ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε, πρωτάκι μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Σεπτέμβριος του 2018. Ένα μικρό πρωτάκι με μια τσάντα μεγαλύτερη απ' το μπόι του, πέρασε την μεγάλη καγκελόπορτα του Δημοτικού κρατώντας με το ιδρωμένο του χεράκι εκείνο του μπαμπά του, που απ' το πρώτο βήμα μέχρι και το τελευταίο καθώς έφευγε, σφιγγόταν για να κρατήσει κλειδωμένα τα δάκρυα που είχαν στριμωχτεί στις άκρες των ματιών του.

Το 8:15 με 13:15 έγινε η νέα μας καθημερινότητα, η καινούρια μας ρουτίνα. Εκεί που όλοι οι γονείς ψάχνουμε μια γωνίτσα να αφήσουμε πρόχειρα το αμάξι για ένα τελευταίο φιλί και για τις αμέτρητες τελευταίες συμβουλές: "όταν βγαίνεις για διάλειμμα, φόρα την ζακέτα σου". Και λίγες ώρες μετά, έξω από την πόρτα του σχολείου όπου όλοι μας περιμέναμε τον εξιλεωτικό ήχο του κουδουνιού, εγώ ήμουν πάντα εκεί, ακριβώς δίπλα από το άνοιγμα της πόρτας, μπροστά-μπροστά για να με βλέπεις και να είσαι ήσυχη ότι απ' τα εκατοντάδες παιδιά του σχολείου σου, εγώ θα είμαι ακριβώς μπροστά για σένα!

Στα λίγα λεπτά της διαδρομής μας απ' το σχολείο στο σπίτι, με έβαλες στον μικρόκοσμο σου. Σε αυτόν που η Εμμανουέλα σου πήρε το κολατσιό, η Κατερίνα σε κέρασε γρανίτα, η Βικτόρια δεν σε έχει πια φίλη και ο Μενέλαος θέλει να σε παντρευτεί. Κι εγώ... σαστισμένος να προσπαθώ να ζυγίσω την κάθε σου πληροφορία. Να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι από αυτά είναι βουτηγμένα στην φαντασία που κληρονόμησε από μένα και πόσα από τα υπόλοιπα αποτελούν ακριβή περιγραφή. Να προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να τα σπουδαιολογήσω αυστηρά για να σε προετοιμάσω για το σκληρό μέλλον που σε περιμένει ή να στραβοκαταπιώ σκεφτόμενος... "παιδιά είναι".

Για σχεδόν δέκα μήνες, μου έκανες την τιμή να είμαι εγώ εκείνος που κάθε μεσημέρι θα σε προετοίμαζε για την επόμενη μέρα σου. Είχαμε πολλές και διαφορετικές στιγμές. Άλλοτε ήσουν εσύ κουρασμένη κι άλλοτε εγώ. Άλλοτε έχανες την όρεξή σου κι άλλοτε εγώ ήμουν πελαγωμένος από τα δικά μου προβλήματα. Κάποιες φορές έχασα την υπομονή μου και κάποιες φορές εσύ αντέδρασες λίγο απότομα. Όμως, από την πρώτη συλλαβή, κατέληξες να διαβάζεις ολόκληρα κείμενα. Και από το μέτρημα ως το 10, τώρα κάνεις ολόκληρες προσθαφαιρέσεις. Σε κάθε τέτοια στιγμή, ελπίζω να θυμάσαι τον ένα κανόνα που έθεσα πιο αυστηρά απ' οτιδήποτε άλλο: "Δεν με νοιάζει να κάνεις λάθη, με νοιάζει να μην χάνεις την συγκέντρωση σου".

Σήμερα, η πρώτη τάξη του Δημοτικού ολοκληρώνεται με χαμόγελα ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς για σένα. Εγώ ξέρω ότι σε λίγους μήνες από τώρα θα πλησιάσεις κατά ένα σκαλοπάτι μια πιο δύσκολη και άδικη ζωή, όμως... τι πειράζει; Εγώ θα είμαι και πάλι εδώ, όπως σου υποσχέθηκα πριν λίγους μήνες που έζησες την πρώτη σου μέρα στο σχολείο.

Για όλα όσα είχα την τιμή να ζήσω κοντά σου αυτό το διάστημα και όλα αυτά που μας περιμένουν, σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που τα ζήσαμε μαζί, σε ευχαριστώ που με έκανες περήφανο κάθε φορά που μιλούσα με την δασκάλα σου, κάθε που σε χάζευα πίσω από τα κάγκελα του σχολείου, κάθε που έβλεπα να επιβιώνεις στην νέα άγνωστη κοινωνία μακριά από τους γονείς και την αδερφή σου. Σε ευχαριστώ που είσαι η κόρη μου και δίνεις νόημα στην προσπάθεια μου.

Καλό καλοκαίρι μικρή μου πριγκίπισσα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προβληματισμοι περι παιδειας και εκπαιδευσης

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά έχει ξεκινήσει εδώ κι έναν μήνα περίπου...
Τί μας κίνησε την προσοχή αυτό το διάστημα: 

1) Διαβάσαμε για την περίπτωση δασκάλας που στη βιασύνη να φύγει κλείδωσε παιδί μέσα στην τάξη και αυτό πήδηξε από το παράθυρο με αποτέλεσμα -ευτυχώς- να σπάσει μόνον το πόδι του. 
Οι γονείς -ενίοτε δικαίως- τα βάζουν με τους -εν πολλοίς ελληματικής παιδαγωγικής εκπαιδεύσης-  εκπαιδευτικούς, οι εκπαιδευτικοί τα βάζουν με το υπουργείο παιδείας, κ.ο.κ. Λύση δε δίνεται φυσικά, όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς να τη δώσει...  Εγώ μία απορία θα εκφράσω μόνο: Αν αύριο το πρωί έβγαινε ο υπουργός παιδείας και έλεγε στους εκπαιδευτικούς ότι υλικοτεχνικές δομές θα μείνουν ως έχουν και ότι θα προβεί μόνο σε αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών, αυτοί τί θα έκαναν; Θα γίνονταν ξαφνικά καλύτεροι εκπαιδευτικοί; Θα βιάζονταν λιγότερο ώστε να μην κλειδώνουν κατά λάθος ξεχασμένους μαθητές στις αίθουσες;

2) Μάλλον θα σταματήσει η διανομή ακαδημαϊκών συγγραμμάτων στα πανεπιστήμια. 
Σε αυτή τη χώρα είμαστε πάντα ή του ύψους ή του βάθους... Από την ασύδωτη σπατάλη των ετών προ κρίσης στην πλήρη έλλειψη... Θυμάμαι όταν ήμουν προπτυχιακή φοιτήτρια (2003-2008) που σε κάθε μάθημα δικαιούμασταν ένα σύγγραμμα. Η διαδικασία ήταν η εξής: ο καθηγητής έβλεπε πόσοι ήταν εγγεγραμμένοι στο μάθημα και παράγγελνε τόσα αντίτυπα, αν κάποιος δεν είχε περάσει το μάθημα και το δήλωνε πάλι, τότε παρέγγελναν και πάλι σύγγραμμα γι' αυτόν γιατί πολύ απλά κανείς δεν ήλεγχε!!! Όταν έγινε μεταπτυχιακή φοιτήτρια (2012-2014) ενώ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές δεν δικαιούνταν συγγράμματα, εμείς πήραμε 4-5 βιβλία από τους καθηγητές μας, γιατί; Γιατί κάποιοι προπτυχιακοί φοιτητές που είχαν γραφτεί στα μαθήματά τους δεν παρουσιάστηκαν ποτέ να πάρουν το βιβλίο που δικαιούνταν, οπότε από το να τα πετάξουν, οι καθηγήτες τα έδωσαν σε εμάς...

3) Ο υπουργός παιδείας, κ. Κ. Γαβρόγλου, δήλωσε ότι "η αριστεία καλλιεργεί τον εγωισμό". Παραθέτουμε κάποια σημεία που αναιρούν αυτή την απόψη του υπουργού και όσων τη συμμερίζονται.
Η διαστρέβλωση της έννοιας "εγωισμός":
- Ο εγωισμός δεν ορίζεται ως μία απόλυτα αρνητική έννοια. "Εγωισμός" είναι μία θεωρία που έχει ως θεμελιώδη βάση το ενδιαφέρον για τον εαυτό μας. Αυτό το υποσυνείδητα κινούμενο αίσθημα αυτοσυντήρησης περιορίζεται από ηθικές αρχές, οι οποίες εξισορροπούν το ατομικό καλό με το καλό του κοινωνικού συνόλου, κι, έτσι, περιορίζεται η ενδεχόμενη αδικία που ίσως μπορούσε να προκαλέσει μία εγωιστική κίνηση.
- Χωρίς εγωισμό η ανθρωπότητα δε θα εξελίσσονταν, καθώς, ο εγωισμός θα αποτελεί πάντα την κινητήριο δύναμη της ανάπτυξης, της εφεύρεσης νέων πραγμάτων, κ.λπ. Έτσι, λοιπόν, ο εγωισμός αποτελεί την αφετηρία για να φτάσουμε στην αριστεία, κι όχι την αρνητική συνέπεια αυτής (όπως κάποιοι ισχυρίζονται).  
- Η προσωπικότητα του καθενός και η ικανότητά του να βρει τη χρήση ισορροπία μεταξύ του εγωισμού και του αλτρουισμού προσδιορίζουν τη συμπεριφορά που θα αναπτύξει.
- Ο "υπέρμετρος εγωισμός" μπορεί να ταυτιστεί με τη φιλαυτία, την αλαζονεία κ.λπ. Έννοιες, όμως, που δεν ταυτίζονται ούτε με τον εγωισμό ούτε με την αριστεία.
- Τέλος, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για τα άτομα που είναι εναντίον της αριστείας είναι ότι δεν δύνανται να την κατακτήσουν (ίσως όχι λόγω ανικανότητας, μα λόγω αεργίας -κοινώς τεμπελιάς) και ζηλοφθούν τους πρόθυμους να προσπαθήσουν γι' αυτήν, γιατί, εκ των πραγμάτων, και μόνο η προθυμία για προσπάθεια μερικών τους κάνει να φαντάζουν λίγοι και ανεπαρκείς. Άρα, μήπως όσοι κατηγορούν την αριστεία ότι προάγει τον εγωισμό, είναι οι ίδιοι, τελικά, "υπέρμετρα εγωιστές"/συμφεροντολόγοι, κοιτάζοντας μόνο το προσωπικό τους συμφέρον;  +Elena Alefantinou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η 1η μέρα στο σχολείο και ένας μπαμπάς περήφανος, χαζός, ονειροπόλος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπάρχουν κάποιες μέρες που κανείς ποτέ δε θα τις θυμάται. Που οι Δημόσιες Υπηρεσίες είναι ανοιχτές και οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να γλιτώσουν την δουλειά το πρωί. Που είναι βαρετές επειδή κανείς δεν έχει κάτι συναρπαστικό να κάνει και όλοι αναμένουν την επόμενη μέρα μπας και είναι πιο ενδιαφέρουσα!

Σε μία τέτοια μέρα είχα την ευκαιρία να δω την αγαπημένη μου πριγκίπισσα να περνάει για πρώτη φορά την πόρτα του Δημοτικού της Σχολείου. Εκείνη, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδάκια ξεκινούν έναν μαραθώνιο ή μάλλον έναν Γολγοθά που μπορεί να ανήκει στο σύνηθες κατεστημένο, όμως σκέφτηκε κανείς πως γαλουχεί γενιές; Πως καθορίζει το μέλλον και την ιστορία του εκάστοτε τόπου; Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι η πρώτη μέρα μιας ζωής που θα κρατήσει για τουλάχιστον δώδεκα χρόνια. Μιας ζωής που θα ενηλικιώσει το παιδί και θα το μετατρέψει εν πολλοίς στον άνθρωπο που θα υπηρετήσει την κοινωνία μεθαύριο ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχτηκε και τελικά υιοθέτησε.

Ο καλύτερος τρόπος για να βιώσεις αυτήν την ημέρα είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Τι σου άρεσε, τι όχι. Τι φοβόσουν, τι προσδοκούσες; Όσο πιο κοντά σε αυτά είναι οι αναμνήσεις σου, τόσο πιο καλά θα καταφέρεις να βοηθήσεις το νέο πρωτάκι να αντιμετωπίσει τα δικά του προσωπικά εμπόδια.

Κι έτσι, σήμερα... περνάς για πρώτη φορά την καγκελόπορτα ως μαθήτρια και όχι ως επισκέπτρια όπως είχαμε πάει μαζί προ ημερών για να γνωρίσουμε τους χώρους και κάτσαμε στο πολύχρωμο παγκάκι για να διαπιστώσουμε ότι ήταν φρεσκοβαμμένο και κόλλησαν μπογιά τα ρούχα μας!

Σήμερα ζεις την πρώτη μέρα του μέλλοντός σου. Αν μου το επιτρέψεις θα είμαι πάντα εκεί για να σε βοηθήσω να το χαράζεις, αλλά από σήμερα εγώ θα είμαι ένας κομπάρσος στην ζωή σου. Από σήμερα είσαι εσύ που ετοιμάζεσαι να πάρεις την σκυτάλη αυτού του κόσμου. Είσαι εσύ που θα δώσεις τον δικό σου αγώνα επιβίωσης και βελτίωσης αυτού που εγώ με τύψεις και ενοχές παρέδωσα σε εσένα για να ζεις.

Από σήμερα θα μάθεις την έννοια της ευθύνης, της αποτυχίας και της επιτυχίας και αυτή τη φορά όχι με το δίχτυ ασφαλείας που εγώ σου προσέφερα, αλλά εκεί έξω, στις μάχες με τους βαθμούς σου, τους δασκάλους και τους συμμαθητές σου.

Ως τώρα ήσουν το εύθραυστο κοριτσάκι μου χωρίς σαφείς επιδιώξεις για το μέλλον. Και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα καθοριστεί αν θα αλλάξεις αυτόν τον κόσμο με την κατάρτιση σου, το ταλέντο ή τις δεξιότητες σου! Και στο λέω από τώρα: δεν με νοιάζει τι θα καταφέρεις, αρκεί να έχεις την ζωντάνια και το πάθος να θελήσεις κάτι τόσο πολύ που να προσπαθήσεις σκληρά γι΄αυτό...

Σήμερα σε παραδίδω παιδάκι σε αυτόν τον αχανή χώρο και όταν έρθει η ώρα να βγεις για τελευταία φορά από εδώ θα είσαι μια ενήλικη γυναίκα με στόχους, προοπτικές και εκκρεμότητες. Εγώ θα είμαι για πάντα ο πιστός σου φύλακας, έτοιμος να δώσω και την ζωή μου για να εξασφαλίσω την δική σου ευημερία. Και σαν σωστό κι ελεύθερο πουλί, όταν έρθει η ώρα θα είμαι εγώ εκείνος που θα σε σπρώξει για να πετάξεις ψηλά και μακριά (όσο κι αν αυτό θα είναι η δική μου προσωπική υπέρβαση).

Καλή σου πρώτη σχολική χρονιά! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΉΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ σχολείο που προετοιμάζει και... (εκ)παιδεύει;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Μιας και διανύουμε ακόμη περίοδο πανελληνίων εξετάσεων (εάν και εφόσον έχω ενημερωθεί σωστά) και μιας και εχθές παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση που είχε ως κεντρική ιδέα και αντικείμενο σχολιασμού την εκπαίδευση, σήμερα θα μιλήσουμε για την παιδεία, το σχολείο και το... σχετικό σύστημα.

Συνειδητοποίησα που λέτε χθες, ότι το σχολείο ανά τους αιώνες, παράγει -ή τουλάχιστον προσπαθεί να παράξει- ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο η οποία -κατά το σκεπτικό των αρμοδίων ατόμων- τον προετοιμάζει για την ένταξη του στην κοινωνία που ακολουθεί. Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου, ενώ είναι στο σχολείο, ζει και υπάρχει σε ένα περιβάλλον το οποίο πλαισιώνεται από κανονισμούς, ιεραρχίες και κοινωνικές ομάδες. Μέσα σε αυτό, καλείται να λειτουργήσει και να εξελιχθεί. καθώς και εν τέλει να "επιβιώσει". Εν συντομία, το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας του εκάστοτε παρόντος. Καλά ως εδώ; Μια χαρά. Φυσική ροή των πραγμάτων θα έλεγε κανείς. Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να το πετύχει αυτό, οι οποίες εάν εξεταστούν, εμφανίζονται επιεικώς προβληματικές.



Σε πρώτο στάδιο, είναι η τεράστια "γνωστική ύλη" που πρέπει να καλυφθεί, μεταφερθεί σε και να αφομοιωθεί από τους μαθητές. Έπειτα, είναι η απώλεια της επιλογής για το τι θέλεις ή μπορείς να μάθεις, καθώς επίσης και το τι υπάρχει διαθέσιμο για να μάθεις. Μετά, συναντάμε τον τρόπο ελέγχου για το γνωστικό επίπεδο που έχεις, μέσω των εξετάσεων και με ότι αυτό συνοδεύεται. Τελευταίο και καλύτερο, είναι η φιγούρα του δασκάλου/καθηγητή και του προφίλ το οποίο καλείται να υιοθετήσει, αλλά και της αντιμετώπισης του προς τους μαθητές. Ανάμεσα σε όλα αυτά, βρίσκονται και τα (συν)αισθήματα φυσικά. Το άγχος για αποτυχία στις εξετάσεις (αλλά και του στίγματος που σε ακολουθεί αν "μείνεις" στην ίδια τάξη), ο ενστερνισμός της άποψης της απόλυτης υπέροχης του εκπαιδευτικού συγκριτικά με τους μαθητές, καθώς και του σκληρού περίγυρου των υπολοίπων μαθητών ο οποίος ούτε "ξεχνάει", ούτε "συγχωρεί". Και πολλά άλλα...

Εκτός των ανωτέρω σημείων, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι μας, έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία από τον καιρό του σχολείου που περιγράφει μια εμπειρία κατά την οποία νιώσαμε ότι αδικηθήκαμε, πιεστήκαμε ή υποχρεωθήκαμε να κάνουμε κάτι χωρίς να το θέλουμε. Αντίστοιχα, ίσως υπάρχει και μια παρόμοια ιστορία στην οποία να το κάναμε εμείς σε κάποιον άλλον, και αυτό διότι σιγά σιγά αρχίσαμε να γινόμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό, διότι αργά ή γρήγορα αφομοιωθήκαμε από αυτό το σύστημα και γίναμε όπως οι "προηγούμενοι". Διότι και οι δάσκαλοι/καθηγητές ήταν κάποτε μαθητές. Κάτι τέτοιο, θα συμβεί και με τους επόμενους τα επόμενα χρόνια και θα συνεχίσει να γίνεται, λογικά, ες αεί.

Και ορίστε ο σημερινός προβληματισμός: Αν όντως το σχολείο είναι μια μικρογραφία αυτού που ακολουθεί (που μεταξύ μας είναι), φταίει που μας προετοιμάζει κατά τον τρόπο αυτό; Ναι ή όχι, είναι το ίδιο υπαίτιο για την δημιουργία του... μετά;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ μπορεί αυτή η κυβέρνηση να φέρει το αύριο στην παιδεία;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Στην πιο καταστροφική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν έχω χαριστεί ποτέ. Τα κείμενα μου είναι εναντίον του Αλέξη Τσίπρα πολύ πριν αυτός γίνει πρωθυπουργός και δεν μετανιώνω καθόλου. Ανταυτού αισθάνομαι δικαιωμένος!

Όμως αν σε κάτι δεν φταίει σίγουρα, αυτό είναι η κατάντια της Παιδείας. Ο ίδιος είναι προϊόν ενός εκπαιδευτικού συστήματος που οδήγησε την Ελλάδα στην απόλυτη κατάντια με ιδεολογίες πλάγιων οδών και άτοπων στόχων. Ακόμα και σήμερα λοιπόν, που η τεχνολογία μας δίνει την ευκολία να μεγαλουργήσουμε στον τρόπο που επικοινωνούμε την γνώση* εμείς αγνοούμε επιδεικτικά κάθε διαθέσιμο μέσο στο όνομα των περιορισμένων δαπανών.

Πράγματι, αν ρίξουμε μια ματιά, θα διαπιστώσουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά τελευταία στους "27" της Ευρωζώνης σε δαπάνες για την Παιδεία επί του ποσοστού του ΑΕΠ φυσικά. Και για να γίνω και λίγο γραφικός, η Ελλάδα, το άλλοτε λίκνο πολιτισμού, η χώρα που μετάδωσε τη γνώση όσο καμία άλλη στην Ιστορία, τώρα απλά την αγνοεί!

Θέλω πριν αρχίσουμε να μιλάμε για τα ελληνικά δεδομένα, να μελετήσουμε το τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Πρώτα απ' όλα να σημειώσουμε πως η τελευταία θέση απ' τον Κοινοτικό Μέσο Όρο απέχουν μόλις 2,5% μονάδες, ποσοστό που δεν είναι θεόρατο ωστόσο με τα δεδομένα του δικού μας προϋπολογισμού και με τα "κουκιά" να είναι πολύ μετρημένα, οι ελιγμοί που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι ελάχιστοι. Παράλληλα θα δούμε, χώρες όπως οι σκανδιναβικές να βρίσκονται μετά την πρώτη οχτάδα ενώ η περίφημη Φιλανδία με το πρότυπο εκπαιδευτικό της σύστημα, ίσα που ξεπερνά τον Μέσο Όρο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Αυτές οι χώρες δεν έχουν ανάγκη να διορθώσουν λάθη περασμένων ετών που οδήγησαν στον μαρασμό την Παιδεία στην Ελλάδα. Πρέπει απλά να συντηρήσουν την ποιότητά τους και γιατί όχι να καινοτομήσουν εκ του ασφαλούς με μικρά κόστη.

Δύο ακόμα πράγματα που με προβλημάτισαν είναι αφενός τα μεγάλα ποσοστά σε μικρομεσαίες χώρες όπως η Ισλανδία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Κύπρος και η Μάλτα και τα ποσοστά κάτω του Μέσου Όρου χωρών όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Όσο ορθολογικά κι αν προσπαθήσει κανείς να το εξηγήσει και να στηριχτεί στην θεωρία μου στην προηγούμενη παράγραφο, δεν παύει να βλέπουμε πως χώρες με σπουδαία ανάπτυξη να μην ασχολούνται με την Παιδεία ως θα 'πρεπε.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν είναι σημαντικό να αναφέρω πως μπορεί να πέρασε στα... "ψιλά" όμως έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως οι... "θεσμοί" έχουν ζητήσει -μεταξύ άλλων- από την ελληνική κυβέρνηση ένα τριετές πλάνο για την Παιδεία που στόχο έχει την σταδιακή εναρμόνιση του ποσοστού του προϋπολογισμού που αφορά στην Παιδεία, τουλάχιστον στα επίπεδα της Ευρωζώνης. Για τον σκοπό αυτό, σημειώνεται πως απαιτούνται και μια σειρά εξωοικονομικών μέτρων, όπως η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες, οι εξετάσεις κλπ.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να εφαρμόσει τις πολύ σημαντικές αυτές οδηγίες (ειδικά με την αξιολόγηση που μέχρι χθες, πολεμούσε), θα είναι μια σπουδαία επιτυχία της κυβέρνησης, πόσο μάλλον αν συνοδευτεί και από αύξηση των δαπανών για την Παιδεία. Εγώ θα είμαι εδώ και θα το επικροτήσω πρώτος. Κι ας μην ήταν δική τους ιδέα. +Yanni Spiridakis

* το σπουδαιότερο αγαθό που έχει υπάρξει ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη.

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ γιατί το συριακό δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρό στην ελλάδα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα ξεκινήσω όπως θα κλείσω σήμερα. Δηλαδή θα σημειώσω πως εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στο yannidakis έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στο Συριακό απ' ότι το μερίδιο των προβλημάτων μας εδώ, δικαιολογεί. Και πριν με επικρίνετε (εμένα που σε κάθε πόλεμο η σελίδα σταματάει την ροή της για να καλύπτει το... πολιτικό ρεπορτάζ) αφήστε με να σας το αποδείξω.

Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από δύο πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα, άξια να μας προβληματίσουν, πάντα σχετικά με το Συριακό.

Από τη μια, είχαμε τους πρόσφυγες που κόλλησαν στην Ελλάδα και η Ελλάδα παρέμεινε κολλημένη, όχι πάντως εξαιτίας των προσφύγων... Την περασμένη εβδομάδα, τα παιδιά τους ξεκίνησαν να πηγαίνουν στα σχολεία μας, αφού τα δικά μας κολλεγιόπαιδα σχόλασαν και πρόκειται να διδαχτούν βασικές έννοιες του Δυτικού Πολιτισμού, των Αγγλικών και Ελληνικών και άλλα πράγματα που θα τους δώσουν ορισμένες βάσεις πολιτισμού...

Κι ενώ τα παιδάκια προσήλθαν στις αίθουσες με ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, με τις σχολικές τους τσάντες, τα αναλώσιμα υλικά και τα ημερομίσθια των άνεργων Ελλήνων εκπαιδευτικών, κάποιοι αντέδρασαν για έναν σωρό λόγους και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί; Είναι λογικό να θέλουμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν στην πατρίδα τους αφού ο πόλεμος τελειώσει κι αν τελικά μείνουν εδώ, να καταμεριστούν ισότιμα στα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.

Όσο όμως βρίσκονται εδώ, θέλουμε αλήθεια να έχουμε τα παιδιά τους φυλακισμένα; Αν χίλια από αυτά, εκατό... έστω δέκα, τελικά μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της "μοιρασιάς" θέλουμε να παιδιά με θυμό για την χώρα που τα είχε εγκλωβισμένα; Θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν μία εχθρική χώρα προς αυτά; Θέλουμε να βγουν ελεύθερα στην κοινωνία εκπαιδευμένα με τα δικά τους ήθη και νοοτροπία; Αυτή της βίας και της ωμότητας; Εγώ λέω, όχι! Από την στιγμή που η σχολική συμμετοχή των παιδιών αυτών δεν επιβαρύνει την ελληνική οικονομία που τόσο υστερεί στην Παιδεία, γιατί να δολοφονήσουμε πνευματικά και νοητικά αυτά τα παιδιά. Γιατί να τα μετατρέψουμε σε αυριανούς τζιχαντιστές απλά και μόνο με την αδιαφορία μας;

Σίγουρα όμως αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι η είδηση της ημέρας. Όχι σε μια Ελλάδα που έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ανησυχήσουμε. Θα έπρεπε να είναι το θέμα της ημέρας στην Συρία... Καθώς μπορεί σε περιοχές κοντά στη Δαμασκό να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια, να χρηματοδοτούνται ακόμα και καμπάνιες τουριστικής προβολής, ωστόσο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πόλεμος είναι πιο θανατηφόρος από ποτέ τις τελευταίες μέρες. Δείτε λίγο αυτό:

These young people are partying hard in Syria while the rest of the country is trapped under the rubble. pic.twitter.com/aKyKbXaRWc

— AJ+ (@ajplus) October 14, 2016

Τι μας λέει αυτό; Οι ίδιοι οι Σύριοι δεν ενδιαφέρονται για κανέναν πόλεμο, δεν ενδιαφέρονται για τους άμαχους συμπατριώτες τους, δεν αντιδρούν καν που ο Ασάντ δεν τους αφήνει να περάσουν προς αυτό το κομμάτι της χώρας για να προστατευτούν μέχρι να τελειώσουν οι εχθροπραξίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα η απάντηση είναι απλή. Στην Συρία η ζωή είναι φτηνή. Η βία γνωστή. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος με τον πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν σοκάρει τον μέσο Σύριο πολίτη. Την ώρα που εμείς ενδεχομένως δακρύζουμε και ίσως μεθαύριο βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνδράμουμε σε αποστολές αλληλεγγύης, εκείνοι ξοδεύουν σε πάρτι στην πόλη!

Κι ενώ αν αυτό γινόταν στην Δύση θα ήταν κατακριτέο, σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ακριβώς εξαιτίας της νοοτροπίας των εκεί λαών. Στην ελεύθερη Συρία λοιπόν ο πόλεμος δεν είναι κατ' ανάγκη το πρώτο θέμα. Άρα... γιατί να είναι στην Ελλάδα; Μήπως δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε; +Yanni Spiridakis

///σας το είχα πως θα κλείσω όπως άρχισα...///

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ εδώ νηπιαγωγείο

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Χαίρεται. Αρχές Σεπτεμβρίου η θάλασσα μας υποδέχεται θεωρητικά για αρκετά μπάνια ακόμη όμως έτσι είναι; Αρχίζει σιγά σιγά στο μυαλό μας να τριγυρνάει η ιδέα του σχολείου, του πρωϊνού ξυπνήματος, του διαβάσματος, των εξετάσεων, των ξένων γλωσσών, των δραστηριοτήτων. Τα παιδιά μετά από μία τόσο μεγάλη παύση δεν νιώθουν και τόσο έτοιμα για την επάνοδό τους. Από την μία θέλουν, βλέπουν τις φωτογραφίες των συμμαθητών τους με λαχτάρα, θέλουν να τους δουν να παίξουν, να ανταλλάξουν εμπειρίες του καλοκαιριού και από την άλλη η έννοια και μόνο ότι θα πρέπει να ξυπνούν το πρωϊ και να ακολουθούν κανόνες της δασκάλας τα αγχώνει.

Κάπου εδώ έρχεται ο αγιασμός. Η ευλογημένη αυτή μέρα που χτυπάνε τα ξυπνητήρια ασταμάτητα μήπως και μας πάρει ο ύπνος και πάμε στο σχολείο μας και συναντάμε τους παλιούς αλλά και τους νέους μας συμμαθητές. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και το πιάσιμο των χεριών μεταξύ τους μας γεμίζει χαμόγελα, μας ευχαριστεί, μας λυτρώνει. Και εμείς που φέτος πάμε νηπιαγωγείο κρατάω σαν φυλαχτό τα λόγια του ιερέα που μας έκανε τον αγιασμό. Όχι πίεση φέτος στα παιδιά μας, όχι πίεση αλλά χάδια, αγάπη στοργή, υπομονή, ηρεμία. Αφήστε τα παιδιά να παίξουν μας έλεγε αυτή την χρονιά διότι την άλλη θα αρχίσουν τα μικρά τους προβλήματα.

Εσείς που έχετε μεγαλύτερα παιδιά που πάνε στο δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο που αγωνίζεστε μαζί τους χρειάζεστε μεγαλύτερη υπομονή και εκείνα μεγαλύτερη κατανόηση. Θέλουν ακόμα περισσότερο όσο μεγαλώνουν την στοργή την αγάπη και την αναγνώριση των κόπων τους. Αυτή η αγάπη θα τα συνοδεύει σε όλη τους την ζωή και όχι η επιτυχία ή η αποτυχία ενός διαγωνίσματος. Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και στον δικό μου άγγελο που κάθε χρόνο πετάει όλο και πιο ψηλά αλλά και πιο μακριά, πάντα όμως με συνοδοιπόρο της την αγάπη μας.+Ioanna Mpourdouvali 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ παιδιά προσφύγων vs παιδιά ελλήνων

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Οι πρόσφυγες ήρθαν -όπως ήρθαν- στην Ελλάδα και οι περισσότεροι προσπάθησαν να, φύγουν. Κάποιοι τα κατάφεραν. Κάποιοι όχι. Κάποιοι προχώρησαν προς τον Βορρά κι άλλοι επέστρεψαν στην τουρκία. Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς όμως έμειναν στην Ελλάδα. Ξέρετε... από δω κι από κει. Και μπορεί να μην είναι πλέον πρώτο θέμα στην επικαιρότητα, όμως είναι εδώ. Υπάρχουν. Ζούνε. Και είναι άνθρωποι.

Κάποιοι από αυτούς διέφυγαν στο κέντρο της Αθήνας ξεκινώντας μία λαμπρή καριέρα ως έμποροι ναρκωτικών, κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν την δική τους μαφία ανάμεσα στους καταυλισμούς (απ' ότι μάθαμε σε αυτό είναι καλοί οι αλγερινοί), κάποιοι είναι τζιχαντιστές και περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους να δράσουν κι άλλοι... είναι απλοί οικογενειάρχες -σαν εσένα και μένα- που αναρωτιούνται αν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην γειτονιά τους, στην Συρία και ευελπιστούν σε μία εξέλιξη στην ζωή τους.

Ανάμεσα τους, τα παιδιά. Όχι τα μωρά που είδαμε να κουβαλούν υπό αντίξοες συνθήκες, αλλά τα άλλα. Αυτά που έπρεπε τώρα να είναι σε κάποια αλάνα και να παίζουν και σύντομα να κάτσουν στα σχολεία τους για να ξεκινήσει το μάθημα. Αυτά τα παιδιά, τι θα κάνουν εδώ πέρα κλεισμένα;

Την απάντηση δίνει το ΕΣΠΑ και δεν θα σας πω ψέματα, δεν γνωρίζω πιο ΕΣΠΑ. Βλέπετε αυτό το πρόγραμμα ύψους 9,5 εκατομμυρίων ευρώ αρχίζει να αποδεσμεύεται για να φτιαχτούν σχολικές μονάδες, να βρεθούν καθηγητές που θα διδάσκουν τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα και αραβικά, καθώς και τα λοιπά έξοδα που αντιλαμβάνεται κανείς ότι απαιτούνται. Η πρώτη μου ερώτηση αφορά το ποσό αυτό. Πρόκειται για κάποιο ποσό που δεσμεύτηκε για αυτόν τον λόγο ή είναι ποσό που αφορούσε άλλες ανάγκες του ελληνικού κράτους; Ακόμα κι αν πάντως δεσμεύτηκε από το ευρωπαϊκό ταμείο, τι έξοδα πήγαν σε στάση αναμονής για να δοθούν αυτά;

Και αφού μιλάμε για σχολεία (έστω κι αν είναι κάπως νωρίς) δεν γίνεται να μην βάλουμε στην συζήτηση τα δικά μας, τα ελληνικά σχολεία, που μπορεί να αργούν ακόμα να ανοίξουν, όμως όποιος παρακολουθεί την σχετική ειδησεογραφία (όχι ότι θέλει και πολύ φαντασία) θα γνωρίζει πως ήδη μιλάμε για δεκάδες ελλείψεις σε κάθε νομό, σε ότι αφορά τους δασκάλους και καθηγητές, κάτι που σημαίνει πως για έναν ακόμη Σεπτέμβρη το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο προς επένδυση για το μέλλον που διαθέτουμε, θα μείνει εκτεθειμένο και καταδικασμένο. Αν το Υπουργείο τρέχει να προλάβει μία αξιοπρεπή σχολική παροχή για αυτά τα παιδιά της προσφυγιάς, τι κάνει για να καλύψει τις δεκάδες ελλείψεις των ελληνικών σχολείων, την ίδια στιγμή που οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί είναι χιλιάδες;

Νιώθω την ανάγκη να τοποθετηθώ και να γράψω πως θεωρώ πολύ σημαντικό αυτά τα παιδιά να τύχουν εκπαιδευτικών υπηρεσιών, ακριβώς σα να ήταν δικά μας παιδιά, διότι πολύ απλά θεωρώ πως τα παιδιά αυτά είναι και δικά μας παιδιά, βασικά είναι παιδιά όλου του κόσμου (για τους ενήλικες έχω λίγο διαφορετική θεωρία και ιδεολογία πάντως...) και ως εκ τούτου πρέπει να τους συμπεριφερθούμε σαν τέτοια. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε τα δικά μας παιδιά χωρίς παροχές, ανέσεις και υπηρεσίες που αρμόζουν σε ένα μέλλον όπως θα έπρεπε να είναι. Και λέω ένα μέλλον, διότι το παρόν... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »