Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πάντα ωραίο να έχεις παραδείγματα στην ζωή σου. Αφίσες σε εφηβικά δωμάτια, δάσκαλους που όταν τελειώνει η διδακτική ώρα ασχολείται με τις ανησυχίες των μαθητών, ηγέτες σε μια επιχείρηση που εμπνέουν τους υφιστάμενους και αφυπνίζουν την παραγωγικότητα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Κι αν δεν σου έχει τύχει κάτι απ' όλα αυτά, υπάρχει η τηλεόραση. Το διαδίκτυο. Εκεί που διαβάζεις τις βιογραφίες των σπουδαίων επιστημόνων, των διάσημων αθλητών και καλλιτεχνών. Των επιχειρηματιών που καινοτόμησαν και έκαναν την διαφορά. Άνθρωποι που εξιστορώντας τη ζωή τους δείχνουν μέσα από την επιμονή και τα εμπόδια, πως κατάφεραν να πετύχουν και να μείνουν στην ιστορία.
Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε να ασχοληθεί κανείς με το άλλο άκρο των ανθρώπων. Εκείνων που βρίσκονται στην αφάνεια. Που κάνουν τον σκύλο βόλτα, πάνε στην δουλειά, επιστρέφουν βρώμικοι από τα χώματα, κάνουν μπάνιο, ασχολούνται λίγο με το παιδί και κάθονται στην τηλεόραση μέχρι να αποκοιμηθούν αγχωμένοι για το αν θα έχουν λεφτά στις 30 για να πληρώσουν το νοίκι.
Να το δούμε λίγο αυτό; Έτσι, με ένα χαζό παράδειγμα; Προ ημερών ήμουν σε ένα εστιατόριο θαλασσινών. Γεμάτο από κόσμο, είχα κάνει κράτηση για τα άτομα της παρέας μου. Όταν κάτσαμε ένας από την παρέα, σχολίασε: "κοίτα, ο Χ γιατρός. Ε, αν δεν είναι αυτός εδώ, ποιος θα είναι;". Ξέρετε, εκεί στο εστιατόριο υπήρχαν ένα σωρό από παρέες που δεν ήταν γιατροί, δεν ήταν γνωστοί, ήταν πολύ πιθανό άνθρωποι που το ψάρι τους έκατσε στο λαιμό επειδή τα 150€ που έκαναν λογαριασμό, είναι ίσως το 20% του μηνιάτικο τους.
Αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί εγώ θα έπρεπε να κοιτάξω τον γιατρό που εκείνος πλήρωσε τον λογαριασμό με την άνεση του εργάτη που αγοράζει τον σπαστό καφέ απ' το περίπτερο και όχι τον υπόλοιπο κόσμο που ενδεχομένως προσπάθησε πολύ μέχρι να έρθει στο εστιατόριο;
Αναρωτιέμαι γιατί τα πρότυπα μας και οι άνθρωποι που προβάλλονται, θα πρέπει να είναι αυτοί οι διάσημοι που -αδιάφορο για το πως και το γιατί- τα κατάφεραν και πλέον ζουν μια άνετη ζωή και όχι όλοι εκείνοι που κάθε τους ημέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς το μέλλον ή καν ο επόμενος μήνας, να είναι εξασφαλισμένος;
 |
| Josef Váchal’s Cry of the Masses |
Αναρωτιέμαι γιατί να μην υπάρχει μια εκπομπή στην τηλεόραση που δεν θα ασχολείται με τα success stories, αλλά με ανθρώπους που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να επιβιώσουν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ανθρώπους που δε θα γνωρίσουμε για να θαυμάσουμε απαραίτητα, αλλά για να ταυτιστούμε και γιατί όχι να μάθουμε από τα λάθη τους, να σχολιάσουμε το τι θα κάναμε εμείς καλύτερο από εκείνους ή εμπνευστούμε από τη δική τους αποτυχία για το δικό μας επόμενο βήμα.
Ο νικητής στον αθλητισμό ή και τη ζωή παίρνει δικαίως όλα τα φώτα πάνω του. Το βρίσκω σωστό και δίκαιο. Όμως σε ένα πρωτάθλημα 16 ομάδων, υπάρχουν 15 που προσπαθούν και σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, υπάρχουν -ξέρω γω- 10,5 εκατομμύρια "αποτυχημένων", πολλοί από τους οποίους προσπαθούν. Που δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά. Όχι, δεν φταίει η τύχη, αλλά οι δικές τους επιλογές. Δεν πειράζει όμως, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι δικοί μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
