πονάω ανάλογα με το πώς ζω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχω την εντύπωση πως κάποιος κάποτε είπε πως η ζωή είναι μαθηματικά, όμως ακόμα κι αν δεν το είπε αυτός, το λέω εγώ σήμερα. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί στην συνέχεια.

Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός άκουγα και ξανα-ακουγά πως η καρδιά πονάει και ποτέ δεν καταλάβαινα αν όλοι μιλούσαν για μια τόσο συχνή πάθηση του ιατρικού κλάδου ή για μια υπερβολή της μεταφοράς του λόγου. Καμπόσα φεγγάρια πιο πέρα, ένιωσα την δική μου καρδιά να πονάει, αλλά ήμουν μικρός, δεν θα παραδεχόμουν ποτέ πως κείνα τα συναισθήματα ήταν πόνος της καρδιάς. Κάποια ήταν αποχαιρετισμοί, κάποια οικογενειακές απογοητεύσεις και δεν συμμαζεύεται.

Ήρθε η εποχή που τα ενήλικα όχι-όχι, πάμε ξανά:

Ήρθε η εποχή που τα ώριμα μάτια μου, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα υπό την διάθλαση του ενήλικου ματιού. Τα πάντα γύρω μου είχαν πόνο με μερικά παράσιτα χαράς και επιτυχίας. Όχι ποτέ δεν ήμουν απαισιόδοξος σαν ενήλικας, απλά ήταν μια ωμή πραγματικότητα.

Αν είχα την αντικειμενική διάθεση να δω την ζωή μου ρεαλιστικά, τότε έβλεπα πως παρά τις δυσκολίες μου, ο πόνος ήταν παντού ολόγυρα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, παιδιά χωρίς γονείς, οικογενειάρχες χωρίς τα απαραίτητα. Τι δυστυχία Θεέ μου!

Κι όμως μέσα μου, ένα φτερωτό νοητό τερατάκι μου φώναζε πως έπρεπε να πονέσω. Έπρεπε να ανήκω κι εγώ σε εκείνους που νιώθουν τον πόνο μπας κι έτσι ζήσω. Το έκανα, δηλαδή... το δοκίμασα και ένιωσα να ζω. Να ταυτίζομαι με τραγούδια, με ανθρώπους, να νιώθω πιο... γήινος. 

Σήμερα, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως είναι να είσαι ζωντανός, μπορώ να πω πως μέσα από τις απολαύσεις που είχα την ευκαιρία να βιώσω, τα ταξίδια μου, τις επιτυχίες μου και παράλληλα τους αποχωρισμούς μου, τα δάκρυα της απόστασης, το σφίξιμο των δοντιών της αποτυχίας, το γύρισμα του στομαχιού της αδικίας, είναι αλήθεια πως η ζωή καμώνεται από όλες αυτές τις ακραίες συναισθηματικές και βιωματικές εμπειρίες.

πηγή εικόνας: https://s3.amazonaws.com/

Βλέποντας έναν πατέρα ήδη άρρωστο να νικάει μια πανδημία και να επιστρέφει στην ζωή εκμεταλλευόμενος τις 20% πιθανότητες που του έδωσαν οι γιατροί και έναν άλλο που είχε τόσο κόσμο και πόρους στην διάθεση του, να τα παραμερίζει όλα και να απομονώνεται για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό του, αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι άνθρωποι δεν οδηγούνται από τις απολαύσεις ή τις προσδοκίες, αλλά από το κίνητρο.

Και τελικά, πείθομαι πως (και) η ζωή είναι μαθηματικά, γιατί στο τέλος ή προς το τέλος αυτής της διαδρομής, εκείνοι που έζησαν μόνο επιτυχία, πλούτη, χαρές και απολαύσεις δεν θα έχουν ζήσει. Γιατί η ζωή είναι σαν τον ελληνικό καφέ, στηρίζεται στο κατακάθι. εκεί που όταν τον πιεις μερικοί πηχτοί κόκκοι του, μπερδεύονται στον λαιμό και σε πνίγουν με μια γλυκιά πικρή γεύση. Αυτό το κατακάθι που δεν φαίνεται, που όμως είναι ο ίδιος ο καφές που νωρίτερα κατανάλωσες. Αυτή είναι η ζωή. Και όσο κατακάθι έχεις φάει στην μούρη, τόσο πιο πολύ έζησες. Απλά αναλογικά μαθηματικά δηλαδή. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εσύ ζεις ή υπάρχεις;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πάει καιρός τώρα που έγραφα για παράλληλους κόσμους. Δεν αναφερόμουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά στον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται ή βιώνει ή εκμεταλλεύεται το περιβάλλον στο οποίο ζει.

Πρώτο θύμα αυτής της διαπίστωσης είναι ο εαυτός μου. Ζω στο Ηράκλειο. Μια υπέροχη πόλη με πραγματικά αμέτρητα σημεία για να επισκεφτεί κανείς. Κι όμως η ζωή μου περιφέρεται ανάμεσα σε 3-4 σημεία (δουλειά, σπίτι, σχολεία κλπ.) και το αυτοκίνητο μου είναι σα να "ζει" την ζωή ενός συρμού του μετρό με συγκεκριμένο δρομολόγιο μπρος και πίσω.

Κι όμως... η μαγεία είναι εκεί έξω και απλά περιμένει από εσένα να την βιώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω για να μπορείς να παρατηρείς πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά το τι συμβαίνει στ' αλήθεια.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό το βήμα πίσω έστω και για μία μέρα και να παρατηρήσω αυτόν τον παράλληλο κόσμο. Είδα ένα ζευγάρι νέων να περπατάει χέρι-χέρι στον δρόμο ώσπου έκατσαν για ένα ποτήρι κρασί. Γύρω τους υπήρχε φασαρία από παιδιά, έντονη μουσική και άλλες παρέες που γελούσαν ή φώναζαν, όμως έδειχναν ότι τίποτα από αυτά δεν μπορούσαν να τους επηρεάσουν. Δεν γύρισαν ούτε μία φορά το κεφάλι τους για να δουν ή να σχολιάσουν κάτι από αυτά. Το μόνο που έκαναν ήταν να κοιτάζει ο ένας τον άλλο βαθιά στα μάτια και να ανταλλάζουν σιγανές κουβέντες που ίσως να ήταν και ψιθυριστές.

Λίγο αργότερα, έβλεπα έναν πατέρα να παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (στην τηλεόραση) με τον γιο του. Δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει το σκορ, νομίζω ότι του αρκούσε που εξηγούσε διάφορες φάσεις στον γιο του την ίδια ώρα που άλλοι μιλούσαν δυνατά, έβριζαν ή ένιωθαν άγχος για την εξέλιξη του αγώνα.

Και κάπως νωρίτερα απ' αυτά, παρατηρούσα μία μητέρα να περπατάει με την έφηβη κόρη της και σε πολύ ήρεμο και φιλικό κλίμα να της δίνει συμβουλές για το πως δεν πρέπει να παρατάει την παρέα της όταν έχουν βγει όλοι μαζί με την κόρη της χωρίς ίχνος εγωισμού να την προσέχει ιδιαίτερα. Δίπλα τους άλλοι διερχόμενοι μιλούσαν αγχωμένοι στο τηλέφωνο ή επιτάχυναν το βήμα τους σα να είχαν χάσει κάποιο σημαντικό ραντεβού.

Η θάλασσα βρίσκεται 100 μέτρα από το γραφείο μου, όμως δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που την κοίταξα. Ένας ψαράς ακόμα δεν ξέρω πότε στάθηκε για ένα λεπτό να την χαζέψει. Πάω στοίχημα όμως ότι το ζευγάρι του πρώτου παραδείγματος, έχει περάσει καμπόσες ώρες κοντά της...

Έτσι σήμερα έρχομαι να απαξιώσω το δικό μου προηγούμενο συμπέρασμα περί παράλληλου κόσμου. Το πως τον βιώνουμε (τον κόσμο) είναι καθαρά δική μας επιλογή. Το αν επιλέγουμε να μασάμε το φαγητό ή να το γευόμαστε, το αν επιλέγουμε να καταπίνουμε το ποτό μας ή ευφραινόμαστε από δαύτο, το πως επιλέγουμε να κοιτάζουμε κάποιον ή να τον αντικρίζουμε. Και ναι, ξέρω καλά πως οι συνθήκες είναι πάντα αντίξοες, όμως αν αφεθούμε σε αυτές, τότε θα γίνουμε ένα με αυτές... αντίξοι άνθρωποι! Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης ενός κινήτρου, ενός μικρού "σπρωξίματος" που θα μας πάει αυτό το πολύ σημαντικό ένα βήμα πίσω για να μάθουμε να ζούμε την ζωή και όχι να πέφτουμε χωρίς σωσίβιο πάνω στο ποτάμι της ροής της. Καλή επιτυχία σε όλους μας... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "η ζωή ξεκινάει στο...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

... τέλος της ζώνης άνεσης σου." Ή και συνηθέστερα, όπως συναντάται, "life starts, at the end of your comfort zone."

Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα αστεία τελείωσαν και έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω μόνος σου. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις και να πάρεις αποφάσεις ζωτικής σημασίας για εσένα. Είναι ακόμα εκείνη η στιγμή που πρέπει να λάβεις τα μέτρα σου έτσι ώστε να καταφέρεις να επιβιώσεις και να φροντίσεις για την εξασφάλιση του μέλλοντος σου. Είναι επίσης εκείνη η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου, διότι δεν θα to κάνει κανένας για εσένα. Είναι τέλος εκείνη η στιγμή που πρέπει να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να επιδιώξεις να μεριμνήσεις για το σήμερα, το αύριο, το μεθαύριο και ούτω καθεξής.


Όταν πάψει να υπάρχει πια το χαρτζιλίκι των γονιών να σε περιμένει κάθε μέρα στο γραφείο δίπλα στο κρεβάτι σου, όταν πέφτει στα χέρια σου ο πρώτος λογαριασμός και πρέπει να τον πληρώσεις, όταν δεν υπάρχει πια έτοιμο ένα πιάτο φαγητό έτοιμο για εσένα, όταν καλείσαι να κοιτάξεις τον μεγαλύτερο φόβο σου στα μάτια και πρέπει να το ξεπεράσεις μοναχός σου, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να... μεγαλώσεις. Στα θετικά της όλης υπόθεσης είναι το γεγονός ότι μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, η ίδια η ζωή μας έχει προετοιμάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε αναπόφευκτα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρωτόγνωρη αίσθηση της ερωτικής απογοήτευσης, η στιγμή που κάποιοι λαμβάνουν το χαρτί της κατάταξης τους στο στρατό, η ώρα που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να επιλέξεις αντικείμενο κατάρτισης αλλά και εξειδίκευσης. Στα αρνητικά, η πραγματικότητα που μας περιμένει. η οποία δεν πλησιάζει καν στα όσα έχουμε... περάσει.

Πάρτε βαθιά ανάσα, διότι τα πράγματα δεν είναι όσο τρομακτικά και αποθαρρυντικά όπως περιγράφονται παραπάνω. Είναι ίσως χειρότερα, είναι ίσως και καλύτερα. Το ζητούμενο δεν είναι η άμεση και έγκαιρη αυτονόμηση του καθενός μας, είναι ίσως όμως η ορθή και ομαλή πορεία προς αυτήν. Και μπορεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να μην είμαστε εξ' ολοκλήρου εμείς υπεύθυνοι για αυτήν, είμαστε όμως κάτι παραπάνω από αρμόδιοι έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να ορίσουμε το πως θα πορευτούμε, εξασφαλίζοντας παράλληλα έστω και στο ελάχιστο, το ίδιο και για τους άλλους.

 

Εκεί που σταματάει η ζώνης άνεσης μας άλλωστε, ενδεχομένως να ξεκινάει η ζώνη άνεσης κάποιου άλλου.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΤΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ η ωραία (κατεψυγμένη) κοιμωμένη

παρουσίαση νέων τεχνολογιών & η χρηστικότητα & συμβολή τους στην καθημερινότητα

Μια πρωτόγνωρη απόφαση έλαβε Αγγλικό δικαστήριο τον περασμένο μήνα η οποία δημιούργησε πολλά ηθικά ερωτήματα γύρω από την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αναλάβει τον ρόλο του Θεού.

Ένα κορίτσι 14 ετών που έπασχε από καρκίνο και βρισκόταν στα τελευταία στάδιά του, χωρίς ελπίδες ανάρρωσης, ζήτησε, μετά θάνατον, το σώμα της να καταψυχθεί κρυογενικά και να διατηρηθεί ώστε στο μέλλον να μπορέσει να «ξαναζήσει». Το αίτημα αυτό είναι πρωτοφανές για τα Αγγλικά δεδομένα και το δικαστήριο, το οποίο ανέλαβε να εκδικάσει το ζήτημα αυτό, αποφάσισε να επιτρέψει στο κορίτσι να κάνει το αίτημα της πραγματικότητα!

Η νεαρή κοπέλα είχε γράψει γράμμα στον δικαστή της υπόθεσης όπου, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι: «Είμαι μόλις 14 ετών και αν και ξέρω ότι θα πεθάνω, δεν θέλω να πεθάνω. Δεν επιθυμώ να ταφώ στο έδαφος, αλλά επιθυμώ το σώμα μου να διατηρηθεί με την ελπίδα ότι στο μέλλον θα βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο μου.»

Ο δικαστής, δήλωσε εντυπωσιασμένος από το θάρρος, την ωριμότητα και την γενναιότητα του κοριτσιού, αλλά το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τον πατέρα της ο οποίος ήταν (και είναι) κάθετα αρνητικός στην διαδικασία αυτή.

Επιστημονικά, η κρυογενική είναι η διαδικασία κατάψυξης στους -120 βαθμούς Κελσίου με στόχο την διατήρηση ζωτικών στοιχείων. Η τεχνολογία υπάρχει ήδη και χρησιμοποιείται για την διατήρηση οργάνων, ιστού δέρματος αλλά ακόμα και εμβρύων!

Στην Ρωσία και στις ΗΠΑ υπάρχουν ήδη μονάδες που προσφέρουν την κρυογενική κατάψυξη σε ανθρώπους (εκεί θα «ταφεί» και η συγκεκριμένη κοπέλα). Το κόστος της διαδικασίας αγγίζει τις £36,000 λίρες Αγγλίας. Αλλά πέρα από το οικονομικό, η δυνατότητα ψύξης ολόκληρου ανθρώπου όχι μόνο δεν είναι δυνατή αλλά αγγίζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, σύμφωνα με εγκεκριμένους επιστήμονες του χώρου. Για την ακρίβεια, ακόμα και με τα έμβρυα, το ποσοστό αποτυχίας είναι αρκετά υψηλό ώστε η μέθοδος να θεωρείται αξιόπιστη.

Ο εγκέφαλός μας, τα κύτταρά μας, τα όργανά μας και άλλα ευαίσθητα κομμάτια του οργανισμού μας είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσουν σε μια μακροχρόνια κρυογενική κατάσταση. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια πολύπλοκη μηχανή η οποία δεν έχει κουμπί Start/Stop. Φυσικά, το πιο σημαντικό επιχείρημα κατά της μεθόδου αυτής είναι ότι η κοπέλα έχει ήδη πεθάνει. Άρα δεν μιλάμε πλέον για μια απλή συντήρηση αλλά για ανάσταση!!

Το πιο σημαντικό όμως στην όλη υπόθεση είναι το ηθικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι η επιστήμη προσπαθεί να αναλάβει τον ρόλο του Θεού με αποτέλεσμα να οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια. Υπάρχει, φυσικά, και το κομμάτι οικογένεια. Οι γονείς του κοριτσιού ήταν διαζευγμένοι και ενώ η μητέρα ήταν υπέρ της διαδικασίας, ο πατέρας ήταν αντίθετος. Μια τέτοια απόφαση διχάζει οικογένειες και τις οδηγεί στα δικαστήρια όταν το πιο κεφαλαιώδες, κομμάτι σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η οικογένεια να είναι δεμένη και να βρίσκεται μαζί με τον άνθρωπό της που περνάει τις τελευταίες ώρες εν ζωή.

Τέλος, υπάρχει το φιλοσοφικό ερώτημα που λέει ότι ακόμα και αν η επιστήμη καταφέρει και κάνει αυτά τα άλματα που απαιτούνται και σε 200 χρόνια (θεωρητικά) καταφέρει να αποψύξει αυτούς τους ανθρώπους και να τους επαναφέρει στην ζωή έχοντας θεραπεύσει και τις ασθένειές τους, τι είδους ζωή περιμένει αυτούς τους ανθρώπους; Θα «ξυπνήσουν» σε ένα άγνωστο περιβάλλον, σε μια άγνωστη εποχή, χωρίς οικογένεια, φίλους, γνωστούς, χωρίς τίποτα που να τους συνδέει με το παρελθόν και με το ποιοι πραγματικά είναι. Πολλοί πιστεύουν ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα αντέξουν αυτό το σοκ και θα επιχειρήσουν να αυτοκτονήσουν. Αλλά ακόμα και να δεν φτάσουν σε αυτό το σημείο, πώς θα ενσωματωθούν στην κοινωνία εκείνη και πώς θα ζήσουν την ζωή τους;

Η στήλη αυτή υποστηρίζει πάντα την τεχνολογία, την καινοτομία, τα επιτεύγματα και τον ανθρώπινο νου και τις δυνατότητές του. Πάντα πιστεύουμε ότι η τεχνολογία μπορεί να κάνει θαύματα! Υπάρχουν όμως μερικές καταστάσεις που καλύτερο είναι να μείνουν για πάντα ένα μυστήριο για τον άνθρωπο … +Vassilis Anastasiadis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »