Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Λίγες σκέψεις θα ήθελα να αποτυπώσω αναφορικά με τον αθλητή Κώστα Σλούκα και αφορμή είναι τα πολλά μηνύματα που δέχομαι εδώ και μερικές μέρες από φίλους μου Παναθηναϊκούς σχετικά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό στο Μπάσκετ.
Το άρθρο μου δεν είναι αθλητικό, είναι μάλλον κοινωνικό. Βλέπετε ο Κώστας Σλούκας είναι ένας πολύ άξιος αθλητής -και ποιος είμαι εγώ για να το πω, αφού μιλάνε οι τίτλοι και οι αριθμοί του- με σημαντική διαδρομή στον αθλητισμό και με σημαντικές ατομικές και ομαδικές επιτυχίες. Το αν ο Σλούκας είναι καλός αθλητής, το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι οι Ολυμπιακοί. Στον Ολυμπιακό υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και από ταλέντο έγινε αθλητής.
Αλλά ας μείνουμε λίγο εδώ. Το 2008 ο Σλούκας πήγε σα νέο ταλέντο, στην ομάδα του Ολυμπιακού στα πλαίσια ανανέωσης της ομάδας του Πειραιά και με άλλα ταλέντα που ακολούθησαν, όπως ο Κώστας Παπανικολάου, ο Βαγγέλης Μάντζαρης κ.α. Εκεί βρήκε έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες της Ευρώπης, Θοδωρή Παπαλουκά, τον Γιώργο Πρίντεζη, τον Γιάννη Μπουρούση, αλλά και τον Milos Teodosic. Φυσικά η στιγμή που άλλαξαν όλα, ήταν η έλευση του Βασίλη Σπανούλη στην ομάδα.
Ο νεαρός, φιλόδοξος, ταλαντούχος και δουλευταράς, Κώστας Σλούκας, είχε την ευκαιρία να γαλουχηθεί μέσα σε μία ομάδα γεμάτη από σπουδαίους αθλητές-πρότυπα. Ωστόσο ενδόμυχα αυτό που τον επηρέασε περισσότερο απ' όλα, ήταν ο Σπανούλης. Το πώς ένας αθλητής άλλαξε στρατόπεδο επειδή το κίνητρό του ήταν η φιλοδοξία να ηγηθεί και να καθοδηγήσει μία ομάδα που είχε ανάγκη σε επιτυχίες, γράφοντας ιστορία. Αυτό χαράχτηκε βαθιά στο μυαλό του μικρού Κώστα.
Ο Σπανούλης πέτυχε στον Ολυμπιακό, όμως πέτυχε γιατί εκτός από ένας μοναδικός αθλητής, ήταν και ένας εξαιρετικός ηγέτης. Ο κάθε Σλούκας στην ομάδα μέσα ήταν μέλος μίας υπέροχης ορχήστρας. Και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πέτυχε, ο Σλούκας πήρε Ευρωπαϊκό το 2012 και ξαναπήρε Ευρωπαϊκό το 2013 και πλέον αυτή η εξάδα Ελλήνων του Ολυμπιακού (Σπανούλης, Πρίντεζης, Σλούκας, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Μάντζαρης, ένα χρόνο μετά και Παπαπέτρου) ήταν η περήφανη σημαία του Ελληνικού Μπάσκετ. Πλέον ο Σλούκας ήταν πρωταγωνιστής.
Το 2015 η φιλοδοξία του, τον έστειλε στην τουρκία. Το project Φενέρμπαχτσε ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, καθώς εκτός από ένα μεγάλο συμβόλαιο, είχε και εγγυήσεις ότι η ομάδα θα πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη με εκείνον σε καθοριστικό ρόλο δίπλα σε σπουδαίους παίκτες και υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου προπονητή, Ομπράντοβιτς.
Στα 5 χρόνια που έμεινε στην τουρκία πέτυχε πολλά, πανηγυρίζοντας κι άλλο Ευρωπαϊκό τρόπαιο, όμως ας μην ξεχνάμε την φιλοδοξία του που τον οδηγεί στις αποφάσεις του. Ο Σλούκας -ένας τόσο καλός παίκτης- δεν βρέθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης ή την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όχι γιατί δεν θα τα κατάφερνε, αλλά επειδή στις ομάδες αυτές δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, να ηγείται της ομάδας.
Έτσι, όταν ο Βασίλης Σπανούλης ήταν έτοιμος να αποχαιρετίσει τη μεγάλη του καριέρα και γνωρίζοντας ότι ο Ολυμπιακός θα είχε ανάγκη από έναν ηγετικό διάδοχο, αρνήθηκε οποιαδήποτε πρόταση είχε (από Γιαννακόπουλο και λοιπά μικρά projects) και φυσικά ήρθε στην ομάδα που τον ανέδειξε, γνωρίζοντας ότι οι στόχοι θα ήταν υψηλοί και ότι αυτή η προοπτική ταίριαζε στις φιλοδοξίες του.
5 χρόνια απουσίας όμως, είναι πολλά Κώστα μου. Και στον Ολυμπιακό είχε αναγεννηθεί ένας νέος ηγέτης, ο οποίος σιωπηρά ρουφούσε εμπειρία και γνώση από τον Σπανούλη. Ο Κώστας Παπανικολάου, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του αφού θα αποσύρονταν οι Σπανούλης και Πρίντεζης και όχι μόνο έγινε ο φυσικός αρχηγός του Ολυμπιακού, αλλά και αυτός της Εθνικής Ελλάδος (μετά τον Μπουρούση). Ο Σλούκας επέστρεψε, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι δε θα γινόταν ο επόμενος "Σπανούλης" που ονειρευόταν.
Πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν είναι ο παίκτης που παίζει για το έμβλημα μιας ομάδας στο στήθος, μα ούτε και μόνο για τα λεφτά -το πιστεύω αυτό- είναι παίκτης που παίζει μόνο για αυτό που γράφει στην πλάτη της φανέλας. Αυτό το SLOUKAS. Παίζει για να ικανοποιεί τον εγωισμό του.
Αυτός ο εγωισμός, έδεσε αρμονικά με τη νέα πρόταση του Γιαννακόπουλου να τον ντύσει στα πράσινα. Γιατί εκτός από το υψηλό συμβόλαιο, ο έξυπνος επιχειρηματίας, του υποσχέθηκε πώς θα καλύψει και κάθε του φιλοδοξία. Θα γίνει αρχηγός από την πρώτη μέρα (!) θα γίνει ο ηγέτης της. Στοπ! Αυτά αρκούσαν. Αρκούσαν; Όχι! Το άλλο που του υποσχέθηκε, είναι ότι μαζί με αυτόν θα έδινε ένα κάρο εκατομμύρια για να φτιάξει μια ομάδα που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει. Τώρα μάλιστα! Τον Σλούκα δεν τον ένοιαζε αν ήταν ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ ή ο Μίλωνας αυτός. Ή μήπως όχι; Μα φυσικά και τον ένοιαζε. Βλέπετε, επιτέλους βρήκε την ευκαιρία να μοιάσει στο ίνδαλμα του, τον Βασίλη Σπανούλη που είχε κάνει την αντίθετη διαδρομή για να γράψει ιστορία!
O λόγος ήταν αυτός. Καθαρά αυτός. Γιατί αν θεωρείτε πως ο Σλούκας ήθελε περισσότερο χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό -όπως έλεγε- ή να έχει πιο καθοριστικό ρόλο, τότε κάντε τον κόπο να διαβάσετε αυτήν την εξαιρετική ανάλυση του sport24.gr (φωτό) για το πριν και μετά του αθλητή. Χοντρικά (για όσους βαριούνται να μπουν στην ανάλυση) θα διαβάσετε πως ο Σλούκας στον Παναθηναϊκό κέρδισε 1 λεπτό ανά αγώνα, μισό πόντο ανά παιχνίδι, ενώ όσο έπαιζε στον Ολυμπιακό, έπαιρνε εκείνος τις επιθέσεις κατά 24,4% (ελάχιστα πίσω από το 24,8% του Βεζένκοφ που είναι παίκτης NBA) ενώ την ίδια ώρα στη νέα του ομάδα το ποσοστό αυτό είναι 22,6% (έναντι του Ναν που ήταν πρώτος με 31,6%). Επιτρέψτε μου να αντιγράψω επίσης, πως από τα παιχνίδια του Ολυμπιακού πέρσι που κρίθηκαν στα τελευταία λεπτά, ο Σλούκας ήταν υπεύθυνος για το 28,1% των επιθέσεων, ενώ φέτος στην ίδια κατάσταση στον Παναθηναϊκό ήταν υπεύθυνος για το 16,3%. Όσοι ασχολείστε με το μπάσκετ, ξέρετε ότι οι αριθμοί παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό και με τα παραπάνω αντιλαμβάνεται άνετα κανείς πως ο Σλούκας φέτος είχε μικρότερο ρόλο στην ομάδα του απ' ότι πέρσι!
Σε ότι αφορά βέβαια τις μετακομίσεις στρατοπέδων που έγραψα νωρίτερα, υπάρχει μια μικρή διαφορά. Ο Σπανούλης δεν ανδρώθηκε στον Παναθηναϊκό. Μετά τη Λάρισα, πήγε για 4 χρόνια στο Μαρούσι στο οποίο πανηγύρισε το πρώτο του Ευρωπαϊκό, τελικούς και άλλες διακρίσεις. Πήρε μεταγραφή για ένα χρόνο στον Παναθηναϊκό πριν μετακομίσει στο NBA και ύστερα πήγε ξανά στον Παναθηναϊκό για 3 πετυχημένα χρόνια. Ο Σλούκας από την άλλη ανδρώθηκε στο Ολυμπιακό έφυγε, γύρισε και στην πρώτη του χρονιά που έφυγε ξανά, στον Παναθηναϊκό αυτή τη φορά, πρόλαβε και...
...τσακώθηκε με τους πρώην συμπαίκτες του. Τσακώθηκε με τους νυν συμπαίκτες του στην Εθνική Ελλάδος. Δεν έχασε καμία ευκαιρία να δείξει το τριφύλλι στη φανέλα του μπροστά στους οπαδούς που για 9 χρόνια τραγουδούσαν το όνομά του. Όμως με τα παραπάνω δε θα έμπαινα στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του. Ώσπου φρόντισε ο ίδιος με κάθε επισημότητα να αναφέρει: "Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την αλαζονεία, το μη σεβασμό, την απαξίωση που μου έδειξαν οι κύριοι Αγγελόπουλοι και ο κύριος Μπαρτζώκας".
Ο σοφός λαός λέει "μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει" και ο ακόμα πιο σοφός Θουκυδίδης αναφέρει "ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευργετηθέντος αχάριστου". Ο Σλούκας, έγινε ξανά Κωστάκης, τυφλωμένος από τη μισαλλοδοξία του και ενοχλημένος που δεν κατάφερε να γίνει ο ηγέτης που ήθελε στον Ολυμπιακό. Παρ' ότι έκανε πολύ καλά που... μετακόμισε, εκτός από την ερυθρόλευκη στολή άφησε στο ΣΕΦ και την ηθική του. Διέγραψε τα εκατομμύρια που εισέπραξε στις θητείες του στον Ολυμπιακό, τις ευκαιρίες και τις επιτυχίες που του δόθηκαν (και δούλεψε) για να συν-αποκτήσει και αντί να απολαύσει τη δόξα και την αγάπη που τόσο απλόχερα εισέπραξε από τους φίλους του Παναθηναϊκού, αντί να ικανοποιηθεί που "επιτέλους" βρήκε την "Ιθάκη" του και τον τόπο που θα γίνει αυτός που πάντα ήθελε, προτίμησε την ημέρα της απόλυτης χαράς του, να τα βάλει με τους πρώην εργοδότες του, με εκείνους που από αμούστακο παιδάκι στη Θεσσαλονίκη, τον έκαναν πρωταθλητή Ευρώπης ξανά και ξανά.
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Προσωπικά εγώ στον Σλούκα βλέπω τον τέλειο ηγέτη της ομάδας του Παναθηναϊκού. Γιατί; Γιατί με κάποιον υπέροχο τρόπο έχει καταφέρει 20.000 κόσμου και 15 συμπαίκτες να τον φωνάζουν "ηγέτη" ικανοποιώντας την υστεροφημία του κι εκείνος να τους κάνει νόημα να το φωνάζουν κι άλλο και πιο δυνατά, έχοντας παίξει 5 παιχνίδια αντάξια του συμβολαίου του σ' όλη τη σεζόν! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Μία σημείωση όμως. Ο Σλούκας δε θα γίνει ποτέ, Σπανούλης. Ας αρκεστεί σε αυτό που είναι και ας το απολαύσει όσο κρατάει ακόμα. Ραντεβού, στα γήπεδα. Μέσα. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
