάξεις αυτόν τον κόσμο με την κατάρτιση σου, το ταλέντο ή τις δεξιότητες σου! Και στο λέω από τώρα: δεν με νοιάζει τι θα καταφέρεις, αρκεί να έχεις την ζωντάνια και το πάθος να θελήσεις κάτι τόσο πολύ που να προσπαθήσεις σκληρά γι΄αυτό...

Σήμερα σε παραδίδω παιδάκι σε αυτόν τον αχανή χώρο και όταν έρθει η ώρα να βγεις για τελευταία φορά από εδώ θα είσαι μια ενήλικη γυναίκα με στόχους, προοπτικές και εκκρεμότητες. Εγώ θα είμαι για πάντα ο πιστός σου φύλακας, έτοιμος να δώσω και την ζωή μου για να εξασφαλίσω την δική σου ευημερία. Και σαν σωστό κι ελεύθερο πουλί, όταν έρθει η ώρα θα είμαι εγώ εκείνος που θα σε σπρώξει για να πετάξεις ψηλά και μακριά (όσο κι αν αυτό θα είναι η δική μου προσωπική υπέρβαση).

Καλή σου πρώτη σχολική χρονιά! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ παίρνοντας τα πάντα σαν δεδομένα με τα παιδιά μας

περι-γράφοντας πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Ας μιλήσουμε σήμερα για... δεδομένα. Όλοι οι γονείς έχουν σαν δεδομένο πως το παιδί τους θα περπατήσει, θα μιλήσει, θα μάθει να μετράει, να γράφει, να κάνει παρέες. Είναι τόσο δεδομένο πράγματι, που απλά απαξιούμε να αναφερθούμε σε αυτά.

Και δεν θα έπρεπε... αφού ο γονέας θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Θέλει την πρόοδο του. Θέλει να ξεχωρίζει. Δεν θα μπορούσε να μένει στάσιμος σε απλά προφανή ζητήματα. Και αυτό δεν είναι αλαζονικό. Είναι η ερμηνεία του ενδιαφέροντος για το αύριο των παιδιών σας. Είναι ότι σας κατατάσσει στους γονείς που δεν αρκούνται με την... φτωχή κανονικότητα, αλλά θέλουν να προσφέρουν μερικά ακόμα εφόδια πριν το παιδί φύγει έτοιμο(;) για αυτήν την άθλια κοινωνία της προηγμένης Δύσης.

Και εκεί που όλα κυλούν αρμονικά δεδομένα, ξάφνου, ένα ατύχημα, μια αρρώστια, ένα απρόοπτο.

Τα παιδιά στην πόλη γιορτάζουν την έναρξη του καλοκαιριού παίζοντας μπουγέλο στην αυλή του  σχολείου και λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ένα παιδί σε καταστολή παλεύει για την ζωή του στην αποστειρωμένη αίθουσα της Εντατικής. Δεν είναι ένα παιδάκι με προβλήματα εκ γενετής με το οποίο οι γονείς ξεκινούν τον γολγοθά της διαπαιδαγώγησης γνωρίζοντας τους περιορισμούς. Είναι ένα παιδάκι σαν αυτά που παίζουν μπουγέλο κάθε τελευταία σχολική ημέρα...

Ξαφνικά τα δεδομένα γκρεμίζονται. Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Δεν έχει σημασία αν χθες το παιδί τιμωρήθηκε να μην φάει παγωτό ή αν είχαν όλοι συμφωνήσει να μοιραστεί το καινούριο παιχνίδι με τα αδέρφια του. Ξαφνικά δεν έχει σημασία να σχεδιάσουν όλοι μαζί καλοκαιρινές διακοπές για πέντε μέρες ή μια φουσκωτή πισίνα για την αυλή. Όλα τα μικρά, δεδομένα ζητήματα που απασχολούν τους γονείς καθημερινά, που τους εξαγριώνουν, που τους αναγκάζουν να ξεσπάσουν στα παιδιά τους, να τα τιμωρήσουν και να βγάλουν την κούραση και την αγανάκτησή τους, πάνω τους... ξαφνικά σβήνουν. Η αγωνία και το άγχος αφορά αυτό το ένα παιδί και την ελπίδα να γίνει καλά.

"Ας γίνει καλά και εγώ δεν θα είμαι τόσο σκληρός μαζί του". "Ας έρθει κοντά μου και εγώ θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερος γονέας". "Πόσο ανόητος ήμουν να βάζω τόσο εύκολα τιμωρίες ή να απαγόρευσα ένα ακόμα παιδικό στην τηλεόραση ή να τα μάλωσα για λίγη σάλτσα στην καθαρή μπλούζα".

Το άρρωστο παιδί είναι ξαφνικά πιο σημαντικό; Είναι πιο πολύτιμο; Μήπως εμείς τόσο καιρό ήμασταν τυφλοί; Δεν βλέπαμε τον θησαυρό που είχαμε στο σπίτι μας; Μήπως δεν καταλάβαμε ποτέ ότι ένα λιθαράκι από το οποίο θα χτιστεί το αύριο, ζητούσε απλά ένα παραμύθι πριν πάει για ύπνο;

Απόψε το βράδυ. Μόλις κοιμήσετε τα παιδιά σας. Μείνετε ένα μόνο λεπτό να τα χαζέψετε όσο κοιμούνται. Όσο βλέπετε το γαλήνιο προσωπάκι τους αναρωτηθείτε πόσο καλοί γονείς είστε και πριν φύγετε, ρίξτε μια ματιά στο δωμάτιο των παιδιών σας. Είναι ένα δωμάτιο μέσα στο σπίτι σας ή ένα δωμάτιο από θάλαμο νοσοκομείου; Αύριο το πρωί το παιδί σας θα ανοίξει τα μάτια του για μια νέα περιπέτεια ή τα μάτια του θα παραμείνουν κλειστά στο κρεβάτι μιας εντατικής περιμένοντας ένα μικρό θαύμα; Μετά, βγείτε από το δωμάτιο και ξανασκεφτείτε τι είναι τελικά δεδομένο στην σχέση σας με τα παιδιά... +Yanni Spiridakis 

~ Στην Σοφία.
Περαστικά... ~

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΙΟΥ ~ ας γίνουμε εντυπωσιακοί για τα παιδιά μας

περι-γράφοντας πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Δε νομίζω πως πολλοί βιοπαλαιστές γονείς διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Όλοι αγχώνονται για το τι θα φάνε τα παιδιά τους, αν έχουν κάνει τις εργασίες του σχολείου, αν έπλυναν τα δόντια τους το βράδυ και αν μίλησαν ευγενικά σε έναν τρίτο που τους έδωσε σημασία. Και κάπως έτσι, στέλνουμε τα παιδιά μας κατ' ευθείαν στο θερμοκήπιο που λέγεται "σχολείο" για να γίνουν τα γνωστά αποβλακωμένα φυτά.

Στο δικό μου το σκεπτικό, ο Batman έχει ανάγκη τον Joker και ο Joker τον Batman. Το παιδί πρέπει να πάρει όσο περισσότερα ερεθίσματα μπορεί πριν ο γονιός να το παραδώσει στην κοινωνία. Πρέπει οι πρώτες σφαλιάρες να είναι όταν ο γονιός θα μπορεί να απλώσει το δίχτυ προστασίας και πρέπει το παιδί να προλάβει να μυηθεί σε πολιτικές, ιδεολογίες, θρησκείες, πολιτισμούς και άλλα ζητήματα που σήμερα αποτελούν αντικείμενα διακρίσεων, όχι για να χειραγωγηθεί το παιδί με βάση τις θέσεις του γονιού, αλλά για να υποβόσκει μια ασυναίσθητη προεργασία στην λογική του ίδιου του παιδιού, ώστε όταν αυτό έρθει να ζήσει στην κοινωνία, να μπορεί να αποφασίσει τι θα επιλέξει χωρίς να επηρεαστεί από το επικίνδυνο στοιχείο του αιφνιδιασμού.

Ο γονιός έχει χρέος να εισάγει τα παιδιά στην κοινωνία των νόμων, της τάξης και του σεβασμού. Αν δεν το κάνει αυτός, δύσκολα θα μπορέσει να το κάνει με επιτυχία κάποιος άλλος. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως φτιάχνουμε τα παιδιά μας στρατιώτες υποταγής για να βολευτεί ο δάσκαλος, ο εργοδότης, ο σύζυγος. Όχι...

Την ίδια ώρα γινόμαστε η αντιβίωση που περνάει στις φλέβες του αρρώστου. Δηλαδή "χορηγούμε" λίγο από την απαγορευμένη ουσία με σκοπό την γρηγορεύουσα θεραπεία. Για παράδειγμα... λίγη αναρχία, ποτέ δεν κάνει κακό! Μια στιγμή που θα μπορείς να φωνάξεις με το παιδί σου, να εκτονωθείτε παρέα ακούγοντας μουσική ή χοροπηδώντας σε έναν καναπέ, για μένα ακούγεται πολύτιμη!

Κι αν το πρόγραμμα σήμερα λέει μάθημα πιάνου ή μπαλέτο και βλέπετε πως το παιδί δυσανασχετεί για κάποιο λόγο... τότε αλλάξτε τα δεδομένα. Αφιερώσετε λίγο χρόνο(...) για να προσφέρετε σε ένα ίδρυμα ή σε ένα συσσίτιο. Δείξτε στο παιδί σας την δυστυχία ακόμα και αν στερήστε τα πάντα για να μην την βιώσει το ίδιο.

Στο τέλος της ημέρας και όταν καληνυχτίσετε το παιδί σας, αρκεί να κάνετε μία ερώτηση στον εαυτό σας για να αξιολογήσετε την ποιότητα σας ως γονιός: "ήμουν αρκετά εντυπωσιακός σήμερα;" +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ ποιος είναι τελικά ο νονός;

περι-γράφοντας πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Μπορεί στις μέρες μας να αποτελεί μια εντελώς παρεξηγημένη έννοια, όμως ένας άνθρωπος εκτός από γονιός μπορεί να είναι υπεύθυνος για κάποιο παιδί με μία εντελώς διαφορετική μορφή, αυτή του πνευματικού πατέρα/μητέρας. Ο... νονός!

Κατά κύριο λόγο ο νονός στις μέρες μας είναι συνυφασμένος με ορισμένες απολύτως υλικές "συναλλαγές". Ο νονός αγοράζει λαμπάδα, σοκολατένιο αυγό και παπουτσάκια. Ανάλογα με την ηλικία, η λαμπάδα από φιογκάκι αποκτάει Barbie τροχόσπιτο ή Spiderman με μηχανισμό εκτόξευσης αράχνης! Τα παπούτσια γίνονται παιχνίδια και μετρητά και ο νονός είναι συνεπής στα γενέθλια, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.

Ε, λοιπόν όχι! Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον αληθινό ρόλο του νονού. Πρέπει αρχικά να

συμφωνήσουμε ότι η ονοματοδοσία αποτελεί μια καθαρά θρησκευτική πράξη. Γιατί η βάφτιση γίνεται στην Εκκλησία όχι στο Δημαρχείο... Και κάπως έτσι ο νονός αποκτά μια δυσδιάκριτη θέση στην ζωή του παιδιού. Πολύ σημαντικό το να μην μπερδεύεται η δική του δικαιοδοσία με αυτή της μαμάς και του μπαμπά.

Ο νονός είναι ένας καθαρά πνευματικός τίτλος. Θεωρητικά, δεν τον νοιάζει αν το παιδί πίνει το γάλα του, έκοψε την πάνα, έγινε αθλητής ή επέλεξε κιθάρα ως μουσικό όργανο. Τον ενδιαφέρει αν είναι δίκαιος, αν προσέχει τον συνάνθρωπο του και το περιβάλλον, αν είναι καλός άνθρωπος και αν εξελίσσεται σε χρήσιμο. Τον ενδιαφέρει αν προσεύχεται και πηγαίνει στην Εκκλησία και όχι αν προτιμάει να υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ ή τον Άρη.

Συνεπώς, κάπως έτσι πρέπει να είναι και τα δώρα του, τα παραδείγματα του. Η Barbie και ο Spiderman, είναι ωραία παιχνίδια που δεν θα αποφύγει να μαζεύει απ' το χαλί η μαμά τα βράδια, όμως έχει παππού και γιαγιά για αυτά τα δώρα. Έχει γονείς και καμιά κολλημένη θεία, όχι τον νονό! Τα δώρα του νονού πρέπει να είναι συμβολικά. Καθαρά πνευματικά ή και υλικά που θα ανάγουν το ίδιο το δώρο σε κάποιο πνευματικό ή ηθικό πρότυπο.

Πρέπει να βοηθούν την πνευματική εξέλιξη του παιδιού. Πρέπει να το ωθούν και να το 

παραδειγματίζουν στο να βοηθάει τον αδύναμο, στο να μοιράζεται με τον φτωχό και στο να υπερασπίζεται τον αδικημένο. Ο νονός δεν θα κάνει το πνευματικό του παιδί "μάγκα" στην παρέα του, όμως έχει χρέος να τον ανυψώσει στα μάτια Του Θεού και να τον παραδώσει χρήσιμο στην κοινωνία. Και για να το καταφέρει αυτό, τα δώρα δεν αρκούν. Χρειάζεται η φυσική παρουσία του νονού, χρειάζεται η προσωπική ενασχόληση και η ανάπτυξη της διαπροσωπικής σχέσης και μετέπειτα εμπιστοσύνης μεταξύ τους.

Γι' αυτό εσείς που είστε νονοί, σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα αγοράσετε ένα δώρο. Σκεφτείτε την διαχείριση του χρόνου σας και φροντίστε να εντάξετε σε αυτόν και το πνευματικό σας παιδί. Όσο για τους γονείς... μην ντραπείτε να μιλήσετε με τον πνευματικό γονέα του παιδιού σας για το πως θέλετε να αναπτυχθούν οι μεταξύ τους σχέσεις. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ στην earth hour κοιτάζουμε τα παιδιά μας

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το +yannidakis συμμετέχει στην ετήσια προσπάθεια της Earth Hour Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να τα κάνουμε σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία, ενδιαφερόμαστε για την εκπαίδευσή τους, ενδιαφερόμαστε για τις δραστηριότητές τους ενδιαφερόμαστε για το πως θα επικοινωνούν με άλλα παιδάκια, πως θα τα βοηθήσουμε να γίνουν ανεξάρτητα αλλά όμως πολύ σπάνια τους μιλάμε για την ευαισθητοποίησή τους απέναντι στο περιβάλλον.

Σίγουρα όλοι μας έχουμε καταλάβει την ιδιαίτερη αγάπη που έχουν τα παιδιά με το νερό. Μπορούν να πλένουν τα χέρια τους για πάντα. Όμως τους θυμίζουμε ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε το νερό γιατί είναι ένα πολύτιμο αγαθό και είναι πολύ πιθανό να το στερηθούμε καθώς περνάνε τα χρόνια μιας και η λειψυδρία ήδη απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μας; Τα εκπαιδεύουμε σε απλά θέματα χρήσης του ηλεκτρισμού; Για παράδειγμα να σβήνουμε το φως όταν βγαίνουμε από ένα δωμάτιο και πάμε σε κάποιο άλλο ή να κλείνουμε την τηλεόραση και να μην την αφήνουμε ανοιχτή ενώ δεν παρακολουθούμε κάποιο πρόγραμμα;

Κατά την γνώμη μου μπορούμε να μάθουμε τα παιδιά μας να  αγαπούν το περιβάλλον που τα φιλοξενεί. Να αγαπούν τα δάση, να σέβονται την χρήση του νερού και να μην το σπαταλάνε, να κρατούν καθαρό τον προαύλιο χώρο του σχολείου τους, να μην ΄πετάνε τα σκουπίδια στον δρόμο, να μην πετάνε σκουπίδια στις θάλασσες το καλοκαίρι γιατί πολλά ψάρια με αυτόν τον τρόπο δηλητηριάζονται και τα νερά μολύνονται. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε με επιτακτικό τρόπο ή με αγχωτικό. Μπορούμε όμως να τα ευαισθητοποιήσουμε ή ακόμα και να τα παρακινήσουμε να είναι σωστοί απέναντι στο περιβάλλον. Αυτό μπορεί να γίνει σε μορφή παιχνιδιού, όπως ο τελευταίος σβήνει το φως, ή ποιος θα φτάσει πρώτος στον κάδο να πετάξει τα σκουπίδια; Ακόμα και να ορίσουμε μέσα στο σπίτι μας μια ομάδα εργασίας που θα βλέπει αν μια συσκευή είναι ανοιχτή ενώ δεν χρησιμοποιείτε. Κλείνοντας για μένα το πιο σπουδαίο είναι ανεξάρτητα με το τι λέμε στα παιδιά μας τι μας βλέπουν να κάνουμε έχει σημασία. Αν οι γονείς που καπνίζουν πετάνε τα αποτσίγαρά τους στον δρόμο, αν ανοίγουν μια συσκευή και ξεχνάνε να την κλείσουν, αν μας βλέπουν να πετάμε τα χαρτομάντηλά μας στο δρόμο και όχι στα καλαθάκια τότε ναι ποτέ δε θα μάθουν να σέβονται την Γή μας. Χρόνια Πολλά για την ημέρα της Γης που γιορτάζουμε μα στην ελληνική καρδιά μου ένα μεγάλο Χρόνια Πολλά στην Ελλάδα μας, που αγωνίζεται και οφείλει να αγωνιστεί σε πολλά θέματα. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ αδελφικές σχέσεις

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Η λαχτάρα μιας οικογένειας να αποκτήσει ένα παιδάκι κορυφώνεται από την επιθυμία πολλές φορές του δεύτερου παιδιού για να αποκτήσει ένα αδελφάκι. Ειδικά στις μέρες μας που η οικονομική κρίση αλλά και οι καθημερινές ανάγκες της οικογένειας είναι βεβαρυμμένες από πολύ πίεση, άγχος και πολλές ώρες εργασίας οι γονείς δυσκολεύονται να πάρουν την απόφαση να αποκτήσουν ένα δεύτερο παιδάκι. Όταν όμως έρχεται η αλήθεια είναι ότι το σπίτι πλημμυρίζει από γέλια, κλάματα, ξανά κουδουνίστρες που είχαμε φυλάξει στην αποθήκη μας, απανωτά ξενύχτια.
Όμως αυτά τα βιώνει μια μαμά. Το πρώτο παιδάκι όμως πως αισθάνεται άραγε; Η αλήθεια είναι ότι όταν το μωρό είναι πολύ μωρό το μεγαλύτερο αδελφάκι το βλέπει σαν μια κούκλα. Του αρέσει να το αγγίζει, του αρέσει να του κουνάει τις κουδουνίστρες, του αρέσει να το κουνάει στο ριλάξ. Σιγά - σιγά όμως το μωρό μεγαλώνει και αποκτά όλο και περισσότερο χώρο μέσα στο σπίτι, και το μεγαλύτερο αδελφάκι πρέπει να αρχίσει να εξασκείται με την αρετή της υπομονής. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορεί να δεχτεί το πείραγμα των παιχνιδιών του, τις μουντζούρες στις όμορφες ζωγραφιές του, το σκίσιμο του αγαπημένου του παραμυθιού; Τότε ξεκινάνε τα δύσκολα.

Η μαμά αρχίζει να εξηγεί στο μεγαλύτερο παιδί ότι το μωρό δεν καταλαβαίνει και ότι πρέπει να το μάθουν να φέρεται όμορφα. Ότι το μικρότερο αδελφάκι θα του πειράζει τα παιχνίδια του αλλά όταν κάτι του αρέσει ιδιαίτερα πολύ μπορεί να το παίζει όταν κοιμάται ή σε μέρη που το μωρό δεν μπορεί να έχει πρόσβαση. Όσο περισσότερο μεγαλώνει το μικρότερο αδελφάκι τόσο περισσότερο πρέπει να ενισχύουμε την αγάπη του ενός προς τον άλλον. Οι διαμάχες θα είναι πολλές, άλλες φορές λεκτικές, άλλες φορές μέσω σωματικής βίας, Όπως και αν έχει οι ειδικοί λένε ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τις διαφορές όταν το μικρότερο παιδί είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Επίσης, σημειώνουν ότι ανεξάρτητα ηλικίας οφείλουμε να παρεμβαίνουμε όταν ασκείται σωματική βία του ενός προς το άλλο, γιατί υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.

Όπως και αν έχει κρατάω στο μυαλό μου αυτά που βιώνω σχεδόν κάθε βράδυ, το ενδιαφέρον του μεγαλύτερου παιδιού μου να προσφέρει το γάλα στο μικρότερο, το ενδιαφέρον του μικρότερου παιδιού μου να με βοηθήσει όταν κάνω μπάνιο το μεγαλύτερο ή όταν το ντύνω. Οι δικές σας εμπειρίες ποιες είναι; Τι κάνετε όταν τα παιδιά σας μαλώνουν; Πώς ενισχύετε την αγάπη τους; Περιμένω εμπειρίες σας. Καλή συνέχεια! +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ εγκαταλελειμμένα παιδιά

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Είναι ένα από τα συνηθισμένα μας βράδια στο σπίτι, ετοιμάζοντας τα παιδιά για ύπνο και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Μια φίλη μου, κλαίει και μου αναφέρει ότι διάβασε ότι μητέρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στα νοσοκομεία, νεογέννητα γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα μεγαλώσουν, γιατί είναι μικρές κοπέλες, γιατί είναι ανύπαντρες, γιατί είναι χρήστες ουσιών. Αμέσως, ακαριαία η πρώτη μου σκέψη Θεέ μου τα μωρά μόνα τους; Θεέ μου γιατί άλλες οικογένειες θέλουν τόσο πολύ ένα παιδί και δεν μπορούν μα γιατί;

Δυστυχώς δεν υπάρχουν απαντήσεις για αυτά τα θέματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αθώες ψυχούλες εγκαταλείπονται. Μωρά δεν νιώθουν την αγκαλά και το μητρικό χάδι, μωρά που δεν θηλάζουν, μωρά που ένας Θεός ξέρει αν θα καταφέρει ποτέ κάποια οικογένεια να τα υιοθετήσει. Και κάπου εκεί σκέφτομαι πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να αλλάξει αυτός ο μηχανισμός της υιοθεσίας. Γιατί να είναι κάτι τόσο χρονοβόρο, τόσο ασύμφορο και συνάμα τόσο ψυχοφθόρο για μια οικογένεια η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά την γνώμη μου το ιδανικό θα ήταν μια οικογένεια να μπορεί να υιοθετήσει ένα μωράκι άμεσα, πριν αρχίσει να νιώθει συναισθήματα εγκατάλειψης, πριν αρχίσει να νιώθει ότι δεν έχει οικογένεια, ότι μεγαλώνει μέσα σε ένα ίδρυμα, κ.ο.κ..

Ο γνώμονας για υιοθεσία για ένα παιδί, πρέπει να είναι η αγάπη. Η αγάπη και η ικανότητα των μελλοντικών γονιών για να το φροντίσουν. Οι μεγάλες ακίνητες περιουσίες, οι καταθέσεις στην τράπεζα και η ικανότητα των γονιών να πληρώνουν νταντάδες για την ανατροφή τους δεν φέρνουν απαραίτητα ευτυχισμένα παιδιά. Άλλωστε οι περισσότεροι γονείς δεν βγάζουμε κάποια σχολή για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Έχουμε καλές και κακές μέρες, μέρες χαράς, μέρες γκρίνιας, μέρες σωστής αντιμετώπισης των διάφορων προβλημάτων μέσα στο σπίτι και μέρες που δεν τα καταφέρνουμε γιατί είμαστε αδύναμοι, γιατί είμαστε κουρασμένοι. Όμως τα αγαπάμε και αυτό μας κάνει να διορθώνουμε τις δικές μας αδυναμίες και να γινόμαστε καλύτεροι, για το καλό των παιδιών μας. Στέλνουμε σήμερα όλη μας την αγάπη και όλες μας τις προσευχές για αυτά τα παιδιά να βρεθούν καλές οικογένειες να τα φροντίσουν. Καλό Σαββατοκύριακο. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ χριστούγεννα, αλλά για τα παιδιά. πως είναι;

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Σε λίγες ώρες θα είναι Χριστούγεννα  το πιο όμορφο γεγονός σε κάθε χριστιανική οικογένεια. μιας και η γέννηση του Χριστού μας δηλώνουν συναισθήματα χαράς, αγάπης και ομόνοιας. Όπως κάθε Χριστούγεννα οι γονείς είναι απασχολημένοι με τις ετοιμασίες του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, με τις δουλειές του σπιτιού, με το να κλείσουν εκκρεμότητες στην δουλειά τους αλλά αλήθεια για τα παιδιά τι είναι Χριστούγεννα; Μήπως για εκείνα Χριστούγεννα είναι οι βόλτες, η διασκέδαση, το παιχνίδι; Και άραγε αν μπορούσαν να μας εξηγήσουν απόλυτα αυτά που αισθάνονται τι θα μας έλεγαν; Μήπως θα μας έλεγαν να σταματήσουμε τις όποιες δουλειές μας και να παίξουμε; 

Τα σχολεία έκλεισαν για Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Τα παιδάκια μας για πάνω από δύο εβδομάδες θα είναι μαζί μας και εμείς για αυτές τις ημέρες εκτός από την δική μας καθημερινότητα θα πρέπει να κρατάμε τα παιδιά μας απασχολημένα, χαρούμενα και να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Μα μπορούμε; Φυσικά και μπορούμε. Ας φτιάξουμε ένα μικρό πρόγραμμα. Παραμονή Χριστουγέννων διαθέτουμε μία ώρα από τον χρόνο μας και πάμε μαζί τους να πούμε τα κάλαντα. Κρατάμε και εμείς ένα τρίγωνο  και γινόμαστε παιδιά για λίγο, γελάμε, τραγουδάμε και πραγματικά διασκεδάζουμε. Τα παιδιά μας αμέσως καταλαβαίνουν την χαρά μας και την χαλαρότητά μας και γίνονται αυτομάτως ακόμα πιο χαρούμενα. Την μέρα των Χριστουγέννων διασκεδάζουμε στο σπίτι μας μαζί με τους συγγενείς μας και αφήνουμε τα παιδιά ελεύθερα να παίζουν μεταξύ τους. Δεν παραλείπουμε το βασικότερο, τουλάχιστον για την δική μου οικογένεια, να πάμε στην εκκλησία, να κοινωνήσουμε και να προσευχηθούμε μαζί με τα παιδιά μας για όλα εκείνα τα παιδιά που ζουν μέσα στις σκηνές, που ζουν μέσα στον πόλεμο, που δεν έχουν ένα ποτήρι ζεστό γάλα να πιούν, περνώντας τους έτσι και το μήνυμα να είναι ευγνώμων απέναντι στον Θεό μας για όσα τους προσφέρει. Δεν παραλείπουμε τις επόμενες μέρες, όταν μας ευνοεί ο καιρός, να πάμε σε παιδικές χαρές. Δεν παραλείπουμε να επισκεφτούμε τα οργανωμένα σπιτάκια στις πλατείες όπου μπορούν να γράψουν το γράμμα τους στον Άγιο Βασίλη, όπου μπορούν να ζωγραφίσουν, να κάνουν πατινάζ, να ανέβουν πάνω σε καρουζέλ, να φωτογραφηθούν με τον Άγιο Βασίλη.

Και το σπίτι μας μπορεί να γίνει ένα μέσο διασκέδασης, είτε παίζοντας με τα αδέρφια τους, είτε καλώντας φίλους σπίτι μας να παίξουν, είτε εμείς μαζί τους ζωγραφίζοντας, ακούγοντας μουσική και χορεύοντας, διαβάζοντας παραμύθια και να μην ξεχνάμε κάτι που αρέσει πολύ στα παιδιά η παρακολούθηση μιας ταινίας κ.ο.κ. Όλα αυτά τα παιδιά μας θα τα κάνουν χαρούμενα, θα αισθανθούν ότι λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας τον διαθέτουμε σε εκείνα και ειλικρινά είμαι σίγουρη ότι πολύ θα τους αρέσει. Πολύ θα ευχαριστηθούν αυτές τις ημέρες και άλλωστε και εμείς οι γονείς τι άλλο να θέλουμε; Χαρούμενα και ήρεμα προσωπάκια. Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα. +Ioanna Mpourdouvali

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ σπίτι ή δουλειά;

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Μητέρα δύο παιδιών, με ειλικρινά πολύ φορτωμένο πρόγραμμα και βοήθεια σχεδόν μηδαμινή. Μετά που γέννησα το δεύτερό μου παιδί εργάζομαι δύο φορές την εβδομάδα, για πολλούς ιδεατός αριθμός μιας και θα είχαν τον χρόνο να ξεκουράζονται περισσότερο, να κάνουν πιο εύκολα τις δουλειές τους και όλα εκείνα που κάθε εργαζόμενη γυναίκα σκέφτεται, αντικειμενικά και εγώ έτσι σκεφτόμουν στην αρχή. Όμως, είναι έτσι τα πράγματα;

Η κάθε μέρα που ξημερώνει σε ένα σπίτι με παιδιά δεν είναι η ίδια. Άλλοτε είναι συνεργάσιμα και όλα βαίνουν καλώς και ο χρόνος για να μαγειρέψεις, να σιδερώσεις, να κάνεις δουλειές, να κοιμηθείς μοιάζει αρκετός. Αλλά δεν είναι επί της ουσίας. Γιατί όλα δεν εξαρτώνται από εσένα αλλά από εκείνα. Τα απρόοπτα της καθημερινότητας είναι πάρα πολλά και νιώθεις συνεχώς ότι τρέχεις σε Μαραθώνιο. Την μία θα θέλουν αγκαλιά, την άλλη δεν θα τρώνε, την άλλη θα ξυπνήσουν ξαφνικά με υψηλό πυρετό. Μέσα σε όλα αυτά αν έχεις μεγαλύτερο παιδί πρέπει να το διαβάσεις, πρέπει να το συμβουλέψεις, πρέπει να το πας στις δραστηριότητές του. Όσες είστε μητέρες το έχετε δει πολλές φορές, από το δόξα στο Θεώ στο βοήθα Παναγιά μου. Εμένα προσωπικά με κουράζει περισσότερο η γκρίνια στα παιδιά, όταν ακόμη είναι μικρά και δεν ξέρουν να σου πουν τι τα ενοχλεί, τι θα τα ευχαριστήσει, όταν ακόμη και όταν τα έχεις αγκαλιά δεν σταματούν να κλαίνε και ενδεχομένως πονάνε γιατί βγάζουν δόντια ή οτιδήποτε άλλο.

Σίγουρα όσες μητέρες δεν εργάζεστε θα έχετε ακούσει μα τι κάνεις όλη μέρα; Και εσείς μπορεί να εκνευρίζεστε, μπορεί να θέλετε να μιλήσετε άσχημα αλλά κανένας δεν θα σας καταλάβει.  Για να καταλάβεις τον άλλον πρέπει να περάσεις μέσα από τον ίδιο ακριβώς δρόμο, να ζήσεις ακριβώς κάτω από τις ίδιες συνθήκες.  Μου γεννάται η ερώτηση σπίτι ή δουλειά; Δουλειά ή σπίτι; Σύμφωνα με έρευνες οι μητέρες που εργάζονται επιστρέφουν σπίτι τους ευδιάθετες, με περισσότερη όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και με μεγαλύτερη ικανοποίηση δεδομένου ότι συμβάλλουν περισσότερο στα έξοδα του σπιτιού. Εσείς τι πιστεύετε; Τι θα ήταν καλύτερο για εσάς; Καλή συνέχεια σε όποιο μονοπάτι και αν ακολουθείτε. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ το αστείο μου παιδί

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Λίγο πολύ όλοι οι γονείς ερχόμαστε αντιμέτωποι από τις πρώτες μέρες της ζωής των παιδιών μας με την γκρίνια τους. Παιδιά που κλαίνε, που γκρινιάζουν, που δεν ικανοποιούνται ότι και αν τους προσφέρουμε. Είτε χάδι, είτε αγκαλιά, είτε κούνημα. Από τους μεγαλύτερους ακούμε έχει κολικούς το μωρό, από άλλους ακούμε  πεινάει δεν χορταίνει μην το θηλάζεις μόνο δώσε και ένα μπουκάλι με συμπλήρωμα. Ό,τι και αν είναι ομολογώ ότι με έφτανε στα όρια μου, αμφισβητώντας με ως μητέρα. 

Σιγά σιγά όμως μεγαλώνουν και αρχίζουν να αποκτούν την δική τους προσωπικότητα. Άλλα παιδιά τα λες όμορφα και ότι φέρονται σας πριγκίπισσες ή πρίγκιπες, άλλα τα λες χαρούμενα γιατί γελάνε συνεχώς, άλλα τα χαρακτηρίζεις έξυπνα μα το δικό μου δεύτερο μωρό θα το χαρακτηρίσω αστείο. Είναι εκείνο που σε κάνει να γελάς, που είναι συνεχώς σαν να βλέπεις μια ταινία με καρτούν. Το γλυκό μου Δημητράκη ακόμα και όταν κοιμάται σαν το παρακολουθείς πάλι θα γελάσεις. Είναι ο δικός της τρόπος να σε κάνει να ξεχνιέσαι από τις έννοιες σου, είναι ο δικός της τρόπος να μην γκρινιάζεις όταν σε ξυπνάει τα βράδια. Δεν είναι μόνο όσα λέει ένα παιδί και το κάνουν αστείο, είναι και οι κινήσεις του, το περπάτημά του, ο τρόπος που διεκδικεί κάτι. Ακόμα και όταν το μαλώνεις ένα παιδί μπορεί να παραμένει αστείο με τις γκριμάτσες του. Ακόμα, και όταν βγαίνει από την γνωστή ¨γωνία της σκέψης¨ πάλι αστείος μπορεί να είναι ο τρόπος που θα ζητήσει ¨νώμη¨ δηλαδή. συγγνώμη.

Κάπως έτσι, καλλιεργώντας  τα όμορφα στοιχεία των παιδιών μας οι μέρες μας κυλούν ομαλά. Σαν επικεντρωθούμε στα θετικά τους στοιχεία τα αρνητικά σιγά σιγά εκμηδενίζονται. Μιλώντας τις προάλλες με μια φίλη μου ψυχολόγο, μου έλεγε ότι εσύ θα μένεις στα θετικά, τα αρνητικά δεν θα τα συζητάς για να μην παραμένει αυτή η εικόνα στο παιδί. Όλοι μας λοιπόν οι γονείς ας επικεντρωθούμε στα θετικά στοιχεία των παιδιών μας, είτε αυτά μας εκφράζουν είτε όχι. Ας γίνουμε χαρούμενοι μαζί τους με τον τρόπο που διασκεδάζουν μια τους δραστηριότητα, ας τα παινέψουμε με μια ζωγραφιά τους και ας είναι μουτζούρες, γιατί εκείνα εκείνη την στιγμή νιώθουν ότι έχουν κάνει ένα μεγάλο έργο τέχνης. Ας κάνουμε κούνια μαζί τους γιατί εκείνα νιώθουν ότι αγκαλιάζουν τον ουρανό. Και έτσι έχουμε δημιουργήσει τον δικό μας επίγειο Παράδεισο, την αγκαλιά μας, το σπίτι μας. Καλό μεσημέρι. +Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ εδώ νηπιαγωγείο

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Αρχές Σεπτεμβρίου η θάλασσα μας υποδέχεται θεωρητικά για αρκετά μπάνια ακόμη όμως έτσι είναι; Αρχίζει σιγά σιγά στο μυαλό μας να τριγυρνάει η ιδέα του σχολείου, του πρωϊνού ξυπνήματος, του διαβάσματος, των εξετάσεων, των ξένων γλωσσών, των δραστηριοτήτων. Τα παιδιά μετά από μία τόσο μεγάλη παύση δεν νιώθουν και τόσο έτοιμα για την επάνοδό τους. Από την μία θέλουν, βλέπουν τις φωτογραφίες των συμμαθητών τους με λαχτάρα, θέλουν να τους δουν να παίξουν, να ανταλλάξουν εμπειρίες του καλοκαιριού και από την άλλη η έννοια και μόνο ότι θα πρέπει να ξυπνούν το πρωϊ και να ακολουθούν κανόνες της δασκάλας τα αγχώνει.

Κάπου εδώ έρχεται ο αγιασμός. Η ευλογημένη αυτή μέρα που χτυπάνε τα ξυπνητήρια ασταμάτητα μήπως και μας πάρει ο ύπνος και πάμε στο σχολείο μας και συναντάμε τους παλιούς αλλά και τους νέους μας συμμαθητές. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και το πιάσιμο των χεριών μεταξύ τους μας γεμίζει χαμόγελα, μας ευχαριστεί, μας λυτρώνει. Και εμείς που φέτος πάμε νηπιαγωγείο κρατάω σαν φυλαχτό τα λόγια του ιερέα που μας έκανε τον αγιασμό. Όχι πίεση φέτος στα παιδιά μας, όχι πίεση αλλά χάδια, αγάπη στοργή, υπομονή, ηρεμία. Αφήστε τα παιδιά να παίξουν μας έλεγε αυτή την χρονιά διότι την άλλη θα αρχίσουν τα μικρά τους προβλήματα.

Εσείς που έχετε μεγαλύτερα παιδιά που πάνε στο δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο που αγωνίζεστε μαζί τους χρειάζεστε μεγαλύτερη υπομονή και εκείνα μεγαλύτερη κατανόηση. Θέλουν ακόμα περισσότερο όσο μεγαλώνουν την στοργή την αγάπη και την αναγνώριση των κόπων τους. Αυτή η αγάπη θα τα συνοδεύει σε όλη τους την ζωή και όχι η επιτυχία ή η αποτυχία ενός διαγωνίσματος. Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και στον δικό μου άγγελο που κάθε χρόνο πετάει όλο και πιο ψηλά αλλά και πιο μακριά, πάντα όμως με συνοδοιπόρο της την αγάπη μας.+Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »