Είναι πολύ επίκαιρος. Όχι μόνο λόγω της μεγάλης έκθεσης "Van Gogh Alive" που φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ούτε λόγω της -αριστουργηματικής, ζωγραφισμένης εξ ολοκλήρου στο χέρι- ταινίας "Loving Vincent" στην οποία δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή. Είναι πάντα επίκαιρος, γιατί στην περίπτωση του η κολοσσιαία καλλιτεχνική δυναμική και η προσφορά στην τέχνη συνδυάστηκαν με μία πλούσια, ευαίσθητη αλλά και ακραία προσωπικότητα που ακόμη και σήμερα γεννά συγκινήσεις και εγείρει το ενδιαφέρον των φίλων και μη της τέχνης.
Οι Πατατοφάγοι
Το μεγαλύτερο παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ο Vincent Van Gogh γεννήθηκε το 1853 στην Ολλανδία. Πριν καταπιαστεί με την ζωγραφική, είχε δοκιμαστεί σε πληθώρα επαγγελμάτων: από ιεροκήρυκας μέχρι έμπορος έργων τέχνης, ακολουθώντας την πορεία του αδερφού του Theo, ο οποίος ήταν κι εκείνος που τον στήριξε οικονομικά στο μεγαλύτερο διάστημα της φτωχής ζωής του. Ήταν υποσιτισμένος και ταυτόχρονα εθισμένος στο ταμπάκο και το αψέντι. Στα νεανικά του χρόνια, σημαδεύεται από μία μεγάλη ερωτική απογοήτευση: απορρίπτεται από την πρώτη του ξαδέρφη Κι Βος και όταν ο πατέρας του μαθαίνει για τον ανάρμοστο έρωτά του τον διώχνει από το σπίτι. Αργότερα συνδέεται με τη Σιέν, μία φτωχή πόρνη, η οποία τον επηρεάζει καλλιτεχνικά, καθώς εκπροσωπεί μία αδύναμη κοινωνική μερίδα στην οποία ήδη ο Van Gogh είχε αδυναμία. Στα πρώτα του έργα πράγματι εντοπίζουμε έντονο κοινωνικό σχόλιο.
Στα αριστερά "Η Καρέκλα του Van Gogh", στα δεξιά "H Kαρέκλα του Gauguin"
Ταξιδεύει έπειτα στην Αμβέρσα και το Παρίσι, όπου φιλοξενείται από τον Theo. Η χρωματική του παλέτα ανοίγει, τα θέματά του εμπλουτίζονται με τοπιογραφίες και νεκρές φύσεις και έρχεται σε επαφή με τον ιμπρεσιονισμό και τους εκπροσώπους του. Παράλληλα μελετά και ιαπωνικά χαρακτικά τα οποία ασκούν μεγάλη επίδραση στην τέχνη του. Ωστόσο, καθώς η συμβίωση με τον αδερφό του γινόταν όλο και πιο δύσκολη, παίρνει την απόφαση να μετακομίσει στο Arles, της Νότιας Γαλλίας. Εκεί λαμβάνει χώρα κι ένα από τα πιο γνωστά γεγονότα της ζωής του: η επίθεση με λεπίδα στον αγαπημένο του φίλο Γκωγκέν, το κόψιμο του αυτιού του, και η αναχώρηση του Γκωγκέν κακήν κακώς από το Arles. Έπειτα ο Van Gogh παθαίνει κρίση και αποφασίζει να κλειστεί σε κλινική στο Saint-Remy, κατά την παραμονή του στην οποία παρουσιάζει σημαντική καλλιτεχνική παραγωγή.
Νυχτερινό Καφενείο
Λίγο αργότερα εγκαταλείπει την κλινική, πάει στον Theo στο Παρίσι, για να καταλήξει σύντομα σε μία άλλη κλινική στο Auvers Sur Oise. H παλέτα του σπάει πια με πιο σκούρα χρώματα, τα θέματά του απηχούν μοναξιά και εγκατάλειψη. Ιούλιος του 1980 ήταν ο καλλιτέχνης αποφάσισε να θέσει τέλος στη ζωή του αυτοπυροβολούμενος, με τα τελευταία λόγια να μένουν θρυλικά στην αιωνιότητα: "Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα". Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια ενισχύεται η άποψη ότι ο Van Gogh δεν αυτοκτόνησε, αλλά ο θάνατός του ήταν ατύχημα, ότι δηλαδή δύο παιδιά με το λάθος παιχνίδι στα χέρια τον πυροβόλησαν και θέλησε να μην τα παραδώσει στην αστυνομία...
Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα καλλιτέχνη του οποίου η προσφορά αναγνωρίστηκε μετά θάνατον. Πολλοί είπαν γι' αυτόν πως ήταν "ένας τρελός". Εξαιρετικά απλοϊκή προσέγγιση για μία προσωπικότητα γεμάτη καλοσύνη και συμπόνοια, που κατά την ταπεινή μου γνώμη ζητούσε απλά την αγάπη. Αψήφησε τα κοινωνικά στεγανά, λάτρεψε τη φύση και την αλήθεια της, γύρισε την πλάτη στον σύγχρονό του άνθρωπο και την αστική ζωή. Είμαι πεπεισμένη πως το ίδιο θα έκανε και σήμερα... +Κωνσταντίνα Πορφυρού
Συμπληρώνοντας 10 χρόνια η Ελληνοτουρκική Ορχήστρα Νέων - Greek - Turkish Youth Orchestra (GTYO) περιοδεύει από 01/09 ως 08/09 σε Ρόδο, Κρήτη, Αθήνα και Ελευσίνα.
Λίγα λόγια για την Ορχήστρα
Η Ορχήστρα αποτελείται από 60 περίπου νέους μουσικούς, Έλληνες και Τούρκους, ηλικίας μεταξύ 18-28. Τα μέλη της συναντιούνται κάθε καλοκαίρι για πρόβες, πριν δώσουν συναυλίες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Τουρκίας. Μέχρι σήμερα, η Ορχήστρα έχει εμφανιστεί σε ιδιαιτέρως σημαντικούς τόπους της Ελλάδας, όπως το Ηρώδειο, το αίθριο του Μουσείου της Ακρόπολης, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, και σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας (Seferihisar, Cesme, Istanbul, Ankara).
Η ιδρύτρια και πρόεδρος της Ορχήστρας είναι η Leni Konialidis. Σε αυτή την περιοδεία, την ορχήστρα θα διευθύνει η ανερχόμενη μαέστρος Ζωή Ζενιώδη, η οποία είναι η πρώτη Ελληνίδα μαέστρος στα 10 χρόνια λειτουργίας του θεσμού αυτού, επιπλέον, είναι και η πρώτη γυναίκα με διδακτορικό στη διεύθυνση ορχήστρας στην Ελλάδα.
Στόχος της Ορχήστρας είναι η προώθηση της φιλίας και της επικοινωνίας μέσω της μουσικής των δύο κρατών συμβάλλοντας στο να ξεπεραστούν παρελθούσες αλλά και σημερινές διαφορές. Μέσα από τη μουσική τα μέλη της επιθυμούν να μεταδώσει μια συναισθηματική και ενοποιητική εμπειρία, οι ίδιοι μέσα από τη συνεργασία τους είναι σε θέση να μοιράζονται συναισθήματα, χωρίς να μιλάνε μία κοινή μητρική γλώσσα. Επικοινωνούν μέσα από τη μουσική, γιατί στη μουσική δεν υπάρχουν τα όρια που επικρατούν στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί η μουσική ενώνει και ενώνεται...
Κατά τη διάρκεια των 10 χρόνων λειτουργίας της, η ορχήστρα αντιμετώπισε θετικά σχόλια από τον ελληνικό και τουρκικό Τύπο, ενώ η θερμή υποδοχή που είχε από το κοινό και στις δύο χώρες συνέβαλε στην πεποίθηση ότι η μουσική χτίζει τις γέφυρες για να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι. +Elena Alefantinou
Info:
1/9: Ρόδος (Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου)
4/9: Ηράκλειο (Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης)
5/9: Ρέθυμνο (Ενετικό Φρούριο Φορτέτσα)
7/9: Ελευσίνα (Πολιτιστικό Κέντρο Λ. Κανελλόπουλος)
8/9 - Αθήνα (Ζάππειο)
Πρόγραμμα
J.Brahms, Hungarian dances no.1 and no.5
J.Haydn, Concerto for violoncello and orchestra no.2 in D major op.101
P.I.Tschaikovsky, Symphony no.5 in E minor op.64
Soloist: Gokce Bahar Oytun, violoncello
Conductor: Zoe Zeniodi
Παρακολουθείστε εδώ το ντοκιμαντέρ για την Ελληνοτουρκική Ορχήστρα Νέων:
Το καλοκαίρι αποτελεί την εποχή του έτους που ανθούν οι εκδηλώσεις στην επαρχία. Είναι η εποχή του χρόνου που οι καλλιτέχνες περιοδεύουν σε όλη την Ελλάδα... Το δικό μας, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΡΗΤΗΣ, για την εαρινή σεζόν ανέβασε το «ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΣΤΟ ΣΑΚΙ» του Georges Feydeau, μία ελαφριά κωμωδία παρεξηγήσεων με μουσικοχορευτικά σκετσάκια (Vaudeville).
Για τον Συγγραφέα
Ο Georges Feydeau είναι γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας κωμωδιών (φάρσα, κωμωδία παρεξηγήσεων, Vaudeville {Βωντβίλ} - είδος που ανανέωσε). Μέσα από τα έργα του καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης του 19ου την οποία γελοιοποιεί στα έργα του.
Για το έργο
Το "γουρούνι στο σακί" (Chat en poche, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος) είναι γραμμένο το 1888. Είναι ελαφριά κωμωδία παρεξηγήσεων σε τρεις πράξεις, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1892 στο Théâtre Déjazet. Υπόθεση
Ο Πακαρέλ είναι ένας ευκατάστατος νεόπλουτος αστός που φιλοδοξεί να παρουσιάσει το έργο της κόρης του στην Όπερα των Παρισίων. Προτίθεται λοιπόν να προσλάβει έναν διάσημο τενόρο για να πρωταγωνιστήσει, και κάπως έτσι ξεκινάει μια σειρά συμπτώσεων και παρεξηγήσεων. Καταστάσεις στις οποίες η λογική και το παράλογο συναντιούνται.
Για την παράσταση
Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά. Πρόκειται για μία ανάλαφρη κωμωδία παρεξηγήσεων με μουσικοχορευτικά σκετσάκια ενσωματωμένα στην πλοκή του έργου. Ένα έργο ανάλαφρο και ευχάριστο για όσους θέλουν να περάσουν μία όμορφη βραδιά του φετινού καλοκαιριού και να πάρουν μια γεύση από το θεατρικό είδος βωντβίλ, όπως το ανανέωσε ο Georges Feydeau και όπως το διαχειρίστηκε σκηνοθετικά ο Γιάννης Καραχισαρίδης. Το σκηνικό minimal με σύγχρονες πινελιές. Τα κοστούμια ταίριαζαν με τους χαρακτήρες. Οι μουσικές επιλογές έξυπνες και ταιριαστές. Οι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις των ρόλων τους με συνέπεια αναδεικνύοντας τις κωμικές πτυχές των ηρώων που υποδύθηκαν. Σημειώνοντας και κάποιες "ατέλειες" της παράστασης θα επικεντρωνόμασταν στα χορευτικά σκετσάκια τα οποία ήταν κάπως άτονα καθώς τους έλειπε η ζωντάνια και η σπιρτάδα. Όσον αφορά το κείμενο αυτό καθ' αυτό ήταν κάπως κουραστικές και ίσως περιττές οι αναφορές των ηρώων που εξηγούσαν τις κινήσεις και τις σκέψεις τους, καθώς, εν τέλει, δεν προκαλούσαν το γέλιο στο κοινό. Κλείνοντας να αναφέρουμε το μήνυμα αισιοδοξίας της παράστασης το οποίο συνοψίστηκε επιτυχώς στους στίχους του τραγουδιού, που ακούστηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης,"Always Look on the Bright Side of Life"...
Το TwinPeaksεπιστρέφει! Πρεμιέρα στις 21/5... Tο Twin Peaks αποτέλεσε σταθμό στην τηλεοπτική
ιστορία των σίριαλ γιατί είναι το μεταίχμιο της μετάβασης στην αμερικάνικη
τηλεόραση από την παντοκρατορία της σαπουνόπερας στο δημοφιλές σήμερα είδος
TVseries. Πρόκειται για μία cult, Avant Garde (πρωτοποριακή) σειρά που
συγκεντρώνει αρκετά χαρακτηριστικά της soap οpera. Παρά την δημοτικότητά της,
ωστόσο, η σειρά προβλήθηκε για μόλις δύο έτη (1990-1991) λόγω της έλλειψης
ενδιαφέροντος των θεατών μετά από μια πρόωρη αποκάλυψη που έγινε στην υπόθεση έπειτα
από πιέσεις του καναλιού προς τους δημιουργούς να επισπεύσουν την αποκάλυψη.
Πάραυτα, το Twin Peaks ήταν υποψήφιο
για πολλά βραβεία και η βαθμολογία του στο IMDb ανέρχεται στο 8.9!
Αφενός
λόγω της επιτυχίας της σειράς, αφετέρου λόγω του άδοξου τέλους τους, το 1992 ο DavidLynch σκηνοθέτησε την ταινία TwinPeaks: FireWalkwithMe, το οποίο
κατατάσσεται στην κατηγορία των horrorfilms. Το 2015 οι δημιουργοί του, Mark
Frost και David Lynch, ανακοίνωσαν την
επιστροφή της σειράς. Η πρεμιέρα του 3ου κύκλου θα γίνει στις 21 Μαΐου, 26
χρόνια μετά -κυριολεκτικά και σεναριακά, καθώς η υπόθεση θα μεταφερθεί στο
παρόν!
Όπως προαναφέρθηκε το TwinPeaksβρίσκεται στο μεταίχμιο του τέλους μιας
εποχής και της αρχής μιας άλλης όσον αφορά την αμερικανική τηλεόραση. Οι
δημοφιλείς σαπουνόπερες παρακμάζουν -αλλά δεν εξαφανίζονται, καθώς παίζονται ως
σήμερα- και την πρωτοκαθεδρία παίρνουν οι λεγόμενες TVseries
(με αυτοτελή ή μη επεισόδια), με διαφορετική φιλοσοφία από τις σαπουνόπερες. Όσο ευτελές είδος κι αν θεωρείται η σαπουνόπερα, αποτέλεσε -και
αποτελεί, έστω και σε μικρότερη κλίμακα- εμπορική επιτυχία. Αξίζει λοιπόν να
διερευνήσουμε το λόγο και, κυρίως, τις κοινωνικές προεκτάσεις αυτής
της επιτυχίας… Γιατί οι σαπουνόπερες κάνουν εμπορική επιτυχία; Προσφέρουν τελικά
κάτι; Είναι ευτελές είδος; Ποια η πορεία της σαπουνόπερας στη Χώρα μας;
Το ότι η σαπουνόπερα θεωρείται ευτελές καλλιτεχνικά είδος το καταμαρτυρεί η
ίδια η προέλευση του τίτλου της: «Soap» προέκυψε επειδή το κοινό ήταν ως επί το
πλείστον γυναίκες, εύλογα λοιπόν, οι διαφημίσεις είχαν σχέση με απορρυπαντικά
κ.α. Και το «opera» λόγω του υπερβολικά μελοδραματικού χαρακτήρα της, (ασφαλώς
ειρωνικά δοσμένος ο τίτλος).
Οι σαπουνόπερες ξεκίνησαν στις ΗΠΑ (όπως και σχεδόν καθετί εμπορικό
καλλιτεχνικά). Σ’ αυτές ο έρωτας είναι σε πρώτο πλάνο, οι καλοί και αγαθοί ήρωες
που περνάνε τα πάνδεινα -μέσα στη χλιδή πάντα, καθώς, κάποιος εκ των δύο
πρωταγωνιστών θα είναι από εύπορη οικογένεια- μέχρι να καταλήξουν σε happy end
και μέσα σ’ αυτό τον βασικό σκελετό παρακολουθούμε ακόμα: δολοπλοκίες πλουσίων,
απαγορευμένους έρωτες, ενδοοικογενειακά προβλήματα, κοινωνικά cliché, κ.α.
Σενάρια με επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε έργα που μπορεί να κρατάνε χρόνια, ή και
δεκαετίες ολόκληρες! Αν, ωστόσο, αποτελούνται από τα καθιερωμένα 150 επεισόδια
τότε μετονομάζονται σε τηλενουβέλες.
Η αιτία της επιτυχίας τους οφείλεται στην έμφαση που δίδεται στις ανθρώπινες
σχέσεις και τα κοινωνικά στερεότυπα. Ακόμα, το κοινό που βλέπει αυτά τα έργα δε
θέλει να σκεφτεί ή να κρίνει, ενδιαφέρεται μόνο να περάσει ευχάριστα την ώρα
του βλέποντας τον πόνο των ηρώων, τα προβλήματά τους, αλλά και να ταυτιστεί
μαζί τους ζώντας μέσα από αυτούς το άπιαστο όνειρο (μεγάλος έρωτας, πλούτη
κλπ). Εν ολίγοις, όπως τα παιδιά έχουν τα δικά τους παραμύθια που τα
ταξιδεύουν, έτσι, και οι μεγάλοι – και, δη, οι γυναίκες – έχουν τις
σαπουνόπερες.
Ας δούμε λίγο τι γίνεται και στη χώρα μας με τις "εισαγόμενες"
σαπουνόπερες:
Στην ελληνική τηλεόραση οι ξένες σαπουνόπερες εισήχθησαν γύρω στις αρχές της
δεκαετίας του 1990 - όταν, δηλαδή, τα ιδιωτικά κανάλια έκαναν δυναμικά την
εμφάνισή τους και εις το όνομα του κέρδους έριξαν το ευτελές αυτό εμπόρευμα
στους τηλεθεατές. Τα Ατίθασα νιάτα, η Τόλμη και Γοητεία, η Σάντα Μπάρμπαρα,
Δυναστεία, Χτυποκάρδια στο Beverly Hills είναι μερικές από αυτές που προβλήθηκαν
και στην Ελλάδα. Για να ακολουθήσουν στην αυγή της νέας χιλιετίας οι
μεξικάνικες, αργεντίνικες και όλες αυτές οι λατινογενείς τηλενουβέλες (Μαρία
της γειτονιάς, Εσμεράλντα, κ.α.) και να φτάσουμε στη δεύτερη δεκαετία του
21ου αιώνα όπου επικρατούν οι τουρκικές τηλενουβέλες! Παράλληλα,
βέβαια, αναπτύχθηκαν και εγχώριες σαπουνόπερες: Λάμψη, Καλημέρα Ζωή,
Φιλοδοξίες, Βέρα στο δεξί, Έρωτας, Τα μυστικά της Εδέμ, Μπρούσκο,
κ.α.
Αν και ευτελές είδος, πιστεύω ότι λίγο-πολύ, όλους μας έχει καθηλώσει
μπροστά στην οθόνη κάποια στιγμή στη ζωή μας μία από αυτές τις σαπουνόπερες...
Αυτή η οξύμωρη σύνδεση αληθοφάνειας με υπερβολής που παρουσιάζουν οι
σαπουνόπερες έμενα προσωπικά με διασκεδάζει! Όμως, αν ήταν να προτείνω
κάτι από αυτό το είδος θα ήταν μόνο το Twin
Peaks αυτή η cult, Avant Garde (πρωτοποριακή) σειρά συνδυάζει μοναδικά υψηλή
τέχνη και λαϊκή ψυχαγωγία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναβάθμισε την
σαπουνόπερα ως είδος. Ενώ, παράλληλα, χρησιμοποίησε τα εργαλεία της
σαπουνόπερας (ίντριγκες, οικογενειακές ιστορίες, έρωτες κλπ.) για να σατιρίσει
τόσο την ίδια τη σαπουνόπερα ως είδος, όσο και να ασκήσει κριτική στο κοινό
της. +Elena Alefantinou
Είναι από τις ειδήσεις που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να προσπεράσουμε. Για μία Ελλάδα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην εντατική με τα σωληνάκια, γεγονότα όπως αυτό που θα εξετάσουμε σήμερα αποτελούν σίγουρα αφορμές προβληματισμού σχετικά με το πως ο πολιτισμός μπορεί να μας οδηγήσει έξω απ' την δαιδαλώδη κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία (και όχι μόνο...) χρόνια. Ο λόγος φυσικά, για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 2017, με το οποίο τιμήθηκε μία Ελληνίδα συγγραφέας, η Κάλλια Παπαδάκη, για το μυθιστόρημά της "Δενδρίτες".
Γεννημένη το 1978, με σπουδές στις ΗΠΑ, σημαντικό συγγραφικό παρελθόν (το βιογραφικό της περιλαμβάνει διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα, ακόμη και σενάρια ταινιών!) και ποικίλες διακρίσεις, η Κάλλια Παπαδάκη απέσπασε τόσο σε εγχώριο, όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο τις καλύτερες κριτικές για τους "Δενδρίτες" της (εκδ. Πόλις). Στην περίληψη του βιβλίου διαβάζουμε:
"Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες,
φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η
Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η
δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της
συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς
της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο
παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές
μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες
και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ
Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με
τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η
γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι
ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται
σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του
χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί."
Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε παρόντες στις τέχνες και τα γράμματα, όχι μόνο λόγω του παρελθόντος μας, ούτε μόνο για να θέσουμε γερά θεμέλια για το μέλλον μας. Είναι κυρίως σημαντικό για το παρόν, το σήμερα, τη στιγμή αυτή που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Κι αν αυτό ακούγεται ονειροπαρμένο, αναλογιστείτε ότι είμαστε μία χώρα που αν ακόμη ζει, είναι λόγω του τουρισμού και του πολιτισμού της. Αν δε είχαμε υπάρξει λίγο εξυπνότεροι και σεμνότεροι στο παρελθόν θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο απ' αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια... +Κωνσταντίνα Πορφυρού
