you've got to take this moment στο +yannidakis
Μας ξαφνιάζει το αναπάντεχο; Πιστεύω, μας κάνει να αισθανόμαστε ένα
απέραντο μούδιασμα από το κεφάλι έως τα ακροδάχτυλά μας. Λίγο πολύ τα
τελευταία χρόνια έχουμε επαναπροσδιορίσει τι είναι σημαντικό και έχουμε πετάξει
στον κάδο των ενοχών πολλά που κάποτε τα θεωρούσαμε απαραίτητα. Προσαρμοστήκαμε
σε νέα δεδομένα.
Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε πως το αναπάντεχο δεν
είναι κάτι «φρικιαστικό». Ίσως να είναι κάτι που θα δώσει άλλη νότα στη ζωή
μας.
« Η τίγρης που ήρθε για τσάι» της Τζούντιθ Κερ
Μία τίγρης μπαίνει σε ένα σπίτι ξαφνικά να πιει τσάι με ένα κοριτσάκι
την Σόφι και την μητέρα της. Μαμά και κόρη δεν πανικοβάλονται και
αξιολογούν ψύχραιμα το αναπάντεχο αφήνοντας την τίγρη να φάει ό,τι φαγητό
υπήρχε στο σπίτι. Ο πατέρας όταν γυρνάει νιώθει ευλογημένος που η τίγρης δεν
πείραξε την οικογένεια του και αρκέστηκε στο να καταβροχθίσει τις
προμήθειες του σπιτιού. Χαρούμενος, βρίσκει την ευκαιρία να γευματίσει με την
οικογένεια του στο εστιατόριο με τα υπέροχα λουκάνικα που τους αρέσει τόσο.
Αυτό που το βιβλίο μας λέει είναι πως τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο
νομίζουμε και δεν χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε με το αναπάντεχο, να μην το
αξιολογούμε λανθασμένα, βιαστικά και με υπερευαισθησία.
Μπορούμε να ισορροπήσουμε εστιάζοντας στις καλύτερες πτυχές του εαυτού μας,
χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες μας και τη διορατικότητα μας. Την στιγμή που όλα
μοιάζουν μαύρα (γιατί ποτέ δεν είναι κατάμαυρα) να μην αφηνόμαστε σε κάποιου
είδους μανία καταδίωξης βλέποντας παντού εχθρούς. Η υπομονή και η απλούστευση
μας βοηθάνε να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο. +NastaziaA
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
