Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μάλλον είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να το αναφέρω δημόσια, αλλά πάντα έπαιζα και παίζω με κούκλες. Όχι εκείνες τις πλαστικές τύπου Barbie, τις άλλες τις λούτρινες, τα αρκουδάκια και τα σκυλάκια. Ένα ολόκληρο κουκλοθέατρο με κανονικό story που συνεχιζόταν μέσα στις μέρες και τα χρόνια και που ζωντάνεψε ξανά κάνοντας το αργότερα με τα παιδιά μου.
Το ότι το συνόδευα με τα στρατιωτάκια μου, τα playmobil, το Nintendo και το λατρεμένο μου Subbuteo ήταν κάτι που ερχόταν πολύ φυσικά για εμένα. Με τον πατέρα μου έβλεπα μπάλα και με τη μάνα μου τραγουδούσαμε, μιλούσαμε και κάπως έτσι ο μικρός Γιάννης μεγάλωσε.
Σε αυτό το "μεγάλωσε" ας κάνουμε μερικές στάσεις με περιοδικά Playboy, Penthouse, κάποιες "πειρατικές" ακατάλληλες βιντεοκασέτες και καταλαβαίνετε που το πάω...
Στην παρέα μου, ήμουν ο πρώτος που ασχολήθηκε με κορίτσια και μάλιστα από πολύ νωρίς και όλα αυτά χωρίς κανέναν γονιό να με ενθαρρύνει να είμαι πολύ... "άντρας" ή κανένας σκληρός τύπος.
Όμως αυτό ήμουν και αυτό παραμένω. Ένας άντρας. Ένας άντρας που το πρώτο και τελευταίο του χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η γυναίκα. Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Γιατί δεν μας το διδάσκει απαραίτητα κάποιο κοινωνικό πρότυπο (σας θυμίζω το μικρό Γιάννη παραπάνω), απλά επειδή αυτό του βγαίνει φυσικά.
Αρκετά μεγάλος πρόλογος για να εκθειάσω τη δική μου άποψη για το θέμα των ομοφυλόφιλων, των γάμων και της τεκνοθεσίας τους, όπως προκύπτει από την επικαιρότητα και όπως θα καταλήξει σε μία κοινωνική και πολιτική απειθαρχία εκ μέρους μου.
Ουδέποτε αποδέχτηκα την ομοφυλοφιλία. Για μένα ήταν και παραμένει μία από τις πολλές ανωμαλίες της κοινωνίας μας. Ομολογώ πως υπήρξα και επιθετικός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που κατέληξα να αναθεωρήσω με την κατάλληλη πνευματική βοήθεια.
Σήμερα, αυτή η ανωμαλία, μπορεί να θεωρηθεί ως διαστροφή ή μία αρρώστια. Και μία αρρώστια μπορεί να προκαλέσει πολλές ανωμαλίες σε έναν άνθρωπο. Από έναν όγκο, μέχρι μία αναπηρία. Παλεύω με τον εαυτό μου, να αποδεχθώ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σαν άρρωστους που έχουν ανάγκη από αποδοχή και αγάπη, όχι σαν κάτι φυσιολογικό και ισότιμο όπως η κοινωνία επιμένει να μου το επιβάλλει.
Το να είσαι ομοφυλόφιλος, τείνει να είναι μία τάση στην Δυτική κοινωνία και όλοι γνωρίζουμε πως οι τάσεις κάνουν έναν κύκλο. Κύκλο είπα; Μα φυσικά. Η κοινωνία επιστρέφει στην περιθωριοποίηση της γυναίκας που επί δεκαετίες δίνει μεγάλη μάχη να θεωρηθεί ίση με τον άντρα -και σε πολλούς τομείς ή κοινωνίες, δεν το έχει καταφέρει ακόμη- και ο ομοφυλόφιλος άντρας πλέον θέλει να την αντικαταστήσει ως σύντροφος ενός άντρα αλλά και ως πατέρας Β' αντί μίας μητέρας. Μετά τα μηδενικά δικαιώματα μίας γυναίκας στην κοινωνία, τώρα δεν αναγνωρίζεται καν η υπόστασή της, γιατί επιβάλλεται να αναγνωριστεί η υπόσταση του άντρα που καταλαμβάνει τον αντρικό και τον γυναικείο ρόλο! Διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως, γιατί όπως είπα και νωρίτερα, η Ιστορία κάνει κύκλους.
Υπάρχουν όμως και μερικές κόκκινες γραμμές. Την πρώτη την έθεσε υπέροχα ο άνθρωπος που στολίζει την Εκκλησία μας με την παρουσία του, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος, ο οποίος αν και με εντυπωσίασε με τις open minded απόψεις του, ξεκαθάρισε ότι είναι άλλο η συμβίωση και άλλο ο γάμος. Ο γάμος αποτελεί εκκλησιαστικό όρο και ορίζεται ως η σύζευξη ετερόφυλων ανθρώπων.
Αυτό λοιπόν είναι το ένα. Το δεύτερο αφορά στην τεκνοθεσία. (Θέλουν λοιπόν) μετά τις πολύχρωμες παρελάσεις και τα αμέτρητα δημόσια come outs, να μας επιβάλουν πως είναι δικαίωμα τους και η απόκτηση ενός παιδιού στο οποίο θα είναι κηδεμόνες. Θέλουν δηλαδή να υπερπηδήσουν την ιερή συμβολή της γυναίκας στην κοινωνία, αρπάζοντας ένα μωρό που θα έχει γεννήσει, στο οποίο θα χτίσουν μία ψευδαίσθηση μίας οικογένειας (που δε θα είναι οικογένεια). Ένα ή περισσότερα παιδιά δηλαδή στα οποία πατέρας θα είναι ο ένας (ή κανένας) και ο άλλος θα είναι αυτός που θα κάνει τι;
Όλες οι αναφορές, τα παραμύθια, οι παραδόσεις, οι οικογενειακές ιστορίες, ταινίες. Όλα θα πρέπει να γραφτούν απ' την αρχή, μόνο και μόνο για να φιμώσουν το ρόλο της γυναίκας και να ικανοποιήσουν την αρρώστια των ομοφυλόφιλων.
Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα παιδιά δίνονται σε αυτά τα ζευγάρια. Ας πούμε ότι η διαστροφή κερδίζει στην κοινωνία, όπως πολλές ακόμα φορές έχει συμβεί αυτό σε άλλους τομείς. Ας επικεντρωθούμε λιγάκι στα ίδια τα παιδιά.
Αν όπως υποστηρίζουν η ομοφυλοφιλία -όπως λένε- έρχεται φυσικά στον άνθρωπο, τότε είναι πολύ πιθανό τα υπό την κηδεμονία τους παιδιά, να βγουν φυσιολογικά. Δηλαδή αγοράκια που θα κυνηγάνε κοριτσάκια! Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα είναι τα κριτήρια τους; Ποια τα πρότυπα τους; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα δικά μου παιδικά χρόνια. Που μια χαρά έπαιζα με κούκλες και μια χαρά κατέληξα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκεφτείτε τον περίγυρο αυτών των παιδιών. Το περιβάλλον τους. Τις δυσκολίες και τον εκφοβισμό που θα δεχτούν στην πορεία της ζωής τους, χωρίς να φταίνε ποτέ σε τίποτα.
Μπορώ να σκεφτώ αμέτρητα ακόμα επιχειρήματα που με τρομάζουν στην ιδέα ότι μία Δεξιά κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει με όρους κομματικής πειθαρχίας, κάτι το οποίο δεν προκύπτει από τις ανάγκες της κοινωνίας μας, όπως αντίθετα η ανάγκη για στήριξη της οικογένειας, τα κίνητρα για νέες γεννήσεις, η ακρίβεια, η φορολογία, οι επενδύσεις, η παραγωγή κλπ.
Επιλέγω να ολοκληρώσω εδώ, εκφράζοντας το φόβο μου για μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να μην αποδέχομαι το ανώμαλο και μου επιβάλλει να αποδεχτώ μία νέα κανονικότητα που ξεπερνάει τα όρια της αρρώστιας. Μπορώ όμως ακόμα να γράψω ελεύθερα τις παραπάνω αράδες και να μην πειθαρχήσω στο νόμο του instagram, του TikTok, της Trap και της επιβεβλημένης κανονικότητας των gay. Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
