you've got to take this moment στο +yannidakis
Δε μου αρέσει να μιζεριάζω αλλά μπορώ να πω ότι όσο τυχερή έχω υπάρξει άλλο τόσο αδικημένη είμαι. Βέβαια η ζωή δείχνει πως ο μαχητής μόνο κάποιες «μάχες» χάνει, όχι ολόκληρο τον πόλεμο. Η ζωή είναι ένας πόλεμος. Έχει ένα σωρό δυσκολίες και κάθε μέρα είναι μια νέα δοκιμασία.
Έως εδώ θα έλεγε κανείς πως είναι όλα αποδεκτά. Η εκτόνωση των νεύρων μας σε εύκολα θύματα δείχνει την τάση επιβολής μας και τον εγωκεντρισμό που μας διακατέχει. Προφανώς, ψάχνουμε οι περισσότεροι -λίγο πολύ- να δείχνουμε την κυριαρχία μας στους πιο αδύναμους. Σε εκείνους που απλώς γοητεύουμε και ασκούμε ευκολότερα δύναμη πάνω τους.
Τελευταία διαβάζω blogs διάφορων χρηστών ανά των κόσμο. Έχουν την πλάκα τους. Ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Κάτι σαν αυτό που κάνω κι εγώ εδώ. (Ευχαριστώ αυτό το blog που συνεχίζει να έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για εμένα ακόμη και όταν έχω μπόλικο τρέξιμο λόγω δουλειάς).
Παρατηρώ λοιπόν το εξής… Ο νέος κόσμος ψάχνεται και έχει ανοιχτά τα μάτια. Δε μασάει το κουτόχορτο που μάσαγαν οι προηγούμενες γενιές. Πολύ καλό αυτό. Έχουν άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη. Δείγμα ότι ο κόσμος σκέφτεται, βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό.
Οι νέοι άνθρωποι έχουν την τάση να αγαπούν και μέσα από τις δυσκολίες – όπως ανέφερα παραπάνω- βρίσκουν το χαμένο ρομαντισμό που σε άλλες εποχές ήταν πιο αυτονόητος. Η ποίηση, βλέπω, κεντρίζει το ενδιαφέρον αρκετών. Δεν ξέρω εάν σας αρέσει η ποίηση. Εμένα έτσι κι έτσι. Δεν έχω και πολύ συχνά τη διάθεση να διαβάζω ποιήματα που πολλές φορές είναι τελείως ακατανόητα, ωστόσο, εάν είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, είναι ένας καλός τρόπος να ακονίζω το μυαλό μου και να αφήνω τις αισθήσεις μου ελεύθερες.
Μετά λαμβάνω τις πιο σωστές αποφάσεις. Με βοηθά η ποίηση να καθαρίζει το μυαλό μου και να μη με πτοεί τίποτα απολύτως. Κανενός η συμπεριφορά, καμία δύσκολη κατάσταση!
K. Kαρυωτάκης, Αγάπη
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. +NastaziaA
Έως εδώ θα έλεγε κανείς πως είναι όλα αποδεκτά. Η εκτόνωση των νεύρων μας σε εύκολα θύματα δείχνει την τάση επιβολής μας και τον εγωκεντρισμό που μας διακατέχει. Προφανώς, ψάχνουμε οι περισσότεροι -λίγο πολύ- να δείχνουμε την κυριαρχία μας στους πιο αδύναμους. Σε εκείνους που απλώς γοητεύουμε και ασκούμε ευκολότερα δύναμη πάνω τους.
Τελευταία διαβάζω blogs διάφορων χρηστών ανά των κόσμο. Έχουν την πλάκα τους. Ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Κάτι σαν αυτό που κάνω κι εγώ εδώ. (Ευχαριστώ αυτό το blog που συνεχίζει να έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για εμένα ακόμη και όταν έχω μπόλικο τρέξιμο λόγω δουλειάς).
Παρατηρώ λοιπόν το εξής… Ο νέος κόσμος ψάχνεται και έχει ανοιχτά τα μάτια. Δε μασάει το κουτόχορτο που μάσαγαν οι προηγούμενες γενιές. Πολύ καλό αυτό. Έχουν άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη. Δείγμα ότι ο κόσμος σκέφτεται, βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό.
Οι νέοι άνθρωποι έχουν την τάση να αγαπούν και μέσα από τις δυσκολίες – όπως ανέφερα παραπάνω- βρίσκουν το χαμένο ρομαντισμό που σε άλλες εποχές ήταν πιο αυτονόητος. Η ποίηση, βλέπω, κεντρίζει το ενδιαφέρον αρκετών. Δεν ξέρω εάν σας αρέσει η ποίηση. Εμένα έτσι κι έτσι. Δεν έχω και πολύ συχνά τη διάθεση να διαβάζω ποιήματα που πολλές φορές είναι τελείως ακατανόητα, ωστόσο, εάν είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, είναι ένας καλός τρόπος να ακονίζω το μυαλό μου και να αφήνω τις αισθήσεις μου ελεύθερες.
Μετά λαμβάνω τις πιο σωστές αποφάσεις. Με βοηθά η ποίηση να καθαρίζει το μυαλό μου και να μη με πτοεί τίποτα απολύτως. Κανενός η συμπεριφορά, καμία δύσκολη κατάσταση!
K. Kαρυωτάκης, Αγάπη
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. +NastaziaA
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
