Καληνωρίσματα.
Νύχτα.
Ξενύχτησα τη νύχτα, με άγρια ξενύχτια και άχρωμ' ουρανό.
Και φως.
Το φως μετά τη νύχτα, η άγουρη παλέτα κι οι σκέψεις στο γκρεμό.
Εκδίκηση μου πήρε, και άφησε να φεύγω, πριν σκάσει ο αυγερινός.
Λειψός, δειλός κι αλύτρωτος, μεσ' των κουμπιών τις διαδρομές
αναζητώ το φάρμακο, μέσα σε πόλεμο αγιάτρευτο και με των σκέψεων τις ριπές.
Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Μία ανάμνηση από το πουθενά.
Και πάλι ρέει το αίμα μου και πάλι το ρεύμα -μου- με διαπερνά.
Και έρχεται ένα όραμα, μια σκέψη, μια εικόνα.
Δε θέλω να 'μαι εγώ εκεί, μην είναι το δικό μου σώμα.
Δίνε μου δύναμη, πάρε και τη δικιά μου. Δεν έχω χρόνο ή άνεση για να σε ξαναβρώ μπροστά μου.
Αν δε σε φτάνει, δεν θα απορώ. Θα κάνω κλικ για να χαθεί η σκιά μου.
Και τώρα μέρα.
Άνθη που άνοιξαν ξανά, κι άνθρωποι χωρίς χαρά, βρέθηκαν ξάφνου ακριβώς μπροστά μου.
Κι εσύ.
Ήσουνα πάντοτε εσύ, ένα κουτί σε μια ζωή, μα κι η παρηγοριά μου.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
