Κατά τα αρχαία χρόνια, το
θέατρο καθιστούσε το
δημόσιο σχολείο του πλήθους. Στεκόταν ως
δάδα επιμόρφωσης και
προβληματισμού, που μεταλαμπάδευε το γνωστικό περιεχόμενο του μέσα από παραστάσεις, και με διαύλους επικοινωνίας τις
3 βασικές μορφές τους: την
Κωμωδία, την
Τραγωδία & το
Σατυρικό Δράμα. Τότε, το θέατρο δεν ήταν απλά μια συνήθεια ή ένα χόμπι το οποίο επέλεγες αν θα ακολουθούσες ή όχι. Ήταν
τρόπος ζωής και πηγή βιωματικών εμπειριών, που αποσκοπούσε στην πνευματική άσκηση.
Έκτοτε, τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς ήταν φυσικό. Αν και τα χαρακτηριστικότερα αρχαία θέατρα της εποχής (
Θέατρο Ηρώδου του Αττικού,
Αρχαίο θέατρο της
Επιδαύρου) έχουν διατηρήσει ένα αξιόλογο μέρος της παλιάς του αίγλης, ο περισσότερος κόσμος (αν όχι όλος) έχει αλλάξει ριζικά νοοτροπία και τρόπο αντιμετώπισης απέναντι στο θέατρο. Πλέον, το άλλοτε σχολείο του δήμου έχει μετατραπεί σε -καθαρά-
τρόπο διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αφού η μερίδα του θεατρικού κοινού το οποίο το αντιμετωπίζει διαφορετικά και, ενδεχομένως, πιο,.. σοβαρά, αποτελεί είδος προς εξαφάνιση.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Αφενός,
η εκπαίδευση είναι σήμερα πολύ πιο εύκολα προσβάσιμη οπότε ο κόσμος δεν έχει "τόση" ανάγκη τον διδάσκαλο του θεάτρου (ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει), και, αφετέρου,
τα μέσα προβολής έχουν υποβιβάσει τον -τότε- μοναδικό τρόπο ψυχαγωγίας που προσέφερε το θέατρο, με αποτέλεσμα να ευτελισθεί και ο ρόλος του.
Και ενώ όλα φαίνεται να έχουν συμβάλει στην παρακμή του θεάτρου, αξίζει να σημειωθεί το εξής. Το ίδιο, σαν τρόπος ψυχαγωγίας και εκμετάλλευσης του ελεύθερου χρόνου, έχει ακμάσει αρκετά, αφού τα 3 βασικά είδη που αναφέραμε στην αρχή, έχουν αναπαραχθεί και πολλαπλασιαστεί σε δεκάδες άλλα, με στόχο να ικανοποιήσουν ακόμα και τις πιο ιδιαίτερες προτιμήσεις, του πιο απαιτητικού θεατή. Παρόλα αυτά, δεν είναι αντικειμενικά γνωστό, αν τα ρεύματα των θεατών που παρασύρονται από τις θεατρικές παραστάσεις παραμένουν στατικά, ή αυξομειώνονται και αυτά με την σειρά τους ανάλογα την εποχή και το κλίμα της εκάστοτε περιόδου. Παράλληλα, φημολογείται πώς
"το θέατρο διαχρονικά ακμάζει σε περιόδους κρίσης (ακόμη και οικονομικής)
και είναι πάντα σημείο κατατεθέν για σατιρισμό-σχολιασμό-κριτική των δρώμενων της επικαιρότητας" σε όλα τα επίπεδα. Αν αυτή η φήμη είναι αληθινή, αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζω. Όμως, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής.
Εσείς, πότε πήγατε τελευταία φορά θέατρο;
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
