Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Είναι από τις ειδήσεις που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να προσπεράσουμε. Για μία Ελλάδα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην εντατική με τα σωληνάκια, γεγονότα όπως αυτό που θα εξετάσουμε σήμερα αποτελούν σίγουρα αφορμές προβληματισμού σχετικά με το πως ο πολιτισμός μπορεί να μας οδηγήσει έξω απ' την δαιδαλώδη κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία (και όχι μόνο...) χρόνια. Ο λόγος φυσικά, για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 2017, με το οποίο τιμήθηκε μία Ελληνίδα συγγραφέας, η Κάλλια Παπαδάκη, για το μυθιστόρημά της "Δενδρίτες".
Γεννημένη το 1978, με σπουδές στις ΗΠΑ, σημαντικό συγγραφικό παρελθόν (το βιογραφικό της περιλαμβάνει διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, ακόμη και σενάρια ταινιών!) και ποικίλες διακρίσεις, η Κάλλια Παπαδάκη απέσπασε τόσο σε εγχώριο, όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο τις καλύτερες κριτικές για τους "Δενδρίτες" της (εκδ. Πόλις). Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε:
"Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί."
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε παρόντες στις τέχνες και τα γράμματα, όχι μόνο λόγω του παρελθόντος μας, ούτε μόνο για να θέσουμε γερά θεμέλια για το μέλλον μας. Είναι κυρίως σημαντικό για το παρόν, το σήμερα, τη στιγμή αυτή που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Κι αν αυτό ακούγεται ονειροπαρμένο, αναλογιστείτε ότι είμαστε μία χώρα που αν ακόμη ζει, είναι λόγω του τουρισμού και του πολιτισμού της. Αν δε είχαμε υπάρξει λίγο εξυπνότεροι και σεμνότεροι στο παρελθόν θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο απ' αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια... +Κωνσταντίνα Πορφυρού
Γεννημένη το 1978, με σπουδές στις ΗΠΑ, σημαντικό συγγραφικό παρελθόν (το βιογραφικό της περιλαμβάνει διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, ακόμη και σενάρια ταινιών!) και ποικίλες διακρίσεις, η Κάλλια Παπαδάκη απέσπασε τόσο σε εγχώριο, όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο τις καλύτερες κριτικές για τους "Δενδρίτες" της (εκδ. Πόλις). Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε:
"Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί."
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε παρόντες στις τέχνες και τα γράμματα, όχι μόνο λόγω του παρελθόντος μας, ούτε μόνο για να θέσουμε γερά θεμέλια για το μέλλον μας. Είναι κυρίως σημαντικό για το παρόν, το σήμερα, τη στιγμή αυτή που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Κι αν αυτό ακούγεται ονειροπαρμένο, αναλογιστείτε ότι είμαστε μία χώρα που αν ακόμη ζει, είναι λόγω του τουρισμού και του πολιτισμού της. Αν δε είχαμε υπάρξει λίγο εξυπνότεροι και σεμνότεροι στο παρελθόν θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο απ' αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια... +Κωνσταντίνα Πορφυρού
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
