το σύνδρομο της πέμπτης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Έχετε ακούσει για το εργασιακό σύνδρομο της Πέμπτης; Πρόκειται για έναν αδόκιμο όρο που αφορά την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Ενώ η Δευτέρα θεωρείται ως μια αρκετά παραγωγική ημέρα, εντούτοις έχει μετρηθεί ότι ο μέσος εργαζόμενος καταπονείται περισσότερο εκείνη την ημέρα.

Η Τρίτη και η Τετάρτη, θεωρούνται ως η κατά βάση εργασιακές ημέρες για να πετυχαίνει κανείς να βρίσκεται εντός χρονοδιαγράμματος και μέσων όρων.

Ωστόσο, οι Πέμπτες έχουν μία διαφορετική δυναμική καθώς την Πέμπτη η χρονική πλάστιγγα γέρνει προς το Σαββατοκύριακο και ο εργαζόμενος ενδόμυχα βρίσκεται ψυχολογικά πιο κοντά σε αυτό. Έχοντας παράλληλα την ασφάλεια της επιπλέον μέρας πριν τη λήξη της εβδομάδας από άποψη παραγωγικότητας, παρατηρείται πως κάθε Πέμπτη, έχει την ψυχολογία του σαββατοκύριακου, γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτό αργεί ώστε να είναι αρκετά παραγωγικός.

💡 Η Πέμπτη δεν ενδείκνυται για πολύωρα meetings και εργασίες που φθείρουν τον εργασιακό χρόνο. Είναι οι τέλειες ημέρες για παραγωγική και χρήσιμη εργασία με υψηλά ποσοστά παραγωγικότητας και αποδοτικότητας.

Αν ο εργαζόμενος αλλά κυρίως ο προϊστάμενος, αφουγκραστεί το σύνδρομο της Πέμπτης, τότε η επιτυχία γενικεύεται.

Μιλώντας για την Παρασκευή, καλό είναι να σημειώσουμε τη μία παγίδα που κρύβει. Ο εργαζόμενος πρέπει να συγκρατηθεί και ακόμα και αν νοητικά αρχίζει τις πρώτες "σαββατοκύριακες σκέψεις" του, έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κλείσει όσο το δυνατό περισσότερες εκκρεμότητες υπάρχουν στη μέση. Όσο περισσότερες κλείσει, τόσο πιο ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο θα απολαύσει. Και με αυτό το σκεπτικό, ξαφνικά οι Παρασκευές δεν ακούγονται τόσο βαρετές.

Κρατήστε ωστόσο ότι σύμφωνα με έρευνες η πραγματικά αποδοτική εργασία ανά ημέρα δεν υπερβαίνει τις 3-4 ώρες -άντε επειδή εμείς οι Έλληνες δουλεύουμε πάντα στα "κόκκινα"- να φτάσει τις 6.

Καλό σαββατοκύριακο στους πενθήμερους φίλους εκεί έξω. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

δώστε αύξηση στον εργαζόμενο χωρίς έξοδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που ο καθένας από εμάς πάει κάθε μέρα στην δουλειά και περνάει σε αυτόν τον χώρο τις πιο παραγωγικές ώρες της ημέρας του. Το χρήμα. Πίσω απ' αυτό βέβαια κρύβονται πολλά ακόμα, όπως η κοινωνικότητα, η αναγνώριση, η προσπάθεια, η συνεργασία, η ομαδικότητα, η δημιουργικότητα, η καινοτομία και πολλές ακόμα έννοιες που ο ένας τους πόλος είναι πάντοτε η ικανοποίηση του καλώς νοούμενου "εγώ" του ανθρώπου και ο άλλος πόλος... το χρήμα.

Λίγο-πολύ, εργαζόμενοι είμαστε όλοι. Απλά η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται σε/για κάποιον και μια μικρή μειοψηφία είναι οι ιδιοκτήτες οι οποίοι εργάζονται έχοντας παράλληλα άλλους να εργάζονται για εκείνους. Αυτοί οι δεύτεροι βέβαια έχουν και τον άχαρο ρόλο του εργοδότη. Του τύπου δηλαδή που εργοδοτεί και πληρώνει την πλειοψηφία που λέγαμε.

Το περιβάλλον και οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν ένα βασικό πυλώνα της εργασιακής ζωής ενός εργαζομένου και αυτό έρχεται πολύ ψηλά στην πυραμίδα των αναγκών ενός εργαζομένου στην κορυφή της οποίας βρίσκεται φυσικά ο μισθός.

Ο μισθός ωστόσο ετυμολογικά δεν ανταποκρίνεται εξ ορισμού στα χρήματα. Αφορά την ανταπόδοση για την εργασία που προσφέρει ο καθένας. Και όταν αυτή είναι τόσο αποδοτική, συνήθως στο πέρασμα του χρόνου αυτό φέρνει στο τραπέζι και την συζήτηση για αύξηση. Αύξηση του μισθού. Όταν αυτή έρχεται, ο εργαζόμενος είναι ευχαριστημένος. Όταν αυτή δεν έρχεται, ο εργαζόμενος είναι δυσαρεστημένος.

Πόσοι από εσάς όμως εξετάσατε το ενδεχόμενο να ανταμείψετε τον εργαζόμενο σας με κάτι επιπλέον που δεν μετριέται σε χαρτονομίσματα; Πόσοι σκεφτήκατε να πληρώσετε σε κάτι άυλο και μη μετρήσιμο;

πηγή εικόνας:
encrypted-tbn0.gstatic.com

Κι όμως, υπάρχουν πολλές μορφές αναγνώρισης της απόδοσης του εργαζομένου. Είναι, το κάλεσμα σε ένα meeting μέσα στο οποίο θα ακούσετε την γνώμη του για την πρόοδο της εταιρείας. Είναι ο σεβασμός στην επιλογή του σε ένα ζήτημα που πρέπει να αποφασιστεί. Είναι η ανάθεση αρμοδιοτήτων στα χρονικά όρια που του επιτρέπουν να την εκτελέσει συμβάλλοντας στην αυτοπεποίθηση και καθιέρωση του. Είναι η γνωριμία του με άλλα στελέχη ή μεγάλους πελάτες ή προμηθευτές. Είναι ένας τίτλος που θα δοθεί για να αναδείξει την συνεισφορά του στο πόσο. Προϊστάμενος ή υπεύθυνος ή συντονιστής κλπ.

Ένας καλός ηγέτης γνωρίζει πως να ανταμείψει τον υπάλληλο του. Γνωρίζει πως να τον αναβαθμίσει ψυχολογικά και εργασιακά χωρίς να το κάνει μισθολογικά.

Όμως θα κάνουμε μια παύση εδώ για να ισορροπήσουμε την έννοια του κειμένου αυτού. Βλέπετε, ναι μεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προτάσεις για την αναβάθμιση του υπαλλήλου στην εταιρεία, όταν όμως αυτές παγιώνονται, όταν ο σωστός και αποδοτικός εργαζόμενος ανταμείβεται συνεχώς με λόγια και αέρινους τίτλους, χωρίς ποτέ να μην υπάρχει σαν προοπτική μία οικονομική αύξηση του μισθού, τότε περνάμε στο άλλο άκρο. Σε εκείνο ενός εργοδότη διπλωμάτη που συνεχώς κερδίζει χρόνο με τεχνάσματα και ουσιαστικά απλά εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο του.

Κατά συνέπεια -και επειδή η σχέση εργαζόμενου και εργοδότη έχει ανεξάντλητα κεφάλαια μελέτης- είναι υπέροχα ενδιαφέρον το πως μπορεί κανείς να αναβαθμίσει τον υπάλληλο του κερδίζοντας ο ίδιος σε παραγωγικότητα και κάνοντας τον ίδιο πιο ευτυχισμένο, πιο κινητοποιημένο και κάπου ενδιάμεσα και λίγο περισσότερο οικονομικά αναβαθμισμένο! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τους μισούς νέους συντηρεί η μαμά όμως μήπως δεν φταίει η κρίση;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν και είχα την ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτό το θέμα ορισμένες φορές, βρίσκω συχνά-πυκνά την αφορμή να επανέρχομαι. Βλέπετε... μια νέα έρευνα κατέδειξε αυτό που εμείς βιώνουμε καθημερινά. Τους νέους (ηλικίες 18-35) να συντηρούνται σε ποσοστό 48% από τους γονείς τους την ίδια ώρα που η έμμισθη εργασία τους, τους συντηρεί σε ποσοστό 45%.

Για να το πούμε χοντρικά... Οι μισοί από τους νέους μας, δουλεύουν για να ζήσουν και οι άλλοι μισοί (και παραπάνω) περιμένουν τον μισθό και την σύνταξη του μπαμπά και της μαμάς. Η εξοργιστική αυτή κατάσταση δεν δείχνει πόσο καλούς γονείς έχουμε στην Ελλάδα και άχρηστη νεολαία, ούτε πως η κρίση ευθύνεται (καθαρά) γι' αυτό. Η δική μου άποψη λέει πως αυτό για το οποίο φταίει είναι η ιδεολογία μας, η ιδιοσυγκρασία μας και η λάθος πολιτική. 

Γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι λοιπόν να έχουν τόσα πολλά ώστε να μπορούν να συντηρούν και τα παιδιά τους; Τι πρόοδο μπορεί να επιφυλάξει αυτό για την κοινωνία μας και για το μέλλον της χώρας; Γιατί να μην παίρνει ο νέος πολύ περισσότερα και να συντηρεί εκείνος τον γονέα του αν χρειάζεται; Γιατί στερούν από τους νέους το δικαίωμα να ελιχθούν, να μην έχουν το οικονομικό βάρος στην προσπάθεια τους να προσφέρουν στην κοινωνία, ακόμα και ως καταναλωτές;

Για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει να εξαιρέσω άμεσα ορισμένους νέους που απλά αρέσκονται να τρώνε το παιδί της μαμάς και να ξυπνούν στις δύο το μεσημέρι μετά την χθεσινή κραιπάλη. Όχι όχι, το 48% της έρευνας δεν είναι, δεν πρέπει να είναι αυτά τα παιδιά! Παιδιά που έχω γνωρίσει, παιδιά που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη ζωή. Κρύβονται πίσω απ΄ την δικαιολογία της κρίσης και παίρνουν τηλέφωνο με το ακριβό τους smartphone την μαμά για να μάθουν τι φαγητό έχει το μεσημέρι...

Όμως έχω δει και νέους που μετράνε τα κουκιά ευρώ-ευρώ για να βγάλουν το νοίκι της γκαρσονιέρας που επέλεξαν, για να πληρώνουν το ρεύμα και τις μετακινήσεις τους και να προσπαθούν να κρατούν κάτι στο τέλος για να θυμούνται ότι ζουν και έχουν δικαίωμα στην διασκέδαση. Αυτοί οι νέοι αξίζουν κάθε προσπάθεια και κάθε θυσία. Και το λέω σαν εργοδότης, πως προτιμώ να λειφτώ εγώ κάτι προκειμένου να μην στερήσω λίγα ευρώ που όμως είναι τόσο σημαντικά στην επόμενη μισθοδοσία που θα βγάλω.

Τι γίνεται λοιπόν λάθος; Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Αφενός η μονιμότητα στο Δημόσιο όταν δεν υπάρχει αξιολόγηση. Από την άλλη τα προβλήματα διάρθρωσης της ελληνικής αγοράς εργασίας. Ύστερα η ελληνική νοοτροπία και στο τέλος... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο συνταξιούχος δικαιούται χρήματα ενώ ένας νέος που μοχθεί για ένα μεροκάματο, όχι... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η παραγωγικότητα, οι "παραγωγοί" και τα... παράγωγα του εργασιακού στίβου

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Στις μέρες μας ένα θέμα το οποίο τίθεται συχνά υπό συζήτηση είναι αυτό της παραγωγικότητας -ή μη- των σύγχρονων και εκμοντερνισμένων υπαλλήλων. Οι ειδικοί κατηγοριοποιούν αυτόν τον όρο της "αποδοτικότητας" με βάση τα αποτελέσματα της εργασίας της εκάστοτε ανθρώπινης μονάδας και υποστηρίζουν, παράλληλα, πως για να επιτευχθεί το μέγιστο και βέλτιστο αυτής, ο εργαζόμενος χρειάζεται να διακατέχεται από μια αίσθηση ισορροπίας και αρμονίας κατά την διάρκεια των ωρών απασχόλησης. Εμείς όμως ειδικοί δεν είμαστε, οπότε θα ήταν συνετό να προβληματιστούμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο.


Τι είναι αυτό που ζητάει ο σημερινός (και φυσικά τυχερός) εργαζόμενος έτσι ώστε να είναι πιο αποδοτικός και πιο παραγωγικός; Τι χρειάζεται ο μέσος υπάλληλος εν έτη 2017 έτσι ώστε να φέρει εις πέρας τα καθημερινά επαγγελματικά του καθήκοντα; Πώς μπορεί να πετύχει τους στόχους του αλλά και να θέσει νέους και πιο υψηλούς; Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω ακατάπαυστα για τα "πρέπει και τα μη" που θα έπρεπε να τηρούνται σε ένα εργασιακό περιβάλλον έτσι ώστε να επιτευχθούν τα παραπάνω, χωρίς εν τέλει να βγάλω κάποιο λογικό συμπέρασμα ή να δώσω μια ουσιαστική απάντηση, γι'αυτό θα αποφύγω την πολλή θεωρία και θα επικεντρωθώ στις συνθήκες που επικρατούν στον ελληνικό εργασιακό τομέα. Ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν. 

Ζούμε σε μια χώρα που ο εργοδότης απαιτεί να δουλεύεις μία, δύο, τρεις ή και τέσσερις ώρες παραπάνω από το "κανονικό". Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές σε στραβοκοιτάνε και σε σχολιάζουν αν τύχει κάποια φορά να φύγεις "στην ώρα σου". Το πιο πιθανό επίσης, είναι ότι για τις προαναφερθείσες επιπλέον ώρες εργασίας, μάλλον, δεν θα πληρωθείς ποτέ. Ζούμε ακόμα σε μια χώρα που οι μισθοί έχουν μειωθεί τόσο πολύ, που πλέον θεωρείσαι τυχερός αν μέσα από αυτόν μπορείς να καλύψεις τα προσωπικά σου έξοδα, πόσο μάλλον αυτά μιας οικογένειας (και γενικά περισσότερων ατόμων). Το μεγάλο ποσοστό ανεργίας και η τεράστια ζήτηση εργασίας έχει -δυστυχώς- οδηγήσει την εκμετάλλευση σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ζούμε τέλος σε μια χώρα όπου πλέον οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά ή εργασία ανεξαρτήτως σπουδών, έτσι ώστε να... τα βγάλουν πέρα. Αυτό έχει κάνει και τις απαιτήσεις, για θέσεις χωρίς ιδιαίτερα ειδικές γνώσεις, να έχουν πλέον πολύ υψηλά κριτήρια επιλογής υποψηφίων. Και η λίστα, που αναπόφευκτα ξεκινήσαμε να κάνουμε, συνεχίζεται...

Ας επιστρέψουμε όμως μετά από όλα αυτά στο αρχικό αντικείμενο σχολιασμού το οποίο είναι η παραγωγικότητα του σύγχρονου εργαζόμενου και πως αυτή μπορεί να επιτευχθεί στο μέγιστο. Φαντάζει λίγο άπιαστη μήπως; Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει; Από που να το πιάσει; Μα απ'τα "κέρατα" φυσικά...

Εις το επανιδείν...     +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ένας καθημερινός ήρωας χωρίς τέλος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είχα πρόσφατα μία δυσάρεστη συζήτηση με κάποιον απλά γνωστό και γνώριμο από τον κύκλο της δουλειάς μου. Τυχαίνει -λόγω δουλειάς- να γνωρίζω όλες τις εκφάνσεις ανθρώπων (ναι, είμαι απόλυτος) ωστόσο είναι φορές που όταν επιβεβαιώνεις μια ιστορία που έχεις ψυχολογήσει, αισθάνεσαι λίγο άβολα.

Το καλοκαίρι σε γενικές γραμμές είναι αγαπητό από όλους. Λίγο πολύ όλοι βρίσκουμε λόγους να το λατρέψουμε ή όχι και τόσο... όμως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να γευτούν την χαρά του καλοκαιριού, διψούν για αυτήν, την έχουν ανάγκη όμως δεν προβλέπεται να καταφέρουν να την ζήσουν. Βλέπετε, είναι κάποιοι άνθρωποι που εργαζόντουσαν. Ασταμάτητα. Και αν η εργασία σου είναι στον κλάδο του τουρισμού τα πράγματα περιπλέκονται.

Το να δουλεύεις σε ένα πόστο που ξεκινάει από τις εννέα το πρωί και ολοκληρώνεται μετά τις έντεκα το βράδυ σε μία άκρως απαιτητική εργασία από σωματικής απόψεως, έχει μερικές αρνητικές συνέπειες. Ο πρωταγωνιστής του σημερινού προβληματισμού δούλευε μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου χωρίς καμία μέρα ξεκούρασης έχοντας δύο μισάωρα διάλειμματα σε αυτές τις δεκατέσσερις ώρες που σας ανέφερα. Ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που κάνουν τις διακοπές τους, όμως ο ίδιος έπρεπε να έχει κλειστό ακόμα και το κινητό του για λόγους πολιτικής της εταιρείας. Έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και τα κατάφερε...

...Δεν είναι σωματική κούραση. Αυτήν την αναπληρώνει στις εννιά περίπου ώρες που έχει να ξεκουραστεί. Είναι η ψυχολογική κούραση. Αυτός και η οικογένειά του πέρασαν ένα ακόμα καλοκαίρι χωριστά, χωρίς μία βόλτα στην παραλία ή για καφέ, χωρίς ένα χαλαρό μεσημέρι με τα παιδιά του, χωρίς να μπορεί να ηρεμήσει μετά από έναν χειμώνα εργασίας και άγχους.

Δεν είναι ο μόνος, όμως βλέποντάς τον ξέρεις πως έχει καταπέσει. Βλέποντάς τον σκέφτεσαι γιατί ένας νέος άνθρωπος θα πρέπει να καταπονείται τόσο πολύ απλά για να βγάζει τα προς το ζην. Δεν είναι σπάταλος. Δεν έχει κάνει ανόητες επιλογές που τώρα πληρώνει. Δεν κάνει ζωή πέραν αυτής που όλοι προσπαθούμε να προσφέρουμε στην οικογένειά μας, απλά βιώνει το νέο σύστημα μισθών εκμετάλλευσης και κρίσης που βιώνουν οι περισσότεροι. Θέλει να κάνει τον σταυρό του που τουλάχιστον αυτός μπορεί και δουλεύει, αλλά η κούραση και η κατάπτωση δεν του δίνουν την σιγουριά που χρειάζεται για το αν όλο αυτό αξίζει. Και τον πιστεύω. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »