τα 40 χρόνια μιας οικογένειας που (θα) ανήκω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Είναι ωραίο να ανήκεις. Να ανήκεις σε μια ομάδα ή πολύ περισσότερο σε μία οικογένεια. Είναι ακόμα πιο δελεαστικό όταν με την οικογένεια αυτή, δεν μοιράζεσαι το ίδιο επώνυμο ή ίδιους δεσμούς αίματος ή περιουσιακά στοιχεία.

Και τέτοιες ομάδες υπάρχουν. Τέτοιες οικογένειες υπάρχουν. Συχνά, είναι ομάδες που λειτουργούν σαν οικογένεια και επιτρέψτε μου τον συνειρμό που κάνω, αλλά σε κάθε πετυχημένη ιστορία αθλητικής ομάδας, στα παρασκήνια πάντα διαβάζαμε συνεντεύξεις των μελών της που ανέφεραν πως λειτουργούσαν σαν μία οικογένεια.

Όμως τα παραδείγματα μιας ομάδας που λειτουργεί σαν οικογένεια, δεν περιορίζονται στον αθλητισμό. Συμβαίνει μία τέτοια συγκυριακή ιδιότητα να εμφανιστεί σε έναν οργανισμό, όπως μία επιχείρηση. Τι γίνεται τότε; Πόσο επιτυχημένη είναι ή... αναμένεται να είναι η συνταγή της;

Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες ανήκω σε μία τέτοια οικογένεια. Δεν είμαι ισότιμο μέλος ακόμα και πώς θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο όταν μία ιστορία 40 ετών περιέχει πολύ ιδρώτα, πολύ προσπάθεια, μεγάλες μάχες για επιβίωση και ένα σωρό ρίσκα που μετουσιώθηκαν σε πετυχημένες ιστορίες που όταν τις διηγείται κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνθρωπος με όραμα, οργάνωση, ικανότητες και θέληση, την ίδια ώρα που εγώ δεν είμαι παρά ένα από τα πιο πρόσφατα επεισόδια της. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι μέλος της.

Και τι σημαίνει να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια; Να βρίσκεται το όνομα σου αναρτημένο στον πίνακα προσωπικού μίας επιχείρησης; Όχι. Προφανώς, όχι. Οικογένεια σημαίνει, να λαμβάνεις αφοσίωση, προσοχή και εμπιστοσύνη σε όλα όσα ως εκείνη την στιγμή δείχνεις ότι μπορείς να προσφέρεις, να προτείνεις και να δοκιμάσεις. Όταν με το καλημέρα, βλέπεις τους ανθρώπους που έχτισαν σε δεκαετίες, να εμπιστεύονται έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισαν και όχι παρασυρμένοι από κάποιον επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά βασιζόμενοι στην εμπειρία, το ένστικτο και τα δείγματα γραφής που βλέπουν.

Όταν ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια, που συγκυριακά πέρασες 4 ώρες ακούγοντας ιστορίες 40 ετών, έχεις δύο επιλογές: Η μία είναι να χαλαρώσεις. Να σκεφτείς πως "εδώ είμαστε" και να απολαύσεις τα προνόμια που αυτές οι συνθήκες θα σου προσφέρουν από εδώ και στο εξής σε έναν άψογο (εργασιακό) χώρο περιμένοντας τις 30 του κάθε μήνα.

Η άλλη επιλογή, είναι να αισθανθείς περηφάνια. Να φουσκώσεις με παραγωγικό άγχος γιατί "εδώ" μπορείς να προσφέρεις ολοένα και περισσότερο. Επειδή η προοπτική σου μπορεί να 'κουμπώσει" στην προοπτική της νέας σου οικογένειας. Να επενδύσεις και τον χρόνο και τα χρόνια σου εκεί που μπορείς να ταυτίσεις τις προσδοκίες σου με τις σελίδες μιας ιστορίες που θα συνεχίσει ένα βιβλίο 40 ετών. Μπορείς ίσως, να χαθείς σε ένα μέλλον χωρίς όρια για το πόσο ψηλά μπορείς οραματιστείς ότι με την συμβολή σου μπορεί να φτάσεις την νέα σου οικογένεια.

Κανονικά, κάπου εδώ το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με ένα πολιτικό κλισέ του τύπου "δεν μου αρέσουν τα λόγια αλλά οι πράξεις", στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μου αρέσει και να λέω μεγάλα λόγια και να τα πραγματοποιώ. Μου αρέσει να εκτίθεμαι γιατί δεν φοβάμαι πως θα αποτύχω. Δεν κρατάω καβάντζες αποτυχίας, γιατί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου (αυτή). Εδώ και μερικά χρόνια αισθάνομαι σαν ένα τρένο που προχωράει και όποιος θέλει ανεβαίνει ακολουθώντας την διαδρομή, αλλά εδώ απ' ότι φαίνεται, το τρένο μου έχει βρει και τις ράγες του, για το δρομολόγιο των 9:00-17:00... Yanni Spiridakis

Υ.Γ.

Μετά από 3 ποτήρια κρασί και 5-6 ρακές, μάλλον που κέρδισα το στοίχημα

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το αδιέξοδο ενός ιδεολόγου επιχειρηματία και η αλλαγή σελίδας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ξέρεις που πας να συμπληρώσεις μία αίτηση και κάποια στιγμή ζητάει το επάγγελμά σου. Δεν ντρέπομαι να πω πως τελευταία δεν ξέρω τι να βάλω εκεί. "Επιχειρηματίας; Ελεύθερος επαγγελματίας; Αυτοαπασχολούμενος; Ιδιοκτήτης επιχείρησης;" Δεν ξέρω τι από αυτά περιγράφει την κατάσταση μου, γνωρίζω όμως πλέον τις συνθήκες με τις οποίες την περιβάλλουν.

Είμαι κάτι λιγότερο από είκοσι συνεχόμενα χρόνια στον εργασιακό στίβο και έχω περάσει και από τις δύο πλευρές του ωκεανού διατηρώντας πάντοτε την ιδεολογία μου πολύ ψηλά. Εννοώ πως έχω υπάρξει υπάλληλος, χαμάλης, έως και σε ένα αξιοσέβαστο σημείο σε άλλη επιχείρηση. Από την άλλη, έγινα εργοδότης και αγωνίστηκα να χτίσω την προσωπική και οικογενειακή μου ευημερία. Και τα κατάφερα. Και πάντα κρατώντας ψηλά την ιδεολογία του να μείνω μακριά απ' το Δημόσιο (ως υπάλληλος) και ποτέ να μην το κλέψω (ως επιχειρηματίας). Ναι, το λέω με μεγάλη περηφάνια πως ότι έκανα, το έκανα χωρίς ουδέποτε να κλέψω το ελληνικό κράτος.

Ναι, είμαι τόσο μαλάκας.

Θέλω να πω... πως φέτος, ένιωσα για πρώτη φορά την ανάγκη να το κάνω. Θέλετε εξαιτίας οικονομικής στενότητας; Θέλετε από εκδίκηση; Και τα δυο ισχύουν σε έναν βαθμό.

Όμως έρχεται μια μέρα στην ζωή ενός μαλάκα που αποφασίζει να μην είναι το ίδιο μαλάκας. Και τότε βλέπει πως ξαφνικά έχει δημιουργηθεί γύρω του ένα θεσμικό πλαίσιο που θέλει στα 100€ που βγάζει, τα 29€ να τα δίνει στην εφορία, τα 27€ στην ασφάλεια του (άσχετα ότι δεν την χρησιμοποιεί, γιατί η δημόσια υγεία είναι εντελώς ανθυγιεινή) και περίπου 15€ πάνε σε έμμεσους φόρους που πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχαν (ΕΝΦΙΑ, εισφορά αλληλεγγύης, κλπ.). Από τα 100€ μένουν 29 ολόκληρα ευρώ για να πληρώσω κι εγώ όπως κι εσείς, όλα τα πάγια μου έξοδα.

Ξέρετε, στην επιχείρηση μου δεν έχω συνέταιρο, αλλά αν είχα θα φρόντιζα να μοιραζόμαστε την δουλειά για να μην έρχομαι μόνος μου 9 το πρωί και να φεύγω μετά τα μεσάνυχτα, 7 μέρες την εβδομάδα. Οπότε γιατί να έχω το κράτος να παίρνει σχεδόν το 75% του κόπου μου στερώντας μου παράλληλα να έχω κι εγώ αφορολόγητο ή κι εγώ να χρησιμοποιώ το πλαστικό χρήμα για να έχω τα... "προνόμια" που έχουν οι μισθωτοί;

Είναι κάπου εδώ που οφείλεις να τραβήξεις μια γραμμή ...και να χαιρετήσεις.

Το 2005 άφησα δουλειά και ζωή στις ΗΠΑ για να υπηρετήσω μια άλλη ιδεολογία. Αυτή του τοπικιστή. Ήθελα να έρθω στην πατρίδα μου, την Κρήτη και να την υπηρετήσω δίνοντας εδώ ότι μπορώ να προσφέρω.

Δώδεκα χρόνια μετά, στέλνω το πρώτο μου μήνυμα (από τα καμπόσα που θα ακολουθήσουν φέτος στο yannidakis). προς όλους όσους δεν παίρνουν σύνταξη σε αυτό το γηροκομείο που λέγεται Ελλάδα και το μόνο που παράγει, είναι συντάξεις: Φύγετε! Τρέξτε να σωθείτε! Μπορεί εσείς να προλάβετε! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ πως η μείωση της φορολογίας δίνει τη λύση με 3 τρόπους

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως είναι κάποιες φορές που οι αφορμές για κάτι, είναι τόσο πολλές που απλά δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Πρώτα απ' όλα να συστηθώ. Με λένε Γιάννη και είμαι ιδιοκτήτης επιχείρησης. Δούλεψα για πρώτη φορά στις διακοπές Χριστουγέννων της δευτέρας Γυμνασίου και από τότε μόνο για λίγες περιόδους στην ζωή μου δεν συνέχισα να δουλεύω. Ξέρω τι σημαίνει δουλειά, γιατί έχω περάσει από πολλά πόστα.

Δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες στον σημερινό προβληματισμό μιας και η δουλειά είναι δουλειά. Όμως για να δουλέψεις πρέπει να υπάρχει δουλειά. Πλέον στις μέρες μας και στην χώρα μας δεν θα έλεγα πως αυτό δεν είναι αυτονόητο. Βλέπετε, η Ελλάδα, η τρόικα, οι θεσμοί, τα ευρωπαϊκά αφεντικά μας, έχουν καθορίσει μία πολιτική λιτότητας η οποία δεν θέλει μόνο περικοπές δαπανών, αλλά και αύξηση φόρων. Και οι φόροι είναι πολλοί. Είναι ο φόρος προστιθέμενης αξίας, ο φόρος ιδιοκτησίας, μπλα μπλα μπλα και ο φόρος των επιχειρήσεων. Ένα από τα σημαντικότερα ετήσια εισοδήματα για το κράτος.

Πρόκειται για τον φόρο που μας επιβάλλει να μοιραζόμαστε με το κράτος, το εισόδημά μας. Τα κέρδη μας, την προμήθεια μας. Αυτός ο φόρος έγινε πρόσφατα 29% κάτι που σημαίνει πως μαζί με κάτι εισφορές αλληλεγγύης, σου 'πα, μου 'πες, καταλήγεις να δίνεις το 1/3 των κερδών σου στην κυβέρνηση. Και όλοι γνωρίζετε πως τα υπόλοιπα 2/3 δεν μένουν στην τσέπη. Όχι αν έχεις χρέη, αν έχεις οικογένεια, αν προσπαθείς να χτίσεις το σπίτι σου ή να φτιάξεις την ζωή σου.

Το τραγικό όλων βέβαια είναι πως η πολιτική που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι η ενδεδειγμένη παγκοσμίως! Πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ έδειξε πως μόνο η Ελλάδα αύξησε την φόρο στις επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που πολλές χώρες βρίσκονται σε παρόμοιο σημείο με την Ελλάδα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως όχι μόνο χώρες με τα δικά μας χάλια δεν αύξησαν τον φόρο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τον μείωσαν. Γιατί;

Η τάση είναι η μείωση της φορολογίας. Ναι, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων που αποσκοπεί σε τρεις βασικούς άξονες. 
α) το προφανές, δηλαδή η ελάφρυνση των υφιστάμενων επιχειρήσεων ώστε να παραμείνουν υγιείς και να μπορούν να προσφέρουν με την λειτουργία τους και στο κράτος και στον στόχο της μείωσης της ανεργίας, καθώς επίσης και το κίνητρο σε υποψήφιους επιχειρηματίες να επιχειρήσουν και να προσπαθήσουν συμβάλλοντας στον υγιή ανταγωνισμό.
β) η πάταξη της φοροδιαφυγής. Όταν ο φόρος σε πνίγει, τότε αναζητάς μοιραία διεξόδους για να επιβιώσεις. Είναι ακριβώς όπως και με την πείνα. Όταν πεινάς και δεν υπάρχει καμία διέξοδος, θα κλέψεις έστω και μόνο για φας. Η μείωση της φορολογίας είναι η νούμερο ένα λύση στην πάταξη της φοροδιαφυγής, αντιθέτως στην Ελλάδα ο φόρος αυξάνεται, η φοροδιαφυγή το ίδιο και μετά εξετάζονται μέτρα υψηλού κόστους για την πάταξή της!
γ) η προσέλκυση επενδύσεων. Μεταξύ μας πρόκειται για το μεγαλύτερο στοίχημα μιας κυβέρνησης. Πολλές χώρες μείωσαν τον φόρο τους προκειμένου να δουν πολυεθνικούς κολοσσούς να επιχειρούν στην χώρα τους. Αλλά γιατί να πάμε μακριά; Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις, μετέφεραν τις παραγωγικές μονάδες τους σε γειτονικά κράτη προκειμένου να αποφύγουν την δυσβάσταχτη φορολογία στην Ελλάδα; Αυτή τη στιγμή, υπάρχει σημαντικό ενδιαφέρον από Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ για επενδύσεις στην Ελλάδα και μάλιστα σε διαφορετικούς κλάδους επιχειρήσεων, όπως ο τουρισμός, η ενέργεια κ.α. Επενδύσεις σαν αυτές, δεν θα έφερναν υψηλά κέρδη στο κράτος, αλλά και πολλές θέσεις εργασίας.

Η Ελλάδα όμως γυρίζει την πλάτη της σε αυτή την αναπτυξιακή τάση και προτιμά να λυγίζει τους επιχειρηματίες οδηγώντας τους, είτε σε "λουκέτο", είτε σε χρέη, διακανονισμούς κ.ο.κ. είτε σε εναλλακτικές λύσεις, όπως είναι η φοροδιαφυγή. Το γιατί συμβαίνει αυτό, το αφήνω σε εσάς... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »