KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ~ κρατώ μια ηλιαχτίδα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Κρατώ μια ηλιαχτίδα σφιχτά μες την παλάμη μου. Το ξέρω πως δεν είναι εκεί όσο κι αν σφίγγω τη γροθιά μου μα συνεχίζω να προσπαθώ να την κρατήσω. Κρατώ μια ηλιαχτίδα μα την χάνω, την κλέβουν τα σύννεφα, την παίρνει ο άνεμος, την κρύβουν τα φύλλα των δέντρων. Χάνεται μέσα στη σκιά, γίνεται ένα μαζί της και μαυρίζει, παραδίδεται στο άγγιγμα του σκότους. Ήθελα να πιστεύω πως την κράτησα για λίγο, ήθελα να αισθάνομαι μια παράξενη ευτυχία, μια αλλιώτικη αίσθηση που ζει και χρωματίζεται μέσα στα πολύχρωμα όνειρα που ζωγραφίζει η σκέψη. Κι όμως...όσο η κι αν μάχεται η λογική μαζί μου, εγώ ξέρω πως για μια στιγμή την κράτησα, την ένιωσα, την έκανα δική μου. Για μια στιγμή μόνο ξερίζωσε από το λαμπερό της άστρο κι έκανε τη φωλιά της μέσα στο δικό μου χέρι. Κι ύστερα χάθηκε αφήνοντάς με την ψευδαίσθηση πως ακόμα την κρατώ, πως ακόμα είναι δική μου, πως κρύβεται μέσα στ’ αυλάκια της παλάμης μου.

Το ξέρω πως δεν είναι πια δική μου, το ξέρω πως το λαμπερό της φως δεν χρυσίζει το δέρμα μου. Το ξέρω...μα να που τη νιώθω σα να ‘χει γίνει ένα μαζί μου, την νιώθω να κυλά μέσα στις φλέβες μου, είναι η λάμψη στις άκρες των ματιών μου, είναι το χτύπημα της καρδιάς μου μέσα στο στήθος μου. Ολόκληρος ο εαυτός μου την αγκαλιάζει, την μυρίζεται, τη βλέπει να σκαρφαλώνει και πάλι τον καθαρό αέρα, να βάφει με πορφύρα τις πλαγιές των λόφων και να σαρώνει τα σύννεφα με το δραματικό της βιολετί. Τη βλέπει να πέφτει σαν ασήμι πάνω στα ήρεμα νερά και να αλλάζει χρώματα στο βάθος του ορίζοντα. Την ποθώ σα χαμένη ευτυχία, σαν ανεκπλήρωτο όνειρο και γι’ αυτό συνεχίζω να ζω κρατώντας αυτό που δεν έχω...

Κρατώ μια ηλιαχτίδα μέσα στο νου και την καρδιά μου. Το ξέρω πως δεν είναι πια δικιά μου. Όμως εγώ την κρατώ σφιχτά μέσα μου γιατί ξέρω πως απ’ εκεί κανείς δεν θα την πάρει.

+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ κυματίζω αλκοόλ

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

 Ήθελα να σας πω ότι χθες το βράδυ προσπαθούσα να κυματίσω τις άτιμες τις σκέψεις κι αυτές όχι μόνο δεν κυματίζανε αλλά με κοροϊδεύανε κι από πάνω.

- Κυματίζεις σκέψεις; Χαχαχαχα, μήπως μας πλένεις κιόλας και μας απλώνεις με μανταλάκια σαν την μπουγάδα;

- Σας παρακαλώ για σοβαρευτείτε λιγάκι!

Η απάντησή μου δεν ακούστηκε μέσα στα δυνατά γέλια.

- Άσε μας ρε φίλε, πολύ σοβαρός μας το παίζεις. Μια μέρα μας λες για το μεγάλο σου έρωτα που έχασες...κλαψ και μετά χορεύεις με την αγαπημένη σου μέσα στη βροχή. Έτσι που μας κυματίζεις θα πάθουμε καμιά ναυτία.,

Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πως το τέταρτο ουισκάκι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να πνίξω τις φωνές που κουδούνιζαν σαν περιπαιχτικοί αρλεκίνοι μέσα στον εγκέφαλό μου. Ανακάθισα στην πολυθρόνα μου, σχημάτισα το πιο σοβαρό ύφος που μπορούσα στο πρόσωπό μου και αποφάσισα να αγνοήσω τις φωνές.

- Πολύ κυριλέ ο τύπος. Για δες σοβαρότητα! Αν σοβαρέψεις περισσότερο θα σου βγούμε κυματιστές από τα μπατζάκια..χαχαχαχα.

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Σηκώθηκα και περπάτησα προς την πόρτα. Σκέφτηκα πως ο βραδινός ψυχρός αέρας θα με βοηθήσω να εξαλείψω τους καλικαντζάρους που είχαν αυταρχικά πάρει τον έλεγχο του μυαλού μου.

- Ωωωωω, θα μας γράψεις τώρα κάτι για το φεγγάρι; Κάτσε να κυματίσουμε λίγο: “φεγγαράκι μου λαμπρό...”

Αυτό ήταν! Δεν άντεχα άλλο! Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως οι φωνές ήταν απλά δημιουργήματα του μυαλού μου αλλά αισθανόμουν τελείως αδύναμος να τις καταπολεμήσω. Επέστερψα στην πολυθρόνα μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Κοίταξα την κενή σελίδα που με τύφλωνε από τη λευκάδα της και άρχισα να ιδρώνω από τον πανικό που πάντα με κυριεύει όταν κοιτάζω τη λευκή σελίδα μπροστά μου.

- Θέλεις να σου δώσουμε μια ιδέα φίλε; Απόψε αντί να κυματίζεις εμάς για δεν πας να κυματίσεις καμιά σημαία...χαχαχαχα. Μάλλον άσε καλύτερα. Πήγαινε να δεις αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι.

Έκλεισα τον υπολογιστή με απίστευτα νεύρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι αποφασισμένος πως απόψε δε θα έγραφα τίποτα. Από πείσμα και μόνο δεν θα άφηνα αυτές τις ενοχλητικές φωνές να με χλευάζουν ασταμάτητα. Δυστυχώς ξέχασα πως το ανήσυχο μυαλό είναι αυτό που συνήθως δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Σηκώθηκα και άνοιξα το υπολογιστή.

Με την απόλυτη σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα δραματικό συγγραφέα που έχει τη μεγαλύτερη έμπνευση για ένα σοβαρό ψυχολογικό θρίλερ που αναζητά τις αιτίες για τη μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας, άρχισα να πληκτρολογώ:

“φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ...”+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ η συναυλία της αγάπης

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ο κόσμος μαζευόταν με θόρυβο προσπαθώντας να βρουν τις θέσεις τους μέσα στο αμφιθέατρο, όπου η σκηνή ήταν στημένη με τα όργανα και φωτιζόταν με κόκκινους, μπλε και πράσινους προβολείς. Καθισμένος κρατώντας το χέρι της αγαπημένης μου παρατηρούσα τα πρόσωπα μέσα στην οχλαγωγία. Μεσήλικες άντρες και γυναίκες, άλλοι ντυμένοι με τα τζιν τους προσπαθώντας να δείξουν τη νεανικότητα της ψυχής τους και άλλοι με κοστούμια και μακριά φορέματα στριμωχνόντουσαν μέσα στα στενά καθίσματα. Τα πρόσωπα χαμογελαστά μα πίσω από τις ρυτίδες, τα βαμμένα μαλλιά, και τις εντυπωσιακές φαλάκρες τα μάτια άστραφταν ζωηρές σπίθες εφηβείας.  Δίπλα από μεγάλες κοιλίτσες και εξογκωμένους γοφούς χέρια κρατούσαν σφιχτά ένα το άλλο και μια νοσταλγική προσμονή φούσκωνε τα στήθη.

Τα φώτα χαμήλωσαν και ενθουσιασμένες κραυγές και χειροκροτήματα υψώθηκαν καθώς δύο εξηντάρηδες καλλιτέχνες βγήκαν στη σκηνή πλαισιωμένοι από μια νεανική μπάντα που θα μπορούσαν άνετα να είναι τα εγγόνια τους. Κι έτσι καθώς τα φώτα της ράμπας χτυπούσαν τα άσπρα μαλλιά τα μεταξωτά πουκάμισα και τα δερμάτινα παντελόνια, οι νότες άρχισαν να ξεπηδούν από τις κιθάρες και τα αρμόνια κάνοντας το πλήθος να ξεσηκωθεί ενθουσιασμένο από τις στενές θέσεις. Κι όπως ένα γλυκό χλιαρό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο μέσα σε ένα τεμπέλικο καλοκαιρινό πρωινό έτσι κι οι φωνές των δύο τραγουδιστών πλημμύρισαν την αίθουσα με γνώριμες ποιητικές μπαλάντες που ξεδίπλωσαν ατέλειωτες αναμνήσεις. Τα σαράντα περίπου χρόνια που είχαν περάσει από την πρώτη φορά που άκουσα αυτά τα αγαπημένα τραγούδια, έλειωσαν λες κι ήταν μόλις χθες. Τα μηνύματα αγάπης, πόθου, υποσχέσεις και πόνοι με τράβηξαν μέσα στα χρόνια και έφεραν πρόσωπα και σκηνικά από εκείνα τα χρόνια που η ζωή ήταν ανέμελη και οι αγάπη ήταν ο μόνος πόνος που έκανε την καρδιά να χτυπάει ζωηρά. Τα φαντάσματα του παρελθόντος πέρασαν μα δεν άγγιξαν τη χαρά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή που μοιραζόμουν αγκαλιά με την αγαπημένη μου. Σαν δυο καλοί παλιοί φίλοι βλέπαμε τις ιδιόμορφες αναμνήσεις μας να ξεπηδούν μέσα από τις νότες των τραγουδιών μα νιώθαμε την ικανοποίηση πως τα χρόνια που βάραιναν τους ώμους μας είχαν κάνει να ξέρουμε πως το δικό μας παρόν ήταν πιο δυνατό.

Στο αποθέωμα τα φώτα ανάψαν και πάλι και τα ζευγάρια αγκαλιασμένα και φανερά συγκινημένα άρχισαν να αδειάζουν τα καθίσματα και τους διαδρόμους. Ο σοβαρός κύριος μπροστά μου με τη μεγάλη φαλάκρα και το επίσημο κοστούμι φιλούσε τρυφερά τη γερασμένη πια αγαπημένη του που έλαμπε μέσα στο φανταχτερό φόρεμά της. Κι ίσως αυτή η τελευταία εικόνα έκλεισε το σκηνικό για τη συναυλία της αγάπης κάποιας περασμένης αλλά ακόμα ζωντανής ηλικίας. Η σάρκα προδίδει μα η καρδιά παραμένει νεανική και ακμαία μέχρι το τέλος… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ μέσα από τα νεανικά μάτια

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τι θα έκανες αν ξαφνικά έχανες την όραση ή την ακοή σου; Δυο παλικάρια είκοσι και δεκαεπτά καθόντουσαν μπροστά μου και με κοιτούσαν στα μάτια με όλη την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό της αθώας ηλικίας τους. Ο ένας με ίσια τα μαλλιά και γαλανά τα μάτια και το αμυδρό μούσι της νιότης και ο άλλος με τα σγουρά μακριά μαλλιά που έπεφταν ανέμελα στους ώμους του και τα ζωηρά καστανά μάτια του. Κάθομαι μπρος στο τραπέζι της κουζίνας και το δείπνο έχει τελειώσει και μια ασυνήθιστη συζήτηση έχει αρχίσει με τους δυο γιους μου, ο ένας βιολογικός και ο άλλος θετός αλλά παιδιά μου και τα δύο. Τους κοιτάζω και τους περιεργάζομαι και προσπαθώ κι εγώ να βρεθώ στο επίπεδό τους μα τα τριάντα τόσα χρόνια που μας χωρίζουν είναι φανερά.

Θα προτιμούσες να έχανες την όραση ή την ακοή σου ρώτησε ο σγουρομάλλης. Και συνέχισε χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία ν’ απαντήσω. Εγώ θα προτιμούσα να έχανα την όρασή μου. Οι ήχοι είναι πιο σημαντικοί από την όραση ξεστόμισαν τα νεανικά χείλη. Γιατί τον ρώτησα; Είναι σημαντικό να μπορείς ν’ ακούς μουσική και τις φωνές γύρω σου. Χωρίς θόρυβο θα ένιωθες μόνος κι απομονωμένος. Συμφώνησε ο γαλανομάτης κοιτώντας το κινητό του και χαμογελώντας γαργαλημένος από το ενδιαφέρον της συζήτησης. Βέβαια στα δεκαεπτά μας η μουσική είναι ο γαλαξίας μας, είναι αυτό που μας εκφράζει απόλυτα, λέει τα λόγια που εμείς δεν σκεφτήκαμε να πούμε μόνοι μας και εκφράζει τα νεανικά μας αισθήματα και τα επαναστατικά μας ιδανικά. Η παιδική άποψη είναι απόλυτα λογική γιατί βγαίνει από τις εμπειρίες της μικρής ζωής. Πως μπορούν αυτά τα νεανικά αυτιά να έχουν ακούσει όλα αυτά που υπάρχουν να ακουστούν, αυτό το νεανικό μυαλό που πλημμυρίζει με τα ανεξίτηλα χρώματα που οι νότες ξεδιπλώνουν σαν ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο.

Εγώ θα προτιμούσα να χάσω την ακοή απάντησα. Όλες οι μουσικές και οι φωνές σας αντηχούν ασταμάτητα στο νου μου. Δεν ξεχνώ όλα τα τραγούδια που άκουσα αμέτρητες φορές και ακόμα με απόλυτη ησυχία μπορώ να χορέψω ασταμάτητα στο ρυθμό τους. Τα νεανικά μάτια με κοίταξαν με περιέργεια. Κατάλαβα πως δεν τους έπειθα. Όταν έχεις την όρασή σου μπορείς να δεις τα πρόσωπα που αγαπάς και ν’ αναγνωρίσεις τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις του προσώπου. Χωρίς την όραση πως μπορείς να δεις τα χρώματα της φύσης που οργιάζουν την άνοιξη και τα πουλιά με τα φανταχτερά φτερά; Πως θα δεις τη φύση να χρυσίζει μέσα στο υπέροχο φθινόπωρο και τα φύλλα να σκορπίζουν μέσα στον τρελό αέρα;  Ήθελα να πω πως κάπως έτσι ήταν κι ο βουβός κινηματογράφος μα ήξερα πως δε θα με καταλαβαίνανε…

Μπορούσα να φανταστώ τώρα τους τροχούς του μυαλού τους να γυρίζουν ασταμάτητα και να προσπαθούν να φανταστούν κάτι που δεν είχαν ποτέ γευτεί. Κι εγώ σαν καλός παρατηρητής κοιτούσα αυτά τα όμορφα νεανικά μάτια και μια συγκίνηση ανέβηκε μέσα στο λαιμό μου και προσπάθησα με χίλια ζόρια να κρατήσω τα δάκρυα. Παιδιά μου είστε τυχεροί να έχετε και τις δυο αυτές σημαντικές αισθήσεις και σας υπόσχομαι έχετε τόσα μα τόσα να δείτε και ν’ ακούσετε ακόμα! +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ~ στοιχειωμένα χριστούγεννα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Το λευκό πέπλο βάραινε το μακριά κλωνάρια που βάζανε όλοι τους τη δύναμη να κρατηθούν πάνω στον κορμό των πανύψηλων ελάτων μέσα σ’ ένα μυστηριώδης και ατελείωτο δάσος που μαγεμένος περπατούσα πάνω στο πετρωμένο χώμα. Ο ατμός από την αναπνοή μου θάμπωνε τα γυαλιά μου και τα δάχτυλά μου ήταν παγωμένα μέσα στα γάντια μου καθώς προσπαθούσα να βρω εκείνο το μοναδικό κι ονειρεμένο δέντρο με τα πολύχρωμα φώτα και το υπέρλαμπρο άστο πάνω στη υπερήφανη κορφή του. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το τραγάνισμα του χιονιού κάτω από τις μπότες μου και το μακρινό σφύριγμα ενός αετού που διέσχιζε τον συννεφιασμένο ουρανό με τους φτερούγες τεντωμένες. Το ήξερα πως σε λίγο θα το έβρισκα κρυμμένο μέσα σ’ αυτό το μυστικό τοπίο, εκεί πίσω από τις χιονισμένες βελόνες και την καταχνιά, να λάμπει στολισμένο μέσα στην άπονη παγωνιά και να χαρίζει μια απέραντη και ζεστή μαγεία. Παραμέρισα το τελευταίο κλαδί και μ’ ενθουσιασμό προσπάθησα να δω μέσα στο γκρίζο της ημέρας το ποθητό όραμα… Τα μάτια μου άνοιξαν και ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο ζεστό μου κρεβάτι μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.

Ξημέρωνε Χριστούγεννα και ζαλισμένος ακόμα από το ζωντανό μου όνειρο σηκώθηκα και περπάτησα σιγά μέσα στην πρωινή απόλυτη ησυχία. Το σπίτι ήταν ήρεμο και ζεστό μα το φως της ημέρας αργούσε να φωτίσει τα παράθυρα και μόνο η λάμψη από τα λαμπιόνια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μου χάριζαν μια ζεστή θαλπωρή. Το κοίταξα προσεκτικά παρατηρώντας τα πολύχρωμα παιχνίδια και τις χρυσές, κόκκινες κι ασημένιες μπάλες που κρεμόντουσαν από τα κλαδιά του. Όχι δεν ήταν το μυστηριώδες δέντρο του ονείρου μου αλλά η ομορφιά του ήταν αρκετή να ζωγραφίσει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη μου. Κάθισα στην πολυθρόνα μου και συνέχισα να το κοιτάζω λες και ήθελα να βρω κάτι πάνω του που δεν είχα ξαναδεί. Και καθώς η ματιά μου πλανήθηκε ανάμεσα σε πορφυρά και πράσινα λαμπάκια και μέσα σε παχουλούς Άγιους Βασίληδες, μολυβένια στρατιωτάκια με χρυσά τύμπανα και γελαστά κορίτσια με ροζ μάγουλα, είδα τα λαμπερά μάτια ενός παιδιού να κοιτάζουν με δέος το ίδιο δέντρο που φάνταζε γιγάντιο μπροστά του. Παιχνίδια και πολύχρωμες κορδέλες με φανταχτερούς φιόγκους, γέλια και χαρούμενες φωνές, αγκαλιές και τραγούδια αντήχησαν μέσα στο νου. Χριστούγεννα από χρόνια περασμένα, Χριστούγεννα αγαπημένα κι αξέχαστα τότε που τα παραμύθια ήταν αληθινά και οι παιδικές προσδοκίες συγκλόνιζαν την ψυχή. Αγγελικές φωνές έψαλαν το Δόξα Εν Υψίστη και τα κεριά τρεμόσβηναν δίπλα στο παραθύρι καθώς η Άγια Νύχτα απλωνόταν με μια ξεχωριστή γλύκα και νανούριζε όλα τα νεογέννητα.

Ένα αμυδρό φως άρχισε να φωτίζει το σκοτεινό σπίτι και μπορούσα να δω τώρα τις μικρές τούφες χιονιού που έπεφταν χορεύοντας σα μπαλαρίνες στο ρυθμό ενός βουβού βαλς. Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν κι όλη η οικογένεια καθισμένη στο γιορτινό τραπέζι ανυπομονεί το κόψιμο της ξεροψημένης γαλοπούλας. Όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που σκόρπισαν σαν τα φύλλα στον άνεμο είναι εκεί, παππούδες και γιαγιάδες, θείοι και θείες και μακρινά ξαδέρφια. Ακόμα και αυτοί που δεν μονιάζουν πια στη γη είναι εκεί γύρω από το άσπρο τραπεζομάντιλο και χαμογελούν σαν μαρμαρωμένες σιλουέτες σαν γεγονότα που υπήρξαν μόνο μια στιγμή κι έπειτα έσβησαν για πάντα. Και το παιδί με τα λαμπερά μάτια κοιτάζει και δεν χορταίνει ν’ απολαμβάνει τη σπιτική θαλπωρή κι ας είναι πλασμένη μόνο στη φαντασία του. Χριστούγεννα! Τα φαντάσματα κι οι αναμνήσεις στοιχειώνουν την ψυχή του παιδιού που γέρνει τους κουρασμένους ώμους και με δακρυσμένα μάτια βλέπει πως αν και τα μαλλιά αραίωσαν κι άσπρισαν η ψυχή είναι ακόμα ζεστή και λαχταράει εκείνες τις στιγμές κι εκείνα τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια.

Σκούπισα τα δάκρυα, ανάσανα βαθιά και κοίταξα το δέντρο των ονείρων μου. Πάνω στα πράσινα κλαδιά του κρεμόντουσαν τα Χριστούγεννα όλων των χρόνων που πέρασαν και ανάμεσά τους φτερούγιζαν οι χαμένες ψυχές των αγαπημένων μου.

Χρόνια Πολλά σε όλους και μην ξεχνάτε πως τα Χριστούγεννα ξαναγεννούν τα Χριστούγεννα που πέρασαν… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ η απλότητα της ευτυχίας

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Το μουντό πρωινό στα τέλη το Νοέμβρη με βρήκε καθισμένο αναπαυτικά στην αγαπημένη δερμάτινη πολυθρόνα μου μ’ ένα ζεστό φλυτζάνι καφέ στο χέρι, να παρατηρώ τις αμυδρές αχτίνες του ήλιου που χάιδευαν τα αγαπημένα βιβλία μου στα ράφια της βιβλιοθήκης. Ήταν ζεστά και άνετα μέσα στο σιωπηλό δωμάτιο και μια γαλήνια ευφορία πλημύριζε τις αισθήσεις μου με απόλυτη ευτυχία. Με σοβαρό το ύφος μα με την ψυχή χαμογελαστή άρχισα να περιπλανούμε στις πτυχές της σκέψης μου, αυτή που πάντα κυματίζει αδάμαστη στις κοιλάδες και τα βουνά του μυαλού. Τι είναι άραγε ευτυχία; Υπάρχει μέτρο και σταθμό; Είναι τελείως υποκειμενική ή μήπως επιστημονικά μπορεί να εξηγηθεί και να διαγνωστεί από τους «σοφούς» μας επιστήμονες;

Με μισό αιώνα πια στους ώμους περιεργάστηκα το θέμα βάζοντας κάτω τις αμέτρητες εμπειρίες από την αρχή μέχρι τώρα, τα αλλεπάλληλα σκαμπανεβάσματα, τον ενθουσιασμό του ανεβάσματος της τραμπάλας και το τρομακτικό πέσιμο πάνω στο χώμα, αυτό που τραντάζει όλο σου το σώμα. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα και τα απελπιστικά τους ναυάγια που παραμένουν πνιγμένα στο βυθό της πραγματικότητας. Τις απρόσμενες επιτυχίες και τα σημάδια που άφησα πάνω στο πρόσωπο της γης σαν τροπικά νησιά μέσα στο χάος του απέραντου ωκεανού. Το άγγιγμα της καρδιάς από το βλοσυρό χέρι της πρώτης αγάπης μέχρι το εξωφρενικό πάθος του φλογερού έρωτα. Το απαλό δέρμα μιας μικρής απαλάμης μέσα στο χέρι που έσφιξα κι ένιωσα τα απίστευτα πατρικά συναισθήματα που παραμένουν σαν ακατανίκητοι γόρδιοι δεσμοί. Τα τριανταφυλλένια χείλη που χαμογέλασαν και χαράχτηκαν για πάντα μέσα στη θύμηση. Τα λάθη που τώρα μπορώ να δω τόσο καθαρά μα που η ομίχλη της νιότης πλάνησε τα μάτια και μ’ οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Ο άγγελος που σήκωσε το κουρασμένο κορμί, βαλσάμωσε την πενθούσα καρδιά και επούλωσε τις πληγές από τα απανωτά πεσίματα.

Ανασηκώθηκα πάνω στο καστανό ρυτιδιασμένο  δέρμα της πολυθρόνας και με μια συνεχή ηρεμία έφτασα στο συμπέρασμα πως τελικά η ζωή είναι πάρα πολύ απλή. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι εμείς για κάποιο μαζοχιστικό λόγο προτιμούμε να την κάνουμε πολύπλοκη, βάναυση και αφόρητη. Το χειρότερο δε, είναι ότι ερεθίζουμε αρνητικά τις καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα. Για κάποιο φριχτό και αδιανόητο λόγο επιβαρύνουμε τη ζωή μας και καταστρέφουμε τις σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπάμε με πράγματα ασήμαντα, που φέρουν μηδέν στο πηλίκο της ευτυχίας.

Το ξέρω τώρα απόλυτα πως η ευτυχία είναι η απλότητα που μπορεί να φέρει όχι μόνο ψυχική ηρεμία αλλά να σου δώσει τη δύναμη να απολαύσεις τις μικρές μα σημαντικές χαρές της ζωής. Δεν είναι απαραίτητο να οδηγούμε τη ζωή προς την τελειότητα. Αυτό μόνο φυλακίζει τα μάτια με παρωπίδες και τελικά ξεχνούμε να δούμε το πανοραμικό πλάνο που είναι το αληθινό νόημα της ζωής. Εμείς οι ατελείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατορθώσουμε την εντέλεια κι όταν δούμε πως η ελευθερία της απλότητας μπορεί να ανοίξει επιτέλους τους ορίζοντες της ευτυχίας τότε μόνο θα μπορέσουμε να ευτυχίσουμε και να χαρίσουμε ευτυχία.

Ο καφές τελείωσε. Αξύριστος, άπλυτος με τα μαλλιά ανακατωμένα πήγα να αγκαλιάσω την αγαπημένη μου και να της πω πόσο ευτυχισμένος νιώθω μέσα σ’ αυτό το πρωινό που σίγουρα δε θα καταφέρω να κάνω όλες τις δουλειές που σχεδίαζα… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα πράσινα βουνά χρυσίζουν

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ο ήλιος χανόταν πίσω από πυκνά κι απειλητικά σύννεφα που είχαν τώρα κατακλείσει το φθινοπωρινό πρωινό και κρεμόντουσαν σαν γκρίζα πούπουλα σε κάθε άκρη του ορίζοντα. Το αυτοκίνητο ανηφόριζε τους φιδωτούς δρόμους ευχαριστημένο που τα λάστιχα κρατούσαν τις στροφές σταθερά και τα γέλια της παρέας αντηχούσαν πάνω στα τζάμια κι υψωνόντουσαν στο δροσερό αέρα της ανοιχτής οροφής. Μα τα γέλια ξαφνικά έδωσαν χώρο σε κραυγές δέους καθώς η παρέα αντίκριζε και πάλι το πανδαιμόνιο της φθινοπωρινής φύσης πάνω στα καταπράσινα βουνά του Βερμόντ. Καταπράσινα μεν το καλοκαίρι μα τώρα οργίαζαν με τα χρυσά, πορφυρά και ανεξίτηλα χρώματα της γιορτής του Οκτώβρη.

Ο γκρίζος δρόμος γέμιζε με το κομφετί των χιλιάδων φύλλων που σκόρπιζαν στο πέρασμα του οχήματος και τα δέντρα από τις δυο πλευρές υψωνόντουσαν υπερβλητικά στολισμένα  στην  φθινοπωρινή φορεσιά τους που πραγματικά σου έπαιρνε την αναπνοή. Ένα γλυκό μεθύσι της όρασης και ένα τρελό πανδαιμόνιο των αισθήσεων ανέβαζε την ψυχή στα επουράνια μέσα σ’ αυτό τον βορεινό παράδεισο. Το Βερμόντ είναι μια μικρή πολιτεία στη βορειοανατολική πλευρά των ΗΠΑ και αποτελεί μέρος της όμορφης Νέας Αγγλίας. Στα βόρεια συνορεύει τον Καναδά και πλαισιώνεται από τις πολιτείες της Νέας Υόρκης, της Μασαχουσέτης και του Νιου Χάμσιρ. Ο Γάλλος εξερευνητής Champlain κατά την παράδοση έδωσε το όνομα Verts Monts (πράσινα βουνά) σ’ αυτή τη γωνιά της γης με τα 24 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενός απέραντου δάσους και απίστευτης ομορφιάς. Το Βερμόντ είναι η δεύτερη πολιτεία με τον πιο χαμηλό πληθυσμό, μόλις 600 χιλιάδες κι έτσι παραμένει ένας πραγματικός παράδεισος για φυσιολάτρες που το κατακλύζουν όλες τις εποχές είτε για την ομορφιά και τον καθαρό αέρα είτε για τις ιδανικές βουνοπλαγιές που γεμίζουν από τους φανατικούς του αλπικού σκι το χειμώνα.

Χωμένη μέσα στα χρυσά δέντρα και τις κατακόκκινες βελανιδιές μια ξυλόκτιστη καλύβα είχε για φόντο το χαραγμένο από χιονοδρομικές πίστες βουνό Κίλινγκτον. Το τζάκι ευωδίαζε από την καταπληκτική μυρωδιά των φρεσκοκομμένων κούτσουρων που κροτάλιζαν καθώς οι πύρινες γλώσσες αγκάλιαζαν τα κορμιά τους. Μια απόλυτη ηρεμία κυριαρχούσε και μόνο το απαλό αεράκι έκανε τα φύλλα να θροΐζουν πάνω στα γέρικα και νεανικά κλαδιά των πανύψηλων δέντρων. Ένα μικρό ρυάκι στην απότομη ρεματιά γουργούριζε ευχαριστημένο καθώς ελάφια με φουντωτές λευκές ουρές ξεδίψαγαν στην όχθη του. Και τα πουλιά που είχαν φουντώσει από χοντρά πούπουλα για τον κρύο χειμώνα που ερχόταν, πετάριζαν μέσα στις πυκνές φυλλωσιές κυνηγώντας τα τελευταία έντομα του φθινοπώρου. Η ματιά δεν χόρταινε να πλανιέται πάνω στις ανείπωτα πολύχρωμες βουνοπλαγιές, εκεί που το θεϊκό πινέλο είχε ζωγραφίσει τα πιο ζωηρά κίτρινα, τις πιο ζοφερές πορφυρές και πορτοκαλί αποχρώσεις που σαν μια ασταμάτητη πυρκαγιά κατέκλυζαν ανάμεσά τους τα σκούρα πράσινα κωνοφόρα και καμαρωτά έλατα. 

Η νύχτα με την παγερή πνοή της δεν άργησε να σκεπάσει με μαύρο πέπλο την ομορφιά του βουνού μα ταυτόχρονα ξεδίπλωσε και τα πιο λαμπρά ασημένια άστρα και μια μυστηριώσης σελήνη που κρεμόταν στην άκρη του ορίζοντα. Η εύθημη παρέα μαγεμένη από την φυσική ομορφιά τσούγκρισαν τα ποτήρια τους μέσα στη θαλπωρή της καλύβας κι οι ψυχές ένιωσαν μια αγαλίαση καθώς η θύμηση έφερε στα μάτια τους την αξέχαστη μέρα που έφυγε.+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ το τραγούδι των αναμνήσεων

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Το καυτό απόγευμα ήταν αφόρητο στους 32 βαθμούς με την υγρασία να κάνει το δέρμα σου να κολλάει κι ένας αλύπητος ήλιος να χτυπάει και να πυρώνει τα πάντα. Οδηγούσα σπίτι από τη δουλειά μετά από μια πολύ κουραστική μέρα που με είχε πραγματικά εξουθενώσει. Με το κλιματιστικό στο φουλ αποφάσισα να βάλω λίγη μουσική να με καλμάρει και να με ηρεμήσει καθώς η κίνηση με τ’ αυτοκίνητα, τα καυσαέρια και το λιοπύρι μου είχαν χαλάσει το κέφι. Και ξαφνικά ήρθε εκείνο το ξεχωριστό τραγούδι που έκανε τη σκέψη να γυρίσει τόσα μα τόσα χρόνια πίσω και να φέρει την εικόνα του εαυτού μου σαν έφηβο σε κάποιο πάρτι να χορεύω αγκαλιά με την αγαπημένη μου.

Το δωμάτιο ήταν μικρό και το βράδυ ζεστό μα όμορφο όπως όλα κείνα τα βράδια του καλοκαιριού που η ανάμνηση του σχολείου ήταν ένας μακρινός εφιάλτης. Η ζεστασιά των κορμιών έκανε ένα γλυκό ιδρώτα να δροσίζει τα μέτωπά μας και συνεπαρμένοι από τη μουσική νιώθαμε την αγάπη μας να πλημμυρίζει τις φλέβες μας και να κάνει τα πόδια μας να μην ακουμπούν πια το πάτωμα. Κάθε βήμα και λύγισμα του γονάτου έκανε την επαφή ακόμα πιο αγγελική κι αιθέρια. Ο νεανικός έρωτας είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και ανεπανάληπτο, ένα συναίσθημα που κατακλύζει κυριολεκτικά όλες τις αισθήσεις και είναι ελεύθερο από καθημερινές έγνοιες, αμφιβολίες, ανασφάλειες, και καχυποψίες. Οι εμπειρίες και οι κακουχίες της ζωής δεν έχουν ακόμα βαρύνει τους ώμους τους όμως και δεν περιορίζουν το νέο να αφήνεται ελεύθερο στην ηδονή των συναισθημάτων τους. Οι Bee Gees συνέχιζαν να τραγουδούν το «too much heaven» και να χαράζουν το μυαλό μου μ’ αυτή την απίθανη ανάμνηση που έχει μείνει μαζί μου τόσα χρόνια τώρα.

Το αυτοκίνητο καταβρόχθιζε χιλιόμετρα και το ένα τραγούδι μετά το άλλο φέρνανε διάφορες αναμνήσεις από διαφορετικά στάδια της ζωής μου λες και περνούσαν σα γρήγορη ταινία μπροστά στα μάτια μου. Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας όπως και οι γεύσεις και οι οσμές αλλά πολύ περισσότερο από κάθε άλλη αίσθηση, η μουσική συνδέεται με συγκεκριμένα γεγονότα και σκέψεις που κυματίζοντας ξεδιπλώνουν το παρελθόν δίνοντάς του ζωή. Είχα φτάσει σχεδόν σπίτι όταν μια συζήτηση που είχα πριν μερικές μέρες με την 20χρονη κόρη μου με έκανε να σκεφτώ πόσο αλλάζουμε σαν άνθρωποι στη μέση ηλικία. Σε μια πολύ προσωπική συζήτηση μου είπε, «μπαμπά μα γιατί θέλεις να κάνεις αυτό αφού δεν είσαι ερωτευμένος…» Τα λόγια αντηχούν μέσα μου και φανερώνουν πως η νεαρή αυτή κοπέλα έχει ακόμα την αθωότητα και τον αυθορμητισμό να σκέφτεται πως το πιο σημαντικό υλικό μιας πετυχημένης σχέσης είναι ο έρωτας. Πως θα μπορούσα να εξηγήσω σ’ αυτήν την άπειρη και αθώα μικρή μου πως ο μεγαλύτερος παράγοντας σε μια σχέση είναι η ευτυχία και η ψυχική ηρεμία που φέρνουν μια αγάπη σε ένα διαφορετικό πλατό. Σίγουρα δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από τον έρωτα μα ο έρωτας έχει πάντα μια απροσδιόριστη ημερομηνία λήξεως και μετά το μόνο που μένει είναι ή μια απογοήτευση ή κάποια συναισθήματα που ίσως πικραίνουν.

Και να το τελευταίο τραγούδι που έφερε κοντά μου τις πιο πρόσφατες αναμνήσεις αυτές που βάλανε το θεμέλιο για μια αγάπη που στέκεται σταθερά σε τέσσερα πόδια και δε γέρνει ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Πλέει σαν καλοτάξιδο καράβι μέσα στις μπόρες και μπονάτσες του ωκεανού με πλώρη προς την ελπίδα την κατανόηση και την ευτυχία. «and you hold out your hand and you say you love me, just as I am…” +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ ο στοχασμός του σούρουπου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ο ήλιος άγγιζε τη θάλασσα κι έκανε τα κύματα να χορεύουν ροδοκόκκινα ένα χορό παράξενο που μόνο τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα μπορούν να προβάλουν. Ένα δροσερό αεράκι φύσηξε κι ανακούφισε τη φύση από το λιοπύρι της καυτής μέρας που έφευγε αργά μαζί με το ήλιο που θαρρείς πως βουτούσε κι αυτός στη θάλασσα να δροσιστεί. Οι γλάροι πέταξαν βιαστικά προς τα κρυφά τους καταφύγια και μια απόλυτη ειρηνική σιγαλιά απλώθηκε στο ερημικό ακρογιάλι. Ήταν ένα απ’ αυτά τα μυστικά κι απρόσιτα που πάνω τους χόρεψε ο Ζορμπάς, εκεί που τα άγρια και ξερά βουνά κατηφορίζουν και διαλύονται σε χίλια βότσαλα μόλις αγγίξουν τα κρυσταλλένια νερά του Λιβυκού πελάγους.

Βάλε τσικουδιά στο ποτήρι κι άσε τη λαγνεία της να σε μαγέψει καθώς μασουλάς τον τραγανιστό Ντάκο και τις πικρές ελιές. Δες με άλλα μάτια το σούρουπο και τη νύχτα που αρχίζει ν’ απλώνει τα μπλάβα της δίχτυα πίσω από τα Κρητικά βουνά. Είναι το σούρουπο της ζωής, εκείνο που σου ψιθυρίζει πως ετούτη η μέρα δεν θα ξαναγυρίσει πια κι άλλος ένας κόμπος περνάει στο κομποσκοίνι της ζωής σου. Ποιος ήρθε και ποιος έφυγε στη χαμένη πια μέρα; Ποιος πλούτισε τη ζωή και τα συναισθήματά σου ή μήπως σε πίκρανε και σ’ αναστάτωσε; Βάλε άλλη μια τσικουδιά κι άσε τον καημό να χαθεί όπως χάθηκε κι ο ήλιος. Πέτρα άψυχη στο νταμάρι είναι η ζωή, την πελεκάς ολημερίς και την επόμενη είναι ακόμα εκεί ολάκερη να ξεκινήσεις το πελέκημα απ’ την αρχή. Εμείς οι άνθρωποι κτίζουμε και δαμάζουμε, θαρρούμε, τη φύση κι εκείνη με μια απροσδόκητη κατακεφαλιά μέσα σε δευτερόλεπτα τα κάνει όλα θρύψαλα κι εμείς θρηνούμε όχι τους νεκρούς μα την αδυναμία μας, αυτή που μας έχει κάνει αυταρχικούς κι υπερόπτες.

Μια νυχτερίδα έκανε τους τυφλούς της γύρους κυνηγώντας τα νυχτερινά έντομα πάνω από τα πουρνάρια και τις κορφές των κυπαρισσιών. Οι νυχτερινοί θόρυβοι είναι τρομακτικοί αλλά μόνο για μας που δεν βλέπουμε μέσα στο σκοτάδι. Το άγνωστο πάντα τρομάζει γιατί ο νους φοβάται αυτό που δεν βλέπει κι αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ακόμα και το απαλό κυματάκι τρομάζει γιατί προμηνύει την απεραντοσύνη της μαύρης θάλασσας. Μα ο φόβος λιώνει τώρα μέσα στα σωθικά καθώς η τσικουδιά δίνει θάρρος στην ψυχή και στο σώμα. Στο καλό να πάνε οι έγνοιες και οι πόνοι της ζωής. Στο καλό αγάπες που πληγώσατε. Στο καλό χαμένα όνειρα κι ελπίδες και μυστικοί πόθοι. Το πελέκι είναι έτοιμο και η πέτρα περιμένει το πελέκημα της νέας μέρας. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ η σκοτεινή οπτασία

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μια καλοκαιρινή βροχή μούσκευε τα πλατιά πράσινα φύλλα και πιτσιλούσε ρυθμικά πάνω στο πλακόστρωτο της αυλής μέσα στη νύχτα. Με τα μάτια ανοιχτά και χωρίς καμία διάθεση για ύπνο παρακολουθούσα μέσα στο μισοσκόταδο τον τρελό χορό του νερού. Η βροχή είναι ένας γλυκός σύντροφος μέσα στη βουβή νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τον γκρίζο ουρανό που πάντα καταπλακώνει την ψυχική μου διάθεση. Κάπου στο βάθος του ορίζοντα μια βροντή ακούστηκε να διασχίζει τον απέραντο ουρανό σαν ένα άρμα με τέσσερα άλογα που περνάει βιαστικά σε μακρινή απόσταση. Κάπως έτσι βιαστικά πέρασαν κι από το νου μου κάποιες άσχημες σκέψεις που έκαναν το κορμί μου ν’ ανατριχιάσει.

Είχα βρεθεί λέει μόνος μου μέσα στον κόσμο μακριά από το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου, εκείνο που πάνω του βασίζονταν η χαρά, η θλίψη μα κι όλη η ουσία και νοστιμάδα της ζωής. Ήταν εκείνο το χέρι που μ’ είχε σηκώσει από το λάκκο της αβύσσου και μου ‘χε προσφέρει το δροσερό νερό που έδωσε και πάλι χρώμα στα χείλη μου. Ήταν εκείνο το χαμόγελο και το γαργαριστό γέλιο που καταπολεμούσε σαν χρυσή ηλιαχτίδα τη μαύρη ομίχλη της καταποντισμένης μου ζωής.  Ήταν ο γλυκός λόγος που μπορούσε να ξανακτίσει πέτρα με πέτρα το κάστρο της αυτοπεποίθησής μου, εκείνο που είχαν γκρεμίσει τα κουρσάρικα χαστούκια της ζωής. Ναι, ήταν η αγκαλιά που ζέσταινε το κορμί μου με κύματα αισιοδοξίας και που βαλσάμωνε της ανοιχτές πληγές του. Ήταν το πρόσωπο του αγγέλου μου που με οδήγησε από το χείλος του γκρεμού πάνω στη σταθερή γη κι ακούμπησε τις πατούσες μου στο δροσερό γρασίδι. Μαζί περπατήσαμε με μάτια ορθάνοιχτα καρφωμένα στον ουρανό που είχε αρχίσει να καθαρίζει από τη μαύρη συννεφιά του και μαζί είδαμε τον ήλιο της νέας μου ζωής ν’ ανατέλλει γεμάτος αισιοδοξία.  Και τώρα; Απελπισμένος έψαχνα να βρω αυτό το πρόσωπο μέσα σ’ ένα πλήθος ανθρώπων χωρίς χαρακτηριστικά. Μέσα σε βιαστικούς κι αδιάφορους άγνωστους, ήμουν σαν μικρό παιδί χαμένο από το μητρικό χέρι.

Ένα εκτυφλωτικό φως έκανε τα μάτια μου να κλείσουν από τον πόνο και με μιας η φλογερή αστραπή έσβησε από το νου μου εκείνη την σκοτεινή οπτασία. Γύρισα το κεφάλι και πάνω στο κρεβάτι ήρεμα και αθόρυβα, με τα σγουρά μαλλιά χυτά πάνω στο προσκέφαλο, κοιμόταν ο άγγελός μου. Χώθηκα βιαστικά κάτω από τα σκεπάσματα κι έβαλα το χέρι μου γύρω από τους αγαπημένους όμως. Ναι, ήταν εκεί, όπως πάντα, η καλύτερή μου φίλη, ο άγγελός μου. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΙΟΥ ~ το σταθερό στη ζωή

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις 

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ένα απόκρυφο μυστικό φως έκανε την εμφάνισή του ανατολικά και μέσα στην απόλυτη σιγαλιά του πρωινού μόνο τα κελαηδίσματα των πουλιών ακούγονταν. Τα νεαρά φύλλα έμοιαζαν ιδρωμένα από την υγρασία και σταγόνες έπεφταν ρυθμικά πάνω στο ξύλο της αυλής. Το γλυκό ξημέρωμα της Άνοιξης έμοιαζε μαγικό μέσα στην κοιμισμένη πόλη και ο θόρυβος της ανθρώπινης καθημερινότητας ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Περπάτησε μέσα στην αυλή και ακόμα μέσα στο αμυδρό φως κοίταξε στοργικά τις βιολέτες, τις γλαδιόλες, τα χρυσάνθεμα και τα γαρύφαλλά που είχαν ανοίξει τα πέταλά τους ευχαριστημένα μέσα στο υγρό πρωινό. Με μια βαθιά αναπνοή πήρε μέσα του όλες τις ευωδίες και κάθισε στον πάγκο να απολαύσει τον ερχομό του χρυσού άρχοντα της ημέρας.

Λίγες πια ήταν οι στιγμές που μπορούσε να ηρεμήσει και ν' απολαύσει τη φύση κι όλα όσα έκαναν το πνεύμα του να στροβιλίζεται ελεύθερα μέσα σε μια ξενοιασιά σκέψεων. Το βάρος των υποχρεώσεων και η παγερή πραγματικότητα της ζωής έκλεβαν το ρομαντισμό, την αθωότητα, το αυθόρμητο χαμόγελο και όλα όσα είχε αγαπήσει σαν παιδί. Το παιδί μεγάλωσε και τα φτερά της φαντασίας και της ξεγνοιασιάς μάδησαν σαν πούπουλα στο βορειά μα δεν είχε μετανιώσει ποτέ του για την πορεία του μέσα στη ζωή. Ήταν όμως κάποιες στιγμές που ήθελε να ζήσει τη ζεστασιά την παιδική εκείνη που δεν είχε ευθύνες κι ήξερε πως κάποιος άλλος τις αναλάμβανε. Ήταν εκείνο το αστέρευτο χαμόγελο και το στοργικό χέρι που πάντα χάιδευε τα μαλλιά του κι έβγαζε το τσουλούφι του από το πρόσωπό του. Ήταν εκείνο το στόμα που έβγαζε τα όμορφα γλυκόλογα που τον έκαναν να νιώθει όμορφος και ικανός να κατορθώσει τα πάντα! Ήταν εκείνο το πρόσωπο που του έδεινε σιγουριά και νικούσε όλες του τις ανασφάλειες με τα μάτια που τον κοίταζαν λες και ήταν το κέντρο του σύμπαντος. Ήταν η φωνή που γλυκά του τραγουδούσε κι επούλωνε τις πληγές της ψυχής και των ματωμένων γονάτων.

Άνοιξε τα μάτια του και το φως ήταν τώρα δυνατό καθώς ο ήλιος ανηφόριζε πάνω από τις οροφές των σπιτιών και οι ηλιαχτίδες αναβόσβηναν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Η μέρα προχωρούσε σαν τη ζωή που δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Πόσα όνειρα έμειναν απραγματοποίητα, και πόσες υποσχέσεις δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Φλογεροί και χλιαροί έρωτες ήρθαν σαν καταιγίδες και χάθηκαν σαν το τελευταίο φως του σούρουπου. Πρόσωπα και πράγματα ήρθαν κi έφυγαν σαν τους επιβάτες των πλοίων της γραμμής. Τι μένει επιτέλους σταθερό σ' αυτήν την ανεμοθύελλά που λέμε ζωή; Ποιο είναι αυτό το σταθερό χέρι που μας καθοδηγεί και η φωνή που πάντα αντηχεί μέσα στις πτυχές του νου; Ποια είναι η αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ; Έκλεισε και πάλι τα μάτια του και μπροστά του ήταν αυτή, η μοναδική, η αστέρευτη πηγή της ζωής, η ΜΗΤΕΡΑ του.

Εμείς οι τυχεροί που έχουμε της μητέρες μας ακόμα μαζί μας ας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σ' αυτήν που έδωσε ζωή σε μας κι όσοι πια δεν έχουν το στοργικό χέρι μαζί τους ας θυμηθούν αυτήν που ήταν πάντα στο πλευρό τους και σαν άγγελος τους κοιτάζει από ψηλά.

Χαρούμενη γιορτή της μητέρας σε όλες τις μητέρες του κόσμου! +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ κρυφή ευτυχία

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μας αρέσει να παραπονιόμαστε για την άσχημη και δύσκολη ζωή που περνάμε, πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, πως έχουν αλλάξει οι καιροί και τι έγιναν τα παλιά καλά χρόνια. Σκεφτήκαμε όμως ποτέ τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει τη ζωή μας όμορφη; Ποιο είναι εκείνο το συγκλονιστικό μυστικό της ευτυχίας; Πλακωμένοι από τις σκοτούρες και τις αναποδιές της ζωής, πεσμένοι από την οικονομική και κοινωνική κρίση της εποχής μας και γενικά το μαύρο σύννεφο που σκεπάζει τις προοπτικές για καλύτερες μέρες. Τελικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα για μια καλύτερη ζωή;

Έψαξα όμως στην αποθήκη του νου μου καθώς ανακάτευα κάποια πράγματα που ήταν φυλαγμένα μέσα σε κουτιά της αποθήκης μου. Σκοτεινά και φυλακισμένα για χρόνια, κάρτες, γράμματα και φωτογραφίες, είδαν για πρώτη φορά το φως της ημέρας μετά από χρόνια. Χαμόγελα, τρυφερές στιγμές, γλυκά λόγια μα κι απίστευτες αναμνήσεις, σαν φαντάσματα του χρόνου ζωήρεψαν τη φλόγα της θύμησης. Σε κάποιες φωτογραφίες ποτήρια τσούγκριζαν ανάμεσα σε φίλους που είχαν πλατιά χαμόγελα στα χείλη τους, άλλες πάλι είχαν αστείες γκριμάτσες από τρελές στιγμές σε κάποια ακρογιαλιά. Πόσο μικρά και γλυκά ήταν τα μεγάλα πια παιδιά μου και με τι καμάρι τα κοίταζα σαν στοργικός πατέρας. Τι καλός που ήταν εκείνος ο παλιός φίλος που μας άφησε νωρίς. Κάναμε φοβερές παρέες. Κοίτα τι αδύνατη και γλυκιά ήταν αυτή η κοπελιά, που να της δείξω τώρα αυτή τη φωτογραφία, θα με κυνηγάει. Τι όμορφα λόγια έχει αυτό το γράμμα και πόσα μου θυμίζει πράγματα που είχα πια ξεχάσει. Βρε τι έγιναν εκείνα τα πυκνά μαλλιά μου;;;

Τόσες και τόσες αναμνήσεις μα στην τελική ανάλυση όσο και αν έψαξα για κάτι ξεχωριστό, όλες μα όλες τους είχαν ένα κοινό. Ήταν οι στιγμές που δημιουργήσαμε μόνοι μας, χωρίς χρήματα, χωρίς κάποια ασυνήθιστη ή ξεχωριστή πολυτέλεια. Αθώες και αυθόρμητες στιγμές ήταν αυτές που χρωμάτισαν τη ζωή μας με ανεξίτηλα χρώματα και μας έδωσαν απέραντη ευτυχία. Κι ακόμα και σήμερα συνεχίζω να χαράζω τη ζωή μου με αυτές τις αυθόρμητες ευτυχισμένες στιγμές, γιατί οι ευτυχία δεν προγραμματίζεται, η ευτυχία δεν φτιάχνεται τεχνητά, ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Μην ψάχνετε για την ευτυχία, δεν θα τη βρείτε πουθενά… Είναι στο χέρι του καθενός μας να τη δημιουργήσει με τις μικρές κι απρόσμενες στιγμές που κάνουν τη ζωή τόσο όμορφη. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ το γελαστό παιδί

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό του Μάρτη, ένα από ‘κείνα που η Άνοιξη μοιάζει τόσο κοντά μα ταυτόχρονα τόσο μακριά μια που ο γερο-χειμώνας αρνείται να παραδώσει τα ηνία και να ξεψυχήσει ήρεμα στο βάθος του ορίζοντα. Ο νεαρός με τα κολλητά τζιν και τ’ αθλητικά του παπούτσια περπατούσε αεράτος μέσα στους δρόμους της πόλης αψηφώντας την κίνηση και το θόρυβό της. Τα μαύρα πυκνά μαλλιά του κυμάτιζαν στον βοριά μα αυτός δεν ένιωθε τον ψυχρό αέρα γιατί η καρδιά του ξεχείλιζε από ανυπομονησία και μια παράξενη λαχτάρα, έντονα συναισθήματα που μόνο ο δεκαπεντάχρονος έφηβος μπορεί να νιώσει. Στο κέντρο, εκεί στο συνηθισμένο σημείο έλαμψε το χαμόγελό του καθώς είδε την όμορφη κοπελιά του να τον περιμένει με τα λεπτά της χέρια μπροστά της το ένα να κρατάει τον καρπό του άλλου. Τα σγουρά μαλλιά της πάνω στους ώμους της και τα γλυκά καστανά της μάτια να τον κοιτάζουν με ανυπομονησία. Μ’ ένα θερμό φιλί και μια σφιχτή αγκαλιά της ανήγγειλε: «γέννησε!» Κι αυτή μ’ ένα γλυκό χαμόγελο και μεγάλο ενθουσιασμό τον αγκάλιασε και τον φίλησε ακόμα πιο θερμά. Κι αφού ανταλλάξαν ευχές, ο νέος αποχαιρέτησε την αγαπημένη του και πήρε το δρόμο για την κλινική όπου θα έβλεπε επιτέλους για πρώτη φορά τον νέο μικρό αδερφό του.

Μέσα στην ψυχρή κλινική ένα ροδοκόκκινο μωρό με μελαχρινά μαλλιά κοιμόταν ήρεμα στην αγκαλιά της μητέρας του. Ο νεαρός έσκυψε και φίλησε το μικρό θαύμα στο τρυφερό μέτωπο και η καρδιά του ξεχείλισε από αναρίθμητα συναισθήματα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια ιστορία παράξενη αλλά γεμάτη αγάπη, πόνο νοσταλγία αλλά και αμέτρητες αναμνήσεις. Εκείνο το μικρό μωρό που ο νεαρός νανούρισε στην αγκαλιά του και άλλαξε τις πάνες του και τάισε κι αγάπησε, μεγάλωσε και στα δυο του χρόνια ήταν το αγοράκι με το χαμόγελο που δεν έσβηνε ποτέ από τα χείλη και εκείνες τις υπέροχες καστανόξανθες μπούκλες. Εκείνο το μικρό παιδί που προσπαθούσε να βρει τη θέση του ανάμεσα σε δυο πολύ μεγαλύτερα αδέρφια που είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα και άλλες ασχολίες από τα playmobil  και τ’ αυτοκινητάκια. Και η μοιραία χρονιά ήρθε που ο μεγάλος αδερφός έφυγε μακριά κι άφησε το γελαστό παιδί μακριά του. Ο χωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος αλλά μέσα από την πικρή έλλειψη γεννήθηκε μια αλλιώτικη συναισθηματική σχέση. Τα χρόνια περάσαν και τα’ αδέλφια βρέθηκαν κοντά τα καλοκαίρια τότε πια που το γελαστό παιδί είχε χάσει πια τις μπούκλες του μα συνέχιζε να κάνει το μεγάλο του αδερφό να γελάει και να τον αγαπάει ακόμα πιο πολύ.

«Είσαι η άγκυρά μου στην πατρίδα» του είχε πει ο ξενιτεμένος και το πίστευε με όλη του την καρδιά. Ο οικογενειάρχης πια μεγάλος αδερφός σκεφτόταν το μικρό παιδί που έστω και για λίγο μπόρεσε να κρατήσει στα χέρια του σαν στοργικός πατέρας αλλά είχε τώρα δικά του παιδιά να τον απασχολούν. Τα χρόνια περάσαν και το γελαστό παιδί αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με μεγάλη επιτυχία κι έκανε τα πνευμόνια του μεγάλου αδερφού να φουσκώνουν με περηφάνια. Κι όταν πια οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του μεγάλου έδωσαν ένα τέλος στο δικό του γάμο, η πολύ αναμενόμενη συνάντηση πίσω στην πατρίδα ήρθε με τις χαρές του γάμου του γελαστού παιδιού. Μια ραγισμένη οικογένεια ένιωσε ολόκληρη και πάλι. Κι εδώ μια νέα σχέση άρχισε μεταξύ των χωρισμένων αδερφών. Μια σχέση αγάπης σεβασμού και αλληλοκατανόησης.

Και πάλι τα χρόνια περάσαν μα μέσα στις καταιγίδες και τ’ αναπάντεχα της ζωής τα δυο αδέρφια έμειναν για πάντα δεμένα μ’ εκείνο τον ξεχωριστό δεσμό που μόνο αδέρφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας μπορούν να το καταλάβουν. Ο μεγάλος δεν ξεχνά ποτέ την στιγμή της πρώτης συνάντησης και ο μικρός συνεχίζει να νιώθει κοντά στον μακρινό αδερφό ακόμα και τώρα που η ζωή πήρε μακριά το χαμόγελο του γελαστού παιδιού… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ οριστικό αντίο

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ρυθμικά οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν το τζάμι του παραθύρου ψιθυρίζοντας το μυστικό τους τραγούδι, μέσα στο μουντό και γκρίζο απόγευμα του Φλεβάρη. Δεκάδες μικροσκοπικά ρυάκια φίδιαζαν  καθώς το νερό κυλούσε πάνω στο ψυχρό γυαλί και μαζί τους παρέσυραν τη σκέψη μου σε θλιβερές αναμνήσεις που για μια στιγμή έκαναν την καρδιά μου να σφιχτεί. Όλα τα σημάδια της κάποτε φλογερής αγάπης μου για ‘σένα μπροστά μου να τραβούν επίμονα το νου μου μακριά εκεί στο αρχαίο πέλαγο της ζωής μου που σε είχα θαμμένη. Το φάντασμά σου ήρθε να με στοιχειώσει αναδυόμενο μέσα από τον αχνό του χιονιού καθώς η βροχή το έλειωνε ανελέητα.

Η μορφή σου που πάντα αλάφρωνε τα βάρη μου κι εξασθενούσε τους καημούς και τη σκληρότητα της καθημερινότητας, μόνο πικρό πόνο έφερε στην καρδιά μου, ένα πόνο του παρελθόντος που είχα πασχίσει πάρα πολύ να ξεχάσω. Το δέντρο που είχαμε φυτέψει έχει πια ρίξει όλα τα φύλλα του και τα γυμνά κλαδιά του μοιάζουν σαν σκιές από τρομακτικό θρίλερ μέσα στη νύχτα. Όχι, το δέντρο δεν πρόκειται να ανθήσει και πάλι την Άνοιξη… Ο πικρός χειμώνας της απελπισίας το σκότωσε και το καταδίκασε να στέκει έτσι για πάντα γυμνό μέσα στους βοριάδες και τις μπόρες του αιώνα.

Κάποτε σ’ ένα όνειρο είχαμε χορέψει μέσα στη βροχή και τα πόδια μας δεν ακουμπούσαν πια τη γη, θυμάσαι; Ήταν αλήθεια έτσι τότε, εκεί μακριά στην παραμυθένια ξενοιασιά της αγκαλιάς σου δεν υπήρχε ποτέ λόγος για ν’ ακουμπούμε στη γη, μια και είμασταν μόνιμοι κάτοικοι των σύννεφων που ταξίδευαν εκείνα τα υπέροχα υπερατλαντικά ταξίδια. Και δίπλα από τη θράκα με τις ροδοκόκκινες φλόγες να γλύφουν αχόρταγα καστανόξανθα κούτσουρα κάναμε αμίλητο έρωτα σαν άγρια ζώα που βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε στενές σπηλιές στων βουνών τις πλαγιές.

Φωτογραφίες με χαμόγελα και δακρυσμένα μάτια μπροστά από γκρίζα ποτάμια και γαλανές παραλίες παραμένουν κρυμμένες κάπου μα δεν μιλούν πια. Έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα που με την κοφτερή σου λεπίδα έκοψες την καρωτίδα του έρωτά μας και μ’ άφησες μισό, ποδοπατημένο  στο χείλος του γκρεμού να ισορροπώ πάνω στα κατακάθια της γκρεμισμένης ζωής μου. Μόνος, με σύντροφο την απελπισία, είπα πως το τέλος είχε έρθει πια. Τα δάκρυα σαν τις σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι μου δεν στέρεψαν για χρόνια, μα είμαι ακόμα εδώ… Ένας Άγγελος με έσωσε την τελευταία στιγμή και σαν ταραγμένο βρέφος με τύλιξε στοργικά μέσα στις φτερούγες του και βαλσάμωσε τις πληγές μου.

Θέλω να σου πω αντίο αγάπη μου, μια και δεν μπόρεσα να σου το πω ως τώρα. Αντίο, κι εύχομαι πάντα να είσαι ευτυχισμένη στο δρόμο που διάλεξες. Κακό ποτέ δε σου ευχήθηκα και ποτέ η αγάπη μου δεν θα μπορέσει να αλλάξει σε μίσος. Θέλω να ξέρεις πως ο άγγελος που με έσωσε είναι πάντα μαζί μου και τώρα έμαθα κι εγώ να τον αγαπώ πραγματικά. Άλλωστε αυτός πάντα ήταν εκεί κι εγώ απλώς εθελοτυφλούσα δέσμιος του έρωτά σου και των ονείρων μου.

Αντίο, η βροχή δυνάμωσε μα τα φαντάσματα ξορκιστήκαν και τώρα νιώθω και πάλι ευτυχισμένος μέσα στην αγκαλιά του αγγέλου μου. Ένα νέο δέντρο ανθίζει μα οι ρίζες του είναι βαθιές και η Άνοιξη όσο θα έρχεται θα το κάνει να θεριεύει και να ομορφαίνει. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ κι η ζωη συνεχιζεται

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Σβήσαν τα λαμπερά φώτα της γιορτής και μια σιγαλιά έχει απλωθεί μέσα στα σπίτια και τη φύση που έχει κλείσει τα μάτια για τη χειμέρια νάρκη των επόμενων μηνών. Ίσως το κομφετί να είναι ακόμα κριμένο κάτω από τον καναπέ και οι τοίχοι ν’ αντηχούν στη σκέψη από τα τσουγκρίσματα και τα γέλια. Ίσως οι γιορτινές διακοσμήσεις να δίνουν ακόμα βουβά γιορτινά μηνύματα και τα φώτα στο δέντρο ν’ αναβοσβήνουν ρυθμικά πίσω από χρυσές και κόκκινες μπάλες. Γελαστοί Αϊ Βασίληδες και λευκοί άγγελοι με ρόδινα μάγουλα τραγουδούν άφωνα το Δόξα εν υψίστη κι ένα ξανθό βρέφος χαμογελάει μέσα στη αχυρένια κούνια του.

Άλλος ένας χρόνος πέρασε ακόμα πιο γρήγορα από τον προηγούμενο κι έσκασε σαν το κύμα πάνω στην ακροθαλασσιά αφρίζοντας για λίγο κι έπειτα χάθηκε μέσα στην απέραντη άμμο του αιώνα. Μαζί του όλοι οι καημοί, οι χαρές, τα πάθη, οι πόνοι, οι θρυλικές στιγμές και οι μεγάλες απογοητεύσεις γίναν φαντάσματα της μνήμης. Στοιχειωμένο το μυαλό αναλογίζεται το παρελθόν και προσπαθεί μάταια να μαντέψει το αβέβαιο μέλλον. Αβέβαιο, μα εκπληκτικό δίνει χρώμα στη ζωή σαν το τηλεοπτικό σήριαλ που σε κρατάει σε αγωνία και σε αναγκάζει να παρακολουθείς κάθε βδομάδα για να δεις τι θα γίνει. Έτσι σαν πέτρινο μονοπάτι οι πλάκες μπαίνουν μια μια και χαράζουν το δρόμο της ζωής μας, Οι παλιές πέτρες έχουν αρχίσει να γεμίζουν χόρτα και είναι δύσκολο πια να τις ξεχωρίσεις. Κάποιες πέτρες είναι τέλειες σε μέγεθος με ορθές γωνίες και λείες επιφάνειες, άλλες είναι ασύμμετρες, με ατέλειες και κοφτερές άκρες, μερικές είναι βαμμένες με αίμα κι άλλες είναι ξεπλυμένες με δάκρυα, κι άλλες πάλι λάμπουν σα τον χρυσό και το λευκό μάρμαρο. Όλες όμως ανεξαρτήτως είναι αυτές που πατήσαμε για να φτάσουμε ως εδώ. Καιρός λοιπόν να ρίξουμε τις νέες πλάκες μια κι επιλογή δεν έχουμε. Το μονοπάτι επιστροφή δεν έχει γιατί χαράζεται να τραβάει μόνο μπροστά και ποτέ πίσω.

Οι απογοητεύσεις και οι στεναχώριες που μας περιμένουν στο νέο χρόνο είναι αναπόφευκτες μα οι χαρές κι οι επιτυχίες είναι αυτές που μας δίνουν τη δύναμη ν’ ανταπεξέλθουμε στις δύσκολες στιγμές. Ο ήλιος και πάλι θα κάνει το μακρινό κύκλο του στον ορίζοντα αλλάζοντας τις σκιές και βάφοντας πορφυρά τα βουνά στη δύση του. Η Σελήνη και πάλι θ’ ασημώσει τις σκοτεινές νύχτες και θα εμπνεύσει τους νέους ποιητές να γράψουν μαγικές λέξεις. Κι η αγάπη θα ρίξει και πάλι το σπόρο της εκεί που θα βρει εύφορο χώμα για ν’ ανθήσουν οι νέοι μεγάλοι και φλογεροί έρωτες.

Όπως κι αν πέσουν οι πλάκες στο μονοπάτι μας ας κάνουμε την ευχή να συνεχίσουμε το διάβα μας με το κεφάλι ψηλά. Άλλωστε το μονοπάτι δεν είναι ατελείωτο και δεν είναι πολύ μακρινό…

Φίλοι μου από καρδιάς Καλή Χρονιά! +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ ο άγιος νικο-λαος

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Σήμερα γιορτάζουμε έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Ορθοδοξίας και ίσως έναν από τους πιο αγαπητούς Πατέρες της εκκλησίας μας. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας από τους ελάχιστους άγιους που γιορτάζεται ταυτόχρονα και στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία την ίδια ακριβώς μέρα. Αμέτρητες είναι οι ιστορίες και οι παραδόσεις για τη ζωή του και τα θαύματά του που μεταφέρονται μέσα στους αιώνες. Αυτό που παραμένει σταθερό όμως είναι η ακεραιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου με ακλόνητη πίστη, απέραντη αγάπη προς το συνάνθρωπο και απόλυτη ταπεινότητα.

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα 270 μ. Χ. (υπάρχουν συγκεχυμένες πληροφορίες για την ημερομηνία)  στα Πάταρα της Λυκίας και η οικογένειά του ήταν πολύ ευκατάστατη. Έμεινε ορφανός από μικρή ηλικία και αφιερώθηκε στο Χριστιανισμό μοιράζοντας την πλούσια κληρονομιά του. Αφιερώθηκε στον μοναχισμό στη Μονή Σιών στα Μύρα της Νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας όπου και τέλεσε ως ηγούμενος. Μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μύρων οι επίσκοποι εξέλεξαν τον Νικόλαο ως νέο Αρχιεπίσκοπο. Βασανίστηκε κατά τους διωγμούς των Χριστιανών από τον αυτοκράτορα Διοκλυτιανό μέχρι την απελευθέρωσή του από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Έλαβε μέρος στην ‘Α Οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας και απεβίωσε στις 6 Δεκεμβρίου του 343. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν από τα Μύρα της Μικράς Ασίας στο Μπάρι της Ιταλίας λίγο πριν οι Σελτζούκοι Τούρκοι καταλάβουν την περιοχή και το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκεται ακόμα εκεί.

Το όνομα Νικόλαος είναι σύνθετο όπως και τα περισσότερα ελληνικά λήμματα και αποτελείται από τις λέξεις νίκη και λαός. Μπορεί να ερμηνευτεί ως αυτός που νικάει για το λαό ή αυτός που υποστηρίζει το λαό κι εξ’ ου ο άνθρωπος που είναι λάτρης των απλών ανθρώπων.  Δεν υπάρχει ιστορικό ντοκουμέντο που να εξηγεί πως ο Άγιος πήρε το όνομα αυτό αλλά σίγουρα η ζωή του είναι παραδειγματική προς το όνομα. Αμέτρητες είναι οι ιστορίες της φιλανθρωπίας του και των πράξεών του για την προστασία των παιδιών και των αδικημένων. Σ’ αυτό στηρίζεται και η Δυτική παράδοση που θεωρεί το Νικόλαο προστάτη των παιδιών. Στα γερμανικά το όνομα έχει διάφορες μορφές όπως Νίκο, Κάι, Νικολάους και Κλάους. Από αυτό το Κλάους έχουμε και τον γνωστό Σάντα Κλάους που όλα τα παιδιά περιμένουν ανήμερα των Χριστουγέννων να τους φέρει τα δώρα. Ο Άγιος Νικόλαος δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την αναπαράσταση του παχουλού γελαστού γέροντα με την πορφυρή φορεσιά που κρατάει ένα σάκο με δώρα ή οδηγεί ένα έλκηθρο με ελάφια. Η μορφή του Σάντα Κλάους είναι μια σύγχυση του Αγίου Νικολάου με τον γέρο χειμώνα ή το γέροντα του χειμώνα (από δυτικούς μύθους και παραδόσεις). Εμείς στην Ελλάδα έχουμε υιοθετήσει την δυτική αναπαράσταση του γέροντα αλλά τον ονομάζουμε Άγιο Βασίλη μια και που κατά παράδοση τα δώρα τα φέρνει ανήμερα της εορτής του την Πρωτοχρονιά (ημέρα που εορτάζουμε τον Βασίλειο τον Μέγα).

Ο Νικόλαος συνεχίζει μετά από 1600  χρόνια να εμπνέει μια θετική ανάσα ζωής, μια αισιοδοξία προς τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους και τους αδύνατους. Συνεχίζει να φέρνει το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών, έστω και ως Σάντα Κλάους και να είναι ο προστάτης και ο νικητής του απλού λαού. Ακόμα και το απολυτίκιο του Αγίου είναι ξεχωριστό:

Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος

εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε

τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια

δια τούτω εκτείσω τη ταπεινώσει τα υψηλά

τη πτωχεία τα πλούσια.

Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ

                                                            σωθήναι τας ψυχάς ημών.

+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »