κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: news247
"Μπορεί να έχουν γίνει λάθη και τούτες τις Άγιες Μέρες θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και αγαπημένοι, με ειρήνη και ομόνοια. Αυτό είναι για μένα το μήνυμα της Αναστάσεως”. Τάδε έφη ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος το βράδυ της Μ. Παρασκευής για να εξειδικεύσει την άποψή του λέγοντας ότι παρακαλεί τον Εσταυρωμένο να “σαπίσει το χέρι του Φϊλη αν υπογράψει τέτοια διατάγματα αθεΐας όπως η κατάργηση”(σ.σ. των Θρησκευτικών στα σχολεία).
Θα πρέπει να καταστήσω σαφές ότι δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ τον Υπουργό Παιδείας, όπως επίσης ότι διαφωνώ με τις περισσότερες από τις εξαγγελίες του. Ωστόσο η απαράδεκτη και ανάρμοστη τακτική του Αμβρόσιου και μερικών ακόμη κληρικών, δεν πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Δεν είναι δυνατόν σε μια δημοκρατία να εξαπολύει δημόσια κατάρες κατά κανενός συμπεριλαμβανομένων και των Υπουργών της Κυβέρνησης.
Όχι ότι οι κατάρες και οι αφορισμοί έχουν καμιά ουσιαστική επίπτωση. Φημολογείται ότι όταν ένας ρεμπέτης απειλήθηκε με αφορισμό από επιφανή κληρικό, τον ρώτησε: “-Τι θα πάθω Παναγιότατε αν με αφορίσεις”; Ο κληρικός του απάντησε, αν και έκπληκτος για την τραγική άγνοιά του: “Δεν θα λιώνουν τα κόκαλα σου τρισκατάρατε”! Για να λάβει την “πληρωμένη” απάντηση του ρεμπέτη: “Δεν αφορίζεις τότε και τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου πάτερ”;
Οι ίδιες οι κατάρες και οι αφορισμοί μπορεί να μην έχουν κάποια ουσιαστική επίπτωση, αλλά όταν εξαπολύονται από κάποιον θρησκευτικό ηγέτη ενδέχεται να προκαλέσουν κύματα φανατισμού και συνακόλουθα προβλήματα. Η ιστορία του Αυγουστίνου Καντιώτη που αφόρισε συλλήβδην το σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο, τον διεθνούς φήμης ηθοποιό Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και όλους τους συντελεστές της ταινίας “Το μετέωρο βήμα του πελαργού” (μαζί και όσους ντόπιους έσπευσαν για μεροκάματο), είναι γνωστή.
Το αριστούργημα του Αγγελόπουλου διέπρεψε διεθνώς και επιπλέον δεν έχουν αναφερθεί περίεργα περιστατικά με τα οστά των μεταστάντων. Το έργο όμως του σκηνοθέτη και των συντελεστών κατά το γύρισμα της ταινίας κατέστη κατά πολύ δυσκολότερο. Με άλλα λόγια η ζωή τους έγινε κόλαση. Στην πόλη οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, υπήρχαν μαύρες σημαίες παντού και ο 84χρονος τότε Καντιώτης ούρλιαζε προειδοποιώντας ότι “θα πέσουν κεραυνοί”. Όλ' αυτά επειδή ένας παπάς (έστω και με πλούσια φιλανθρωπική και άλλη δράση) δεν ενέκρινε το σενάριο.
Τότε σύσσωμη η αριστερά τάχθηκε στο πλευρό του Αγγελόπουλου. Μεταξύ τους ο Λεωνίδας Κύρκος αλλά και ο Κωνσταντόπουλος. Για την αριστερά το δίλημμα του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, είχε ανέκαθεν μόνο μία απάντηση. Η δεύτερη φορά αριστερά, όπως και η πρώτη, δεν τόλμησαν να αγγίξουν το θέμα. Ένα θέμα που δεν έχει να κάνει με τη διαπραγμάτευση, αλλά ενδεχομένως να βοηθούσε δραστικά. Δεν το κάνει ακόμη και όταν υπουργοί της δέχονται απειλές. Δεν επεμβαίνει κανείς, ούτε η δικαιοσύνη.
Δεν αντιδρά ούτε η ίδια η Εκκλησία. Θεωρεί δηλαδή η Ιερά Σύνοδος ότι οι κατάρες, οι απειλές και οι αφορισμοί αποτελούν μέρος της διδαχής της θρησκείας της αγάπης; Θεωρούν ότι η επίκληση του “εσταυρωμένου” δεν γίνεται επί ματαίω; Μήπως θεωρούν ότι δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει παρά να τιμωρεί όσους δεν γουστάρει ο ιερέας; Δεν απαγορεύεται φυσικά να εκφράσει κανείς την γνώμη του. Οφείλει όμως να το κάνει με κόσμιο τρόπο και χωρίς να πρόθεση να υποκινήσει το φανατισμό και πολύ περισσότερο τη βία. Ακόμη περισσότερο όταν εκπροσωπεί μια μεγάλη ομάδα πολιτών. Είναι σαφές ότι κανείς, ούτε οι κληρικοί, είναι υπεράνω νόμων.
Στον φανταστικό κόσμο του Αμβρόσιου, όπως και όλων των φανατικών, η ειρήνη και η ομόνοια επιτυγχάνεται μόνο όταν όλοι συμφωνούν μαζί τους. Όσοι διαφωνούν, μπορούν να συνυπάρχουν αλλά με σάπια χέρια και τρύπια στομάχια. Όταν μαζεύονται πολλοί μισαλλόδοξοι όμως η κατάσταση περιπλέκεται. Ακόμη περισσότερο όταν η μισαλλοδοξία εκπορεύεται από έναν θεσμικό -ακόμη- παράγοντα του ελληνικού κράτους. Είναι η σίγουρη συνταγή για να επιτύχουμε το αντίθετο ακριβώς απ’ ότι ευχήθηκε ο ιερέας.
