Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
"Μα... και αν δεν τα καταφέρω και πέσω;" απόρησε ο μικρός."Μην ανησυχείς... θα τα καταφέρεις. Όμως ακόμα και να μην τα καταφέρεις, την επόμενη φορά να είσαι σίγουρος ότι θα είσαι έτοιμος. Πιο έτοιμος από ποτέ..." Αποκρίθηκε η μητέρα του.
Για όλα τα όντα (ακόμα και για πολλά πράγματα, ίσως) έρχεται η στιγμή για να περάσουν στην επόμενη φάση της ζωής-ύπαρξης τους. Στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης τους -θα έλεγε κανείς- του οποίου τα σημάδια του ερχομού του είναι τόσο προφανή, όσο και τα συμπτώματα του πρώτου νεανικού έρωτα. Την μια δεν σε χωράει ο τόπος, την άλλη δεν σε βαστούν τα πόδια σου, την άλλη έχεις τάσεις φυγής, και, παράλληλα, ένας κόμπος στο στομάχι δεν σε αφήνει να σκεφτείς διόλου καθαρά, έτσι ώστε να πράξεις αναλόγως. Οι καταστάσεις στις οποίες αναφερόμαστε σήμερα αρκετές. Απομάκρυνση από την οικογενειακή εστία, έξοδος από μια σχέση, αλλαγή δουλειάς, κλπ κλπ...
Και φτάνεις στο κομβικό σημείο για κάνεις το πρώτο βήμα, τελικά, σε απάτητα για εσένα μέρη μέχρι τώρα. Ο ενθουσιασμός του καινούργιου έχει κυριεύσει τον φόβο του αγνώστου, και οι παλμοί τις καρδιάς σου χτυπούν τώρα σε διαφορετική συχνότητα. Ξέρεις πολύ καλά ότι στο άμεσο χρονικό διάστημα, όλη η ζωή σου, το είναι σου, η ύπαρξη σου (πες το όπως θες) θα αλλάξει ολοκληρωτικά. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Και λίγο πριν τελικά πιάσεις λίγο από το ανεξερεύνητο που σε περιμένει, γυρίζεις και κοιτάς για τελευταία φορά πίσω σου. Είναι η αμφιβολία της τελευταίας στιγμής και ο εναπομείναν ενδοιασμός που ξεψυχάει μέσα σου. Είναι επίσης, και η τελευταία ανάγκη σου να ζητήσεις μια ακόμη γνώμη από κάποιο δικό σου πρόσωπο, το οποίο εμπιστεύεσαι, για το αν αυτό που πας να κάνεις είναι -όντως- "σωστό". Η ύστατη επιθυμία, για την απάντηση σε μια ερώτηση την οποία έχεις απαντήσει ήδη, αλλά ενστικτωδώς αρνείσαι να το παραδεχθείς. Αν ρωτάς εμένα, πάντως, θα σου έλεγα ότι, αφού έφτασες ως εδώ...
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
