you've got to take this moment στο +yannidakis
Δεν είναι πως με τους υπόλοιπους που έρχονται και φεύγουν ή μένουν, θες και κάνεις την δύσκολη...Μπορεί να έχεις σχέση χρόνων γεμάτη αγάπη και κατανόηση- μέχρι και λίγο πάθος μπορεί να υπάρχει- αλλά κατά βάθος να μην αισθάνεσαι διόλου παραδομένη- χωρίς να φταις και χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί.
Ελάτε να κάνουμε ένα πείραμα συγκίνησης: Τι αισθάνεστε όταν κοιτάζετε τη φωτογραφία με τον ναύτη και τη νοσοκόμα;
Α) αναστενάζετε με ελπίδα πως ένας τέτοιος ναύτης κάπου υπάρχει και για εσάς
Β) αναπολείτε έναν ναύτη που ήρθε και έφυγε
Γ) δεν σας καίγεται καρφί για μια φωτογραφία παμπάλαια.
..τις απαντήσεις θα βρείτε λίγες γραμμές παρακάτω...
Το τελευταίο από συγκίνηση κλάμα, το έριξα όταν έμαθα για τον θάνατο της Greta Zimmer Friedman, της εικονιζόμενης νοσοκόμας στην πασίγνωστη φωτογραφία του Alfred Eisenstaedt, σύμβολο της λήξης του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Η ιστορία είναι γνωστή και τουλάχιστον τρεις γενιές την έχουν αντικρίσει. Το απόγευμα της 14ης Αυγούστου του 1945, αμέσως μετά το διάγγελμα του προέδρου Truman για το τέλος του πολέμου, χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Ο ενθουσιασμένος ναύτης της φωτογραφίας βρισκόταν στην Τimes Square της Νέας Υόρκης, βρήκε μπροστά του μια νοσοκόμα οδοντιατρείου που εκείνη την στιγμή είχε βγει για το διάλειμμα της, την άρπαξε και τη φίλησε.
Αν και η φωτογραφία έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Life, επί δεκαετίες τα ονόματα των δυο πρωταγωνιστών παρέμεναν άγνωστα καθώς ο Alfred Eisenstaedt δεν τα είχε κρατήσει.
Το «μυστήριο» επανερχόταν κατά καιρούς στα ΜΜΕ -υπήρξαν δεκάδες γυναίκες που ισχυρίστηκαν πως ήταν η νοσοκόμα της φωτογραφίες και άλλοι τόσοι «ναύτες»- όμως η φωτογραφία ποτέ δεν έχασε κάτι από τη μαγεία της και δύναμη της ακόμη και όταν έγινε απολύτως σαφές πως δεν επρόκειτο για ζευγάρι αλλά για δυο τυχαία ενθουσιασμένους.
Η έξαψη του τέλους του πολέμου έφτιαξε τη σκηνή ώστε να μοιάζει με μια ολόκληρη ερωτική ιστορία, εκείνη παραδόθηκε με τον τρόπο που παραδίδεσαι μόνο όταν σου είναι αδύνατον να αντισταθείς και αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια, αν τελειώσει κανένας πόλεμος ή 2-3 φορές σε μια ολόκληρη ζωή- κρατάει λίγο αλλά τόσο ώστε να το θυμάσαι (..κάθε μέρα ).
Δεν είναι πως με τους υπόλοιπους που έρχονται και φεύγουν ή μένουν, θες και κάνεις την δύσκολη...Μπορεί να έχεις σχέση χρόνων γεμάτη αγάπη και κατανόηση- μέχρι και λίγο πάθος μπορεί να υπάρχει- αλλά κατά βάθος να μην αισθάνεσαι διόλου παραδομένη- χωρίς να φταις και χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί.
Πολλές φορές έχεις την ατυχία να ξεκινήσεις σαν την νοσοκόμα της φωτογραφίας και να καταλήξεις οχυρό της άρνησης και κάστρο της γκρίνιας, να σου φταίει το εστιατόριο που διαλέξατε και το νησί που είπατε να πάτε για διακοπές...
Δεν είναι μόνο οι φάσεις της σχέσης που αλλάζουν με τα χρόνια, την οικειότητα και την βαρεμάρα -πρόκειται για ένα μυστήριο άδικης συμπεριφοράς: Δεν το παραδεχόμαστε και ευτυχώς σπάνια το διηγούμαστε αλλά μυστηριωδώς σε «κάποιους» τείνουμε να ενδίδουμε πλήρως ενώ σ' άλλους ούτε γι' αστείο.
Στην αρχή του κειμένου σας ζητήθηκε να αποφάσισε αν η φωτογραφία σας προκαλεί κάτι.
Αν δεν αισθάνεστε τίποτα, τότε τέτοια θέματα δεν σας αφορούν -μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως υπάρχετε γιατί όλοι οι υπόλοιποι συνηθισμένοι ρομαντικούληδες, τέτοιες φωτογραφίες τις βλέπουμε με εσωτερικό αναστεναγμό.
Είναι κάτι στον τρόπο που την κρατάει και εκείνη είναι αφημένη στην αγκαλιά του, αν το δεις δεν μπορεί να μην το αισθανθείς - πονάει ο εισπνεόμενος αέρας έτσι όπως κατεβαίνει στον ρινοφάρυγγα και μια περίεργη στεναχώρια διαχέεται στους βρόγχους για το φιλί που συνέβη πριν από 71 χρόνια στην Νέα Υόρκη - σου μένει η άτιμη η λύπη και σου χαλάει η μέρα...
Υπάρχουν δυο ενδεχόμενα σ' αυτή τη ζωή και η φωτογραφία με τον ναύτη και τη νοσοκόμα τα ορίζει πολύ καλά: Τον ναύτη ή ακόμα τον περιμένεις ή εύχεσαι να τον ξαναβρείς.
Σε ένα βαθμό, η πιθανότητα μιας υπέροχης συνάντησης που θα σε κάνει να παραδοθείς για ένα δευτερόλεπτο ή τριάντα χρόνια, είναι και θέμα ηλικίας όμως ανεξαρτήτως χρόνων, διανύουμε τις ζωές μας περιμένοντας ή αναπολώντας και η ενδιάμεση κατάσταση είναι μάλλον κάτι σαν ευτυχία όπου ο ναύτης βρίσκεται τώρα κοντά (!) -αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή στο σημερινό πείραμα συγκίνησης, εύχομαι να σας συμβαίνει.
Περνάμε την νεότητα μας διερωτώμενοι για το που θα βρούμε τον έρωτα και την μέση μας ηλικία πεπεισμένοι πως τον είχαμε και μας πέρασε. Ανεξαρτήτως, όμως, όπως είπαμε και επειδή στη ζωή συνεχώς συμβαίνουν θαύματα, ο δικός σου ναύτης, ας είσαι 64 ετών, μπορεί να ψάχνει τώρα να σε βρει να σε αρπάξει από τη μέση κι εσείς οι δυο μαζί να γράψετε ιστορία... Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να βρεθεί ένας ενθουσιασμένος ναύτης. Μην περιμένεις μεγάλες συγκινήσεις με αναβλητικούς τύπους του «άσε να έρθει καλύτερη στιγμή για γενναιότητες» και, λυπάμαι που το λέω, αλλά αποτελεί μεγάλη αλήθεια πως και οι ναύτες με την κόπωση και τις ατυχίες μαραίνονται και χάνουν το θάρρος και την αυτοπεποίθηση τους όπως βεβαίως και οι νοσοκόμες.
Η ικανότητά μας να είμαστε ευτυχισμένοι καθορίζεται γενετικά σε ποσοστό 50% -δεν είναι λοιπόν μόνο οι κακουχίες που μας αποθαρρύνουν και μένει ένα θαυμάσιο 50% όπου εσύ παίρνεις απόφαση να μην χάσεις το κέφι σου επειδή η προηγούμενη σε κατακεράτωσε. Ας ακούγεται κλισέ και κιτς, δεν θέλω να σταματήσω να πιστεύω πως είμαστε όλοι εν δυνάμει θρυλικοί τολμηροί ναύτες και νοσοκόμες απλώς επιλέγουμε συχνά να ζούμε πνιγμένοι στην απογοήτευση γιατί μας είναι απείρως πιο εύκολο.
Το πρόβλημα στην συγγραφή αυτού του πονήματος είναι πως αδυνατώ να καταλάβω τον ναύτη. Ο,τι σας γράφω δεν είναι απόλυτα ολοκληρωμένο, θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάτι για το πως ένιωσε κι αυτός - δεν είμαι άντρας όμως και δεν έχω ιδέα. Υποψιάζομαι πως υπάρχει κάτι στη ανδρική φύση σε σχέση με τέτοιες πρωτοβουλίες -τον θαυμάζω πάντως κι ας μην τον γνώρισα ποτέ αυτόν τον ωραίο τύπο. Nastazia A
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
