Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Στους δυσμενείς καιρούς που διανύουμε, συνεχώς αναζητούμε εξόδους κινδύνου έτσι ώστε να ξεφύγουμε, έστω και στιγμιαία, από την πραγματικότητα του "σήμερα". Και -δίχως αμφιβολία- αυτό αφορά όλες τις ηλικίες και όχι κάποια μεμονωμένη κλίμακα, από τα πολύ πρώιμα παιδικά χρόνια, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές που απομένουν σε μια ανθρώπινη οντότητα. Σίγουρα για την αστείρευτη φαντασία ενός μικρού παιδιού, είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσει γέφυρες απόδρασης (συγκριτικά με έναν ενήλικα), όμως αμφότεροι έχουν τους δικούς τους "άσους στο μανίκι" για να παίξουν. Προσωπική, αγαπημένη οδός: "Οι... καλές πράξεις".
Πόσο όμορφα αισθάνεται κάποιος όταν νιώθει ότι έχει βάλει το δικό του -απειροελάχιστα μικρό, όμως εξίσου σημαντικό- λιθαράκι, έτσι ώστε να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος; Πραγματικά πολύ! Ποιά χαρακτηριστικά διακρίνουν αυτό το είδος πράξεων; Σίγουρα δεν είναι ένα και δύο. Είναι εκείνες οι πράξεις οι οποίες γίνονται ανιδιοτελώς και , συνήθως, σχεδόν αυθόρμητα. Είναι εκείνες οι πράξεις που ενώ δεν τις είχες προγραμματίσει, αισθάνεσαι πως ήσουν ο κατάλληλος άνθρωπος, στο σωστό μέρος. Είναι, ακόμα, εκείνες οι πράξεις που ενώ γνωρίζεις ότι δεν έχεις κάποιο υλικό κέρδος, το συναίσθημα και η ικανοποίηση που αισθάνεσαι, αφού τις κάνεις, είναι ανεκτίμητο, διότι ξέρεις ότι έκανες κάποιον άλλον να αισθανθεί καλύτερα (με ότι και να περιλαμβάνει η λέξη "άλλος").
Τι θα μπορούσε να αφορά αυτή η κατηγορία; Πολλά και διάφορα. Το εύρος και η θεματολογία έχουν "ταβάνι" το τι μπορούμε και -κυρίως- τι θέλουμε να κάνουμε, καθώς και μέχρι που θέλουμε να φτάσουμε. Μην ξεγελιέστε. Ευτυχώς δεν απαιτείται ούτε να γίνουμε συμμέτοχοι σε κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός, που θα αλλάξει την φυσική ροή των πραγμάτων, ούτε να καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες αφού ταξιδέψουμε στα πέρατα του κόσμου. Οι "στόχοι" μας, βρίσκονται πολύ κοντά μας -περισσότερο από ότι φανταζόμασταν- στην παρέα μας, στην γειτονιά μας, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Η θέση που θα δώσεις σε κάποιον στον λεωφορείο. Τα αδέσποτα που μπορεί να ταΐσεις κάτω από σπίτι σου. Ένα "συγνώμη αν σε πλήγωσα" που θα πεις. Οποιαδήποτε "βοήθεια" προσφέρεις και σε οποιοδήποτε τομέα το κάνεις, έτσι, επειδή, απλά, το... γουστάρεις. Μια απλή αγκαλιά και ένα "σ'αγαπώ", που πολλές φορές ξεχνιόμαστε και το θεωρούμε δεδομένο, αμελώντας πόσο σημαντικό είναι να το λέμε ή να το δείχνουμε.
Και αφού προετοιμαστήκαμε για τον σημερινό προβληματισμό, ήρθε και η στιγμή να τον εκφράσουμε: "Γιατί οι παραπάνω πράξεις αποκαλούνται "καλές" ή ακόμα και "ηρωικές" και όχι... αυτονόητες;"
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
