ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "άλλα λέω και άλλα κάνω, πως να σου το πω..."

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί, το πόσο πιο εύκολα και καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κόσμος "έκανε", αντί να "λέει". "Έπραττε", αντί να "δηλώνει". "Ποιούσε", αντί να "υπόσχεται". "Ενεργούσε", αντί να "ισχυρίζεται". Γενικά, αν από τα λόγια, περνούσε στις πράξεις, αλλά και τα έργα. Σίγουρα, στους περισσότερους, η φιγούρα η οποία θα τους ερχόταν στον νου θα ήταν εκείνη ενός πολιτικού, ο οποίος μετά το πέρας της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς επίσης και της ενδεχόμενης πολιτικής του νίκης, θα έκανε τα μισά (στην καλύτερη περίπτωση) από αυτά που θα είχε υποσχεθεί. Και δίχως άδικο, μεταξύ μας. Ο σημερινός προβληματισμός όμως δεν απευθύνεται σε αυτό το προφανές παράδειγμα ενός πολιτικού, αλλά σε κάτι αρκετά πιο κοντινό σε εμάς. Σε τι αναφέρομαι; Σε εμάς τους ίδιους φυσικά.


Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!

Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.

Μας προκαλώ λοιπόν όλους, να με βγάλετε ψεύτη.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, σκέφτεσαι πριν κάνεις ή πεις κάτι;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να κάνω κάτι το οποίο θα επηρεάσει κάποιον άλλον, βάζω στιγμιαία στο μυαλό μου τον εαυτό μου στην θέση του και σκέφτομαι τι αντίκτυπο θα είχε σε εμένα η πράξη αυτή. Λάθος ή σωστό αν είναι δεν το γνωρίζω, όμως ξέρω πολύ καλά ότι αυτό αποτελεί ένα καλό κριτήριο για το αν αυτό που πάω να πω ή να πράξω μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στο άμεσο ή μη μέλλον, μέχρι έναν βαθμό τουλάχιστον, στον αποδέκτη. Σίγουρα κάνεις δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος για το αν κάνει το... "ορθό" μια δεδομένη στιγμή, όμως καλό θα είναι να είναι σε θέση να αντιληφθεί και εν συνεχεία να επεξεργαστεί τις οποιεσδήποτε απόρροιες αυτού.

Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε στην παραπάνω τοποθέτηση, αλλά και στον τρόπο που οι άνθρωποι λαμβάνουν αποφάσεις, είναι κατά πόσο οι "ανιδιοτελείς" επιλογές μας είναι πραγματικά "ανιδιοτελείς", καθώς επίσης και κατά πόσο βασίζονται στην ικανοποίηση των εγωισμών μας ή όχι. Ερωτώ λοιπόν σήμερα αν οι πράξεις μας έχουν συνειδητά ή μη ως απώτερο σκοπό το προσωπικό όφελος ή όχι, τελικά. Προσωπικά πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, αν όχι όλοι, -και φυσικά μη βγάζοντας το εαυτό μου... "στην απ' έξω", λειτουργεί με βάση τις εκάστοτε ανάγκες και με κατευθυντήρια γραμμή τον δρόμο που οδηγεί εν τέλει στην κάλυψη τους. Το αν είναι το... φυσιολογικό, δεν το γνωρίζω. Το αν "πρέπει" να γίνεται διότι έτσι έχει οριστεί κοσμικά, επίσης. Αυτό που όμως νομίζω ότι ξέρω είναι πως η ελάχιστη μειοψηφία που δρα πραγματικά ανιδιοτελώς, απολαμβάνει μια ψυχική και πνευματική ηρεμία που όμοια της δεν υπάρχει. 

Πόσο καλύτερα μπορεί να αισθανθεί κάποιος από το συναίσθημα ικανοποίησης που τον κατακλύζει όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει πράξη το σωστό και πόσο πιο άσχημα μπορεί να αισθανθεί εκείνος ο οποίος έχει αδικήσει κάποιον; Τώρα θα μου πείτε πως εκεί έξω υπάρχουν άτομα τα οποία δεν υπολογίζουν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους, όποιες και να είναι αυτές, όμως για εμένα αυτά τα άτομα, δεν είναι υγιές δείγμα ανθρώπινων μονάδων. Με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Εσείς και εμείς οι υπόλοιποι όμως, που έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε και τι λέμε, ας αναλογιστούμε και ας πράξουμε αναλόγως. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή το οτιδήποτε δώνουμε, θα μας επιστραφεί. Δράση-αντίδραση που λένε. (πάλι εγωισμό διακρίνω βέβαια...).

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »