Χρειάστηκε μια αφορμή. Ένας βιολογικός τριγμός για να βρει την ευκαιρία να σηκωθεί και να κλειστεί στον ιδιωτικό χώρο μίας τουαλέτας. Εκεί που θα μπορούσε να κοιτάξει για λίγο τον συννεφιασμένο ουρανό φιλτραρισμένο από την βρώμικη σήτα μπροστά απ' το θολό τζάμι.
Στα εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα παραμονής που δικαιούται κανείς σε έναν τέτοιο προσωπικό χώρο, πρόλαβαν να περάσουν στην στόχευση των ματιών του, μία πλειάδα αχανών σκέψεων, μαστιγωμένες απ' την φθορά του χρόνου. Σαν σκουριασμένα σύρματα που κρέμονται από καλώδια που άλλοτε συνέδεαν τη σκέψη με τα συναισθήματα του.
Και τώρα; Πώς μια σκοτεινή εικόνα ενός χώρου με καμένες λάμπες, θα αποσυμφορήσει το σφίξιμο ενός στομαχιού που μάταια παλεύει να απαλλαγεί από το αποπνικτικό σούρουπο της μελαγχολίας; Εκείνη η τρομακτική στιγμή που παλεύεις να βρεις τον διακόπτη για να ανάψεις το φως, απελευθερώνοντας ικμάδες αναπνοής πριν ο κόμπος σε κυριεύσει.
Και μόλις ο χρόνος σου τελειώσει, πρέπει πάλι να επιστρέψεις. Να φυλάξεις τις νυχτερίδες σου και να φορέσεις το δέρμα σου. Προσπαθείς να βρεις το κουμπί της παύσης μέσα από την αράδα πολτοποιημένων αναμνήσεων και οραμάτων για το μέλλον και πατάς σκόρπια κουμπιά που δεν σε συγχρονίζουν με το υποκειμενικό τώρα, που επιζητείς.
Κάνεις μια απέλπιδα προσπάθεια αφού έχεις πλύνει τα χέρια σου και βρεγμένα καθώς είναι, ακουμπάς τα σκουριασμένα καλώδια. Κι ότι γίνει. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
