ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ ο δικός σου νάυτης

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Ελάτε να κάνουμε ένα πείραμα συγκίνησης: Τι αισθάνεστε όταν κοιτάζετε τη φωτογραφία με τον ναύτη και τη νοσοκόμα;

Α) αναστενάζετε με ελπίδα πως ένας τέτοιος ναύτης κάπου υπάρχει και για εσάς

Β) αναπολείτε έναν ναύτη που ήρθε και έφυγε

Γ) δεν σας καίγεται καρφί για μια φωτογραφία παμπάλαια.

..τις απαντήσεις θα βρείτε λίγες γραμμές παρακάτω...

Το τελευταίο από συγκίνηση κλάμα, το έριξα όταν έμαθα για τον θάνατο της Greta Zimmer Friedman, της εικονιζόμενης νοσοκόμας στην πασίγνωστη φωτογραφία του Alfred Eisenstaedt, σύμβολο της λήξης του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Η ιστορία είναι γνωστή και τουλάχιστον τρεις γενιές την έχουν αντικρίσει. Το απόγευμα της 14ης Αυγούστου του 1945, αμέσως μετά το διάγγελμα του προέδρου Truman για το τέλος του πολέμου, χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Ο ενθουσιασμένος ναύτης της φωτογραφίας βρισκόταν στην Τimes Square της Νέας Υόρκης, βρήκε μπροστά του μια νοσοκόμα οδοντιατρείου που εκείνη την στιγμή είχε βγει για το διάλειμμα της, την άρπαξε και τη φίλησε.

Αν και η φωτογραφία έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Life, επί δεκαετίες τα ονόματα των δυο πρωταγωνιστών παρέμεναν άγνωστα καθώς ο Alfred Eisenstaedt δεν τα είχε κρατήσει.

Το «μυστήριο» επανερχόταν κατά καιρούς στα ΜΜΕ -υπήρξαν δεκάδες γυναίκες που ισχυρίστηκαν πως ήταν η νοσοκόμα της φωτογραφίες και άλλοι τόσοι «ναύτες»- όμως η φωτογραφία ποτέ δεν έχασε κάτι από τη μαγεία της και δύναμη της ακόμη και όταν έγινε απολύτως σαφές πως δεν επρόκειτο για ζευγάρι αλλά για δυο τυχαία ενθουσιασμένους.

Η έξαψη του τέλους του πολέμου έφτιαξε τη σκηνή ώστε να μοιάζει με μια ολόκληρη ερωτική ιστορία, εκείνη παραδόθηκε με τον τρόπο που παραδίδεσαι μόνο όταν σου είναι αδύνατον να αντισταθείς και αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια, αν τελειώσει κανένας πόλεμος ή 2-3 φορές σε μια ολόκληρη ζωή- κρατάει λίγο αλλά τόσο ώστε να το θυμάσαι (..κάθε μέρα ).

Δεν είναι πως με τους υπόλοιπους που έρχονται και φεύγουν ή μένουν, θες και κάνεις την δύσκολη...Μπορεί να έχεις σχέση χρόνων γεμάτη αγάπη και κατανόηση- μέχρι και λίγο πάθος μπορεί να υπάρχει- αλλά κατά βάθος να μην αισθάνεσαι διόλου παραδομένη- χωρίς να φταις και χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί.

Πολλές φορές έχεις την ατυχία να ξεκινήσεις σαν την νοσοκόμα της φωτογραφίας και να καταλήξεις οχυρό της άρνησης και κάστρο της γκρίνιας, να σου φταίει το εστιατόριο που διαλέξατε και το νησί που είπατε να πάτε για διακοπές...

Δεν είναι μόνο οι φάσεις της σχέσης που αλλάζουν με τα χρόνια, την οικειότητα και την βαρεμάρα -πρόκειται για ένα μυστήριο άδικης συμπεριφοράς: Δεν το παραδεχόμαστε και ευτυχώς σπάνια το διηγούμαστε αλλά μυστηριωδώς σε «κάποιους» τείνουμε να ενδίδουμε πλήρως ενώ σ' άλλους ούτε γι' αστείο.

Στην αρχή του κειμένου σας ζητήθηκε να αποφάσισε αν η φωτογραφία σας προκαλεί κάτι.

Αν δεν αισθάνεστε τίποτα, τότε τέτοια θέματα δεν σας αφορούν -μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως υπάρχετε γιατί όλοι οι υπόλοιποι συνηθισμένοι ρομαντικούληδες, τέτοιες φωτογραφίες τις βλέπουμε με εσωτερικό αναστεναγμό.

Είναι κάτι στον τρόπο που την κρατάει και εκείνη είναι αφημένη στην αγκαλιά του, αν το δεις δεν μπορεί να μην το αισθανθείς - πονάει ο εισπνεόμενος αέρας έτσι όπως κατεβαίνει στον ρινοφάρυγγα και μια περίεργη στεναχώρια διαχέεται στους βρόγχους για το φιλί που συνέβη πριν από 71 χρόνια στην Νέα Υόρκη - σου μένει η άτιμη η λύπη και σου χαλάει η μέρα...

Υπάρχουν δυο ενδεχόμενα σ' αυτή τη ζωή και η φωτογραφία με τον ναύτη και τη νοσοκόμα τα ορίζει πολύ καλά: Τον ναύτη ή ακόμα τον περιμένεις ή εύχεσαι να τον ξαναβρείς.

Σε ένα βαθμό, η πιθανότητα μιας υπέροχης συνάντησης που θα σε κάνει να παραδοθείς για ένα δευτερόλεπτο ή τριάντα χρόνια, είναι και θέμα ηλικίας όμως ανεξαρτήτως χρόνων, διανύουμε τις ζωές μας περιμένοντας ή αναπολώντας και η ενδιάμεση κατάσταση είναι μάλλον κάτι σαν ευτυχία όπου ο ναύτης βρίσκεται τώρα κοντά (!) -αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή στο σημερινό πείραμα συγκίνησης, εύχομαι να σας συμβαίνει.

Περνάμε την νεότητα μας διερωτώμενοι για το που θα βρούμε τον έρωτα και την μέση μας ηλικία πεπεισμένοι πως τον είχαμε και μας πέρασε. Ανεξαρτήτως, όμως, όπως είπαμε και επειδή στη ζωή συνεχώς συμβαίνουν θαύματα, ο δικός σου ναύτης, ας είσαι 64 ετών, μπορεί να ψάχνει τώρα να σε βρει να σε αρπάξει από τη μέση κι εσείς οι δυο μαζί να γράψετε ιστορία... Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να βρεθεί ένας ενθουσιασμένος ναύτης. Μην περιμένεις μεγάλες συγκινήσεις με αναβλητικούς τύπους του «άσε να έρθει καλύτερη στιγμή για γενναιότητες» και, λυπάμαι που το λέω, αλλά αποτελεί μεγάλη αλήθεια πως και οι ναύτες με την κόπωση και τις ατυχίες μαραίνονται και χάνουν το θάρρος και την αυτοπεποίθηση τους όπως βεβαίως και οι νοσοκόμες.

Η ικανότητά μας να είμαστε ευτυχισμένοι καθορίζεται γενετικά σε ποσοστό 50% -δεν είναι λοιπόν μόνο οι κακουχίες που μας αποθαρρύνουν και μένει ένα θαυμάσιο 50% όπου εσύ παίρνεις απόφαση να μην χάσεις το κέφι σου επειδή η προηγούμενη σε κατακεράτωσε. Ας ακούγεται κλισέ και κιτς, δεν θέλω να σταματήσω να πιστεύω πως είμαστε όλοι εν δυνάμει θρυλικοί τολμηροί ναύτες και νοσοκόμες απλώς επιλέγουμε συχνά να ζούμε πνιγμένοι στην απογοήτευση γιατί μας είναι απείρως πιο εύκολο.

Το πρόβλημα στην συγγραφή αυτού του πονήματος είναι πως αδυνατώ να καταλάβω τον ναύτη. Ο,τι σας γράφω δεν είναι απόλυτα ολοκληρωμένο, θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάτι για το πως ένιωσε κι αυτός - δεν είμαι άντρας όμως και δεν έχω ιδέα. Υποψιάζομαι πως υπάρχει κάτι στη ανδρική φύση σε σχέση με τέτοιες πρωτοβουλίες -τον θαυμάζω πάντως κι ας μην τον γνώρισα ποτέ αυτόν τον ωραίο τύπο.  Nastazia A

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ οι φωτογραφίες που μπόρεσαν να αλλάξουν την ανθρωπότητα (γιατί υπήρχαν...)

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Το νέο project του TIME, η ομάδα του οποίου επέλεξε τις 100 πιο σημαντικές φωτογραφίες των τελευταίων 175 ετών, από τη γέννηση της τέχνης της φωτογραφίας μέχρι σήμερα (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται από τις πιο σκληρές πολεμικές εικόνες μέχρι στιγμές των πιο σημαντικών ειδώλων) και αποφάσισε να ερευνήσει το υπόβαθρό τους, την ιστορία πίσω από την εικόνα, μου έφερε συνειρμικά στο νου την εικόνα του μικρού Αϊλάν (πώς μπορεί να την ξεχάσει κανείς...). Κι ενώ παρατηρώ ότι το εγχείρημα του TIME αντιμετωπίζεται καθολικά με απόλυτη θετικότητα και σεβασμό, ως μία διδακτική κριτική προσέγγιση του παρελθόντος, σχεδόν θα έλεγα εξισώνοντας το με ιστορική έρευνα, θυμάμαι πολύ καλά φωνές που στην περίπτωση Αϊλάν διαμαρτύρονταν έντονα για το πόσο απάνθρωπες και απορριπτέες είναι τέτοιες εικόνες αλλά και για το ότι δεν προσφέρουν τίποτα, καθώς ήδη γνωρίζουμε πόσο άσχημη είναι η κατάσταση στη Συρία κτλ κτλ.

Η αντίφαση του πράγματος είναι κάτι περισσότερο από φανερή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σιγά σιγά πως είτε αντιμετωπίζουμε τη φωτογραφία και τα παρακλάδια της ως αποτέλεσμα και εργαλείο της τεχνολογικής εξέλιξης, είτε ως τέχνη και έκφραση (εγώ τοποθετούμαι ξεκάθαρα κάπου εδώ), θα πρέπει να δεχθούμε και τον κοινωνικό τους ρόλο. Κι αυτός δεν είναι άλλος απ' αυτόν που εντόπισε η ομάδα του TIME: να διατηρήσουν αιώνια ζωντανές εικόνες και στιγμές. Όσο καλογραμμένο και έντονο κι αν είναι ένα κείμενο, όσο πολύτιμες και ποικίλες ιστορικές πληροφορίες κι αν δίνει, μπορεί να μας ενημερώσει, αλλά δεν θα μας κάνει να διπλωθούμε στα δύο από τον πόνο (όπως έκανε για παράδειγμα η φωτό με τον Αϊλάν). Ο άνθρωπος είναι ένα ξεκάθαρα οπτικό ον και οφείλει να παραδεχθεί τη φύση του.

Ας μην εθελοτυφλούμε λέγοντας πως "ναι μεν, αλλά...". Ας μην κάνουμε ανούσιους διαχωρισμούς αναγνωρίζοντας την αξία των εικόνων από τη Χιροσίμα αλλά θεωρώντας τις εικόνες από τη Συρία φρικιαστικές (γιατί άραγε;). Και οι δύο κάνουν το ίδιο: φανερώνουν στα μάτια μας ολόγυμνη την οδύνη και τον σπαραγμό του πολέμου. Αυτή είναι η όλη ουσία και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε. Ας αφήσουμε τους φωτογράφους να κάνουν τη δουλειά τους και να προσκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία στους ιστορικούς του μέλλοντος. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ γιατί το συριακό δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρό στην ελλάδα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα ξεκινήσω όπως θα κλείσω σήμερα. Δηλαδή θα σημειώσω πως εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στο yannidakis έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στο Συριακό απ' ότι το μερίδιο των προβλημάτων μας εδώ, δικαιολογεί. Και πριν με επικρίνετε (εμένα που σε κάθε πόλεμο η σελίδα σταματάει την ροή της για να καλύπτει το... πολιτικό ρεπορτάζ) αφήστε με να σας το αποδείξω.

Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.

Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...

Κι ενώ τα παιδάκια προσήλθαν στις αίθουσες με ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, με τις σχολικές τους τσάντες, τα αναλώσιμα υλικά και τα ημερομίσθια των άνεργων Ελλήνων εκπαιδευτικών, κάποιοι αντέδρασαν για έναν σωρό λόγους και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί; Είναι λογικό να θέλουμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν στην πατρίδα τους αφού ο πόλεμος τελειώσει κι αν τελικά μείνουν εδώ, να καταμεριστούν ισότιμα στα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.

Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;

Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:

These young people are partying hard in Syria while the rest of the country is trapped under the rubble. pic.twitter.com/aKyKbXaRWc

— AJ+ (@ajplus) October 14, 2016

Τι μας λέει αυτό; Οι ίδιοι οι Σύριοι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πόλεμο, δεν ενδιαφέρονται για τους άμαχους συμπατριώτες τους, δεν αντιδρούν καν που ο Ασάντ δεν τους αφήνει να περάσουν προς αυτό το κομμάτι της χώρας για να προστατευτούν μέχρι να τελειώσουν οι εχθροπραξίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα η απάντηση είναι απλή. Στην Συρία η ζωή είναι φτηνή. Η βία γνωστή. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με τον πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν σοκάρει τον μέσο Σύριο πολίτη. Την ώρα που εμείς ενδεχομένως δακρύζουμε και ίσως μεθαύριο βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνδράμουμε σε αποστολές αλληλεγγύης, εκείνοι ξοδεύουν σε πάρτι στην πόλη!

Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis

///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ αύγουστος, ο οδυνηρός μήνας της ελληνικής ιστορίας

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες με την πάροδο του χρόνου, πάντα το καλοκαίρι (και μάλιστα ο πιο ώριμος μήνας του, ο Αύγουστος) θα είναι για τον άνθρωπο ένα γόνιμο καταφύγιο ζεστασιάς. Θα κάνει τον άνθρωπο πιο δραστήριο και θα του επιτρέπει να εκμεταλλεύεται τις φυσικές συνθήκες για να εκπονήσει δραστηριότητες που ο χειμώνας του απαγορεύει. Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που οι θερινοί μήνες φιλοξενούν μερικές από τις σημαντικότερες ιστορικές αναμνήσεις, έτσι δεν είναι; Ωστόσο στην (αιωνίως ιδιάζουσα) ελληνική περίπτωση, οι αποτυπώσεις των παραπάνω οδηγούν μάλλον σε αμηχανία, αφού φαίνεται πως... ο Αύγουστος δεν μας θέλει καθόλου. Τρία μόνο παραδείγματα, αφιερωμένα στους λάτρεις των στατιστικών και των κατατάξεων:

Ο τορπιλισμός της Έλλης
Ανήμερα της μεγάλης χριστιανικής γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1940), στο λιμάνι της Τήνου, όπου συνέρρεαν πλοία επιβατηγά και πολεμικά για τις μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, έλαβε η Ελλάδα την πρώτη κρούση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με τον τορπιλισμό του καταδρομικού "Έλλη" από το ιταλικό "Ντελφίνο". Χάρη στην ενέργεια, εκτός από τη βύθιση της "Έλλης", σημειώθηκαν τραυματισμοί ενώ χάθηκαν και ανθρώπινες ζωές. Η κυβέρνηση Μεταξά επέλεξε να μην κάνει φανερό τον ιταλικό δάκτυλο πίσω από την επίθεση παρά μόνο μετά την επίσημη ιταλική επίθεση στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940.

Αττίλας 2
Η απόλυτη αποτυχία της διπλωματικής οδού οδήγησε στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ή αλλιώς, στον "Αττίλα 2", στις 14 Αυγούστου του 1974. Επρόκειτο και για την πιο καθοριστική φάση, καθώς σε λίγες μέρες, και εν μέσω ωμοτήτων και φρικαλεοτήτων, καταλήφθηκε περίπου το 1/3 του νησιού (το οποίο βρίσκεται ακόμη υπό Τουρκική κατοχή...).

Μικρασιατική Καταστροφή
Οι αρχές του Αυγούστου του 1922 βρίσκουν τον ελληνικό στρατό κουρασμένο και καταπονημένο. Εκεί θα πατήσει ο αντίστοιχος τουρκικός όταν, στις 14 Αυγούστου εξαπολύει τριπλή επίθεση στην αμυντική γραμμή του Αφιόν Καραχισάρ.  Η άτακτη υποχώρηση ξεκινά, συνοδευόμενη από αιχμαλωσίες και βία, για να έρθει λίγες μέρες πριν την εκπνοή του μήνα του τραγικό φινάλε: Η παράδοση της Σμύρνης στις φλόγες (ξέρετε, ο γνωστός "συνωστισμός"*), η εν γένει καταστροφή των πόλεων της Μικράς Ασία, ο πόνος, η φρίκη, το αίμα, η προσφυγιά. Η κατεξοχήν Τραγωδία της σύγχρονης ιστορίας. 

* απάντηση από την πλέον αρμόδια για να ηρεμήσουμε από την σύγχυση εδώ. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τα άγνωστα και αγνοούμενα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός των γεγονότων των ημερών αυτών που αμέλησα να καυτηριάσω κάτι που περίπου μία εβδομάδα μετά μου κάνει φοβερή εντύπωση.

Στα γεγονότα της Νίκαιας στη Γαλλία είχαμε πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, πολλοί απ' αυτούς ζουν μόνο με μηχανική υποστήριξη και η λίστα των θυμάτων συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται αλλά δεν μιλάμε για κάποιο πόλεμο με τους νεκρούς να μετρώνται με τριψήφιους αριθμούς. Είπαμε, μιλάμε για μερικές δεκάδες ανθρώπων των οποίων στις περισσότερες των περιπτώσεων οι φίλοι ή συγγενείς τους ήταν δίπλα και σώθηκαν, οπότε άρχισαν να τους αναζητούν αμέσως σε ένα από τα πλησιέστερα νοσοκομεία ή κάτω απ' τα σεντόνια που είχαν σκεπάσει διάσπαρτα στον δρόμο, τα πτώματα.

Kι όμως... οι αγνοούμενοι από εκείνο το βράδυ είναι πολλοί, πάρα πολλοί και μάλλον όχι καταμετρημένοι. Η έμπειρη από τρομοκρατία -πλέον- Γαλλία δημιούργησε έναν μηχανισμό εύρεσης αγνοούμενων κάτω από την ομπρέλα της τεχνολογίας, υπό το hashtag #recherchenice όμως ακόμα και αυτό αποδείχτηκε αναποτελεσματικό αφού αν επισκεφτείτε την ροή του θα δείτε πόσοι ακόμα παραμένουν άφαντοι. Δεν μπορεί. Δεν πήγαν κάπου. Είναι είτε σε κάποιο νοσοκομείο είτε ανάμεσα στα θύματα που υποθέτω πως είναι στη διάθεση των ενδιαφερομένων για να τα αναγνωρίσουν αν πρόκειται για δικά τους άτομα. Και εκεί, σκέφτομαι: Είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν μία φωτογραφία από τους νοσηλευόμενους όπου θα φαίνεται το πρόσωπο του καθένα; Ακόμα κι αν έχει διαμελιστεί κάποιο μέλος του σώματός τους, ακόμα και αν το πρόσωπο έχει υποστεί μερική παραμόρφωση, όσο μακάβριο κι αν είναι, ένας οικείος του/ς θα μπορεί να αναγνωρίσει τον άνθρωπο του.

Ξέρετε, προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση αυτών των ανθρώπων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσω να καταλάβω το δράμα τους. Και τότε σκέφτομαι ότι δεν θα άντεχα την αγωνία του να μην ξέρω αν ο άνθρωπος μου ζει ή όχι. Θα έμπαινα στην διαδικασία να οικειοποιηθώ με τον θάνατο του ως μία μη αναστρέψιμη διαδικασία, αλλά δεν θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που περνούσαν χωρίς να ξέρω αν ζει ή όχι. Δε θα άντεχα κανένα από τα λεπτά που η τύχη του ανθρώπου μου εξαρτώταν από ένα hashtag ή την τύχη. Βασικά, δεν θα άντεχα στην σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αποχαιρετίσω έστω για έλα λεπτό το σώμα του...

...Κάτι που με φέρνει στην προ ημερών επέτειο ενός άλλου τραγικού γεγονότος που με καθήλωσε πριν δύο χρόνια. Την παράλογη πτώση από πυρά της επιβατικής πτήσης της #MH17 που άφησε όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα νεκρούς. Ανάμεσα τους ήταν αυτό το κοριτσάκι:

αγγλικά ξέρετε, ήταν έτοιμη για τις πρώτες διακοπές στη ζωή της

...όμως όχι απλά δεν πρόλαβε να τις κάνει, αλλά ούτε οι γονείς της πρόλαβαν να την αποχαιρετίσουν. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν πρόλαβαν να αποχαιρετίσουν ότι έμεινε από το αγγελικό της σωματάκι. Το μόνο που έβρισκε κανείς εκείνη την ημέρα, λίγες ώρες μετά, ήταν εικόνες σαν αυτή και αυτή και αυτή που πατάτε μόνο αν θέλετε να αντικρίσετε το δυσάρεστο θέαμα διαμελισμένων πτωμάτων, από άντρες, γυναίκες και παιδάκια, σαν την Amy.

Είναι θλιβερό να μην μπορείς να χαιρετίσεις τον άνθρωπο που έχασες και μιλάμε για συμβάντα που δεν αφορούν έναν πόλεμο όπου εκεί είναι μάλλον αναμενόμενο (αν και όχι πάντα). Ακόμα και στον πόλεμο βλέπετε, υπάρχουν στιγμές ανακωχής για να μαζέψει το κάθε στρατόπεδο τα πτώματα του από το πεδίο της μάχης.

Στις τέσσερις δεκαετίες που ζω, έχω αποκτήσει πολλές ιδιότητες σαν άνθρωπος, έχω νικήσει πολλές αδυναμίες μου και έχω αποκτήσει άλλες, όμως μία εικόνα σαν την παραπάνω δεν μπορώ να την ελέγξω, δεν μπορώ να την αποδεχτώ, δεν μπορώ να την αντέξω, δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Γι' αυτό... Κάντε κάτι και βρείτε τα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ~ ποιος πραγματικά έστησε το πραξικόπημα στην τουρκία και γιατί απέτυχε;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Από το Ντάλας στη Νίκαια και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Ο κόσμος είναι αδύνατο πλέον να διαχειριστεί τον καταιγισμό συμβάντων στην επικαιρότητα, όμως ενώ η τρομοκρατία μας αναγκάζει να σκεφτούμε κάπως μονόδρομα μια λύση, τα χθεσινά γεγονότα στην τουρκία, μας έδωσαν τροφή για αρκετό προβληματισμό.

Πρώτα απ' όλα λίγο έλειψε να έχουμε το πρώτο πραξικόπημα επί εποχή Ερντογάν και το επόμενο μετά το 1997. Θυμάμαι τότε πως ο συναγερμός στην Ελλάδα ήταν σε υψηλό βαθμό καθώς και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν σε τεταμένο επίπεδο. Φέτος όμως τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.

Ο Ερντογάν βρισκόταν στο απόγειο της εξουσίας του. Είχε κερδίσει πρόσφατα εκλογές, είχε καταφέρει να έχει το πάνω χέρι -με έναν τρομερά πονηρό τρόπο- και στις σχέσεις του με την Ευρώπη και στις σχέσεις του με την Ρωσία και στις σχέσεις του με το Ισραήλ και όλα αυτά... συγχρόνως. Αφού με περισσή αλαζονεία χάλασε με τρεις διαφορετικούς τρόπους τις σχέσεις του με τις παραπάνω, κατάφερε πολύ εύκολο να τις βελτιώσει με καθαρά δική του πρωτοβουλία, ακριβώς την στιγμή που επέλεξε και με τον ιδανικό για αυτόν τρόπο. Η τουρκία έχει γίνει μία ισχυρή παγκόσμια δύναμη χάρη σε αυτά που κάνει ή δεν κάνει ο πρόεδρος Ερντογάν, ενώ για να ικανοποιήσει και το εθνικιστικό κομμάτι του λαού του φρόντισε να χρησιμοποιήσει και την Αγία Σοφία για μουσουλμανικές προσευχές όσο και όποτε εκείνος ήθελε.

Το πραξικόπημα αυτό, έχει κατά τη γνώμη μου δύο σενάρια, καθένα από τα οποία κρύβει 1-2 προβληματισμούς.

1. Το πραξικόπημα προκλήθηκε από στρατιωτικούς κύκλους που θεωρούσαν την εξωστρέφεια της τουρκίας λανθασμένη και τους πολιτικούς χειρισμούς Εροντογάν, λανθασμένους. Παράλληλα ας μην ξεχνάμε πως η τουρκία είναι ευάλωτη σε πολλές και συχνές τρομοκρατικές ενέργειες, γεγονός που έχει δυσαρεστήσει κατά πολύ στο εσωτερικό της χώρας. Ακόμα κι έτσι όμως οργανώθηκε λάθος. Οι στρατιώτες ήταν λίγοι και δεν είχαν την απαραίτητη πυγμή να επιβληθούν. Όταν ο Ερντογάν κάλεσε τον κόσμο να βγει στους δρόμους, εκείνοι το έπραξαν χωρίς κάποια ιδιαίτερη αντίσταση από τον στρατό. Σε εκείνο το σημείο (κάπου πριν τις 2 τη νύχτα ήταν) φοβήθηκα πως επειδή λίγο πριν ο στρατός είχε επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας, οι στρατιώτες θα πυροβολούν στο ψαχνό. Αυτό δεν έγινε. Ο όχλος ήταν πολύς και το αποτέλεσμα λογικά ήταν η επικράτηση του έναντι στους λίγους στρατιώτες που δεν έκαναν χρήση των όπλων τους για να επιβληθούν.
2. Το δεύτερο σενάριο είναι προφανώς υποθετικό και ο μόνος λόγος που του δίνω πιθανότητες είναι η πολιτική πανουργία του Ερντογάν. Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο οι νεκροί είναι (μόνο) ενενήντα, ανάμεσα στους οποίους ορισμένοι στρατιώτες, αστυνομικοί και "ασήμαντοι" πολίτες. Κανένας πολιτικός, κανένα στέλεχος της κυβέρνησης... Ακόμα και ο βομβαρδισμός του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε ο Ερντογάν στην Αλικαρνασσό που είχε πάει διακοπές, έγινε αφότου εκείνος είχε φύγει! Υπήρξε βομβαρδισμός από αέρος και στο κτίριο της εθνοσυνέλευσης (με έναν νεκρό αστυνομικό) αλλά κανείς δεν έσπευσε να το καταλάβει όπως θα ήταν το πιο λογικό. Αντίθετα, πρώτο θύμα ήταν τα κοινωνικά δίκτυα και η τηλεόραση. Γιατί; Μήπως ο ίδιος ο Ερντογάν διοργάνωσε το πραξικόπημα ώστε αφού αναστατώσει κυριολεκτικά όλο τον κόσμο, στη συνέχεια να το ανατρέψει σε... ζωντανή μετάδοση θυσιάζοντας καμιά κατοσταριά κόσμου και λίγες υλικές ζημιές; Με αυτόν τον τρόπο βγαίνει ακόμα πιο ισχυρός στα μάτια των πολιτών του και απέναντι στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Η τακτική μας θυμίζει πολλά. Πρώτα χαλάει τις σχέσεις του με Ευρώπη, Ρωσία, Ισραήλ και αργότερα με δική του παρέμβαση τις φτιάχνει ξανά. Το σημείο κλειδί ήταν το κάλεσμα στον κόσμο να βγει στους δρόμους. Το έκανε χωρίς να σκεφτεί ότι οι πραξικοπηματίες θα μπορούσαν να πυροβολούν στο ψαχνό ή... ήξερε ότι δεν θα το έκαναν;

Είτε με το πρώτο είτε με το δεύτερο σενάριο, αυτό που έγινε ακόμα μία φορά προφανές, είναι πως η τουρκία δεν είναι μία ασφαλής χώρα για να ζει κανείς. Από τη μια τα συνεχή κορύσματα τρομοκρατίας, από την άλλη η φίμωση της ελευθερίας του λόγου (ας μην ξεχνάμε πως διαδίκτυο και κοινωνικά δίκτυα κλείνουν κάθε φορά που υπάρχει κάτι σοβαρό στην γείτονα χώρα) και στο τέλος το κεφάλαιο Στρατός που στην τουρκία είναι πάντοτε πολύ μεγάλο και δικαίως, ας μην ξεχνάμε πως η τουρκία έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εξάλλου οι μέρες που θα ακολουθήσουν από σήμερα θα είναι μία φαρσοκωμωδία. Ο Ερντογάν θα ανακοινώσει ποινές, θα βγάλει φωτογραφίες κρατώντας την τουρκική σημαία και θα θυμίσει στην τουρκία (και τον κόσμο) το πόσο ισχυρός είναι και το πως οραματίζεται να φτάσει την τουρκία στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου στα επόμενα δέκα χρόνια. Πάμε στοίχημα;

Αν πάντως εγώ ήμουν ένας Γερμανός, Γάλλος, Άγγλος, Ελβετός τουρίστας, φέτος δεν θα πήγαινα για διακοπές στην τουρκία. Ήδη ζω σε μία χώρα υψηλού κινδύνου λόγω τρομοκρατίας, οπότε γιατί να μην επιλέξω μία φιλήσυχη χώρα χωρίς προβλήματα ασφαλείας, για να περάσει μια εβδομάδα ξέγνοιαστη. Έχετε καμία ακουστά, εκεί γύρω;  +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »