Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως είναι κάποιες φορές που οι αφορμές για κάτι, είναι τόσο πολλές που απλά δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Πρώτα απ' όλα να συστηθώ. Με λένε Γιάννη και είμαι ιδιοκτήτης επιχείρησης. Δούλεψα για πρώτη φορά στις διακοπές Χριστουγέννων της δευτέρας Γυμνασίου και από τότε μόνο για λίγες περιόδους στην ζωή μου δεν συνέχισα να δουλεύω. Ξέρω τι σημαίνει δουλειά, γιατί έχω περάσει από πολλά πόστα.
Δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες στον σημερινό προβληματισμό μιας και η δουλειά είναι δουλειά. Όμως για να δουλέψεις πρέπει να υπάρχει δουλειά. Πλέον στις μέρες μας και στην χώρα μας δεν θα έλεγα πως αυτό δεν είναι αυτονόητο. Βλέπετε, η Ελλάδα, η τρόικα, οι θεσμοί, τα ευρωπαϊκά αφεντικά μας, έχουν καθορίσει μία πολιτική λιτότητας η οποία δεν θέλει μόνο περικοπές δαπανών, αλλά και αύξηση φόρων. Και οι φόροι είναι πολλοί. Είναι ο φόρος προστιθέμενης αξίας, ο φόρος ιδιοκτησίας, μπλα μπλα μπλα και ο φόρος των επιχειρήσεων. Ένα από τα σημαντικότερα ετήσια εισοδήματα για το κράτος.
Πρόκειται για τον φόρο που μας επιβάλλει να μοιραζόμαστε με το κράτος, το εισόδημά μας. Τα κέρδη μας, την προμήθεια μας. Αυτός ο φόρος έγινε πρόσφατα 29% κάτι που σημαίνει πως μαζί με κάτι εισφορές αλληλεγγύης, σου 'πα, μου 'πες, καταλήγεις να δίνεις το 1/3 των κερδών σου στην κυβέρνηση. Και όλοι γνωρίζετε πως τα υπόλοιπα 2/3 δεν μένουν στην τσέπη. Όχι αν έχεις χρέη, αν έχεις οικογένεια, αν προσπαθείς να χτίσεις το σπίτι σου ή να φτιάξεις την ζωή σου.
Το τραγικό όλων βέβαια είναι πως η πολιτική που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι η ενδεδειγμένη παγκοσμίως! Πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ έδειξε πως μόνο η Ελλάδα αύξησε την φόρο στις επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που πολλές χώρες βρίσκονται σε παρόμοιο σημείο με την Ελλάδα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως όχι μόνο χώρες με τα δικά μας χάλια δεν αύξησαν τον φόρο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τον μείωσαν. Γιατί;
Η τάση είναι η μείωση της φορολογίας. Ναι, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων που αποσκοπεί σε τρεις βασικούς άξονες.
α) το προφανές, δηλαδή η ελάφρυνση των υφιστάμενων επιχειρήσεων ώστε να παραμείνουν υγιείς και να μπορούν να προσφέρουν με την λειτουργία τους και στο κράτος και στον στόχο της μείωσης της ανεργίας, καθώς επίσης και το κίνητρο σε υποψήφιους επιχειρηματίες να επιχειρήσουν και να προσπαθήσουν συμβάλλοντας στον υγιή ανταγωνισμό.
β) η πάταξη της φοροδιαφυγής. Όταν ο φόρος σε πνίγει, τότε αναζητάς μοιραία διεξόδους για να επιβιώσεις. Είναι ακριβώς όπως και με την πείνα. Όταν πεινάς και δεν υπάρχει καμία διέξοδος, θα κλέψεις έστω και μόνο για φας. Η μείωση της φορολογίας είναι η νούμερο ένα λύση στην πάταξη της φοροδιαφυγής, αντιθέτως στην Ελλάδα ο φόρος αυξάνεται, η φοροδιαφυγή το ίδιο και μετά εξετάζονται μέτρα υψηλού κόστους για την πάταξή της!
γ) η προσέλκυση επενδύσεων. Μεταξύ μας πρόκειται για το μεγαλύτερο στοίχημα μιας κυβέρνησης. Πολλές χώρες μείωσαν τον φόρο τους προκειμένου να δουν πολυεθνικούς κολοσσούς να επιχειρούν στην χώρα τους. Αλλά γιατί να πάμε μακριά; Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις, μετέφεραν τις παραγωγικές μονάδες τους σε γειτονικά κράτη προκειμένου να αποφύγουν την δυσβάσταχτη φορολογία στην Ελλάδα; Αυτή τη στιγμή, υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον από Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ για επενδύσεις στην Ελλάδα και μάλιστα σε διαφορετικούς κλάδους επιχειρήσεων, όπως ο τουρισμός, η ενέργεια κ.α. Επενδύσεις σαν αυτές, δεν θα έφερναν υψηλά κέρδη στο κράτος, αλλά και πολλές θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα όμως γυρίζει την πλάτη της σε αυτή την αναπτυξιακή τάση και προτιμά να λυγίζει τους επιχειρηματίες οδηγώντας τους, είτε σε "λουκέτο", είτε σε χρέη, διακανονισμούς κ.ο.κ. είτε σε εναλλακτικές λύσεις, όπως είναι η φοροδιαφυγή. Το γιατί συμβαίνει αυτό, το αφήνω σε εσάς... +Yanni Spiridakis
Δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες στον σημερινό προβληματισμό μιας και η δουλειά είναι δουλειά. Όμως για να δουλέψεις πρέπει να υπάρχει δουλειά. Πλέον στις μέρες μας και στην χώρα μας δεν θα έλεγα πως αυτό δεν είναι αυτονόητο. Βλέπετε, η Ελλάδα, η τρόικα, οι θεσμοί, τα ευρωπαϊκά αφεντικά μας, έχουν καθορίσει μία πολιτική λιτότητας η οποία δεν θέλει μόνο περικοπές δαπανών, αλλά και αύξηση φόρων. Και οι φόροι είναι πολλοί. Είναι ο φόρος προστιθέμενης αξίας, ο φόρος ιδιοκτησίας, μπλα μπλα μπλα και ο φόρος των επιχειρήσεων. Ένα από τα σημαντικότερα ετήσια εισοδήματα για το κράτος.
Πρόκειται για τον φόρο που μας επιβάλλει να μοιραζόμαστε με το κράτος, το εισόδημά μας. Τα κέρδη μας, την προμήθεια μας. Αυτός ο φόρος έγινε πρόσφατα 29% κάτι που σημαίνει πως μαζί με κάτι εισφορές αλληλεγγύης, σου 'πα, μου 'πες, καταλήγεις να δίνεις το 1/3 των κερδών σου στην κυβέρνηση. Και όλοι γνωρίζετε πως τα υπόλοιπα 2/3 δεν μένουν στην τσέπη. Όχι αν έχεις χρέη, αν έχεις οικογένεια, αν προσπαθείς να χτίσεις το σπίτι σου ή να φτιάξεις την ζωή σου.
Το τραγικό όλων βέβαια είναι πως η πολιτική που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι η ενδεδειγμένη παγκοσμίως! Πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ έδειξε πως μόνο η Ελλάδα αύξησε την φόρο στις επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που πολλές χώρες βρίσκονται σε παρόμοιο σημείο με την Ελλάδα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως όχι μόνο χώρες με τα δικά μας χάλια δεν αύξησαν τον φόρο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τον μείωσαν. Γιατί;
α) το προφανές, δηλαδή η ελάφρυνση των υφιστάμενων επιχειρήσεων ώστε να παραμείνουν υγιείς και να μπορούν να προσφέρουν με την λειτουργία τους και στο κράτος και στον στόχο της μείωσης της ανεργίας, καθώς επίσης και το κίνητρο σε υποψήφιους επιχειρηματίες να επιχειρήσουν και να προσπαθήσουν συμβάλλοντας στον υγιή ανταγωνισμό.
β) η πάταξη της φοροδιαφυγής. Όταν ο φόρος σε πνίγει, τότε αναζητάς μοιραία διεξόδους για να επιβιώσεις. Είναι ακριβώς όπως και με την πείνα. Όταν πεινάς και δεν υπάρχει καμία διέξοδος, θα κλέψεις έστω και μόνο για φας. Η μείωση της φορολογίας είναι η νούμερο ένα λύση στην πάταξη της φοροδιαφυγής, αντιθέτως στην Ελλάδα ο φόρος αυξάνεται, η φοροδιαφυγή το ίδιο και μετά εξετάζονται μέτρα υψηλού κόστους για την πάταξή της!
γ) η προσέλκυση επενδύσεων. Μεταξύ μας πρόκειται για το μεγαλύτερο στοίχημα μιας κυβέρνησης. Πολλές χώρες μείωσαν τον φόρο τους προκειμένου να δουν πολυεθνικούς κολοσσούς να επιχειρούν στην χώρα τους. Αλλά γιατί να πάμε μακριά; Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις, μετέφεραν τις παραγωγικές μονάδες τους σε γειτονικά κράτη προκειμένου να αποφύγουν την δυσβάσταχτη φορολογία στην Ελλάδα; Αυτή τη στιγμή, υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον από Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ για επενδύσεις στην Ελλάδα και μάλιστα σε διαφορετικούς κλάδους επιχειρήσεων, όπως ο τουρισμός, η ενέργεια κ.α. Επενδύσεις σαν αυτές, δεν θα έφερναν υψηλά κέρδη στο κράτος, αλλά και πολλές θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα όμως γυρίζει την πλάτη της σε αυτή την αναπτυξιακή τάση και προτιμά να λυγίζει τους επιχειρηματίες οδηγώντας τους, είτε σε "λουκέτο", είτε σε χρέη, διακανονισμούς κ.ο.κ. είτε σε εναλλακτικές λύσεις, όπως είναι η φοροδιαφυγή. Το γιατί συμβαίνει αυτό, το αφήνω σε εσάς... +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
