KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ κυματίζω αλκοόλ

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

 Ήθελα να σας πω ότι χθες το βράδυ προσπαθούσα να κυματίσω τις άτιμες τις σκέψεις κι αυτές όχι μόνο δεν κυματίζανε αλλά με κοροϊδεύανε κι από πάνω.

- Κυματίζεις σκέψεις; Χαχαχαχα, μήπως μας πλένεις κιόλας και μας απλώνεις με μανταλάκια σαν την μπουγάδα;

- Σας παρακαλώ για σοβαρευτείτε λιγάκι!

Η απάντησή μου δεν ακούστηκε μέσα στα δυνατά γέλια.

- Άσε μας ρε φίλε, πολύ σοβαρός μας το παίζεις. Μια μέρα μας λες για το μεγάλο σου έρωτα που έχασες...κλαψ και μετά χορεύεις με την αγαπημένη σου μέσα στη βροχή. Έτσι που μας κυματίζεις θα πάθουμε καμιά ναυτία.,

Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πως το τέταρτο ουισκάκι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να πνίξω τις φωνές που κουδούνιζαν σαν περιπαιχτικοί αρλεκίνοι μέσα στον εγκέφαλό μου. Ανακάθισα στην πολυθρόνα μου, σχημάτισα το πιο σοβαρό ύφος που μπορούσα στο πρόσωπό μου και αποφάσισα να αγνοήσω τις φωνές.

- Πολύ κυριλέ ο τύπος. Για δες σοβαρότητα! Αν σοβαρέψεις περισσότερο θα σου βγούμε κυματιστές από τα μπατζάκια..χαχαχαχα.

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Σηκώθηκα και περπάτησα προς την πόρτα. Σκέφτηκα πως ο βραδινός ψυχρός αέρας θα με βοηθήσω να εξαλείψω τους καλικαντζάρους που είχαν αυταρχικά πάρει τον έλεγχο του μυαλού μου.

- Ωωωωω, θα μας γράψεις τώρα κάτι για το φεγγάρι; Κάτσε να κυματίσουμε λίγο: “φεγγαράκι μου λαμπρό...”

Αυτό ήταν! Δεν άντεχα άλλο! Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως οι φωνές ήταν απλά δημιουργήματα του μυαλού μου αλλά αισθανόμουν τελείως αδύναμος να τις καταπολεμήσω. Επέστερψα στην πολυθρόνα μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Κοίταξα την κενή σελίδα που με τύφλωνε από τη λευκάδα της και άρχισα να ιδρώνω από τον πανικό που πάντα με κυριεύει όταν κοιτάζω τη λευκή σελίδα μπροστά μου.

- Θέλεις να σου δώσουμε μια ιδέα φίλε; Απόψε αντί να κυματίζεις εμάς για δεν πας να κυματίσεις καμιά σημαία...χαχαχαχα. Μάλλον άσε καλύτερα. Πήγαινε να δεις αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι.

Έκλεισα τον υπολογιστή με απίστευτα νεύρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι αποφασισμένος πως απόψε δε θα έγραφα τίποτα. Από πείσμα και μόνο δεν θα άφηνα αυτές τις ενοχλητικές φωνές να με χλευάζουν ασταμάτητα. Δυστυχώς ξέχασα πως το ανήσυχο μυαλό είναι αυτό που συνήθως δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Σηκώθηκα και άνοιξα το υπολογιστή.

Με την απόλυτη σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα δραματικό συγγραφέα που έχει τη μεγαλύτερη έμπνευση για ένα σοβαρό ψυχολογικό θρίλερ που αναζητά τις αιτίες για τη μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας, άρχισα να πληκτρολογώ:

“φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ...”+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ αχ ελλάδα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μέσα στην κολυμπήθρα της Μεσογείου υπάρχει μια καστανοπράσινη χερσόνησος που κρέμεται από από το κορμί της Ευρώπης. Θεοί και Γίγαντες χτυπήσαν τ’ άγια χώματά της και τα δόρατά τους σκόρπισαν μέσα στο απέραντο γαλάζιο, αμέτρητα κομμάτια από τα σπλάχνα της. Αφήσανε την ομορφιά τ’ ουρανού να την αγκαλιάζει και τις ακτίνες του ήλιου να γλυκοφιλάει τα χώματά της, τα θεόρατα βουνά της και τις καμπυλωτές παραλίες της. Ανέμοι φύσηξαν τα διάφανα νερά της κι έκαναν έναν ολόλευκο αφρό να γαργαρίζει για να νανουρίζει τα θαλασσοπούλια, γλείφοντας τα κοφτερά της βράχια. Ανθρώποι, κυνηγημένοι από το ψύχος του Βορά βρήκαν ετούτη δω τη γη και η φιλόξενη ομορφιά της, τους μάγεψε για πάντα. Αγάπησαν, εμπνεύστηκαν και θαύμασαν τη θεϊκή παλάμη. Μα θέλανε τόσο πολύ τη γη να περιγράψουν που με τέχνη, μεράκι κι ευφυΐα, ταιριάξανε γραμμές φτιάχνοντας μια αθάνατη αλφαβήτα. Και δώσαν ήχο και φωνή στ’ άψυχα γράμματά τους, κι άρχισαν να υμνούν και να δοξολογούν όλα που έβλεπαν μπροστά τους. Κι οι φαντασία τους έπλασε αμέτρητες ιστορίες, μύθους, τραγούδια και σοφά λόγια του κεφαλιού τους. Τ’ άσπρα τα μάρμαρα της γης άρχισαν να σκαλίζουν κι αριστουργήματα πολλά άρχισαν να κεντήζουν για να ομορφύνουν πιο πολύ τον τόπο π’ αγαπούσαν και να τον κάνουνε μοναδικό μέσα σ’ όλο τον κόσμο. Παρθένο λάδι τσ’ άγιας γης έτρεφε τα παιδιά τους και μυρωδάτος οίνος έρεε να δίνει ευτυχία στην καρδιά τους. Κι όλα μαζί, γη, άνθρωποι, τέχνη, αγάπη, φαντασία, σοφία και αθάνατο πνεύμα, έφτιαξαν την Ελλάδα!

Ελλάδα...μοναδικό κι ανεπανάληπτο, ανεκτίμητο διαμάντι της υφηλίου, πόσο πολύ σε πόθησαν του κόσμου οι χρυσοθήρες. Πόσες φορές προσπάθησαν να κλέψουνε τα κάλλη σου και άρχοντες να γίνουνε σ’ όλη την ομορφιά σου. Σαν τα θαλάσσια κύματα ξεχύθηκαν οι ορδές τους και λύσσαγαν σα τα σκυλιά τα κάστρα σου να πάρουν. Μα των προγόνων το αθάνατο, ατίθασο κι ελεύθερο πνεύμα για πάντα εμφυτεύτηκε στις κόρες και στους γιους σου. Κι αν στη σκλαβιά υπέμεναν τα χρόνια να περάσουν, πάντα μέσα στα τολμηρά μυαλά τους, σαν τη φωτιά της Εστίας, το όνειρο της λευτεριάς πύρωνε κι έμενε άσβεστο για πάντα στην καρδιά τους. Πάλι με χρόνια με καιρούς η Ελλάδα ανεστήθη και για μια ύστερη φορά έδειξε πως οι γη των αθάνατων θεών ποτέ δε χάνει χαρακτήρα, μήτε κι αρχόντους ξενικούς θέλει να την διαφεντεύουν.  

Αχ Ελλάδα χιλιοβασανισμένη μητέρα όλου του κόσμου, γι άλλη μια φορά προσπαθείς να ξεφύγεις από τη λάσπη του βούρκου. Άλλη μια φορά σε ζώσαν τα θεριά και τα μάτια τους κόκκινα μέσα στη νύχτα σε κοιτούν έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Τρίζουν και πάλι τα κόκαλα των προγόνων και τα φαντάσματα της παλιάς δόξας πολεμάνε το νέο εχθρό. Αχ Ελλάδα, το γαλανόλευκο πανί σου θα λεκιάσεις πάλι καθώς σέρνεσαι μέσα στο χώμα που σε ρίξαν αυτοί που σε φθονούν. Αχ Ελλάδα, ήρθε πάλι η ώρα να ξυπνήσεις τους Μεγαλέξανδρούς σου και τους Κολοκοτρώνηδές σου για να σώσεις και πάλι τα παιδιά σου. Μην απελπίζεσαι όμως. Το πνεύμα σου τ’ αθάνατο δε θα σβήσει και πάλι...Αχ Ελλάδα(_) +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ η συναυλία της αγάπης

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ο κόσμος μαζευόταν με θόρυβο προσπαθώντας να βρουν τις θέσεις τους μέσα στο αμφιθέατρο, όπου η σκηνή ήταν στημένη με τα όργανα και φωτιζόταν με κόκκινους, μπλε και πράσινους προβολείς. Καθισμένος κρατώντας το χέρι της αγαπημένης μου παρατηρούσα τα πρόσωπα μέσα στην οχλαγωγία. Μεσήλικες άντρες και γυναίκες, άλλοι ντυμένοι με τα τζιν τους προσπαθώντας να δείξουν τη νεανικότητα της ψυχής τους και άλλοι με κοστούμια και μακριά φορέματα στριμωχνόντουσαν μέσα στα στενά καθίσματα. Τα πρόσωπα χαμογελαστά μα πίσω από τις ρυτίδες, τα βαμμένα μαλλιά, και τις εντυπωσιακές φαλάκρες τα μάτια άστραφταν ζωηρές σπίθες εφηβείας.  Δίπλα από μεγάλες κοιλίτσες και εξογκωμένους γοφούς χέρια κρατούσαν σφιχτά ένα το άλλο και μια νοσταλγική προσμονή φούσκωνε τα στήθη.

Τα φώτα χαμήλωσαν και ενθουσιασμένες κραυγές και χειροκροτήματα υψώθηκαν καθώς δύο εξηντάρηδες καλλιτέχνες βγήκαν στη σκηνή πλαισιωμένοι από μια νεανική μπάντα που θα μπορούσαν άνετα να είναι τα εγγόνια τους. Κι έτσι καθώς τα φώτα της ράμπας χτυπούσαν τα άσπρα μαλλιά τα μεταξωτά πουκάμισα και τα δερμάτινα παντελόνια, οι νότες άρχισαν να ξεπηδούν από τις κιθάρες και τα αρμόνια κάνοντας το πλήθος να ξεσηκωθεί ενθουσιασμένο από τις στενές θέσεις. Κι όπως ένα γλυκό χλιαρό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο μέσα σε ένα τεμπέλικο καλοκαιρινό πρωινό έτσι κι οι φωνές των δύο τραγουδιστών πλημμύρισαν την αίθουσα με γνώριμες ποιητικές μπαλάντες που ξεδίπλωσαν ατέλειωτες αναμνήσεις. Τα σαράντα περίπου χρόνια που είχαν περάσει από την πρώτη φορά που άκουσα αυτά τα αγαπημένα τραγούδια, έλειωσαν λες κι ήταν μόλις χθες. Τα μηνύματα αγάπης, πόθου, υποσχέσεις και πόνοι με τράβηξαν μέσα στα χρόνια και έφεραν πρόσωπα και σκηνικά από εκείνα τα χρόνια που η ζωή ήταν ανέμελη και οι αγάπη ήταν ο μόνος πόνος που έκανε την καρδιά να χτυπάει ζωηρά. Τα φαντάσματα του παρελθόντος πέρασαν μα δεν άγγιξαν τη χαρά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή που μοιραζόμουν αγκαλιά με την αγαπημένη μου. Σαν δυο καλοί παλιοί φίλοι βλέπαμε τις ιδιόμορφες αναμνήσεις μας να ξεπηδούν μέσα από τις νότες των τραγουδιών μα νιώθαμε την ικανοποίηση πως τα χρόνια που βάραιναν τους ώμους μας είχαν κάνει να ξέρουμε πως το δικό μας παρόν ήταν πιο δυνατό.

Στο αποθέωμα τα φώτα ανάψαν και πάλι και τα ζευγάρια αγκαλιασμένα και φανερά συγκινημένα άρχισαν να αδειάζουν τα καθίσματα και τους διαδρόμους. Ο σοβαρός κύριος μπροστά μου με τη μεγάλη φαλάκρα και το επίσημο κοστούμι φιλούσε τρυφερά τη γερασμένη πια αγαπημένη του που έλαμπε μέσα στο φανταχτερό φόρεμά της. Κι ίσως αυτή η τελευταία εικόνα έκλεισε το σκηνικό για τη συναυλία της αγάπης κάποιας περασμένης αλλά ακόμα ζωντανής ηλικίας. Η σάρκα προδίδει μα η καρδιά παραμένει νεανική και ακμαία μέχρι το τέλος… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »