ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ άστεγοι: ο αόρατος πληθυσμός που χρειάζεται τη βοήθεια μας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι γιορτινές ημέρες έχουν ήδη ξεκινήσει! Ένα κλίμα χαράς, προσμονής των διακοπών, θαλπωρής, ζεστασιάς και αισιοδοξίας μας έχει καταλύσει όλους. Ή μάλλον … σχεδόν όλους. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που οι ημέρες αυτές είναι πιο ακόμα πιο δύσκολες από τις καθημερινές ημέρες. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει ζεστασιά όταν ψάχνουν απεγνωσμένα ένα κομμάτι χαρτόνι και μία κουβέρτα για να κοιμηθούν. Που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει χαρά όταν ζουν χωρίς οικογένεια, φίλους, χωρίς δουλειά και δραστηριότητες που να τους καθιστούν ευτυχισμένους. Που δεν ξέρουν τι σημαίνει αισιοδοξία όταν κάθε ημέρα για αυτούς είναι ένας αγώνας επιβίωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι άστεγοι. Και βρίσκονται πάντα και παντού γύρω μας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Από τις πιο φτωχές ως τις πιο πλούσιες χώρες, οι άστεγοι είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που σπάνια χαρακτηρίζονται ως πολίτες, ένα σύνολο μακριά από την  «ενταγμένη στους νόμους» κοινωνία, αφού η καθημερινότητά τους διαφέρει σημαντικά από αυτή των υπολοίπων. Δικαιώματα και απολαύσεις είναι λέξεις ξένες σε αυτούς . Αντιθέτως, η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι ο πρωταρχικός στόχος ζωής. Σε αντίθεση με τους περισσότερους «εμάς», που έχουμε καθημερινό ζεστό φαγητό, καθαρά ρούχα, εργασία και, κυρίως, μία στέγη που μας προσφέρει προστασία, ασφάλεια, ιδιωτικότητα και ζεστασιά.Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ζει στο περιθώριο. Η καθημερινότητά τους εστιάζει στην κάλυψη των βασικών αναγκών. Αυτό και μόνο τους κάνει να αναθεωρεί κανείς τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει. Τις προτεραιότητές τους στην ζωή, τους λόγους για τους οποίους στεναχωριέται και τους λόγους για τους οποίους νιώθει ανικανοποίητος. 

Πρόσφατα διάβαζα ένα πείραμα που έκανε ένας Βρετανός φοιτητής Ιατρικής. Έζησε για ένα μήνα ως άστεγος, προσπαθώντας να κατανοήσει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, τη συμπεριφορά τους, αλλά και την αντίδραση των υπολοίπων απέναντί τους. Περιγράφει πως μια φορά που του σκίστηκε το χαρτόνι που χρησιμοποιούσε ως στρώμα, ένας άλλος άστεγος ήταν δίπλα του για να του προσφέρει ένα καινούριο . Μια μέρα, κάποιος άλλος του πρόσφερε  από το φαγητό του. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν αισθήματα οικειότητας, αλληλεγγύης, ακόμα και φιλίας με κάποιους. Όμως, ο κίνδυνος συνεχώς παραμόνευε. Αποκάλυπτε ότι πολλές φορές έμενε ξύπνιος, φοβούμενος ότι κάποιος θα μπορούσε να του επιτεθεί με μαχαίρι, αφού αυτό ήταν ένα συχνό φαινόμενο. Αντιθέσεις παρατηρήθηκαν στους τρόπους αντιμετώπισης από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Περιφρόνηση έως και απέχθεια από τους περισσότερους και μία δόση συμπόνιας από λίγους.

Παραδέχομαι ότι η δική μου αντιμετώπιση απέναντι στους άστεγους είναι ένας συνδυασμός από φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης και λύπησης. Νιώθω ανασφάλεια κοντά τους, νιώθω απειλή από κάτι διαφορετικό, μακριά από εμένα και τον τρόπο ζωής μου, αλλά παράλληλα, νιώθω το χρέος απέναντί τους και απέναντι στον εαυτό μου να βοηθήσω, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ένα κέρμα για ένα μπουκάλι νερό. Ένα τίποτα για εμένα, για εκείνους σχεδόν όλα. Και ξέρετε, αυτός ο κόμπος στο στομάχι με πνίγει όταν τους αντικρύζω ταλαιπωρημένους, βρώμικους, να κρυώνουν και να πεινάνε, χαμένοι μέσα στο πλήθος, μόνοι τους ανάμεσα σε πολλούς. 

Τι μπορώ να κάνω; Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας;

Η Φινλανδία, διαβάζω πως κτίζει σπίτια και προσφέρει μόνιμη κατοικία σε άστεγους. Δεν πρόκειται για φιλοξενία ή προσωρινό κατάλυμα, αλλά σταθερό, προορισμένο για αυτούς. Δεν αρκείται στη διαχείριση του φαινομένου, αλλά στην εξάλειψή του. Το πρόγραμμα αυτό είναι μια συνεργασία τοπικών κοινοτήτων και μη Κυβερνητικών οργανώσεων της Φινλανδίας και μακάρι η Ελλάδα να μπορούσε να συνεργαστεί και να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα…

Μέχρι τότε όμως; Βοήθεια από όλους μας! Ένα πιάτο φαγητό, ένα μπουκάλι νερό, μια κουβέρτα ή έστω, η απομάκρυνση του απειλητικού βλέμματος γεμάτο με απέχθεια και η αντικατάστασή του με ένα βλέμμα κατανόησης.

Οι μέρες αυτές δεν είναι μόνο μέρες γιορτής, χαράς και αισιοδοξίας που περιέγραψα παραπάνω, αλλά είναι και μέρες ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. Μη διστάσετε να δώσετε πράγματα που δεν σας χρειάζονται πλέον ή πράγματα που δεν χρησιμοποιείται και μένουν κρυμμένα σε μια ξεχασμένη γωνιά της ντουλάπας σας. Δώστε ό,τι μπορείτε και κάντε ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σας που το έχουν ανάγκη! Κάτι μικρό για εσάς είναι ολόκληρη η ζωή κάποιου άλλου! 

Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν! Υγεία και πληρότητα σε ό,τι ζητάει ο καθένας σας!

Γραμμή Βοήθειας Αστέγων εδώ

 +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ απόσταση αθήνα-χαλκίδα: κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Τις περισσότερες φορές ο τόπος που μένεις είναι και ο τόπος που λαμβάνουν χώρα όλες οι δραστηριότητες της καθημερινότητάς σου. Οι έξοδοι για διασκέδαση, οι συναντήσεις με φίλους, τα οικογενειακά τραπέζια, τα χόμπυ σου και προπάντων, η εργασία σου. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο τόπος εργασίας είναι διαφορετικός από τον τόπο διαμονής. Είναι μια κατάσταση που βλέπουμε ολοένα και περισσότερο, ειδικά την περίοδο εν μέσω κρίσης, όπου οι επιλογές λιγοστεύουν και η ανάγκη για εργασία αυξάνεται, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσεις σε αυτήν.

Τι σημαίνει αυτό το καθημερινό ταξίδι; Κούραση και ταλαιπωρία ή αλλαγή παραστάσεων και δράση; Τι από τα δύο υπερτερεί και τελικά σε ποιο βαθμό αλλάζει η καθημερινότητά σου όταν ο τόπος εργασίας σου είναι διαφορετικός από τον τόπο διαμονής σου;

Σίγουρα για τον καθένα από εμάς είναι μία προσωπική υπόθεση και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες για να αναλύσουμε τον τρόπο που βιώνεται από τον καθένα μας αυτή η καθημερινή μετακίνηση. Έτσι λοιπόν, θα μιλήσω για εμένα, για την απόσταση μεταξύ Χαλκίδας-Αθήνας που έχω επιλέξει να διανύω καθημερινά, ελπίζοντας ότι πολλοί θα ταυτιστείτε μαζί μου και αν όχι, έστω να προβληματιστείτε και, ενδεχομένως να πειστείτε ότι αυτά που κερδίζεις είναι περισσότερα από αυτά που χάνεις.

Συχνά με ρωτούν γιατί δεν επιλέγω να μείνω στην πρωτεύουσα για λόγους διευκόλυνσης και συνειδητοποιώ ότι και εγώ το αποφεύγω. Τελικά, καταλήγω ότι με συναρπάζει αυτή η μετάβαση.

Η μετάβαση… από έναν κόσμο σε έναν άλλον. Από τη μία, η επαρχιακή πόλη και από την άλλη, η μεγαλούπολη. Δύο πόλεις από τη φύση τους διαφορετικές και αντίθετες.  Γνωστοί μεταξύ γνωστών έναντι αγνώστων μεταξύ αγνώστων, κουτσομπολιό αλλά και εγκάρδια επικοινωνία έναντι της ανωνυμίας αλλά και τυπικότητας, επαφή με τη φύση και το τοπίο σε αντίθεση με τις μεγάλες οδούς και τα μεγαλειώδη ψηλά κτίρια, μικρές αποστάσεις και οικειότητα απέναντι στη μακρινών αποστάσεων γνωριμία με νέες περιοχές. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα μπορούσα να φέρω σε αντιπαραβολή ως στοιχεία που όχι μόνο συναντώ σε καθημερινή βάση αλλά βιώνω και, εν τέλει, αφομοιώνω.  Γίνομαι ένα με τις πόλεις, μπορεί να ζω στην μία από αυτές αλλά καταλήγω να κατοικώ και στις δύο. Παρατηρώ την κίνηση των ανθρώπων, τη συμπεριφορά τους, διαφορές σε αξίες ή και  αναγνωρίζω ομοιότητες. Αφουγκράζομαι τον αέρα της κάθε πόλης, την ενέργειά τους, τους ρυθμούς τους και σαν ιδανικός χαμελαίων  γίνομαι πολίτης με τα χαρακτηριστικά τους. όλα αυτά όμως για λίγο. Για όσο χρόνο θα πάρει το έργο μου στην πόλη στην οποία βρίσκομαι. 

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η παράθεση των διαφορετικών ή παρόμοιων συνθηκών και στοιχείων ζωής των δύο πόλεων, αλλά το γεγονός ότι έχω την ευκαιρία να ζω αυτό το δίπολο ως μια μοναδική εμπειρία. Η μετάβαση δεν γίνεται πάντα με ομαλό τρόπο. Βλέπω πράγματα που με μπερδεύουν ή με θλίβουν, ακούω διαλόγους που είναι μακριά από εμένα, αλλά σίγουρα καταλήγω να μαθαίνω λίγα περισσότερα για τους ανθρώπους και τη μορφή που δίνουν στη δημόσια ζωή. Και αυτό γιατί η τόσο συχνή αλλαγή, η τραμπάλα που γέρνει μία στο ένα σημείο και μία στο άλλο, σε καλεί να εξωτερικεύσεις δύο πλευρές της προσωπικότητάς σου που θα ανταποκριθούν κατάλληλα στις συνθήκες της πόλης στην οποία βρίσκεσαι και καλείσαι να ζήσεις. Έστω και για λίγες ώρες. 

Δε με φοβίζει η απόσταση ή το καθημερινό ταξίδι. Με φοβίζει η αδράνεια, η στασιμότητα, η μονομέρεια. Με γεμίζει η δράση, η κίνηση και η επαφή με ετερογενείς καταστάσεις. Αυτή η δυαδικότητα που διακρίνει κανείς από αυτήν την εμπειρία δε με μπερδεύει. Αντιθέτως, γεμίζει τα κενά μου. Με κάνει να αισθάνομαι πλήρης και μέρα με τη μέρα σοφότερη. Ένα ταξίδι γνώσης και απροσδόκητων εμπειριών ξεκινά με την κάθε νέα μέρα! Και είμαι έτοιμη να το ζήσω. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΕΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα κακοποιημένα θύματα δικαιώνονται, η υπόθεση γουάινσταϊν

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του+yannidakis! 

Ο ασκός του Αιόλου που άνοιξε με τις αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ακόμα και βιασμών, πάμπολλων γυναικών από τον μεγιστάνα του Hollywood Χάρβει Γουάινσταϊν φέρνει στο φως ζητήματα που οφείλουμε να θίξουμε. Ποιος κάνει τις φρικαλεότητες; Ποιος τις δέχεται; Και γιατί αυτός που τις δέχεται σιωπά;

Κατηγορίες η μία μετά την άλλη, επανειλλημμένες σε βάθος χρόνου, φθάνοντας τουλάχιστον τις τριάντα, εκθρονίζουν τον μεγιστάνα κινηματογραφικό παραγωγό και του επιβάλλουν μία ελεύθερη πτώση (ελπίζοντας) με πολλά κενά αέρος. Τα ονόματα των θυμάτων πολλά και τρανταχτά, αρκετά από αυτά μη αναμενόμενα, σε κάνουν να διερωτάσαι: Υπάρχει κάποιο πρότυπο γυναικείας συμπεριφοράς που να έλκει μία τέτοια κατάσταση;

Η σεξουαλική παρενόχληση δεν είναι μία πρωτόγνωρη ανακάλυψη. Είναι άλλη μία εκμετάλλευση του αδύνατου από τον δυνατό, μιλώντας πάντα για θέσεις εξουσίας και όχι πρότυπα συμπεριφοράς. Ευάλωτες, κυρίως  γυναίκες, συχνά ανασφαλείς, σε μία προσπάθεια επαγγελματικής καταξίωσης, δεν αντιλαμβάνονται καν πώς πρόλαβαν και έφτασαν σε αυτήν τη θέση. Αμφιβολίες τύπου: "μπορεί να είναι και η ιδέα μου", εφησυχασμοί του στυλ: "αν περιμένω λίγο μπορεί και να σταματήσει" και, κυρίως, η άρνηση του γεγονότος ως λανθασμένη και τραγική φέρνουν τις γυναίκες, είτε φέρουν στοιχεία "Συνδρόμου της Στοκχόλμης" είτε όχι, σε μία κατάσταση που δεν είχαν φανταστεί και που θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν. Γιατί αφότου συμβεί, οι αμφιβολίες γίνονται όλο και περισσότερες και οι αναθεωρήσεις τους συμβάντος όλο και πιο έντονες. Ξεκινούν οι ερωτήσεις… Ποιος θα με πιστέψει; Τι θα λένε για εμένα; Φόβος και ντροπή κυριεύουν το θύμα και ισχυροποιούν τον θύτη. Όχι όμως πάντα…

Η Courtney Love, γνωστή και ως "εύθυμη χήρα", είχε προειδοποιήσει το 2005 σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τη συμβουλή που θα έδινε σε νέες γυναίκες που αναζητούν μία θέση στο Hollywood: "Αν ο Γουάινσταϊν σας καλέσει σε πριβέ πάρτυ στο Four Seasons, μη διανοηθείτε να πάτε".

Αλλά πόσο εύκολα ακούμε και πιστεύουμε τέτοιους ισχυρισμούς, ειδικά όταν οι ισχυρισμοί αφορούν έναν... "ισχυρό";

Η συσπείρωση είναι μία λύση. Χιλιάδες γυναίκες στο Twitter με το hashtag #MeToo μοιράζονται τις ιστορίες παρενοχλήσεων ή επιθέσεων που έχουν βιώσει. Η Alissa Milano που πήρε την πρωτοβουλία αναφέρει: "Προτάθηκε από μία φίλη. Αν όλες οι γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση κάνουν μία σχετική ανάρτηση μπορεί να δώσουμε στους ανθρώπους μία αίσθηση του προβλήματος". Η ανταπόκριση στο κάλεσμα της Μιλάνο ήταν τεράστια, ακόμα και από διάσημες γυναίκες. Παρόμοιες φρικαλεότητες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές…

Όσο για τους θύτες; Ήδη ο Γουάνσταϊν, εκτός από τις κατηγορίες που έχει να αντιμετωπίσει, νοσηλεύεται σε κέντρο θεραπείας σεξουαλικών διαταραχών και προβλημάτων συμπεριφοράς. Υπάρχουν και άλλοι όμως, που δεν είναι μόνο ρεμάλια, αλλά κυρίως κατεστραμμένες προσωπικότητες. Και που αν σωθούν αυτοί εγκαίρως, θα σωθούν και εκατομμύρια γυναίκες-υποψήφια θύματα του μέλλοντος ανά τον κόσμο.

Μην ντρέπεστε. Μη φοβάστε. Μη σιωπάτε.

Όλες οι γυναίκες έχουν φωνή. Αφήστε την να ακουστεί! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ γιατί αγαπώ τον αύγουστο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 

Αύγουστος ίσον … πολλά πράγματα! Γι αυτό επέλεξα οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα να είναι ο ίδιος ο μήνας! Μία χρονική περίοδος που λίγο-πολύ την έχουμε συνδυάσει όλοι με παρόμοιο τρόπο στο μυαλό μας. Σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις των περισσότερων συντονίζονται. Το τέλος του καλοκαιριού, αλλά και η κορύφωσή του, πριν από την εκκίνηση μίας νέας (;) περιόδου. Στοιχεία που διαμορφώνουν τον Αύγουστο, θα λέγαμε εύκολα ότι αποτελούν μία μαζική κουλτούρα, όμως πόσο κακό είναι αυτό;

Ας δούμε λοιπόν τι κάνει αυτόν τον μήνα τόσο ξεχωριστό για εμένα ώστε να αισιοδοξώ μόνο στην αναφορά του!

Ανάλαφρος Αύγουστος

Στερεότυπες δράσεις που όμως αναμένουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς συμβαίνουν τώρα. Ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών, αφού… Αύγουστος ίσον παύση. Και αν όχι παύση, σίγουρα επιβράδυνση των ρυθμών. Ακόμα και η διευθέτηση των τελευταίων υποχρεώσεων πριν την επίσημη εκκίνηση των αποδράσεων, αντιμετωπίζεται πιο βεβιασμένα αφού «να, ετοιμαζόμαστε για διακοπές!». Αλλαγή της ρουτίνας και ένα αυθαίρετο πρόγραμμα που τόσο λατρεύω. Ο Αύγουστος σου δίνει αυτή τη δυνατότητα: να μην υπακούς στα σταθερά και συγκεκριμένα ωράρια/πρότυπα ζωής που η κοινωνία σε έχει υποχρεώσει να επιβάλλεις στον εαυτό σου. Φτιάχνεις τη δική σου ρουτίνα, κομμένη και ραμμένη στα θέλω σου, με κοινό γνώμονα (φυσικά)  την προαναφερθείσα παύση.

Διπολικός Αύγουστος

Η διπολικότητα επιβάλλεται τον Αύγουστο, αλλιώς οι εμπειρίες είναι μισές. Αλληλουχία αντιφατικών και αντίθετων συναισθημάτων συμπληρώνουν την ανομοιόμορφη εικόνα αυτού του μήνα, ώστε να δώσουν την πλήρη συναισθηματική του υπόσταση. Διασκέδαση, χαρά, ζωντάνια διαδέχονται τη μοναχικότητα, συχνά τη θλιμμένη νοσταλγία, την ηρεμία. Στιγμές έντασης εναλλάσσονται με ήπιες, γαλήνιες μέχρι που η ψυχή γεμίσει από όλα τα φάσματα που μπορεί να της δώσει η αύρα αυτού του μήνα.

Φωτεινός Αύγουστος

Δεν είναι μόνο η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που φωτίζει τις σκοτεινές νύχτες του Αυγούστου, είναι και η πληρότητα συναισθημάτων που συζητούσαμε προηγουμένως. Οι επιλογές που σου δίνονται αυτόν τον μήνα σε καλούν να αισθανθείς και το «άσπρο» και το «μαύρο», αποδεικνύοντας έτσι ότι το βαθύ αίσθημα ικανοποίησης δεν προέρχεται από το αίσθημα χαράς, αλλά από την ικανότητα να αισθανθεί κανείς τόσο το φως όσο και το σκοτάδι. Όταν θα έχει γευτεί και τις δύο αυτές πλευρές, τότε θα νιώσει πιο ζωντανός από κάθε άλλη φορά.

Στοχαστικός Αύγουστος

Και ύστερα από όλα αυτά, το τέλος Αυγούστου είναι συνήθως η αρχή μιας επόμενης περιόδου. Σκέψεις για το παρελθόν και το παρόν, αναθεώρηση συμπεριφορών και κριτική καταστάσεων βάζουν τα θεμέλια για την προετοιμασία των επόμενων βημάτων. Σκέψεις μη αναμενόμενες σε μια παραλία, συζητήσεις αυθόρμητες σε ένα μπαρ καταλήγουν να χτίζουν νέους στόχους που αυτοί με τη σειρά τους διαμορφώνουν το «μετά», το άγχος του οποίου έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζεται..!

Υπάρχουν στερεότυπες πρακτικές, που μοιάζουν ίδιες για όλους και διαμορφώνουν τη λεγόμενη μαζική κουλτούρα. Όμως, αν δούμε πίσω από τη φαινομενική ομοιομορφία τους, θα δούμε τη διαφορετική και, κυρίως, μοναδική σημασία που αποκτούν για τον καθένα από εμάς. Έτσι λοιπόν, κοινές δραστηριότητες που διαμορφώνουν τον Αύγουστό μας μπορεί να μοιάζουν, αλλά κατορθώνουν κάτι πολύ σημαντικό. Όπως επισημαίνει ο John Storey αναζητώντας τον ορισμό της λαϊκής κουλτούρας: «οι διακοπές στη θάλασσα μπορεί να θεωρηθεί ότι σε ένα βαθμό λειτουργούν όπως τα όνειρα: αρθρώνουν με συγκαλυμμένη μορφή, συλλογικές ευχές και επιθυμίες». Κλείνοντας, όπως σημειώνει ο Maltby: « Αν είναι έγκλημα της λαϊκής κουλτούρας το ότι έχει πάρει τα όνειρά μας, τα έχει πακετάρει και μας τα πουλάει, τότε είναι και κατόρθωμά της το ότι μας έχει προσφέρει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία ονείρων, απ’ όση θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε».

Ένα κείμενο που επιδιώκει να εμπλουτιστεί, περιμένοντας τις δικές σας ερμηνείες για τον μήνα Αύγουστο. 

Καλή συνέχεια διακοπών σε όλους!

Ό,τι και αν κάνετε, μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ ο επίλογος του i. yalom

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Υπάρχουν φορές που ένας άνθρωπος που δεν έχεις συναντήσει ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο μπορεί να σου προσφέρει πράγματα που δεν φανταζόσουν ότι θα μπορούσε. Μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά μέντορα, που σε διδάσκει, σε καθοδηγεί, σε εξιτάρει, σε συντροφεύει. Και όλα αυτά μέσα από το έργο του, το οποίο αποδεικνύεται πολύτιμο για κάθε αποδέκτη του. Για εμένα λοιπόν, ο Irvin Yalom, ο γνωστός ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση που ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπου!

Περισσότερο ψυχοθεραπευτής μέσα από τα βιβλία του, παρά από τις τετ-α-τετ συνεδρίες του. Έχει επηρεάσει χιλιάδες κόσμο μέσα από το συγγραφικό του έργο, τα οποία έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστά, όχι απλά ως λογοτεχνικά βιβλία, αλλά ως εγχειρίδια αυτοβοήθειας και ενδοσκόπησης. Μία ουσιαστική παρέα για οποιαδήποτε φάση της ζωής μας και αν βρισκόμαστε, αφού, ακόμα και αν νιώθουμε πλήρεις και χαρούμενοι, τα βιβλία του Yalom είναι εκεί για να ανοίξουν κάποιο σκονισμένο συρτάρι του μυαλού μας (ή και της ψυχής μας), που πάντα υπάρχει κάπου ξεχασμένο!

Θυμάμαι ότι πρωτοδιάβασα βιβλίο του με την παρότρυνση μιας θείας μου που την εμπιστευόμουν, αφού ήξερα πόσο συμπίπτουν τα καλλιτεχνικά και συγγραφικά μας γούστα. Ήμουν μόλις 18 ετών, σχετικά μικρή για να διαβάσω Yalom, αλλά αρκετά μεγάλη για να προβληματιστώ και να κατανοήσω ένα κομμάτι από τα λεγόμενά του. Ξεκίνησα με το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε». Πασίγνωστο πλέον και αναγνωρισμένο. Σε αυτό το βιβλίο είναι εξαρχής ελκυστική η συνύπαρξη (έστω και φανταστική, μιας και χρονικά δε συναντήθηκαν ποτέ) γνωστών δυναμικών προσωπικοτήτων, όπως Φρόιντ, Νίτσε, Μπρόιερ, Άννα Ο., με φόντο την εποχή που γεννήθηκε η ψυχοθεραπεία. Ένα ψυχαναλυτικό μυθιστόρημα, όχι για λίγους, για όλους. Αρχικά εκπλήσσεσαι με την ταύτιση που νιώθεις ως αναγνώστης με τα πρόσωπα, συναρπάζεσαι από το πνευματικό παιχνίδι που εκτυλίσσεται και ανυπομονείς για την απρόβλεπτη εξέλιξη. Οι συνεχείς αντιστάσεις του Νίτσε και παράλληλα, η έντονη ανάγκη για κάθαρση –τόσο του Νίτσε όσο και του αναγνώστη μέσω εκείνου – σε καθηλώνει. Οπότε αναμενόμενο ήταν η αγάπη μου και εκτίμηση για τον Yalom να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει με την ανάγνωση και άλλων, όλο και περισσότερων βιβλίων του. Ξάπλωσα και εγώ «Στο ντιβάνι» με την  ασύμβατη σχέση του έρωτα και της ψυχοθεραπείας με τον «Δήμιο του έρωτα», το συγκινητικό «Η μάνα και το νόημα της ζωής» και το τρομερά δύσκολο για εμένα «Στον κήπο του επίκουρου».

Μετά από τη στενή σχέση λοιπόν που έχει δημιουργηθεί μεταξύ εμένα και του αγαπητού Yalom, δε θα μπορούσα να μείνω ασυγκίνητη με την πρόσφατη ανακοίνωσή του, μέσα από την επίσημη σελίδα του στο Facebook, του νέου αλλά και τελευταίου του βιβλίου, με τον τίτλο: “Becoming myself”. Ο ίδιος προετοίμαζε καιρό τα απομνημονεύματά του και ο τίτλος ήταν ένα μέρος αυτού που αναζήτησε: «Το “Becoming Myself” δεν ήταν ο τίτλος που αρχικά επιθυμούσα. Πριν από λίγο καιρό βρήκα μία εκπληκτική φράση του Nietzsche στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» που με συγκλόνισε και πάντα ήθελα να την χρησιμοποιήσω ως τίτλο των απομνημονευμάτων μου: "Αυτή ήταν η ζωή; Τότε λοιπόν, ακόμη μια φορά". Προσπάθησα σκληρά, αλλά δεν μπόρεσα να πείσω τον εκδότη μου που δεν του άρεσε ο τίτλος και φοβόταν ότι θα προκαλούσε σύγχυση στους αναγνώστες. Στη συνέχεια, σκέφτηκα ένα άλλο από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα του Nietzsche, το «Become who you are», που τελικά μεταμορφώθηκε στο «Becoming myself»].

Περιγράφει τη διαδικασία γραφής του τελευταίου του βιβλίου ως μία τρομερά δύσκολη διαδικασία. «Δεν ήθελα να τελειώσω αυτό το βιβλίο, γιατί ήξερα ότι θα ήταν το τελευταίο μου». Όμως, προσθέτει πως τελειώνει με μία αίσθηση υπερηφάνειας, αφού «είναι το βιβλίο που ήθελα να γράψω. Το τελειώνω και με μία αίσθηση λύπης, ακόμα και με θλίψη, γιατί τώρα αντιμετωπίζω μία νέα πρόκληση, τόσο δύσκολη για τους αφοσιωμένους συγγραφείς: να ζουν καλά χωρίς να έχουν να γράψουν ένα νέο βιβλίο».
Το "Becoming myself" αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.
Καλές αναγνώσεις σε όλους!  +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ ώρα για αποφάσεις

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 

Πριν έναν χρόνο, τέτοια εποχή, σας μιλούσα για το ενδιάμεσο. Για το ύποπτο διάστημα παύσης, αδράνειας, το λεγόμενο ως "ανάμεσα σε δύο φάσεις". Ο αποχαιρετισμός του προηγούμενου και η προετοιμασία του επόμενου. Τότε, παρομοιάσαμε το ενδιάμεσο με ένα χωλ, με έναν κοινόχρηστο χώρο μιας πολυκατοικίας και το συνδέσαμε με την ιδέα του Ma, την Ιαπωνική φιλοσοφία που ορίζει το ενδιάμεσο μέσω του χώρου, της τέχνης, μέχρι και μέσω στιγμών της καθημερινής ζωής, όπως είναι η ήρεμη στιγμή του διαλείμματος για μια κούπα τσάι, πριν επιστρέψουμε στην πολυάσχολη ρουτίνα μας. Με απλά λόγια, το συνδέσαμε με την απαραίτητη παύση πριν την επανεκκίνηση.

Σήμερα, έναν χρόνο μετά, ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε για το επόμενο βήμα. 

Ώρα λοιπόν για τις επόμενες προτάσεις της ιστορίας μας!

Ο Κρισναμούρτι ξεκινάει το βιβλίο "Η μόνη επανάσταση", δίνοντας μία προσωπική ερμηνεία του διαλογισμού, παραπέμποντας έτσι στην έννοια και τον στόχο του ενδιάμεσου που μας απασχόλησε, ως μέσο «κατανόησης του κόσμου και των δρόμων που ακολουθεί». Ο ίδιος λέει: "Ο διαλογισμός είναι περιπλάνηση μακριά από αυτόν τον κόσμο. Και πρέπει κανείς να ζει μέσα στον κόσμο, αλλά να μην ανήκει καθόλου σε αυτόν τον κόσμο. Τότε ο κόσμος έχει κάποιο νόημα και η ομορφιά του ουρανού και της γης είναι πάντα εκεί. Τότε η αγάπη δεν είναι ευχαρίστηση." Και συνεχίζει, καταλήγοντας σε αυτό που μας απασχολεί: "Από αυτό πηγάζει κάθε δράση που δεν είναι αποτέλεσμα έντασης, αντίφασης, αναζήτησης ικανοποίησης του «εγώ» ή έπαρσης της εξουσίας".

Έχοντας προηγηθεί το περίπλοκο και αμήχανο διάστημα λεγόμενο ως μεταίχμιο, έχουμε πλέον διαμορφώσει μία, αν όχι ξεκάθαρη, σίγουρα λιγότερο θολή εικόνα για τον εαυτό μας. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όντως κάθε δράση που συνεπάγεται της απόφασης ή της επιλογής δεν είναι αποτέλεσμα έντασης, αντίφασης, αναζήτησης ικανοποίησης του «εγώ» ή έπαρσης της εξουσίας. Είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ηρεμίας, συνομιλίας με το ενδόμυχο «εγώ», αναζήτησης κατεύθυνσης, χτισίματος αυτοπεποίθησης.

Συχνά λένε πως, για να πάρεις μια σωστή απόφαση, θα βοηθούσε να αναλογιστείς προηγούμενες αποφάσεις-κομβικά σημεία της ζωής σου. Να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά κάθε σημαντικής απόφασης, να σκεφτείς αν υπερίσχυσε η λογική ή το συναίσθημα, να ανακαλέσεις αισθήματα πληρότητας ή μη που επακολούθησαν. Με τι γνώμονα έπραξες τότε; Το αποτέλεσμα σε ικανοποίησε άμεσα, μακροπρόθεσμα ή καθόλου; 

Για εμένα, όλα αυτά δεν έχουν και ιδιαίτερο νόημα, αφού το παρελθόν ανακατεύεται με τη μνήμη και ξεχνάει την αλήθεια. Ξανά σύμφωνα με τον Κρισναμούρτι: "Η αλήθεια δεν βρίσκεται ποτέ στο παρελθόν. Η αλήθεια που έρχεται από το παρελθόν είναι οι στάχτες της μνήμης. Η μνήμη ανήκει στον χρόνο και στις νεκρές στάχτες του χθες δεν υπάρχει αλήθεια. Η αλήθεια είναι κάτι ζωντανό, έξω από το πεδίο του χρόνου".

Δεν είπε κανείς πως μια απόφαση είναι εύκολη υπόθεση. Κουβαλάει άγχος, αμφιταλαντεύσεις και  αμφιβολίες. Τα απρόβλεπτα γεγονότα θα είναι πάντα εκεί για να μας αποπροσανατολίσουν και να μας βάλουν σε ένα λαβύρινθο αμφισβητήσεων και επαναπροσεγγίσεων. Όμως, θα ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με το βάρος μιας απόφασης, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή λιγότερο σημαντική, σίγουρα απαραίτητη για να συμπληρώσει το puzzle της ζωής μας.  

Να θυμάστε πάντα πως κάθε απόφαση, εκτός από τις εκπλήξεις που κρύβει, συνοδεύεται από μία εκκαθάριση. Συνοδεύεται από τη λύτρωση που μόνο το θάρρος για το "επόμενο βήμα" μπορεί να φέρει. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ χρόνια πολλά βιβλίο μου!

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες! 

Ένα αντικείμενο που μόνο άψυχο δεν είναι. Ένα αντικείμενο που φέρει στοιχεία υποκειμένου. Έχει υπόσταση, έχει χαρακτήρα, έχει ζωή. Και σήμερα… γιορτάζει! Χρόνια πολλά λοιπόν στο βιβλίο! «Στον φίλο που τον επικαλείσαι οποιαδήποτε στιγμή και τον εγκαταλείπεις όποτε θελήσεις».

Σήμερα λοιπόν, 23 Απριλίου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Η ημερομηνία αυτή μόνο τυχαία δεν είναι, αφού θεωρείται συμβολική για την λογοτεχνία, καθώς την ημέρα αυτή, το έτος 1616, έφυγαν από τη ζωή ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες. Το 1995, η Unesco την καθιέρωσε ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου και Δικαιωμάτων, για να αποδώσει φόρο τιμής στους συγγραφείς αλλά και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να έρθουν σε επαφή με τα κοινωνικά, πολιτιστικά, βγαλμένα από τη ζωή δημιουργήματα της ανθρωπότητας. Η γιορτή λαμβάνει χώρα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με εναλλακτικές δράσεις, αλλά και στην Αθήνα, με εκδηλώσεις από την Εθνική Βιβλιοθήκη, στο Εθνικό Θέατρο και Θέατρο Τέχνης, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών κ.ά.

Η πραγματική γιορτή όμως για το βιβλίο συμβαίνει μέσα μας. Η σημερινή ημέρα δεν είναι παρά η αφορμή τόσο για να υπενθυμίσουμε όλοι στον εαυτό μας τη θέση που καταλαμβάνει στη ζωή μας το βιβλίο, αλλά και… για να σας μεταφέρω εγώ η ίδια την πολύ προσωπική μου σχέση μαζί του.

Πόσα μελαγχολικά βράδια, πόσα παρείστικα απογεύματα, πόσα τεμπέλικα μεσημέρια και πόσα ήρεμα πρωινά και αν έχω περάσει με αγαπημένα μου βιβλία. Σκόρπιες στιγμές, σκόρπιες αναμνήσεις αλλά τόσο ξεκάθαρα συναισθήματα που ανακαλώ εύκολα και ας έχουν περάσει χρόνια από την πρώτη ανάγνωση. Οι αναμνήσεις μου πολλές και μακρινές, αφού ξεκινούν από την παιδική μου ηλικία. Τότε που ανυπομονούσα για την ώρα που θα μου διαβάσουν τα απλά-γραμμένα παραμύθια με τα πολύπλοκα νοήματα και θα έπλαθα εικόνες με τη φαντασία μου, σαν όσα άκουγα να εκτυλίσσονται σε εναλλασσόμενες σκηνές μπροστά μου. Στη συνέχεια, μαγεμένη από τον κόσμο των παραμυθιών, ξεκίνησα μόνη μου να ανακαλύπτω βιβλία που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και να αποκτώ τις δικούς μου αγαπημένους συγγραφείς. Άλλωστε, ποιος δεν έχει διαβάσει Ζωρζ Σαρή ή Πηνελόπη Δέλτα; Αργότερα, ήρθε ο Paulo Coelho και ο κορυφαίος για εμένα Irvin Yalom και ανάμεσα σε αυτούς, πολλοί ακόμη που, αν δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, μπόρεσαν να μου μεταφέρουν την οπτική τους- και αυτό είναι εξίσου δελεαστικό.

Λογοτεχνικά, μυθιστορήματα, βιογραφίες, ιστορικά, ψυχολογικά, κόμικ και πολλά άλλα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου, είναι σαν ένα παράθυρο στον κόσμο. Πηγή ενημέρωσης, τρόπος καλλιέργειας, ηθικής και πνευματικής, μέσο όξυνσης της φαντασίας και της δημιουργικότητας, το ίδιο παράγωγο της τέχνης και του πολιτισμού και ταυτόχρονα τρόπος προώθησής του. Ο καλύτερος δάσκαλος της γλώσσας και της αρμονίας του λόγου. Για εμένα, η μάθηση επεκτείνεται, αφού διευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα του ανθρώπου. Τον οδηγεί σε έναν εσωτερικό διάλογο. Μέσω αυτού, το άτομο μαθαίνει να κρίνει, να συγκρίνει και να επιλέγει. Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, η καταγεγραμμένη στα βιβλία ιστορική μνήμη, προσφέρει εμπειρίες που είναι σχεδόν αδύνατο να ζήσουμε στο σύντομο βίο μας. Ο ανθρώπινος νους οδηγείται τελικά στην εμβάθυνση, στη δημιουργία νέων σκέψεων και στην ανάλυση των συνειρμών. Με απλά λόγια και σε εμένα προσωπικά, η ανάγνωση του βιβλίου με έμαθε να διαβάζω τους ανθρώπους και να παρατηρώ τη ζωή.  

Πάνω από όλα όμως,  το βιβλίο είναι ένας πιστός φίλος. Ένας πολύτιμος σύντροφος τόσο σε θλιμμένες, όσο και σε χαρούμενες στιγμές, ενάντια στην πλήξη και την ανία, που δε ζητά τίποτα ως αντάλλαγμα, αλλά περιμένει υπομονετικά σε ένα ράφι, μόνο για να μας δώσει σε ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να παίρνει. «Ένας σύντροφος της μοναξιάς που μένει. Όχι ένα τρόπαιο της στιγμής, αλλά μια νίκη του χρόνου. Ένας συμπεριπατητής χωρίς απαιτήσεις, ένας φίλος που τον επικαλείσαι όταν θέλεις και τον εγκαταλείπεις, όταν θέλεις επίσης, για να τον ξαναπάρεις ή όχι αργότερα.»

Το βιβλίο είναι ένα πρόσωπο με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, που σε καλεί να εισβάλεις στον κόσμο που έχει δημιουργήσει και να επιλέξεις αν θα τον κατανοήσεις ή αν θα χαθείς σε αυτόν. Σε κάθε περίπτωση, θα είσαι πλουσιότερος σε γνώσεις, εμπειρίες και, κυρίως, σε φίλους. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ μάσκες, ηθελημένες ή αθέλητες

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Το σημερινό θέμα μοιάζει κάπως περίεργο. Ενδεχομένως φλύαρο, αρκετά γενικό ή αφελώς φιλοσοφημένο. Όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί συχνά και τελικά είναι πάντα επίκαιρο. 

Ποιο είναι το μεταίχμιο μεταξύ της αληθινής μας προσωπικότητας, των αληθινών μας συναισθημάτων και σκέψεων και της συμπεριφοράς που προβάλλουμε στους περιβόητους άλλους καθώς και στον ίδιο μας τον εαυτό; Ποια χαρακτηριστικά αποδίδουμε εμείς στον απέναντί μας, μην θέλοντας να δεχτούμε τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γιατί να ενδίδουμε σε μια τέτοια επιλογή; Με άλλα λόγια, πόσες και ποιες είναι οι μάσκες που φοράμε εμείς ή αυτές με τις οποίες ντύνουμε τον άλλον; Τα καρναβάλια πέρασαν, οι μάσκες παραμένουν.

Η μάσκα λοιπόν μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μία από αυτές στηρίζεται στην συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή μας του να κρύψουμε (ή προστατεύσουμε) ενδόμυχα συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές, καταστάσεις. Συμβαίνει μέσω των τυπικών συμπεριφορών που υιοθετούμε, που υπάγονται σε ορισμένους κανόνες ευγενείας αλλά και γενικότερα επικοινωνίας. Λέμε αυτό που θέλει ή περιμένει ο άλλος να ακούσει, με τον τρόπο που έχουμε όλοι συνηθίσει να ακούμε και στη συνέχεια να ερμηνεύουμε τα όποια λεγόμενα. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε αρεστοί ευκολότερα, αλλά κυρίως, η επικοινωνία γίνεται ευκολότερη. Κατανοούμε τον συνομιλητή μας και γινόμαστε κατανοητοί, υιοθετώντας ένα πολυχρησιμοποιημένο μοντέλο επικοινωνίας. Όμως, δεν είναι μόνο η θέληση για αρέσκεια προς τους άλλους, ούτε μόνο η επιδίωξη μιας ομαλής και απλής επαφής που μας κάνει να αρκεστούμε στην τυπική συμπεριφορά. Συχνά, είναι και ο φόβος να αποκαλυφθεί ένα τρωτό σημείο, που θεωρούμε ότι διαφέρει από τα όσα τρωτά σημεία φέρουν οι υπόλοιποι και ότι, όχι απλά δεν θα γίνει κατανοητό ή αποδεχτό, αλλά θα προκαλέσει και αυτό με τη σειρά του φόβο στον άλλον αυτήν τη φορά. Αυτή η ανταλλακτική σχέση του φόβου δεν αφήνει τη μάσκα να αποκαλύψει πραγματικές, πολύ προσωπικές και μοναδικές πτυχές του εαυτού μας και μας στερεί τη δυνατότητα να μάθουμε την αντίδραση που θα είχαμε από τους άλλους, αλλά και τη δυνατότητα μιας αληθινής, ουσιαστικής επαφής που με τη σειρά της, θα φέρει το δέσιμο που τόσο (λογικά) αποφεύγουμε.

Βέβαια η μάσκα μπορεί να πάρει και άλλη μορφή. Μπορεί να είναι αυτή που τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σε κάποιον άλλον.  Υπάρχουν φορές, που δεν δεχόμαστε να δούμε την πραγματική αλήθεια στο πρόσωπο του άλλου, παρασυρόμενοι από προφανή στοιχεία, όπως αβάσιμα λόγια, ή από λιγότερα προφανή, όπως δικές μας προσδοκίες για τον άλλον που αντανακλούν στο πρόσωπό του βεβιασμένα από εμάς χωρίς αληθινά να υπάρχουν. Κάποιες άλλες φορές, δεν μπορούμε καν να δεχτούμε την αληθινή φύση του άλλου, κρίνοντας μόνο από συμπεριφορές που μας είναι ήδη γνώριμες και οικείες. Σε ένα άρθρο του doctv.gr που διάβαζα πρόσφατα και αφορούσε ένα απόσπαμα από το βιβλίο "Η θεωρία του σκοπού της ζωής" του Φ. Νίτσε, ο ίδιος έγραφε σχετικά με την τρέλα της ευγένειας: 

"Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα – να τους λείπει -  η αληθοφάνεια. Όταν μιλούν γι’ αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σα να λένε: «κάποιο συμφέρον υπάρχει πίσω απ’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να δει τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα» και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι με έναν ελιγμό."

Πολλές σκέψεις, μπερδεμένες, συγχυσμένες, πολλές τυπικότητες και προκάτ συμπεριφορές είναι εκεί για να παραπλανήσουν και να παραποιήσουν τον αληθινό χαρακτήρα.

Τι επιλέγουμε να κρύψουμε συνειδητά ή ασυνείδητα; Τι φοβόμαστε ότι θα αντικρίσουμε και τι είναι αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει πίσω από τους τοίχους που οι ίδιοι έχουμε χτίσει;

Όταν έρχεται η ώρα που οι μάσκες πέφτουν, όταν οι τοίχοι γκρεμίζονται και οι τυπικές έως και ψεύτικες συμπεριφορές, οι αμήχανες αυτές στιγμές μένουν πίσω, τότε δημιουργείται ο χώρος για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Συνήθως ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι απροσδόκητο. Κάποιες φορές, μπορεί να είναι αρνητικό, να μην είχαμε ποτέ φανταστεί ότι κάτι τόσο σκοτεινό υπάρχει θαμμένο. Κάποιες άλλες όμως, συναντάμε ένα μεγαλείο ψυχής, έναν θησαυρό, που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία τυπικότητα, με καμία τυπικότητα, με καμία κατασκευασμένη συμπεριφορά, με καμία τυποποιημένη, αλλοιωμένη εικόνα του άλλου μας εαυτού. 
Η αλήθεια που αποκαλύπτεται, όπως και αν είναι, παραμένει πάντα λυτρωτική.

Για κάθε μεγαλείο ψυχής που δεν πρέπει να σταματάμε να ελπίζουμε ότι υπάρχει.+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ δημήτρης μυταράς: οι αναμνήσεις μου, ένα προσωπικό αντίο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Όπως κάθε μήνα έτσι και αυτόν, σκεφτόμουν και ανέλυα στο μυαλό μου πιθανά θέματα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ. Πρόκειται για θέματα που φέρουν ένα δικό μου προσωπικό κομμάτι ή ανησυχία- είτε προσωπική άποψη, είτε μεταφορά φάσεων τωρινών ή παρελθοντικών, είτε απλά θεμάτων που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και οξύνουν την περιέργειά μου ώστε να τα ψάξω λίγο παραπάνω συγκριτικά με μία θεωρητική , κρυμμένη στις σκέψεις μου επεξεργασία. Έχοντας αποφασίσει λοιπόν ένα θέμα για τον Φεβρουάριο, γίνεται γνωστή τρεις μέρες πριν η είδηση σχετικά με το θάνατο ενός τεράστιου καλλιτέχνη και υπέροχου ανθρώπου, Δημήτρη Μυταρά. Αναγνωρίζοντας το εικαστικό του έργο αλλά και την-φυσικά χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος- συνεισφορά του στην δική μου προσωπική ματιά και εικαστική μου βάση, οφείλω να αφιερώσω τις Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα στον ζωγράφο, δάσκαλο, δημιουργό, Δημήτρη Μυταρά. 

Ευρέως γνωστός καλλιτέχνης του 20^ου αιώνα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά μου, την Χαλκίδα, τόπος άλλωστε καταγωγής του. Γεννιέται το 1934 στην πόλη του Ευρίπου, ενώ την  περίοδο 1953-1957σπουδάζει ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, φοιτώντας δίπλα στονΓιάννης Μόραλης και Σπύρος Παπαλουκάς. Οι σπουδές του συνεχίζουν στο Παρίσι: σκηνογραφία στην Ecole Superieure des Arts Decoratif και εσωτερική διακόσμηση στην Metiers d’ Art (1960-1964) με υποτροφία του ΙΚΥ.

Η πρώτη του ατομική έκθεση γίνεται στην Αθήνα το 1961. Η πρώιμη φάση της ζωγραφικής του στα χρόνια της δικτατορίας, διακρίνεται από το πολιτικό της περιεχόμενο, τον κριτικό ρεαλισμό με την χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων και την περιορισμένη χρωματικότητα. Στη συνέχεια όμως, κυριαρχούν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Τα θέματά του είναι κυρίως ανθρωποκεντρικά και προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης.

Πάρις

Γυναίκα και Σκύλος, 1994, Λάδι σε καμβά

Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενες με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό θέατρο, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, κ.ά.). έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ενώ το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί σε βιβλία, άρθρα στον Τύπο, καθώς και ποίηση. Ασχολήθηκε και με την εικονογράφηση, αφού είχε ντύσει και πολλά εξώφυλλα της ελληνικής δισκογραφίας.

1961(Πηγή:LIFO.gr)

1972(Πηγή:LIFO.gr)

1979 (Πηγή:LIFO.gr)

1988 (Πηγή:LIFO.gr)

Μεγάλο και το διδακτικό του έργο. Το 1969 ξεκίνησε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977, ενώ διετέλεσε πρύτανης από το 1982-1985. Επίσης νωρίτερα, δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-1972). 

Η σχέση του με "την πόλη του"-και φυσικά την "δική μου πόλη"- την Χαλκίδα, μένει άρρηκτη κατά τη διάρκεια της πορείας του. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ιδρύει το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, μαζί με τη σύζυγό του, και αναπτύσσει μεγάλο διδακτικό και πολιτιστικό έργο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η "προσωπική" μου σχέση μαζί του, με το έργο του αλλά και η δική μου, πρώτη επαφή με την τέχνη. Η πρώτη μου γνωριμία λοιπόν με τον μαγικό αυτόν καλλιτεχνικό κόσμο έγινε περίπου στην ηλικία των 6 ετών, στο εργαστήρι του Δημήτρη Μυταρά. Εάν κάποιος δεν έχει περάσει από εκεί, είτε σαν παιδί, είτε σαν ενήλικας, δεν μπορεί να κατανοήσει την σπουδαιότητά του. Με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην δική μου γνωριμία με την τέχνη αλλά και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, αποδεικνύεται η σημαντικότητα της εμπειρία μου στο Εργαστήρι, αλλά και το πόσο ανεξίτηλες παραμένουν οι αναμνήσεις μου από τη φοίτησή μου εκεί. Ένα χώρος γεμάτος ζωή. Εκατοντάδες παιδιά, νέοι, ενήλικοι, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες περιφέρονται, γελούν, συζητούν, απασχολούνται, μαθαίνουν την τέχνη, τους ανθρώπους. Δεν ζωγραφίζουν απλά, επικοινωνούν τον εαυτό τους ουσιαστικά και όχι τυποποιημένα.

Όσον αφορά τα μαθήματα; Η αφορμή να αφουγκραστώ βασικές γνώσεις της ζωγραφικής αλλά και να υιοθετήσω στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Μυταρά, και επηρεασμένη από αυτό, να διαμορφώσουν τελικά σε ένα βαθμό εμένα. 

Όσον αφορά τη ζωγραφική; Από τη δική μου πάντα οπτική γωνία και εμπειρία, έμφαση στα χρώματα και τις προσωπογραφίες. Ανάλυση όχι μόνο του φάσματος των χρωμάτων, αλλά και της δομής του προσώπου, με στόχο τη διερεύνηση της προσωπικής σχεδιαστικής προσέγγισης. 

Όσον αφορά το βίωμα; Ζωντάνια, διαδραστικότητα, εμβάθυνση, όξυνση της περιέργειας, πρωτοτυπία, αποδοχή του διαφορετικού, διέξοδος, εκτόνωση, έκφραση, ελευθερία. 

Το άκουσμα του θανάτου του ήταν η αφύπνιση για να επαναφέρω στη μνήμη μου το έργο του που προσέφερε σε εμένα, όπως φαντάζομαι και σε χιλιάδες μαθητές και θαυμαστές του έργου του. Το καλύτερο κλείσιμο του σημερινού αφιερώματος δε θα μπορούσε παρά να το κάνει ο ίδιος με τα λεγόμενά του…:

"Η Χαλκίδα είναι η πατρίδα μου, ένα μέρος που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Είναι μια θάλασσα την ποία αγαπώ... Είναι σαν το σπίτι μου.

Έχω γράψει ποιήματα, έχω ζωγραφίσει πίνακες που δηλώνουν την καταγωγή μου. Αισθάνομαι ασφαλής εδώ. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής σπρώχνει προς τα άκρα. Η Χαλκίδα είναι μια άκρη και εγώ θέλω να έρθω να μείνω εδώ μόνιμα κάποτε..."

Καλό ταξίδι! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »