σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε
Οι γιορτινές ημέρες έχουν ήδη ξεκινήσει! Ένα κλίμα χαράς,
προσμονής των διακοπών, θαλπωρής, ζεστασιάς και αισιοδοξίας μας έχει καταλύσει
όλους. Ή μάλλον … σχεδόν όλους. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που οι ημέρες αυτές
είναι πιο ακόμα πιο δύσκολες από τις καθημερινές ημέρες. Είναι άνθρωποι που δεν
μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει ζεστασιά όταν ψάχνουν απεγνωσμένα ένα κομμάτι
χαρτόνι και μία κουβέρτα για να κοιμηθούν. Που δεν μπορούν να ξέρουν τι
σημαίνει χαρά όταν ζουν χωρίς οικογένεια, φίλους, χωρίς δουλειά και
δραστηριότητες που να τους καθιστούν ευτυχισμένους. Που δεν ξέρουν τι σημαίνει
αισιοδοξία όταν κάθε ημέρα για αυτούς είναι ένας αγώνας επιβίωσης.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι άστεγοι. Και βρίσκονται πάντα και
παντού γύρω μας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Από τις πιο φτωχές ως τις πιο
πλούσιες χώρες, οι άστεγοι είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει μια
μερίδα ανθρώπων που σπάνια χαρακτηρίζονται ως πολίτες, ένα σύνολο μακριά από
την «ενταγμένη στους νόμους» κοινωνία, αφού
η καθημερινότητά τους διαφέρει σημαντικά από αυτή των υπολοίπων. Δικαιώματα και
απολαύσεις είναι λέξεις ξένες σε αυτούς . Αντιθέτως, η κάλυψη των βασικών
αναγκών είναι ο πρωταρχικός στόχος ζωής. Σε αντίθεση με τους περισσότερους «εμάς»,
που έχουμε καθημερινό ζεστό φαγητό, καθαρά ρούχα, εργασία και, κυρίως, μία
στέγη που μας προσφέρει προστασία, ασφάλεια, ιδιωτικότητα και ζεστασιά.Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ζει στο περιθώριο. Η καθημερινότητά τους εστιάζει στην κάλυψη των βασικών αναγκών. Αυτό και μόνο τους κάνει να αναθεωρεί κανείς τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει. Τις προτεραιότητές τους στην ζωή, τους λόγους για τους οποίους στεναχωριέται και τους λόγους για τους οποίους νιώθει ανικανοποίητος.
Πρόσφατα διάβαζα ένα πείραμα που έκανε ένας Βρετανός
φοιτητής Ιατρικής. Έζησε για ένα μήνα ως άστεγος, προσπαθώντας να κατανοήσει τις
ανάγκες αυτών των ανθρώπων, τη συμπεριφορά τους, αλλά και την αντίδραση των
υπολοίπων απέναντί τους. Περιγράφει πως μια φορά που του σκίστηκε το χαρτόνι
που χρησιμοποιούσε ως στρώμα, ένας άλλος άστεγος ήταν δίπλα του για να του
προσφέρει ένα καινούριο . Μια μέρα, κάποιος άλλος του πρόσφερε από το φαγητό του. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν
αισθήματα οικειότητας, αλληλεγγύης, ακόμα και φιλίας με κάποιους. Όμως, ο
κίνδυνος συνεχώς παραμόνευε. Αποκάλυπτε ότι πολλές φορές έμενε ξύπνιος,
φοβούμενος ότι κάποιος θα μπορούσε να του επιτεθεί με μαχαίρι, αφού αυτό ήταν
ένα συχνό φαινόμενο. Αντιθέσεις παρατηρήθηκαν στους τρόπους αντιμετώπισης από τους
υπόλοιπους ανθρώπους. Περιφρόνηση έως και απέχθεια από τους περισσότερους και
μία δόση συμπόνιας από λίγους.
Παραδέχομαι ότι η δική μου αντιμετώπιση απέναντι στους άστεγους
είναι ένας συνδυασμός από φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης και λύπησης. Νιώθω
ανασφάλεια κοντά τους, νιώθω απειλή από κάτι διαφορετικό, μακριά από εμένα και
τον τρόπο ζωής μου, αλλά παράλληλα, νιώθω το χρέος απέναντί τους και απέναντι
στον εαυτό μου να βοηθήσω, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ένα κέρμα για ένα
μπουκάλι νερό. Ένα τίποτα για εμένα, για εκείνους σχεδόν όλα. Και ξέρετε, αυτός
ο κόμπος στο στομάχι με πνίγει όταν τους αντικρύζω ταλαιπωρημένους, βρώμικους,
να κρυώνουν και να πεινάνε, χαμένοι μέσα στο πλήθος, μόνοι τους ανάμεσα σε
πολλούς.
Τι μπορώ να κάνω; Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας;
Η Φινλανδία, διαβάζω πως κτίζει σπίτια και προσφέρει μόνιμη
κατοικία σε άστεγους. Δεν πρόκειται για φιλοξενία ή προσωρινό κατάλυμα, αλλά
σταθερό, προορισμένο για αυτούς. Δεν αρκείται στη διαχείριση του φαινομένου,
αλλά στην εξάλειψή του. Το πρόγραμμα αυτό είναι μια συνεργασία τοπικών
κοινοτήτων και μη Κυβερνητικών οργανώσεων της Φινλανδίας και μακάρι η Ελλάδα να
μπορούσε να συνεργαστεί και να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα…
Μέχρι τότε όμως; Βοήθεια από όλους μας! Ένα πιάτο φαγητό,
ένα μπουκάλι νερό, μια κουβέρτα ή έστω, η απομάκρυνση του απειλητικού βλέμματος
γεμάτο με απέχθεια και η αντικατάστασή του με ένα βλέμμα κατανόησης.
Οι μέρες αυτές δεν είναι μόνο μέρες γιορτής, χαράς και
αισιοδοξίας που περιέγραψα παραπάνω, αλλά είναι και μέρες ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. Μη
διστάσετε να δώσετε πράγματα που δεν σας χρειάζονται πλέον ή πράγματα που δεν
χρησιμοποιείται και μένουν κρυμμένα σε μια ξεχασμένη γωνιά της ντουλάπας σας. Δώστε ό,τι μπορείτε και κάντε ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σας που το έχουν
ανάγκη! Κάτι μικρό για εσάς είναι ολόκληρη η ζωή κάποιου άλλου!
Καλές γιορτές
σε όλους λοιπόν! Υγεία και πληρότητα σε ό,τι ζητάει ο καθένας σας!
Γραμμή Βοήθειας Αστέγων εδώ
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
