Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Το πρώτο κείμενο της χρονιάς δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα μικρό παραλήρημα, το ξέρετε καλά. Και το ξέρω κι εγώ. Αφού λοιπόν σας ευχηθώ από καρδιάς καλή χρονιά, ευτυχισμένο το 2017, υγεία (πάνω απ' όλα) και χαρά, θέλω να σας αναφέρω ότι φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, είδα στα μάτια των ανθρώπων που συναναστράφηκα την επιφυλακτικότητα για τη χρονιά που έρχεται. Δεν με διαπέρασε η χαρά και η αισιοδοξία, δεν ένιωσα τον κόσμο έτοιμο να παλέψει με τον νέο κύκλο που ανοίγει.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως οι δυσκολίες είναι αντικειμενικά πάρα πολλές, και πως το 2017 είχε επιφορτιστεί με ένα αρνητικό πρόσημο πολύ πριν περάσει το χρονικό κατώφλι των ζωών μας. Επίσης μπορώ να καταλάβω και πως η κούραση είναι μεγάλη, καθώς πέρα από την επικρατούσα κατάσταση, κοινωνική και πολιτική, ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει και τα δικά του προσωπικά ζητήματα. Είναι όμως όλη αυτή η μελαγχολία υγιής; Είναι πράγματι αυτή η στάση ζωής που θέλουμε να υιοθετήσουμε; Η εσωστρέφεια και η διαρκής άμυνα, μπορούν να ξορκίσουν τα όποια αρνητικά και να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι "όχι". Παρουσιάζουμε ως κοινωνία συμπτώματα παραίτησης και αδράνειας, και αφηνόμαστε σ' αυτά χωρίς καν να μας απασχολεί το ζήτημα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα όμως (και αυτό ισχύει και σε επίπεδο προσωπικών υποθέσεων) θα πρέπει να γίνουμε πιο δραστήριοι, να αποφύγουμε τη μεμψιμοιρία και πάνω απ' όλα την αυτολύπηση, η οποία δεν λειτουργεί μόνο καταστροφικά σε επίπεδο ψυχολογίας, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλει σε μία προσέγγισή μας για τα πράγματα απαθή και αποστασιοποιημένη. Επιπλέον, μία ανασκόπηση των πεπραγμένων και των συμβάντων (στην προκειμένη περίπτωση του 2016, αφού εξετάζουμε το ζήτημα με αφορμή την αλλαγή του χρόνου) είναι πάντα χρήσιμη ποικιλοτρόπως.
Ας καλωσορίσουμε λοιπόν με αισιοδοξία το νέο έτος. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Δεδομένη όμως θα πρέπει να θεωρείται και η μαχητική μας διάθεση. +Κωνσταντίνα Πορφυρού
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως οι δυσκολίες είναι αντικειμενικά πάρα πολλές, και πως το 2017 είχε επιφορτιστεί με ένα αρνητικό πρόσημο πολύ πριν περάσει το χρονικό κατώφλι των ζωών μας. Επίσης μπορώ να καταλάβω και πως η κούραση είναι μεγάλη, καθώς πέρα από την επικρατούσα κατάσταση, κοινωνική και πολιτική, ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει και τα δικά του προσωπικά ζητήματα. Είναι όμως όλη αυτή η μελαγχολία υγιής; Είναι πράγματι αυτή η στάση ζωής που θέλουμε να υιοθετήσουμε; Η εσωστρέφεια και η διαρκής άμυνα, μπορούν να ξορκίσουν τα όποια αρνητικά και να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι "όχι". Παρουσιάζουμε ως κοινωνία συμπτώματα παραίτησης και αδράνειας, και αφηνόμαστε σ' αυτά χωρίς καν να μας απασχολεί το ζήτημα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα όμως (και αυτό ισχύει και σε επίπεδο προσωπικών υποθέσεων) θα πρέπει να γίνουμε πιο δραστήριοι, να αποφύγουμε τη μεμψιμοιρία και πάνω απ' όλα την αυτολύπηση, η οποία δεν λειτουργεί μόνο καταστροφικά σε επίπεδο ψυχολογίας, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλει σε μία προσέγγισή μας για τα πράγματα απαθή και αποστασιοποιημένη. Επιπλέον, μία ανασκόπηση των πεπραγμένων και των συμβάντων (στην προκειμένη περίπτωση του 2016, αφού εξετάζουμε το ζήτημα με αφορμή την αλλαγή του χρόνου) είναι πάντα χρήσιμη ποικιλοτρόπως.
Ας καλωσορίσουμε λοιπόν με αισιοδοξία το νέο έτος. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Δεδομένη όμως θα πρέπει να θεωρείται και η μαχητική μας διάθεση. +Κωνσταντίνα Πορφυρού