Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ας ξεφύγουμε λίγο σήμερα από την επικαιρότητα για να μιλήσουμε για μία πτυχή του θανάτου που δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Ούτε τώρα με απασχόλησε, απλά έτυχε να βρεθώ σε μία συζήτηση που δεν βρήκα καθόλου ενδιαφέρουσα, αλλά... με προβλημάτισε.
Πιο συγκεκριμένα, δύο άνθρωποι του περιβάλλοντος μου είχαν πρόσφατα μία πολύ σοβαρή συζήτηση αναφορικά με τον οικογενειακό τάφο των γονιών τους. Βλέπετε, για την εκπλήρωση του οικογενειακού τάφου, έπρεπε να γίνει μία εκταφή ενός παλαιότερου μέλους της οικογένειας και τέλος πάντων να θαφτούν όλοι μαζί.
Ο αρμόδιος υπάλληλος έκανε την εκταφή κατά την οποία είχαν περισσέψει ελάχιστα οστά τα οποία μάλιστα για να τα μεταφέρουν τα έβαλαν σε ένα τάπερ. Ξέρετε, αυτά που βάζουμε το φαγητό! Θα μπορούσα να είχα και εικόνα, αλλά ντράπηκα να την ζητήσω, ειδικά με τα όσα θα γράψω παρακάτω.
Με αφορμή αυτό, ακολούθησε μία συζήτηση στην οποία οι δύο άντρες εμφανώς συγκινημένοι ανέλυσαν τα περί του οικογενειακού τάφου τους, με ποια σειρά πρέπει να βρίσκονται οι ενταφιασμένοι, ενώ έφεραν παραδείγματα συγχωριανών τους οι οποίοι έχουν φτιάξει αντίστοιχους τάφους και μάλιστα ενώ οι ίδιοι είναι εν ζωή!
Σέβομαι τον νεκρό. Άλλωστε είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και πιστεύω πως τα καλά ξεκινούν μετά τον θάνατο. Σέβομαι και εκείνον που μένει πίσω. Το πόσο σημαντικό είναι να διατηρεί την μνήμη του νεκρού στο μυαλό, στην καρδιά, στις φωτογραφίες και... σε ένα τάπερ; Ώπα! Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Βλέποντας το πόσο πολύ συγκινήθηκαν αμφότεροι στην θέα ενός τάπερ με λίγα κόκαλα, αναρωτήθηκαν αν αυτά ήταν τόσο πιο σημαντικά από μία φωτογραφία ή την ανάμνηση μιας υπέροχης στιγμής μαζί τους.
Ειλικρινά -πως να το πω- ξενέρωσα. Γιατί τόση σημασία, τόση προσοχή σε... ένα τάπερ; Γιατί τόση σημασία σε έναν σταυρό που από κάτω έχει ένα τεράστιο ξύλο στο οποίο σε λίγο καιρό θα υπάρχουν μια χούφτα κόκαλα; Και για να ισορροπήσω την άποψή μου, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ άκρως σημαντικό το θρησκευτικό μνημόσυνο του νεκρού και κάθε λογής τελετουργία ανάμνησης του. Αλλά ως εκεί. Δεν "ψήνομαι" με την υλική υπόσταση του ότι έχει μείνει από έναν νεκρό άνθρωπο. Προτιμώ να ασχοληθώ με την ηθική και πνευματική κληρονομιά του. Τα παιδιά του, το έργο του, την ζωή του και τις κοινές μας εμπειρίες.
Είμαι τόσο λάθος; +Yanni Spiridakis
Ο αρμόδιος υπάλληλος έκανε την εκταφή κατά την οποία είχαν περισσέψει ελάχιστα οστά τα οποία μάλιστα για να τα μεταφέρουν τα έβαλαν σε ένα τάπερ. Ξέρετε, αυτά που βάζουμε το φαγητό! Θα μπορούσα να είχα και εικόνα, αλλά ντράπηκα να την ζητήσω, ειδικά με τα όσα θα γράψω παρακάτω.
Με αφορμή αυτό, ακολούθησε μία συζήτηση στην οποία οι δύο άντρες εμφανώς συγκινημένοι ανέλυσαν τα περί του οικογενειακού τάφου τους, με ποια σειρά πρέπει να βρίσκονται οι ενταφιασμένοι, ενώ έφεραν παραδείγματα συγχωριανών τους οι οποίοι έχουν φτιάξει αντίστοιχους τάφους και μάλιστα ενώ οι ίδιοι είναι εν ζωή!
Ειλικρινά -πως να το πω- ξενέρωσα. Γιατί τόση σημασία, τόση προσοχή σε... ένα τάπερ; Γιατί τόση σημασία σε έναν σταυρό που από κάτω έχει ένα τεράστιο ξύλο στο οποίο σε λίγο καιρό θα υπάρχουν μια χούφτα κόκαλα; Και για να ισορροπήσω την άποψή μου, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ άκρως σημαντικό το θρησκευτικό μνημόσυνο του νεκρού και κάθε λογής τελετουργία ανάμνησης του. Αλλά ως εκεί. Δεν "ψήνομαι" με την υλική υπόσταση του ότι έχει μείνει από έναν νεκρό άνθρωπο. Προτιμώ να ασχοληθώ με την ηθική και πνευματική κληρονομιά του. Τα παιδιά του, το έργο του, την ζωή του και τις κοινές μας εμπειρίες.
Είμαι τόσο λάθος; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
