Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα ξεκινήσω όπως θα κλείσω σήμερα. Δηλαδή θα σημειώσω πως εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στο yannidakis έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στο Συριακό απ' ότι το μερίδιο των προβλημάτων μας εδώ, δικαιολογεί. Και πριν με επικρίνετε (εμένα που σε κάθε πόλεμο η σελίδα σταματάει την ροή της για να καλύπτει το... πολιτικό ρεπορτάζ) αφήστε με να σας το αποδείξω.
Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.
Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...
Κι ενώ τα παιδάκια προσήλθαν στις αίθουσες με ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, με τις σχολικές τους τσάντες, τα αναλώσιμα υλικά και τα ημερομίσθια των άνεργων Ελλήνων εκπαιδευτικών, κάποιοι αντέδρασαν για έναν σωρό λόγους και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί; Είναι λογικό να θέλουμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν στην πατρίδα τους αφού ο πόλεμος τελειώσει κι αν τελικά μείνουν εδώ, να καταμεριστούν ισότιμα στα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.
Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;
Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:
Τι μας λέει αυτό; Οι ίδιοι οι Σύριοι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πόλεμο, δεν ενδιαφέρονται για τους άμαχους συμπατριώτες τους, δεν αντιδρούν καν που ο Ασάντ δεν τους αφήνει να περάσουν προς αυτό το κομμάτι της χώρας για να προστατευτούν μέχρι να τελειώσουν οι εχθροπραξίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα η απάντηση είναι απλή. Στην Συρία η ζωή είναι φτηνή. Η βία γνωστή. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με τον πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν σοκάρει τον μέσο Σύριο πολίτη. Την ώρα που εμείς ενδεχομένως δακρύζουμε και ίσως μεθαύριο βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνδράμουμε σε αποστολές αλληλεγγύης, εκείνοι ξοδεύουν σε πάρτι στην πόλη!
Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis
///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///
Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.
Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...
Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;
Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:
These young people are partying hard in Syria while the rest of the country is trapped under the rubble. pic.twitter.com/aKyKbXaRWc— AJ+ (@ajplus) October 14, 2016
Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis
///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
