Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις προάλλες είχα την ονομαστική μου εορτή. Είχα την τιμή και την ευλογία να δεχτώ ευχές από δεκάδες ανθρώπους από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον. Είναι πάντα ωραίο -έστω και με μία γρήγορη τυπική ευχή- να βλέπεις πως κάποιος εκεί έξω σε θυμάται.
Αυτή η μνημόνευση πάντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας. Ποιος θυμάται ποιον και... πώς; Πόσες ευχές μοιράζονται σήμερα με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων που "υπενθυμίζουν" στους χρήστες πως κάποια επαφή έχει τα γενέθλια της ή κάποια άλλη επέτειο; Πόσες ευχές που ικανοποιούν την λαϊκή απαίτηση του "φαίνεσθαι" εκπληρώνονται με την βοήθεια απρόσωπων αλγορίθμων που υπηρετούν την δημιουργία και κατόπιν ικανοποίηση μιας ανάγκης;
Μην με παρεξηγήσετε, δεν το λέω με καθόλου κακή προαίρεση. Ο ίδιος χρησιμοποιώ τις υπενθυμίσεις αυτές καθώς και άλλες που ο ίδιος έχω προσθέσει στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Δημιουργώ μία όμορφη και ειλικρινή ευχή προσαρμοσμένη σε αυτό που εγώ πραγματικά ελπίζω για το κάθε άτομο κάθε φορά αλλά και σε αυτό που κρίνω ή γνωρίζω πως αυτό το άτομο έχει ανάγκη ή επιθυμία και κατόπιν την εκφράζω με το όποιο διαθέσιμο κανάλι επικοινωνίας.
Το κλειδί σε αυτήν την αχανή ψηφιακή εποχή κοινωνικοποίησης είναι η προσωποποίηση ή μάλλον η παραμετροποίηση της κάθε επικοινωνίας, της κάθε ευχής, της κάθε επαφής με τον καθένα με τον οποίο ερχόμαστε τελικά σε επικοινωνία.
Το αντίθετο είναι τόσο ψυχρό και απρόσωπο που τείνει να είναι προσβλητικό. Στην γιορτή μου -που λέτε- είδα τρεις επαφές μου να δημιουργούν μία τυπική και σύντομη ευχή δημοσιεύοντας την σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Από κάτω είχαν ενσωματώσει (tag) τα ονόματα όλων των επαφών τους που γιόρταζαν. Με αυτόν τον τρόπο πίστεψαν ότι ευχήθηκαν στα αγαπητά τους πρόσωπα. Ένα μαζικό μήνυμα, μια μαζική ευχή με την οποία βγάζεις την υποχρέωση σε και προς όλους. Η έννοια και η σημασία της προσωπικής επικοινωνίας αχρηστεύεται και οι νέοι, μαζικοί άνθρωποι γίνονται πολλαπλοί δέκτες στην απόλυτη κατάργηση του σεβασμού.
Το δε χειρότερο είναι ότι πως υπάρχουν κάποιοι που όλο αυτό τους ικανοποιεί, το αποδέχονται και πλέον αποτελεί πιθανότατα κομμάτι της δικής τους επικοινωνιακής κουλτούρας. Αυτοί οι μαζικοί άνθρωποι υπάρχουν, είναι ήδη θύματα καθώς δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν βούληση, προσωπικότητα και ανεξαρτησία. Είναι απλά, "μαζικοί άνθρωποι'. Ε, λοιπόν όχι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εσείς; +Yanni Spiridakis
Αυτή η μνημόνευση πάντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας. Ποιος θυμάται ποιον και... πώς; Πόσες ευχές μοιράζονται σήμερα με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων που "υπενθυμίζουν" στους χρήστες πως κάποια επαφή έχει τα γενέθλια της ή κάποια άλλη επέτειο; Πόσες ευχές που ικανοποιούν την λαϊκή απαίτηση του "φαίνεσθαι" εκπληρώνονται με την βοήθεια απρόσωπων αλγορίθμων που υπηρετούν την δημιουργία και κατόπιν ικανοποίηση μιας ανάγκης;
Μην με παρεξηγήσετε, δεν το λέω με καθόλου κακή προαίρεση. Ο ίδιος χρησιμοποιώ τις υπενθυμίσεις αυτές καθώς και άλλες που ο ίδιος έχω προσθέσει στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Δημιουργώ μία όμορφη και ειλικρινή ευχή προσαρμοσμένη σε αυτό που εγώ πραγματικά ελπίζω για το κάθε άτομο κάθε φορά αλλά και σε αυτό που κρίνω ή γνωρίζω πως αυτό το άτομο έχει ανάγκη ή επιθυμία και κατόπιν την εκφράζω με το όποιο διαθέσιμο κανάλι επικοινωνίας.
Το κλειδί σε αυτήν την αχανή ψηφιακή εποχή κοινωνικοποίησης είναι η προσωποποίηση ή μάλλον η παραμετροποίηση της κάθε επικοινωνίας, της κάθε ευχής, της κάθε επαφής με τον καθένα με τον οποίο ερχόμαστε τελικά σε επικοινωνία.
Το δε χειρότερο είναι ότι πως υπάρχουν κάποιοι που όλο αυτό τους ικανοποιεί, το αποδέχονται και πλέον αποτελεί πιθανότατα κομμάτι της δικής τους επικοινωνιακής κουλτούρας. Αυτοί οι μαζικοί άνθρωποι υπάρχουν, είναι ήδη θύματα καθώς δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν βούληση, προσωπικότητα και ανεξαρτησία. Είναι απλά, "μαζικοί άνθρωποι'. Ε, λοιπόν όχι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εσείς; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
