Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.
Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.
Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχι, όχι, όχι. Όχι.
Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.
Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας
Εμμανουέλα,
Εξορκιστή, έπαιζαν
Tetris στο
Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν
Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.
 |
| εικόνα από: assets-global.website-files.com |
Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "
όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "
σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.
Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;
Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του
όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει.
Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
