you've got to take this moment στο +yannidakis
Αγαπημένη νεαρά (για εμένα λέω). Μεγαλώνεις μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Θα γίνεις και εσύ «γριά» μια μέρα... Μην αλλάζεις τη σελίδα, μην αποστρέφεις το βλέμμα, μην έχεις τάσεις για εμετό. Μην ιδρώνεις και μην αγχώνεσαι. Κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της. Κάθε στιγμή είναι μοναδική και σπουδαία.
Τώρα θα αναρωτηθείς γιατί τόσος πεσιμισμός... γιατί φτάνω στο τέλος πριν ξεκινήσω να παραθέτω άλλες σκέψεις... Τουναντίον. Όταν έγινα 18 με είχε πάρει από κάτω γιατί έλεγα πως τελείωσαν για πάντα τα χρόνια της αθωότητας και μεγαλώνω. Κάθε χρόνο, 6 Μαρτίου ένιωθα ένα βάρος. Δε γιόρταζα ποτέ, ούτε έσβηνα τούρτα...
Και αυτό το σημείωμα στον εαυτό μου προέκυψε πριν λίγες ώρες από κάποιες σκέψεις που έκανα.
Σκεφτόμουν πως στο χώρο που εργάζομαι είμαι ανάμεσα σε υαλουρονικά και βελόνες. Βλέπω νέες κοπέλες να έρχονται και να κλείνουν ραντεβού για εφαρμογή των προϊόντων, κι ας είναι 30 χρονών.
Τις βλέπω αγχωμένες και προβληματισμένες... Αποφασισμένες να κάνουν οτιδήποτε για να φαίνονται πιο λαμπερές στον καθρέφτη τους ακόμα κι αν κανείς δεν παρατηρήσει καμία αλλαγή γιατί είναι πολύ μικρές.
Ξεκινούν να αναρωτιούνται ποιες «ζώνες» στο πρόσωπό τους έχουν θέμα. Μάτια, μύτες, χείλη κλπ...
Τις κοιτάζω με το σαγόνι στο πάτωμα... Αναρωτιέμαι πόσο ανασφαλείς είναι. Σκέφτομαι ότι η νιότη δεν έχει ανάγκη από αισθητικές παρεμβάσεις, έχει τη φρεσκάδα της, έχει τη δυναμική της...
Στα 50 τι θα κάνουν δηλαδή; Θα είναι πιο βαθιά δυστυχισμένες για την εικόνα τους; Μου φαίνεται λυπηρό γιατί όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε και τις ατέλειές μας.
Σήμερα που γίνομαι 22, φρόντισα να το γιορτάσω χωρίς να πω σε όσους κάλεσα στο σπίτι μου πως έχω γενέθλια γιατί απεχθάνομαι τα τυπικά δώρα. Ήθελα να μαζέψω αγαπημένα μου πρόσωπα και να γελάσουμε με την καρδιά μας.
Δεν είναι άσχημο να μεγαλώνεις. Είναι υπέροχο να βλέπεις πως όσο μεγαλώνεις υπάρχουν άνθρωποι που σε αποδέχονται για τα σωστά σου και τα λάθη σου και σε αγαπούν αληθινά! +Nastazia A
Υ.Γ.: Χρόνια μου πολλά και χρόνια πολλά στον δικό μας Γιάννη Σπυριδάκη για χθες!
Τώρα θα αναρωτηθείς γιατί τόσος πεσιμισμός... γιατί φτάνω στο τέλος πριν ξεκινήσω να παραθέτω άλλες σκέψεις... Τουναντίον. Όταν έγινα 18 με είχε πάρει από κάτω γιατί έλεγα πως τελείωσαν για πάντα τα χρόνια της αθωότητας και μεγαλώνω. Κάθε χρόνο, 6 Μαρτίου ένιωθα ένα βάρος. Δε γιόρταζα ποτέ, ούτε έσβηνα τούρτα...
Και αυτό το σημείωμα στον εαυτό μου προέκυψε πριν λίγες ώρες από κάποιες σκέψεις που έκανα.
Σκεφτόμουν πως στο χώρο που εργάζομαι είμαι ανάμεσα σε υαλουρονικά και βελόνες. Βλέπω νέες κοπέλες να έρχονται και να κλείνουν ραντεβού για εφαρμογή των προϊόντων, κι ας είναι 30 χρονών.
Τις βλέπω αγχωμένες και προβληματισμένες... Αποφασισμένες να κάνουν οτιδήποτε για να φαίνονται πιο λαμπερές στον καθρέφτη τους ακόμα κι αν κανείς δεν παρατηρήσει καμία αλλαγή γιατί είναι πολύ μικρές.
Ξεκινούν να αναρωτιούνται ποιες «ζώνες» στο πρόσωπό τους έχουν θέμα. Μάτια, μύτες, χείλη κλπ...
Τις κοιτάζω με το σαγόνι στο πάτωμα... Αναρωτιέμαι πόσο ανασφαλείς είναι. Σκέφτομαι ότι η νιότη δεν έχει ανάγκη από αισθητικές παρεμβάσεις, έχει τη φρεσκάδα της, έχει τη δυναμική της...
Στα 50 τι θα κάνουν δηλαδή; Θα είναι πιο βαθιά δυστυχισμένες για την εικόνα τους; Μου φαίνεται λυπηρό γιατί όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε και τις ατέλειές μας.
Σήμερα που γίνομαι 22, φρόντισα να το γιορτάσω χωρίς να πω σε όσους κάλεσα στο σπίτι μου πως έχω γενέθλια γιατί απεχθάνομαι τα τυπικά δώρα. Ήθελα να μαζέψω αγαπημένα μου πρόσωπα και να γελάσουμε με την καρδιά μας.
Δεν είναι άσχημο να μεγαλώνεις. Είναι υπέροχο να βλέπεις πως όσο μεγαλώνεις υπάρχουν άνθρωποι που σε αποδέχονται για τα σωστά σου και τα λάθη σου και σε αγαπούν αληθινά! +Nastazia A
Υ.Γ.: Χρόνια μου πολλά και χρόνια πολλά στον δικό μας Γιάννη Σπυριδάκη για χθες!
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
