ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας γιάννης παράδειγμα για παιδιά και... γονείς

το κείμενο μου δημοσιεύτηκε αρχικά στο www.superdad.gr 

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.

Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.

Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…

...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:

Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.

Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως αντιμετωπίζεις τα απρόοπτα της ζωής;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν ο κόσμος δεν ονειρευόταν, δεν σχεδίαζε, δεν έθετε στόχους, δεν ρίσκαρε, είναι πολύ πιθανό σήμερα να ανάβαμε φωτιά με ξύλα και να ταξιδεύαμε με άλογα και γαϊδούρια. Συνεπώς, είναι σωστό να προγραμματίζουμε και να προχωράμε στην ζωή. Μόνο έτσι προοδεύουμε και εξελισσόμαστε είτε ατομικά είτε ομαδικά.

Συμβαίνει όμως τα πράγματα να μην ακολουθήσουν την ροή που εμείς προβλέπαμε και κάποιο απρόοπτο να συμβεί. Όχι απαραίτητα επειδή εμείς κάναμε λάθος. Συχνά ξένες μεταβλητές "επεμβαίνουν" στην δική μας την εξίσωση. Κάποιος που μας πρόλαβε σε κάτι που διεκδικούσαμε ή κάποιος που φρέναρε απότομα κι εμείς αντανακλαστικά σωριαστήκαμε στο έδαφος πηγαίνοντας στην δουλειά.

Ξαφνικά, αντί για ένα μεροκάματο, αντί για μια διπλοβάρδια ώστε ένας παραπάνω στόχος να γίνει ακόμα πιο προσιτός, ακόμα πιο κοντινός, βρίσκεται κανείς στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι, σε ακινησία. Και τότε όλα ανατρέπονται. Οι στόχοι και τα προγράμματα διαψεύδονται. Και ξέρετε, αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Κάποιος βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων και ο μονόδρομος της ανάκαμψης είναι μακρύς, ανηφορικός και δύσβατος.

Είναι όμως αλήθεια πως είναι μονόδρομος. Συχνά η ζωή η ίδια, δεν σου επιτρέπει να το βάλεις κάτω. Επιλέγει την πιο ακατάλληλη περίοδο για να σε δοκιμάσει ακόμα περισσότερο. Να σε αφήσει μόνο ή να σε αναγκάσει να ζεις εξαρτημένος από κάποιον για ένα διάστημα. Είναι εκείνη η περίοδος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αρχίζουν και στριφογυρνάνε υπενθυμίσεις για όλα σου τα λάθη, τους στόχους που αμέλησες τις κακές συνήθειες που απέκτησες και τις προσδοκίες για τις οποίες αξίζει ακόμα να προσπαθείς.

Σε αυτόν τον μονόδρομο δεν τα παρατάμε. Δεν διαλέγουμε την εύκολη λύση του να παραιτηθούμε από την προσπάθεια και να διατηρήσουμε τις κακές μας συνήθειες. Είναι (;) ξεκάθαρο πως αυτή είναι η ευκαιρία μας -ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες- να ορθώσουμε ανάστημα και κόντρα στις προβλέψεις να βγάλουμε τον πιο υγιή μας εγωισμό, να δείξουμε την δύναμη μας και να πάμε κόντρα όχι μόνο στο όποιο απρόοπτο αλλά και σε οτιδήποτε κρίνουμε ότι χρειάζεται διόρθωση ή επαναπροσδιορισμό στην επίτευξη ενός στόχου.

Όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί. Ο πνευματικός μου λέει, πως ο Θεός ποτέ δεν αφήνει να υποφέρεις και να δοκιμάζεσαι περισσότερο απ' ότι μπορείς. Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μου δείχνει πως με θεϊκή παρέμβαση ή απλά με τα απρόοπτα της ζωής, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τα όρια και τις αντοχές μας. Το θέμα είναι... θέλουμε; Αντιλαμβανόμαστε την χρυσή ευκαιρία ή κρυβόμαστε πίσω από την αρνητική εξέλιξη της ζωής μας, που αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για όλες μας τις κακές συνήθειες;

Βασικό συστατικό στην όλη προσπάθεια, δεν είναι μόνο οι συνθήκες και η διάθεση, αλλά και οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή μας. Και εκεί δίνεται άλλη μία ευκαιρία να γίνει ένα ξεκαθάρισμα. Μετά από τέτοια γεγονότα, μετράει κανείς τους αληθινούς φίλους, τους αληθινούς υποστηρικτές του και εκείνους που πρέπει να απομακρυνθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα έλεγε κανείς πως είναι η αφορμή του διαχωρισμού των τοξικών ανθρώπων από όσους μας ακούν υγιείς επιρροές.

Ομολογώ πως το έχω δει να συμβαίνει. Άνθρωποι να λυγίζουν και να κακομοιριάζουν κι άλλοι που δράττονται της ευκαιρίας για να αλλάξουν την ζωή τους μια για πάντα. Να κόψουν τις κακές τους συνήθειες, να θέσουν νέους υγιείς στόχους, ωφέλιμους για εκείνους και τους οικείους τους και τελικά να επανέλθουν σε μία ζωή -όχι εύκολη- ευχάριστη και περισσότερο ενδιαφέρουσα κάνοντας μια μικρή χούφτα ανθρώπων, περήφανους, ανακουφισμένους, ευτυχισμένους. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο βενιζέλος έφυγε και μία πρόεδρος αναγεννήθηκε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πριν χρόνια η διάρθρωση της κοινωνίας στην Ελλάδα, στηρίχτηκε σε διάφορες πολιτικές που εκδημοκράτισαν ένα κράτος βασανισμένο από χούντα, πόλεμο, κατοχή, σκλαβιά και πάει λέγοντας. Πολιτικές που είχαν πολλά λάθη, όπως για παράδειγμα το πελατειακό κράτος, όμως πάρα τα στραβά και τα κακά, έδωσαν στους πολίτες αυτής της χώρας, τον “αέρα” της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Πίσω από τις πολιτικές αυτές, βρέθηκαν τεράστιες φυσιογνωμίες όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο γιος αυτού, η Μερκούρη, ο Γεννηματάς κ.α. Πολλά χρόνια μετά, όπου η πολιτική είναι απλά διαχείριση, διπλωματία και υπακοή, κάπου στο σήμερα που οι πολιτικές προσωπικότητες θάβονται κάτω από τα λόγια και τα likes στα κοινωνικά δίκτυα, από άνεργους, άεργους, αθλητές και καλλιτέχνες, είναι δύσκολο να ταυτιστεί κανείς είτε με κάποιο πολιτικό κόμμα είτε με κάποιο πολιτικό πρόσωπο.

Και μιας και αναφέρθηκα λίγο παραπάνω στον σπουδαίο και αείμνηστο Γιώργο Γεννηματά, δεν μπορώ να μην κάνω μία νίξη στην κόρη του, την Φώφη. Μία κυρία που αν και με σημαντική παρουσία στα κομματικά όργανα, ανέλαβε ένα φόρτο που πίστευα πως δεν μπορούσε να σηκώσει. Δεν είχε τα κότσια. Το έβλεπα από τον λόγο της που ήταν ευγενής και ήρεμος, χωρίς τον τόνο και το εκτόπισμα που ένας πρόεδρος κόμματος πρέπει να έχει. Την έβλεπα να μιλάει χωρίς να πείθει, χωρίς να δείχνει διάθεση να τα βάλει με κάποιον προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούσε.

Όλα, μέχρι εκείνη την στιγμή:

Και μέχρι αυτήν την συνέντευξη:

Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με το Πα.Σο.Κ. ήταν και εκείνος που το πρόδωσε σαν ένας σύγχρονος Ιούδας. Υπήρξε παρόν στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, παρόν και σε αυτή του Κώστα Σημίτη μη μπορώντας όμως να διεκδικήσει τίποτα παραπάνω από ένα Υπουργείο μπρος σε αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες. Κι όταν το κόμμα άλλαξε σελιδα εκείνος θεώρησε πως εξαιτίας τις προϋπηρεσίας του και της εξαίρετης διαχείρισης του λόγου που έχει, θα έπρεπε να του χαριστεί κάποιο αξίωμα κι όταν αυτό δεν συνέβαινε η αλαζονεία του τον οδήγησε στην σπήλευση του ίδιου του κόμματος που επί χρόνια υπηρέτησε, μόνο και μόνο για να καρπωθεί αξιώματα και εξουσία. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έγινε πρόεδρος του κόμματος, αλλά ποτέ κανείς δεν θα το θυμάται γιατί έγινε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Κι όταν έχασε την θέση που για λίγο κέρδισε, έβαλε σκοπό της πολιτικής ζωής του να δρα παράλληλα στην πολιτική του κόμματος στο οποίο ανήκε απλά εξυπηρετώντας τα μικροπολιτικά του συμφέροντα.

Μέχρι που η Φώφη Γεννηματά γιγαντώθηκε πολιτικά και σαν ένα πολιτικό θηρίο που άντλησε δύναμη από τα ιερά φαντάσματα των προκατόχων της, διαμήνυσε προς πάσα κατεύθυνση πως στο εξής εκείνη αποφασίζει και όποιος θεωρεί τον εαυτό πάνω από τις αρχές του κόμματος θα μείνει πολιτικά άνεργος και πρώτο θύμα δεν ήταν άλλος από τον Βενιζέλο.

Δεν ξέρω αν στις επερχόμενες εκλογές το Κίνημα Αλλαγής θα αυξήσει τα ποσοστά του, αν θα καταφέρει ποτέ να επανέλθει στα ποσοστά που είχαν οι ιδρυτές του Πα.Σο.Κ. ή αν θα καταλήξει σε μία κυβερνητική συμμαχία, αυτό που ξέρω είναι πως η Ελλάδα έχει ανάγκη από πολιτικούς που δεν λογαριάζουν το πολιτικό κόστος και ζουν ή πεθαίνουν υπηρετώντας πιστά τις ιδέες τους. Αυτήν την ειλικρίνεια έχουμε ανάγκη, μακριά από μεγάλα λόγια, κωλοτούμπες και μικροπολιτικές εντυπωσιασμού.
+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κατάλαβε κανείς (για)τι ψηφίσαμε σήμερα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπέροχη μέρα σήμερα! Η μέρα που ο λαός, η μάζα, οι... πολλοί έχουν εκείνοι την εξουσία. Έστω για μία μέρα. Αυτές οι μαγικές ώρες που δεν υπάρχουν πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, καθώς όλοι αγωνιούν για την γνώμη, την οπτική και την δύναμη που ασκεί εξίσου ο έμπορας, ο βιομήχανος, ο υπάλληλος, ο άνεργος, ο μαθητής. Ο πολίτης που ανεξάρτητα από την οικονομική του άνεση, το μορφωτικό επίπεδο, το κοινωνικό υπόβαθρο και την ηλικιακή του βάση, θα έχει ίση συμμετοχή στην ανάδειξη εκείνων που από την επόμενη μέρα θα αποφασίζουν για εμάς σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο που επιλέγω να δημοσιεύσω τούτο τον προβληματισμό λίγο πριν την εκπνοή της εκλογικής διαδικασίας. Σκοπός μου δεν είναι να επηρεάσω, αλλά να αναρωτηθώ μαζί σας κατά πόσο σήμερα εκτός τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ψηφίσαμε υποψήφιους ευρωβουλευτές με τα σωστά κριτήρια.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες-εβδομάδες τον προεκλογικό αγώνα των προέδρων κάποιων κομμάτων που υπόσχονται μισθούς, παροχές, συγκεκριμένες πολιτικές που όλες άπτονται σε εθνικό επίπεδο. Κανένας Αλέξης Τσίπρας και κανένας Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μας προετοίμασε για την πολιτική που υποψήφιοί τους θα υποστηρίξουν στο Ευρωκοινοβούλιο αν βγουν. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε απλά για 21 άτομα από τα συνολικά 751...

Όσοι από εμάς ασχολούνται λίγο παραπάνω, γνωρίζουμε τα πολιτικά ρεύματα που υπάρχουν στο ευρωκοινοβούλιο και πως αυτά εκπροσωπούνται στην Ευρωβουλή, όμως τι ακούσαμε φέτος για τους στόχους αυτών των αντιπροσωπειών; Τι στόχους έχουν οι Αριστεροί; Τι οι Πράσινοι; Και τι οι Ευρωσκεπτικιστές;

Πολύ φοβάμαι πως το μόνο που ακούσαμε ήταν για μια νέα μέρα που θα... ξημερώσει από αύριο που θα στείλει σαφές μήνυμα στον ελληνικό λαό, είτε για την ανατροπή, είτε για την εδραίωση της υπάρχουσας πολιτικής, είτε για οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα του έλληνα και ανήκει στην δύναμη ενός έλληνα πρωθυπουργού.

Μα... αλήθεια, τι σημασία έχει η ελληνική κυβέρνηση στην σημερινή ημέρα; Αν οι έλληνες πολίτες ψήφισαν στις Ευρωεκλογές για να επευφημήσουν ή να τιμωρήσουν τον Τσίπρα, τότε είναι προφανές πως πολύ καλά κάνουν εκεί στα έδρανα της Ευρωβουλής και μας χλευάζουν, μας αγνοούν και μας υποθάλπουν εν πολλοίς.

Αύριο θα γίνουμε μάρτυρες του εκλογικού αποτελέσματος. Οι έλληνες πολιτικοί θα αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα του αποτελέσματος με βάση τα εθνικά ζητήματα. Θα διαβάζουμε και θα ακούμε για τον Τσίπρα που έχασε, τον Μητσοτάκη που κέρδισε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα ακούμε για σενάρια πρόωρων εκλογών και το σκηνικό τοπικής ανάλωσης θα πάρει φωτιά την ίδια ώρα που η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα ξεκινήσει, θα αρχίζει να δραστηριοποιείται ερήμην μας αφού εμείς θα έχουμε στραμμένη την προσοχή μας καθαρά στον τρόπο που εμείς ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές, δηλαδή σαν μια απλή δημοσκόπηση... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ στην eurovision νικητής είναι πάντα το διαφορετικό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πείτε με ρομαντικό ή ανόητο, όμως ανήκω σε αυτό το ποσοστό των ρομαντικών ανόητων που ακόμα παρακολουθεί με ενδιαφέρον και απολαμβάνει την Eurovision εκείνο το ετήσιο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο. Εκείνον τον πολύχρωμο και πολυμορφικό διαγωνισμό ανθρώπων, λαών, ιδεών, μουσικής και τέχνης.

Για κάποιο λόγο η Eurovision υπήρξε πάντοτε κάτι πολύ-πολύ διαφορετικό. Ιδίως τότε που κάθε χώρα αντιπροσωπευόταν με τραγούδι γραμμένο στην εντόπια γλώσσα της. Η ανταλλαγή και προβολή ακουσμάτων και τέχνης, ήταν τόσο ιδιαίτερη ώστε όπου κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε μια παρόμοια διοργάνωση πουθενά στον κόσμο.

Από την πίστα της, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές φυσιογνωμίες που θα τους ονομάσουμε καλλιτέχνες. To 1988 ήταν η φωνή της Celine Dion με την συνέχεια στην καριέρα της να την γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όμως πριν και ειδικά μετά από εκείνη είδαμε μασκαράδες, συγκροτήματα, χορευτές, διάσημους ή άσημους, πειραματιστές ή... οραματιστές. Αν κάτι υπάρχει και είναι διαφορετικό τότε σίγουρα πρέπει να ακουστεί σε εκείνον τον διαγωνισμό.

Τελικά όμως, πως κερδίζεις την Eurovision; Νομίζω πως δεν υπάρχει απάντηση εδώ. Βλέπετε, εκεί που ένα χορευτικό κομμάτι κατακτά την πρωτιά, την επόμενη χρονιά μια λιτή μπαλάντα κάνει την μεγάλη ανατροπή. Κι εκεί που μια προκλητικά ντυμένη ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνιση της, ξαφνικά κάποιοι γελοιωδώς ντυμένοι τύποι τραγουδούν metal και κερδίζουν εξίσου!

Το μυστικό νομίζω πως βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή. Βρίσκεται στην διαφορετικότητα του. Από άντρες transexual, μέχρι γυναίκες λεσβίες. Από παράξενα χορευτικά μέχρι μοιρολόγια σε τοπικές διαλέκτους. Κι αν πέρσι μια εκκεντρική ερμηνεύτρια κέρδισε τον διαγωνισμό πόσο αναμενόμενο ήταν να πάρει την σκυτάλη ένας... κανονικός τύπος πάνω σε ένα πιάνο που τραγούδησε μία μπαλάντα; Δεν θα έπαιρνα και όρκο αν πρώτα δεν μάθαινα πως ο νέος μας νικητής, ο Ολλανδός Duncan Laurence δεν ήταν αμφιφυλόφιλος! Το έμαθα την επόμενη του διαγωνισμού, όμως αυτό μου έδωσε αρκετές εξηγήσεις...

Αν κάτι με ενοχλεί και γενικά κουράζει στην Eurovision είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και οι γειτονικές ψήφοι (βλέπε τα κλασικά 12άρια Ελλάδας και Κύπρου ή αντίστοιχα των σκανδιναβικών χωρών). Πέρα όμως από αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό! Και πιστέψτε με αν αυτό αφορά την σεξουαλικότητα του ερμηνευτή, τότε αμέσως οι πιθανότητες νίκης αυξάνονται δραματικά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να επικροτούμε την ομοφυλοφιλία και την προβολή μιας ανώμαλης ζωής, σίγουρα όμως πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο αυτά θα πρέπει να είναι το κριτήριο της νίκης ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται. Στο μεταξύ εγώ θα παραμείνω ρομαντικός και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον διαγωνισμό ακούγοντας μουσική και θαυμάζοντας όμορφα σκηνικά και εντυπωσιακές χορογραφίες! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η γενοκτονία των ποντίων και η καταδίκη του έλληνα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η σημερινή ημέρα είναι πράγματι επετειακή. Είναι η μέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ επιβιβάστηκε στην περιοχή του σημερινού πόντου για να εγκαινιάσει την τελική φάση μιας προσπάθειας που είχαν ξεκινήσει οι προκάτοχοι του πολλά χρόνια πριν. Και μην γελιέστε, αυτή η προσπάθεια δεν αφορούσε την Ελλάδα ή τους Πόντιους. Ήταν ένα καθαρά εθνικιστικό ζήτημα της τουρκίας που στα πλαίσια της γνωστής μουσουλμανικής κουλτούρας, ιδεολογίας και αντίληψης, οτιδήποτε δεν είναι ίδιο με αυτή, είναι εχθρικό.

Γιατί πριν από αυτήν την ημέρα, εκεί στο 1919 οι τούρκοι είχαν ήδη ξεκινήσει την πίεση εναντίον των ποντίων με λεηλασίες, βιασμούς αλλά και νόμους που ανάγκαζαν τους ντόπιους που δεν αποδέχονταν τον τούρκικο στρατό (το θρήσκευμα κ.α.) να εργαστούν ως ουσιαστικά σκλάβοι και να πεθάνουν είτε λόγω πείνας, είτε λόγω συνθηκών. Και μάλιστα πολύ λίγο νωρίτερα, το 1917 είχαν ολοκληρώσει μία άλλη "εκκαθάριση" μία γενοκτονία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει η ιστορία. Αυτή των Αρμενίων. Η αυτοπεποίθηση και η φόρα που είχε πάρει ο τουρκικός στρατός από την δολοφονία και σφαγή 1.500.000 αρμενίων, οδήγησε στην σφαγή άλλου μισού εκατομμυρίου πόντιων. Για εκείνους δεν είχε διαφορά. Δεν ήταν μάχη εναντίον του ελληνισμού. Ήταν απλά συνέχεια αφανισμού οποιουδήποτε βρισκόταν στην... μέση.

Η τούρκοι είναι φυσικό να έχουν επέτειο σήμερα. Εμείς επιλέξαμε τούτη την μέρα το 1994 για να τιμούμε τους νεκρούς της γενοκτονίας των ποντίων. Εκείνοι, γιορτάζουν από το 1923 την επέτειο της τουρκικής "δημοκρατίας". Στον προβληματισμό λοιπόν αυτό, δεν με ενδιαφέρει να γίνω γραφικός και να μιλήσω για τους βιασμούς, τους νεκρούς από γδαρμούς, κρέμασμα, εκτελέσεις, τις δολοφονίες των παιδιών από τις μητέρες τους για να μην ακουστούν τα παιδικά κλάματα και προδοθούν οι κρυψώνες των αμάχων, δεν θέλω να μιλήσω για ηρωικές προσπάθειες πόντιων που έδωσαν το αίμα τους απλά για να υπερασπιστούν τον τόπο τους.

Όχι. Σήμερα, 100 εξοργιστικά χρόνια μετά, θέλω να σταθώ στον πολιτισμό. Βλέπετε, οι πόντιοι δεν ήταν παρά ένα κομμάτι του ελληνισμού του Πόντου, ωστόσο ένα από αυτά που ξεχώριζε για το πνεύμα και τον πολιτισμό του. Πολλά χρόνια πριν τις επιθέσεις των τούρκων, οι Πόντιοι είχαν οργανώσει την κοινωνία τους με βάση την Παιδεία, με παραδείγματα όπως το σπουδαίο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τα πολυπληθή σχολεία, οι βιβλιοθήκες και τα σημαντικά πνευματικά κέντρα. Γεγονότα που εκμηδενίστηκαν είτε από τις μετέπειτα λεηλασίες είτε απλά από την καταπάτηση και τουρκοποίηση από τους κατακτητές.

100 χρόνια μετά, συμβαίνει μία δεύτερη γενοκτονία. Αυτή της τιμής της μνήμης όχι μόνο των νεκρών αλλά και του πολιτισμού αυτού του λαού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του μέσου (ηλίθιου) αδελφού έλληνα στο άκουσμα αυτού του λαού είναι τα... ανέκδοτα! Όλοι εμείς οι μη-Πόντιοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης μας κάποιοι από εμάς ευτυχώς μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε τι πραγματικά εστί Πόντιος. Πόσο ανώτερος πολιτιστικά υπήρξε από το συνονθύλευμα του σημερινού έλληνα.

Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση, που έως και σήμερα η γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται από ελάχιστα κράτη και κρατίδια ανά τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς οι έλληνες, ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές του ζητήματος αυτού, δεν καταφέραμε εδώ και 100 χρόνια να το αναδείξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωριστεί από εκατοντάδες δημοκρατικά κράτη εκεί έξω και μάλιστα έχοντας ως σύμμαχο την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Δυστυχώς 100 χρόνια τώρα, φτιάχνουμε την κοινωνία μας γράφοντας ανέκδοτα για τους Πόντιους και άντε μερικά αγάλματα ανά την Ελλάδα και όχι έχοντας στην πολιτική μας ατζέντα και μάλιστα εν όψη ευρωεκλογών, την προώθηση του ζητήματος στο Ευρωκοινοβούλιο με ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες που ακόμα παραμένουν ζωντανά.

Πολύ φοβάμαι πως από σήμερα και στα επόμενα 100 χρόνια ποτέ κανείς δεν θα έχει κάνει τίποτα. Οι νεκροί δεν θα ησυχάσουν ποτέ και ένας σπουδαίος, περήφανος και αντρίκειος πολιτισμός θα σβήνει αργά μέσα από την ανικανότητα, την ηλιθιότητα του ανιστόρητου νεοέλληνα. Αλλά όπως έλεγαν πολύ προνοητικά οι Πόντιοι... "τεμέτερον-τεσέτερον". +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το μυστικό της νηστείας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Τις προάλλες, λίγο πριν το μεσημεριανό μου διάλειμμα στην δουλειά -για φαγητό- έκανα μία σκέψη σχετικής απόγνωσης: "άντε καμιά δεκαριά μέρες έμειναν για να τελειώσει η νηστεία" και αμέσως μετά άνοιξα το φαγητοδοχείο μου με τον αρακά. Λίγο πριν την πρώτη μου μπουκιά στάθηκα για δευτερόλεπτα και σκέφτηκα ότι μόλις είχα αχρηστεύσει την νηστεία μου.

Βλέπετε, αν η νηστεία γίνεται αναγκαστικά, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Δεν είναι καν νηστεία. Τώρα που το σκέφτομαι, οτιδήποτε κι αν κάνεις αναγκαστικά χάνει όλη του την ουσία. Είτε αν αυτό σημαίνει πως προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον, είτε αν απλά μένεις σε μία σχέση που δηλητηριάζει, καταπιέζει ή κακοποιεί την ζωή σου.

Συγκεκριμένα για την νηστεία ωστόσο, υπάρχει μια γενική σύγχυση. Υπάρχουν οι κανόνες της Εκκλησίας, υπάρχει η εφαρμογή των πιστών και τελικά υπάρχει και το θέλημα Του Θεού. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν όσο ακριβώς ξεκάθαρος θα χρειαζόμασταν, λέγοντας πως εκείνο που εισέρχεται στο στόμα εξέρχεται λίγο μετά από άλλο μέρος του σώματος, ενώ αυτό που εξέρχεται από το στόμα προέρχεται από την καρδιά και το μυαλό.

Η κατανάλωση κρέατος και γαλακτομικών είναι μια αδυναμία, είναι η έλλειψη αυτοσυγκράτησης. Και ναι, η αυτοσυγκράτηση και η στέρηση είναι οι βασικοί πυλώνες της νηστείας, ωστόσο οτιδήποτε αφορά το αρτύσιμο φαγητό δεν βλάπτει κανέναν. Μα κανέναν.

Οι σκέψεις όμως; Η υπόθαλψη; Η υποκρισία; Η απόρριψη; Η σύγκρουση των λέξεων και υποσχέσεων με τις πράξεις; Πώς εκείνοι που αποφασίζουν να ζήσουν για σαράντα μέρες χωρίς κρέας και τυρί μπορούν να κουτσομπολέψουν τον γείτονα, να βρίσουν τον συνάδελφο και να αδικήσουν τον άνθρωπο τους; Δεν είμαι άγιος, δεν είμαι καν ιερέας, όμως... αν Εκείνος μπορούσε να βρίσκεται σήμερα εδώ μαζί μας, τι θα έλεγε; Τι είδους νηστεία θα μας δίδασκε; Ποια εγκράτεια θα επιβράβευε και ποια αδυναμία θα καυτηρίαζε;

Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να φας δέκα μπουκιές κοτόπουλο για να μην πεινάς και αν είσαι ο σωστός πιστός τρώγοντας μέχρι σκασμού καλαμαράκια και πατάτες τηγανιτές. Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να πιεις ένα ποτήρι γάλα το πρωί ενώ είναι αποδεκτό να κατεβάσεις ένα μπουκάλι αναψυκτικό μετά το φαγητό.

Ξαφνικά η νηστεία είναι δυσδιάκριτη. Οι κανόνες της Εκκλησίας υπάρχουν, όμως ο προβληματισμός οφείλει να γίνει επί της ουσίας και η ουσία δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.

Ξέρετε, είχα την τύχη σε μικρή ηλικία να γνωριστώ με έναν εξαιρετικό άνθρωπο, έναν πραγματικά φωτισμένο πνευματικό γέροντα που παρά τα χρόνια του και τις καταβολές του (αρχιμανδρίτης και ιερομόναχος) είχε μεγάλη ευκολία στο να προσαρμοστεί στις δικές μου νεανικές -τότε- ανησυχίες και στον δικό μου σύγχρονο τρόπο ζωής. Ποτέ δεν μου είπε πως πρέπει να νηστέψω το τυρί, όπως και ποτέ δεν μου είπε πως καλά θα κάνω να μην το νηστέψω. Έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μου εξήγησε τι σημαίνει νηστεία. Μου γνώρισε τη νηστεία ως εγκράτεια, ως καταπίεση με την έννοια της αποφυγής απολαύσεων για ένα διάστημα ικανό να αποδείξω στον εαυτό μου και τον Θεό πως απλά... μπορώ! Και κατόπιν, μου έδωσε το ελεύθερο να επιλέξω τι είδους νηστεία θα ήθελα εγώ να ακολουθήσω. Και τότε ενεργοποίησα την φαντασία μου, την σύνδεσα με τις δικές μου προσωπικές απολαύσεις και ξαφνικά έβγαλα μια Σαρακοστή χωρίς να ακούσω rock μουσική, μία άλλη χωρίς να ακούσω καθόλου μουσική. Άλλη, χωρίς να φλερτάρω κορίτσια ή άλλη χωρίς να χρησιμοποιώ βωμολοχίες (τόσο δύσκολη εκείνη η χρονιά!). Ολοκληρώνοντας την Σαρακοστή κάθε μία από εκείνες κι άλλες, χρονιές, είδα ότι μπορώ να νηστέψω τα πάντα, μπορώ να γίνω εγκρατής σε οτιδήποτε, μπορώ να νικήσω το "δεν μπορώ" ή το "έχω ανάγκη".

Μέσα από αυτήν την, την προσωπική νηστεία γνώρισα το μοναδικό, ουσιαστικό της νόημα. Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν. Δυστυχώς η νηστεία έχει συνδεθεί με το φαγητό και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά νηστεύοντας τα κάποιες μέρες και θεωρώντας πως έτσι τα εισάγουν στην έννοια της νηστείας, ποιος όμως τα μαθαίνει να νικούν τις απολαύσεις τους για ένα συγκεκριμένο διάστημα; Ακόμα δε περισσότερο, οι ενήλικες καυχιόνται για την νηστεία τους χωρίς όμως να έχουν αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά τους εκτός το φαγητό.

Εδώ και καιρό είμαι πεπεισμένος πως απέχω έτη φωτός μακριά από την τελειότητα, όμως το μυστικό της νηστείας το γνωρίζω καλά. Το μυστικό της συγχώρεσης, επίσης. Και... το μυστικό της αγάπης, το ίδιο. Αν Του... κάνω, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, ε... θα συνεχίσω να προσπαθώ. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΜΥΘΟΣ ~ στα χαλάσματα του ονείρου

σύντομες ιστορίες φαντασίας & ρεαλισμού χωρίς (κανονικό) τέλος

Μια φορά σε έναν καιρό στο +yannidakis

Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς. Το χώμα είχε μετατραπεί από ώρα σε λάσπη και ακόμα και στα ελάχιστα σημεία που έβλεπες την ερημωμένη άσφαλτο, οι νερόλακκοι είχαν σκεπάσει καθετί που θα μπορούσε να μοιάζει σαν δείγμα του πολιτισμού που μέχρι πριν λίγο καιρό εξαπλωνόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Ένα έκτακτο σύννεφο καπνού άρχισε να αραιώνει για να φανεί το ταλαιπωρημένο πρόσωπο του. Ήταν αξύριστος, όμως δεν ήταν μόνο οι τρίχες που κάλυπταν την μέχρι χθες αφράτη επιδερμίδα του. Οι λάσπες βρίσκονταν σκόρπιες σε κάθε σημείο του δέρματος και των ρούχων του, κάτι που δεν έδειχνε διόλου να τον ενοχλεί, όχι όσο τα βρεγμένα πόδια του.

Ρούφηξε άλλη μία άγαρμπη τζούρα και φύσηξε τον καπνό ευχόμενος να βρει λίγη ζεστασιά μέσα από αυτόν. Κρύωνε, όμως τα βρεγμένα πόδια του είχαν κυριεύσει ολόκληρο το σώμα του που σχεδόν άρχισε να τρέμει.
- “Κοίτα αυτούς”, είπε σε εκείνον ένας γεροδεμένος και ψηλός τύπος. “Δεν πρόκειται να κρυώσουν ξανά, δεν νομίζω καν να τους λείψει ξανά η απόλαυση του τσιγάρου. Δεν θα νιώσουν τις κάλτσες τους βρεγμένες, ούτε θα ανησυχήσουν για το αν πρέπει να παραμείνουν σκυφτοί στο εξής. Πιστεύεις ότι είναι πιο τυχεροί από μας”; ρώτησε κοιτώντας σε ένα άσχετο σημείο.

Ο στρατιώτης κοίταξε γύρω του. Νεκρά πτώματα περιλουσμένα από λάσπες και αίμα που είχε ήδη ξεπλυθεί. Αν δε, σήκωνε το βλέμμα πιο ψηλά, τα πτώματα ήταν αμέτρητα. Ως εκεί που έφτανε το μάτι.
- “Κι εμείς κάπως έτσι θα είμαστε ως το βράδυ αρχηγέ” απάντησε ψιθυριστά εκείνος.
- “Γιατί το λες λοχία; Ως τώρα μια χαρά την έχουμε βγάλει. Λίγες γρατσουνιές και καμπόση λάσπη. Είναι αυτός λόγος να μiξοκλαίμε”; Ο… αρχηγός ίσως δεν πίστευε ότι έλεγε αφού μάλλον ειρωνευόταν. Ολοκληρώνοντας την φράση του, γονάτισε στο λασπωμένο έδαφος και έκλαψε αθόρυβα για λίγο. Αν δεν τον ήξερες ίσως να μην το καταλάβαινες καν, αφού η βροχή γινόταν ένα με τα δάκρυα. Δευτερόλεπτα μετά, σήκωσε το κεφάλι κοιτώντας τον λοχία του και συνέχισε: “Είναι πάλι και ο λόγος που θέλεις να μείνεις ζωντανός. Θέλεις έτσι; Έχεις λόγο να μείνεις ζωντανός”; ρώτησε σα να εκλιπαρούσε να ακούσει μια πειστική απάντηση από τον συνομιλητή του.

Ο λοχίας -που μόλις είχε σβήσει το τσιγάρο του- αρχικά τον κοίταξε και ύστερα αραδιασμένος όπως ήταν πίσω από ένα τοιχίο που ίσως κάποτε να ήταν φράχτης, αφέθηκε ακόμα περισσότερο, με τα πόδια του να βουτάνε ολόκληρα μέσα στον βούρκο που είχε σχηματίσει η λάσπη και χαμήλωσε το βλέμμα.

- “Ξέρεις από αγάπη, αρχηγέ”; είπε κάπως δυνατά, αλλά συνέχισε τόσο σιγανά που μόνο αυτός και οι σκέψεις του θα μπορούσαν να τον ακούσουν. “Αυτό που όλοι λένε ότι ξέρουν, όμως κανείς δεν καταλαβαίνει. Αυτό που όταν οι σφαίρες πέφτουν βροχή εσύ κοιτάς το ρολόι σου ελπίζοντας ότι κάπου εκεί πίσω, εκείνη δεν αμέλησε να φάει το πρωινό της πριν φύγει για την δουλειά. Αυτό που ίσως χρειάζεται να βουλιάξουμε στην λάσπη για να μην φαινόμαστε ζωντανοί όταν περνάει έφοδος του εχθρού, όμως το μυαλό σου είναι εκεί πίσω και ανησυχείς αν θα βραχεί μέχρι να γυρίσει σπίτι επειδή ο χειμώνας φέτος είναι βαρύς. Αυτό που κάθε βράδυ που ευχόμαστε να ξυπνήσουμε ζωντανοί, εσύ αναρωτιέσαι αν επιτρέπει σε άλλο ζευγάρι μάτια να την κοιτάζουν ή ακόμα να της μιλούν προκαλώντας την”. Ήταν φανερό πως τώρα τα χέρια του έτρεμαν για τα καλά, όμως εκείνος συνέχισε να κοιτάζει το γκρίζο άπειρο και να μονολογεί:
“Ξέρεις από αγάπη αρχηγέ; Να ετοιμάζεσαι να τα δώσεις όλα στην μάχη, όχι απλά για να σώσεις τον εαυτό σου, αλλά και τον συνάδελφο σου, όμως το μυαλό σου να χάνεται στα κόκκινα χείλη που ίσως κάποιος άλλος βλέπει αυτή τη στιγμή, στα ρούχα που εσύ της αγόρασες για να απολαμβάνεις όταν είσαι μαζί της, όμως τώρα μπορεί να τα βλέπει ο οποιοσδήποτε”. Το τρέμουλο μεταφέρθηκε στα χείλη του, παρόλαυτα εκείνος συνέχισε:
“Φοβάμαι αρχηγέ. Φοβάμαι πως δεν θα θελήσει ποτέ να μάθει αν λερώθηκα στο πεδίο μάχης, δεν θα θέλει ποτέ να δώσει σημασία στην προσπάθεια μου. Θα της αρκεί να ξέρει πως είμαι ζωντανός”.

Ο φίλος του έγειρε προς το μέρος του και αφού τον έπιασε σφιχτά στο ύψος του ώμου, τον διέκοψε:
- “Καμιά φορά δεν αρκεί λοχία μου η προσπάθεια. Αν γυρίσεις ζωντανός σημαίνει ότι δεν προσπάθησες αρκετά. Έτσι θα σκεφτεί. Έτσι θα σκεφτούν”.
- “Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό” ανταπάντησε αναστατωμένος ο λοχίας. “Αφού προσπαθώ. Κάνω ότι μπορώ. Μπορεί να μην είμαι σπουδαίος πολεμιστής και να κάνω πολλά λάθη, όμως είμαι εδώ και ακόμα προσπαθώ. Γιατί δεν είναι αρκετό αυτό”; συνέχισε απολογητικά.
- “Γιατί δεν κερδίσαμε τον πόλεμο λοχία. Αν είσαι ακόμα ζωντανός και δεν έχουμε κερδίσει τον πόλεμο λοχία, σημαίνει πως δεν προσπάθησες αρκετά. Τ’ ακούς λοχία; Εσύ φταις που υπάρχουν αυτές οι… εκκρεμότητες εκεί απέναντι. Εσύ φταις για όλα. Κι αν δεν καταφέρεις να κάνεις ευτυχισμένη εκείνη που αγαπάς, εσύ θα φταις. Γιατί μπορεί να σου είπαν άλλα, όμως εσύ φταις για όλα. Αν πίστεψες πως έχεις την ευθύνη μόνο για ότι αφορά εσένα, έκανες λάθος. Έδειξες αδύναμος και ελλιπής. Αν γυρίσεις ζωντανός χωρίς να έχουμε κερδίσει τον πόλεμο θα ξέρεις πως δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Θα πρέπει να ξεχάσεις τα κόκκινα χείλη λοχία. Να ξεχάσεις τα όμορφα ρούχα και τα όνειρα αγάπης και ευτυχίας, λοχία” ολοκλήρωσε όντας σε παραλήρημα.

Ο λοχίας έμεινε σκεπτικός με τα μάτια του να είναι έτοιμα να εκραγούν. Ένιωθε πως δεν είχε άλλο νόημα να προσπαθήσει. Μια δύναμη μέσα του τον ωθούσε να σηκωθεί και να περπατήσει καταμεσής του δρόμου προς την κατεύθυνση του εχθρού, έτοιμος να δεχτεί μία, εκατό ή και χίλιες σφαίρες. Δεν θα είχε σημασία. Και ενώ η δύναμη αυτή μεγάλωνε μέσα του και οι βασανισμένοι μύες του ήταν έτοιμοι να δραστηριοποιηθούν ανασηκώνοντας το κορμί του, ξαφνικά κρατήθηκε και είπε σφίγγοντας δόντια του:
- “Λυπάμαι, αλλά δεν έχεις ιδέα για ποια μιλάμε. Δεν ξέρεις πως είναι αυτή η αγάπη. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Αν μπορούσε μόνο για μια στιγμή να με κοιτάξει μέσα από κάποιο γυάλινο παράθυρο θα έβλεπε ότι ίσως δεν είμαι τέλειος, ίσως δεν έχω κάνει τα πάντα με τον σωστό τρόπο, όμως κάθε λεπτό μου εδώ, με κάθε μου κίνηση, την τιμάω. Μπορεί να είμαι ζωντανός αρχηγέ και να μην έχουμε κερδίσει τον πόλεμο, όμως θα έβλεπε ότι έστω κι έτσι εγώ την τιμάω, θα έβλεπε την προσπάθεια μου, θα με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα κατανόησης και πόνου προς εμένα που την κάνει τόσο σπάνια και θα με κοιτούσε στα μάτια θυμίζοντας μου πως η λευκή επιταγή που μου έδωσε κάποτε ισχύει και πως εξακολουθεί να με πιστεύει”.

Σιωπή. Κανείς τους δεν ήθελε να συνεχίσει να μιλάει. Ο ένας δεν πίστευε λέξη απ’ ότι άκουγε και ο άλλος είχε ήδη αμφιβολίες αν όντως θα ήταν έτσι τα πράγματα, ακόμα και τόσο καιρό μετά ή η εικόνα της αγάπης που είχε, ο φάκελος του έρωτα που έζησε και το κουτί με το όνειρο μιας ευτυχισμένης ζωής, θα είχαν ανοίξει, ξεθωριάσει, εξασθενίσει, χαθεί.

Λίγα λεπτά μετά μια έκρηξη ακούστηκε στο βάθος. Ήξεραν πως το υποτυπώδες διάλειμμα τους τελείωνε. Ο εχθρός πλησίαζε. Ήξεραν πως ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ εκεί. Πως υπάρχουν μόνο μικρές αναλαμπές ευτυχίας, ακόμα και μέσα στις λάσπες και ύστερα το φως γίνεται και πάλι μουντό. Και όπως πάντα δεν ήξεραν αν είχαν προλάβει να εκμεταλλευτούν σωστά τον χρόνο τους. Σαν όταν είχε μια ολόκληρη Κυριακή με εκείνη που πάσχιζε να ξέρει ότι φρόντισε να περάσουν καλά τόσο που τελικά το άγχος του ήταν μεγαλύτερο από την απόλαυση, τόσο που η Κυριακή τελείωνε.

“Ξέρεις, όταν έφυγα από τα χέρια της για να έρθω εδώ, με είχε πείσει πως είμαι μοναδικός. Τώρα, τόσο καιρό μετά, βουτηγμένος στις λάσπες και την βρωμιά, ταλαιπωρημένος όσο όλοι, βλέπω πως δεν έχω καμία διαφορά από όλους τους υπόλοιπους, δεν είμαι παρά ένας ακόμα στρατιώτης” μονολόγησε καθώς η καρδιά του άρχισε να σφίγγεται και παράλληλα να χτυπά δυνατά προετοιμασμένος για ότι θα ακολουθούσε.

Οι εκρήξεις ακουγόντουσαν ολοένα και πιο κοντά και λίγο μετά άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες σφαίρες. “Πάρτε θέσεις” ακούστηκε από το βάθος του δρόμου και ο λοχίας, ο αρχηγός και όλοι όσοι ήταν ακόμα ζωντανοί και αρτιμελείς, σηκώθηκαν, όπλισαν και ετοιμάστηκαν να δώσουν άλλη μία μάχη. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ο καθένας για την εκπλήρωση του δικού του ονείρου. Για κάποιους το όνειρο θα τελείωνε σήμερα. Τώρα.

+Yanni Spiridakis 

---

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η στιγμή που πρέπει να προσαρμοστείς αρχίζοντας απ' την αρχή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μου πήρε 35 χρόνια να το συνειδητοποιήσω, όμως όλα στην ζωή είναι σχετικά, υποκειμενικά και... φαινομενικά. Το τι μπορεί να σκέφτεται, να εικάζει, ακόμα και να βλέπει ο καθένας για ένα ίδιο περιστατικό, μπορεί τελικά να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικό που ειλικρινά ποτέ μου δεν το πίστευα.

Έχω εικόνες ανθρώπων για τους οποίους συζητούσε η γειτονιά πως είναι πλούσιοι την ίδια ώρα που εκείνοι πάλευαν σκληρά για μια ζωή χωρίς χρέη. Άνθρωποι που έβλεπαν μία εικόνα κάποιου τόσο ωραία που ήταν σίγουροι πως είναι κομμάτι κάποιας υποδειγματικής ζωής. Ποιοι αλήθεια όμως μπορούσαν να δουν μικρά hints για να υποπτευτούν την αλήθεια;

Και κάπου εδώ βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Για χρόνια είχα μάθει να έχω τον απόλυτο έλεγχο σε όλα και κατά κάποιο τρόπο όλοι να είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο που παιζόταν όλο αυτό το παιχνίδι. Και έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν. Δεν ελέγχω παρά το τιμόνι που κρατάω. Ο μισθός μου είναι ξαφνικά μικρότερος, τα ατομικά μου όνειρα περιορίζονται στους άσσους και τα μηδενικά του διαδικτύου και σαν ζητιάνος αναζητώ λίγες ώρες ηρεμίας, ξεγνοιασιάς και πληρότητας.

Και τότε -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- καταλαβαίνω πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες πρέπει κανείς να προσαρμόζεται, παράλληλα με το να αλλάζει την κοσμοθεωρία του. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να χωνέψω πως δεν θα είμαι στο εξής παρά μία ισόβαρη άποψη και γνώμη, χωρίς την πρότερη αίγλη και ισχύς των προγραμμάτων, απόψεων και δηλώσεων μου. Σε τελική ανάλυση συνειδητοποιώ πως όσο ομαδικό ον και αν είναι ο άνθρωπος, όσο κι αν εξαρτάται από τις ομάδες στις οποίες ανήκει, δεν παύει να είναι ένα πλάσμα παντελώς μοναχικό. Αν δεν προσπαθήσει, αν δεν πιστέψει στον εαυτό του κάθε φορά και υπό τις όποιες συνθήκες, δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα. Εγώ έχω πειστεί σχεδόν να (ξανά)προσπαθήσω. Εσύ; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η μέρα που ξύπνησε το νέο μου εγώ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έμαθα πρόσφατα για έναν καθηγητή ψυχολογίας στην Αγγλία που διδάσκει πως "δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά" και παρότι -ντρέπομαι που το λέω- εγώ δεν ξέρω να φτιάχνω ομελέτα, εντούτοις έχω ζήσει πολύ καλά πως είναι να σπάσεις τα αυγά, ακόμα και για μια ομελέτα που δεν είναι κατ' ανάγκη νόστιμη.

Αν και ο παραλληλισμός της ομελέτας με τα σπασμένα αυγά που κολλάνε στα χέρια και λερώνουν, είναι εξαιρετικά ταιριαστός με τον σημερινό προβληματισμό, θα προσπαθήσω να μην τον χρησιμοποιήσω ξανά. Βλέπετε, άργησα να το καταλάβω, αλλά συνειδητοποίησα στην ζωή μου πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποκρίνονται. Δεν πρέπει να κλείνουν το στόμα και τα μάτια τους στο όνομα ενός κοινωνικού οικοδομήματος που δεν χτίζεται με τα κατάλληλα υλικά.

Για όλη μου την ζωή ζούσα με Εξωτερική Έδρα Ελέγχου. Κατέληξα ένα ετεροπροσδιοριζόμενο άτομο που φόρτωνε τις μπαταρίες του όποτε οι γύρω του ήταν ευχαριστημένοι. Όποτε οι φιλοξενούμενοι του περνούσαν καλά και όταν οι συμπαίκτες του κέρδιζαν εξ ίσου για να μην αισθάνονται άβολα. Ένα άτομο που για το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στον εαυτό του, χρειάστηκε ένα χρόνο ώστε να μην νιώθει τύψεις που το απέκτησε για να περάσει μαζί του μόλις έναν ακόμα πριν τελικά το χάσει! Και μέσα σε αυτήν την "δανεική" ζωή έπαθε το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Απέτυχε κατ' επανάληψη να εκπληρώσει τον αυτό στόχο σε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και τότε οι μπαταρίες άδειασαν, τέλειωσαν και το μηχάνημα απενεργοποιήθηκε.

Έρχεται όμως ένα πρωί που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αποφασίζεις να γίνεις αληθινός. Αποφασίζεις να ζήσεις και κατόπιν να πεις την αλήθεια σου, όσο προκλητικός, θρασύς ή απαράδεκτος κι αν φανείς. Είναι η στιγμή που αλλάζει ο τρόπος τροφοδοσίας σου. Καμία μπαταρία δεν θα είναι αρκετή για να σε κρατήσει, θα πρέπει να είσαι απλά συνεχώς στην πρίζα. Να δεχτείς τα χαστούκια στα μούτρα και τις γροθιές στην πλάτη. Να δεχτείς τις φωνές και τα ξεσπάσματα. Να δεχτείς τις απειλές με τον πιο απαράδεκτο και άδικο αποδέκτη, να δεχτείς το πένθος του ενός και το ξεβόλεμα του άλλου, να σεβαστείς τον χρόνο και τον τρόπο προσαρμογής του καθένα στην αλήθεια σου. Όμως είναι η μέρα που σπας τα αυγά για αυτήν την περιβόητη ομελέτα για την οποία πεινάς τόσο πολύ.

Είναι η στιγμή που σταματάν να σου φταίνε όλοι οι άλλοι και αναλαμβάνεις τις δικές σου ευθύνες. Η στιγμή που αποφασίζεις πως δεν θα κρυφτείς ποτέ ξανά πίσω από τις όποιες ευθύνες των άλλων. Είσαι εκεί, όρθιος και έτοιμος να δεχτείς τις ευθύνες που σου αναλογούν, τις αδικίες που θα προκύψουν και τις συνέπειες όλων των παραπάνω. Και τότε ξεκινάς. Όμως ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή μετά από αυτό. Είναι η στιγμή που επαναπροσδιορίζεσαι και τότε θα μάθεις ποιοι θα παραμείνουν δίπλα σου ή ποιοι είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν τον νέο σου εαυτό. Ίσως απλά είναι ευκαιρία για μία νέα αρχή ακόμα και στις ήδη υπάρχουσες σχέσεις σου, ίσως πάλι... όχι!

Σας εύχομαι να έρθει σύντομα εκείνο το πρωινό που θα ξυπνήσετε κι εσείς κοιτώντας τον αληθινό εαυτό σας στον καθρέφτη. Πείτε την αλήθεια σας και μην ντραπείτε για αυτήν, γιατί θα έρθει μια μέρα που θα ντρέπεστε για τον εαυτό σας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η διάσπαση της κυβέρνησης είναι η τιμωρία του βιασμού της εθνικής και ιστορικής κληρονομιάς μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Περίμενα καρτερικά μέχρι να επέλθει το οριστικό διαζύγιο της συγκυβέρνησης, να πάρει η μη αυτοδύναμη κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης και να ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, πριν να θίξω τον προβληματισμό μου.

Η αλήθεια είναι πως λίγο πολύ η αλυσίδα των γεγονότων που μόλις προανέφερα ήταν αρκετά διαφαινόμενη σε σημείο που θα έλεγε κανείς πως είναι και προσχεδιασμένη. Καμία διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης δεν έγινε με τους σκοπιανούς, ερήμην της ηγεσίας και των μελών των Ανεξάρτητων Ελλήνων και κατ' επέκταση καμία συμφωνία όπως προέκυψε. Η πλευρά Καμμένου ήξερε και η πλευρά Τσίπρα επίσης ήξερε τις αντιδράσεις των "συν-κυβερνητών" του.

Η παράσταση συλλογής ψήφων για να εξασφαλιστεί η ισχύς της κυβέρνησης, μονοπώλησε τα μέσα ενημέρωσης, εγώ όμως δεν "το 'φαγα".  Για την Συμφωνία των Πρεσπών είχαμε προβληματιστεί πρόσφατα οπότε δεν έχει νόημα να μιλήσουμε ξανά για ένα προδιαγεγραμμένο πούλημα μιας ονομασίας πάνω και στην οποία βασίστηκε η Ιστορία του Έθνους μας.

Προσωπικά πρέπει να ομολογήσω πως φοβάμαι διότι η κυβέρνηση της χώρας μας αυτή τη στιγμή βασίζεται στην στήριξη των Ξένων Δυνάμεων. Χάνοντας τα μέλη της Δεξιάς συγκυβέρνησης ουσιαστικά χρειάστηκε να βγάλει απ' το συρτάρι κομπιουτεράκια υπολογισμού βουλευτών που θα της επέτρεπαν να συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο. Αλήθεια πόσο εθνικά φρόνιμο σας ακούγεται αυτό;

Την τελευταία φορά που μία ελληνική κυβέρνηση (για εντελώς διαφορετικούς λόγους και τρόπους) στηρίχτηκε σε ξένες δυνάμεις και πήγε κόντρα στο θέλημα του λαού και τελικά ακόμα και των βουλευτών της, απομονώθηκε και παραιτήθηκε. Ήταν πρόσφατα η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου που πήρε πάνω της όλη την πολιτική ευθύνη λαθών δεκαετιών για τα οποία προφανώς δεν έφερε το σύνολο της ευθύνης). Την ίδια ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κλείσει τα αυτιά του υπογράφοντας την μία μετά την άλλη, σοβαρές συμφωνίες που έκαναν και κάνουν μεγάλη ζημιά στην χώρα. Είτε οικονομική είτε πολιτιστική και Ιστορική.

Η διάσπαση της κυβέρνησης ήρθε πολύ αργότερα απ' ότι περίμενα -καρέκλα είναι αυτή και πολύ γλυκιά η παντ' έρμη*- όμως αποτελεί μια πραγματικότητα και πλέον ο κύριος Τσίπρας θα πρέπει να έρθει προ των ευθυνών του και αντιμέτωπος με τις ευθύνες και την πραγματικότητα. Αν δεν το κάνει κατ' επιλογή, θα το κάνει η ίδια η ιστορία που ο ίδιος επέλεξε να γράφει με μαύρο μαρκαδόρο και παραβιάζοντάς την. +Yanni Spiridakis

* παντ' έρμη (κρητικό ιδίωμα) : άτιμη

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κάποιοι μπερδεύουν τα παιδιά (τους) με τάπερ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Νομίζω πως ο σημερινός προβληματισμός αποτελεί προσωπική κοινωνική απαξίωση, όμως δεν διανοούμαι να μην ασχοληθώ με ένα ζήτημα το οποίο “κουτούλησα” σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο και το οποίο με αναστάτωσε.

Αυτήν ακριβώς την εικόνα αντίκρισα προ ημερών, αναδημοσιευμένη από έναν φίλο μου, πατέρα ενός παιδιού.

Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια. Αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτή η… λεζάντα με έκανε κακό ή λάθος πατέρα.

Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.

Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.

Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ. Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.

Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.

Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.

Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με... τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ζώντας για λίγο παράλληλα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν υπάρχει ίχνος μυθοπλασίας στον παρακάτω προβληματισμό που αν και επιμελώς κράτησα μακριά από την δημοσιότητα, παρατήρησα πως ήταν αδύνατο να ξεθωριάσει σαν ανάμνηση και ψυχολογική αναζήτηση.

Μια τυπική καθημερινή -λοιπόν- ώρα κοντά εννέα το πρωί, εκεί που οι μεγάλες πόλεις (σαν το Ηράκλειο εδώ) ζουν στον παλμό του πρωινού άγχους για να είναι τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους και οι ενήλικες έγκαιρα στον χώρο εργασίας τους. Οι κεντρικές αρτηρίες καθώς και οι περιφερειακοί δρόμοι και οι αυτοκινητόδρομοι συναντούν ίσως το αποκορύφωμα της κίνησης εκείνη την ώρα κι εγώ δεν “είμαι” παρά ένα ακόμα αυτοκίνητο στην εθνική οδό και μάλιστα σε ένα από τα πιο “φορτωμένα” από κίνηση σημεία. Σε ένα κομμάτι δρόμου σχεδόν δύο χιλιομέτρων λίγο πριν την έξοδο για την Βιομηχανική Περιοχή που συνήθως στριμώχνομαι για να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται… κενό.

Κανένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Κανείς στην δεξιά λωρίδα για να ετοιμαστεί για την περιβόητη έξοδο, κανείς στην ευθεία για να συνεχίσει πιο πέρα κανείς και πίσω μου κοιτώντας από τον καθρέφτη.

Και είναι αλήθεια πως ενώ το γεγονός από μόνο του ήταν συγκλονιστικά παράξενο, εγώ δεν το παρατήρησα παρά μόνο κοντά στην τελευταία στιγμή (πριν την έξοδο). Ως εκείνη την στιγμή βρισκόμουν χαμένος σε ένα παράλληλο σύμπαν σκέψεων, προβληματισμών, λανθασμένων επιλογών, στόχων και προσδοκιών. Κρατούσα ζεστά τα πόδια μου μεταφέροντας το κορμί μου πολύ πιο μακριά από την άσφαλτο και σε ένα μέρος που οι λαμαρίνες δεν θα ήταν δυνατό να το κλείσουν. Θυμάμαι καλά να οδηγώ με ασφάλεια, με ελεγχόμενη ταχύτητα με τα μάτια μου καρφωμένα στον δρόμο και τους καθρέφτες, όμως όχι, δεν θυμάμαι πιο κομμάτι μουσικής έπαιζε το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ούτε αν εκείνη την στιγμή ένιωθα κάτι στην φυσική μου υπόσταση.

Την προσοχή μου διέκοψε ένας γνώριμος αλλά παράξενος θόρυβος. Ήταν το ηχητικό βούισμα της ανακατεύθυνσης στο GPS του αυτοκινήτου. Μ’ αρέσει να το έχω. Ακόμα και για τις πιο κοντινές διαδρομές. Αισθάνομαι ότι έχω έναν φίλο, έναν συνοδηγό να μου κάνει παρέα και να μου δίνει προκλήσεις αναφορικά με το τι ώρα θα φτάσω στον προορισμό μου. Τι απόλαυση όταν φτάνω νωρίτερα απ’ την πρόβλεψη του κι εκείνο αναγκάζεται να μου το αναφέρει δεχόμενο ταπεινά την ήττα του! Εκείνη τη στιγμή πάντως το βούισμα υποδήλωνε πως είχα χάσει την διαδρομή μου…

Μα πως! Είμαι στην Εθνική Οδό. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι με το να χάσω την έξοδο μου. Ξαφνικά, ο νους, η καρδιά, το σώμα, όλα επιστρέφουν στην θέση τους, στην Νεφέλη (έτσι λένε το αυτοκίνητο μου) και συνειδητοποιώ πως κάθε άλλο παρά έχω χάσει τον δρόμο μου. Η έξοδος μου απέχει λιγάκι ακόμα και ο δρόμος παραμένει βασανιστικά άδειος για να γίνει κάποιο λάθος. Μα τι στο καλό γίνεται;

Αποφασίζω να αγνοήσω τις ενδείξεις του GPS και να δω την ειδική σήμανση που γράφει ξεκάθαρα για την επόμενη έξοδο: “Βιομηχανική Περιοχή / Λιμάνι”. Μα… είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος είναι ο σωστός. Πράγματι, λίγο πιο πέρα, στρίβω προς την έξοδο και το GPS “φωνάζει” ξανά για να με ανακατευθύνει.

Λίγο μετά, βλέπω αυτοκίνητα, ακούω το ραδιόφωνο και το GPS μου επιβεβαιώνει πως είμαι λίγα μόλις λεπτά πριν τον εργασιακό μου χώρο.

Τι συνέβη; Γιατί εκείνη την τυπική εργάσιμη μέρα δεν είδα ούτε ένα αμάξι σε ένα πολυσύχναστο κομμάτι του δρόμου; Γιατί, ο "συνοδηγός" μου τρελάθηκε χάνοντας ο ίδιος τον δρόμο και τον προσανατολισμό του; Κι εγώ; Που ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή για να αποκτήσω τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και να διορθώσω οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έδειχνε λάθος;

Δεν ξέρω. Αν είχα απάντηση σε αυτό το ανεξήγητο τριπλό φαινόμενο, να είστε σίγουροι πως σήμερα δεν θα ζητούσα την δική σας εξήγηση μέσω αυτού του προβληματισμού. Έχει περάσει καιρός έκτοτε και δεν έζησα παρόμοια εμπειρία. Οπότε; Τι συνέβη στ’ αλήθεια; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο μαζικός άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Τις προάλλες είχα την ονομαστική μου εορτή. Είχα την τιμή και την ευλογία να δεχτώ ευχές από δεκάδες ανθρώπους από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον. Είναι πάντα ωραίο -έστω και με μία γρήγορη τυπική ευχή- να βλέπεις πως κάποιος εκεί έξω σε θυμάται.

Αυτή η μνημόνευση πάντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας. Ποιος θυμάται ποιον και... πώς; Πόσες ευχές μοιράζονται σήμερα με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων που "υπενθυμίζουν" στους χρήστες πως κάποια επαφή έχει τα γενέθλια της ή κάποια άλλη επέτειο; Πόσες ευχές που ικανοποιούν την λαϊκή απαίτηση του "φαίνεσθαι" εκπληρώνονται με την βοήθεια απρόσωπων αλγορίθμων που υπηρετούν την δημιουργία και κατόπιν ικανοποίηση μιας ανάγκης;

Μην με παρεξηγήσετε, δεν το λέω με καθόλου κακή προαίρεση. Ο ίδιος χρησιμοποιώ τις υπενθυμίσεις αυτές καθώς και άλλες που ο ίδιος έχω προσθέσει στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Δημιουργώ μία όμορφη και ειλικρινή ευχή προσαρμοσμένη σε αυτό που εγώ πραγματικά ελπίζω για το κάθε άτομο κάθε φορά αλλά και σε αυτό που κρίνω ή γνωρίζω πως αυτό το άτομο έχει ανάγκη ή επιθυμία και κατόπιν την εκφράζω με το όποιο διαθέσιμο κανάλι επικοινωνίας.

Το κλειδί σε αυτήν την αχανή ψηφιακή εποχή κοινωνικοποίησης είναι η προσωποποίηση ή μάλλον η παραμετροποίηση της κάθε επικοινωνίας, της κάθε ευχής, της κάθε επαφής με τον καθένα με τον οποίο ερχόμαστε τελικά σε επικοινωνία.

Το αντίθετο είναι τόσο ψυχρό και απρόσωπο που τείνει να είναι προσβλητικό. Στην γιορτή μου -που λέτε- είδα τρεις επαφές μου να δημιουργούν μία τυπική και σύντομη ευχή δημοσιεύοντας την σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Από κάτω είχαν ενσωματώσει (tag) τα ονόματα όλων των επαφών τους που γιόρταζαν. Με αυτόν τον τρόπο πίστεψαν ότι ευχήθηκαν στα αγαπητά τους πρόσωπα. Ένα μαζικό μήνυμα, μια μαζική ευχή με την οποία βγάζεις την υποχρέωση σε και προς όλους. Η έννοια και η σημασία της προσωπικής επικοινωνίας αχρηστεύεται και οι νέοι, μαζικοί άνθρωποι γίνονται πολλαπλοί δέκτες στην απόλυτη κατάργηση του σεβασμού.

Το δε χειρότερο είναι ότι πως υπάρχουν κάποιοι που όλο αυτό τους ικανοποιεί, το αποδέχονται και πλέον αποτελεί πιθανότατα κομμάτι της δικής τους επικοινωνιακής κουλτούρας. Αυτοί οι μαζικοί άνθρωποι υπάρχουν, είναι ήδη θύματα καθώς δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν βούληση, προσωπικότητα και ανεξαρτησία. Είναι απλά, "μαζικοί άνθρωποι'. Ε, λοιπόν όχι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πλένεις ακόμα τον... αράπη;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Συνέβη πρόσφατα να ακούσω κάποια παιδικά τραγούδια παρουσία της μητέρας μου (και όχι μόνο βέβαια, μην με παρεξηγήσετε). Συνήθως δεν μου αρέσουν οπότε μπορώ να πω ότι τα αγνόησα, όμως ακούω εκείνη τη στιγμή την μητέρα μου να μου θυμίζει ένα δύο που μου τραγουδούσε πριν μερικές δεκαετίες -και μου τραγουδούσε πολύ- γυρνώντας για τα καλά τον χρόνο πίσω.

Τότε που όλα εκεί έξω δεν ήταν παρά ένας άγνωστος αχανής κόσμος. Τότε που η γνώση ήταν τόσο βαθιά σε λεωφόρους που δεν είχα καν ξεκινήσει να περπατάω και οτιδήποτε μπορούσα να αντλήσω φαινόταν σαν κάτι θεόρατο.

Εκείνη την περίοδο άκουγα πολλά που ίσως τότε δεν έβγαζαν κανένα νόημα, όπως ας πούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε μαχαίρι για να τρώμε. Αλήθεια τώρα; Μαχαίρι; Μα... με κοφτερά δόντια και ένα χέρι διαθέσιμο να λερωθεί, κανένα μαχαίρι δεν θα χρειαζόταν ποτέ! Με παρότρυναν να χτυπήσω ξύλο, όμως μέσα μου ήμουν σίγουρος πως όσες φορές ή όσο δυνατά και να το κάνω, καμία πιθανότητα για μια προσμονή δεν θα αυξανόταν.

Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζω και ανακαλώ το περίφημο: "τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς". Μια τόσο αθώα έκφραση, σήμερα αποτελεί ρατσιστικό ταμπού. Αυτό όμως ίσως και να είναι υποκριτικό διότι στην μισή Ελλάδα, οι πόντιοι εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν σε ανόητα ανέκδοτα χαμηλής νοημοσύνης και οι γύφτοι αποτελούν αποκλειστικότητα παραδείγματος χαμηλού επιπέδου. Συνεπώς, όταν ανακαλώ ή αναπαράγω την συγκεκριμένη φράση -πιστέψτε με- δεν έχω καμία διάθεση φυλετικού ρατσισμού (όσοι με ξέρουν γνωρίζουν καλύτερα), αντιθέτως διαπιστώνω πως η συγκεκριμένη αποτελεί μία απόλυτα φιλοσοφημένη ρήση(!) που δικαίως έμεινε στην ιστορία.

Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να την αναλύσω. Ο καθένας από εμάς έχει πλειάδα παραδειγμάτων με ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν τούτο ή τούδε ή ακόμα και τον εαυτό τους σε τελική ανάλυση. Αλλά προσέξτε κάτι. Εδώ ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο έγχρωμος φίλος μας που λόγω του χρώματος του δέρματος του, απλά δεν μπορεί να αλλάξει. Όχι. Ο πρωταγωνιστής εδώ είναι εκείνος ο ανώνυμος που προσπαθεί να πλύνει τον πρώτο. Εκείνος χάνει. Σε προσπάθεια, σε ενέργεια σε ελπίδα. Εκείνος είναι ο παθών, αυτός που διαπιστώνει πως αυτό που ήλπιζε πως μπορεί να πετύχει προς όφελος του πρώτου είναι απλά ένας διακαής αλλά ίσως ουτοπικός πόθος.

Δεν είναι καιρός που άκουσα να λένε πως καλό είναι να μην ελπίζεις τίποτα. Ίσως αυτή να είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Εμένα ωστόσο δεν με εκφράζει γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ελπίδα. Και ξέρετε κάτι; Κόντρα στα σημάδια, στα γεγονότα και στα σαπούνια που έχω καταλύσει, εγώ θα συνεχίζω να πλένω τον δικό μου "αράπη". Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μαθαίνοντας να κρίνω τους ανθρώπους με τον ενήλικο τρόπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Εδώ και δύο εβδομάδες, στέκεται σε μία καλά κρυμμένη άκρη του σπιτιού, ένας κύλινδρος από χαρτί περιτυλίγματος. Είναι αυτό που θα απλωθεί γύρω από τα δώρα των παιδιών τα οποία με τη σειρά τους θα τοποθετηθούν κάτω απ' το εορταστικό δέντρο, στο απόλυτο συμβολικό γεγονός των εορτών.

Έχετε δει παιδί να ανοίγει το δώρο του; Ο τρόπος που αδιαφορεί για το χαρτί περιτυλίγματος και με μανία το ξεσκίζει για να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορεί στην αποκάλυψη του περιεχομένου του στην αποθέωση της λαχτάρας και της ανυπομονησίας; Στις δικές μου παιδικές αναμνήσεις, θυμάμαι την μητέρα μου να με σταματάει για να μην αχρηστεύσω το όμορφο χαρτί και να με βοηθάει αφαιρώντας με επιμέλεια το σελοτέιπ, στερώντας μου πολύτιμα δευτερόλεπτα απ' τον απόλυτο στόχο.

Πολύ φοβάμαι, πως το ακριβώς παραπάνω παράδειγμα είναι μία από τις σημαντικότερες διαφορές μικρών και μεγάλων. Τα παιδιά αδιαφορούν παγερά για το εξωτερικό του δώρου τους, αδιαφορούν για το αν θα ντυθούν όμορφα για την εκκλησία, είναι αδιάφορα για το αν ο ενήλικας που θα ασχοληθεί μαζί τους, έχει καθαρά ρούχα, ξυρισμένα μάγουλα ή φοράει ωραία κολόνια. Δεν ενδιαφέρονται αν έχει ωραίο μακιγιάζ και ακριβό φόρεμα.

Δεν ισχύει το ίδιο για εμάς όμως. Βιαζόμαστε πάντα να κρίνουμε κάποιον πριν καν να του μιλήσουμε. Το άσχημο ντύσιμο ή αντίστοιχα το πολύ ακριβό μπορεί να είναι λόγοι απόρριψης του.

Μια αφορά είχα πάει σε ένα πολύ εκλεκτό μπαρ με πολύ καλοντυμένο και προσεγμένο κόσμο. Ποιοτικό κρασί και προσεγμένη μουσική. Ο σερβιτόρος φορούσε γραβάτα και είναι πολύ πιθανό να υπήρχε έτσι κι αλλιώς dress code και για τους πελάτες. Στο διπλανό τραπέζι βρισκόταν μια μεγάλη παρέα με περίπου δέκα άτομα. Οι άντρες με ακριβά πουκάμισα και αστραφτερά παπούτσια και οι γυναίκες με έντονο μακιγιάζ και εντυπωσιακά φορέματα. Απ' ότι κατάλαβα, κάποιος από αυτούς είχε την ονομαστική του εορτή και κερνούσε την παρέα του. Λίγο μετά βλέπω στο βάθος του μπαρ να μπαίνει ένας τύπος ψηλός με απεριποίητα γένια και μακριά μαλλιά. Τα ρούχα του ήταν πρόχειρα και όπως είχα σχολιάσει στην δική μου παρέα, έμοιαζε σαν να είχε γυρίσει μόλις από μία διαδήλωση που ξέφυγε καταλήγοντας σε αψιμαχίες με την αστυνομία! Ο νεαρός, χαιρέτησε την εν λόγω παρέα και έκατσε ανάμεσα στα μέλη της. Είναι πολύ πιθανό όλο το μαγαζί σε κάποια στιγμή της παραμονής μου εκεί, να γύρισε να τον κοιτάξει. Κάποιοι πιο διακριτικά, κάποιοι σχολιάζοντας στην δική τους παρέα (και ανάμεσα τους κι εγώ) και άλλοι απλά κοιτώντας πολύ έντονα. Ποιος να ήταν αυτός ο αταίριαστος νεαρός; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν ένας συνάδελφος που αναγκαστικά έπρεπε να κληθεί με τους υπόλοιπους ή αν τελικά ήταν ο κολλητός του εορτάζοντα.

Κι όμως όλοι εμείς, οι εκλεκτοί θαμώνες του ακριβού μπαρ, σπεύσαμε να τον κρίνουμε, να τον κατακρίνουμε και να "δείξουμε με το δάχτυλό μας" την αταίριαστη διαφορετικότητά του. Μείναμε να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα στα ρούχα και τα άσχημα γένια του αντί να μάθουμε αν ήταν ένας από αυτούς, από εμάς, κάποιος πολύ καλύτερος μας ή απλά να το βουλώσουμε κοιτώντας το γαμημένο ποτό μας.

Πολύ φοβάμαι πως οι άνθρωποι σήμερα κρίνονται με τον λάθος τρόπο, με τα λάθος κριτήρια και για τους λάθος λόγους από λάθος ανθρώπους. Άλλωστε, δεν έχει σημασία ποιος είσαι, κρίνεσαι από αυτό που κάνεις.

Κάποτε έκανα ατελείωτα χιλιόμετρα στις τέσσερις γωνιές του κόσμου κοιτώντας αμίλητος τους ανθρώπους και ξετυλίγοντας το "απ' έξω" τους πριν να σχηματίσω άποψη για εκείνους. Σήμερα τυφλωμένος από το κατεστημένο που βαραίνει τις πλάτες μου, βιάζομαι να φτάσω στην ετυμηγορία για να προλάβω να πω: "λύεται η συνεδρίασις" πριν με προλάβουν άλλοι... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως ορίζεις το... τέλος;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η ζωή και ότι τέλος πάντων περικλείει αυτή στον διάβα της, δεν είναι παρά μία ατέρμονη αλληλουχία από αρχές και τέλη που συχνά μπερδεύονται μεταξύ τους, άλλες φορές αποτελούν κομμάτια ενός ενιαίου παζλ κι άλλοτε απλά είναι τόσο αχνά που δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια πλευρά του πεδίου ανήκουν.

Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Πως ορίζεται το τέλος σε κάτι; Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας τελειώνει στο "90" όμως... υπάρχουν και οι καθυστερήσεις ή ενίοτε η παράταση. Η ζωή; Η ζωή η ίδια τελειώνει όταν η καρδιά παύσει να χτυπάει, όμως αν αυτή συνεχίζεται με βάση τις θρησκευτικές αρχές; Μήπως τότε δεν είναι και πάλι σαφώς ορισμένο το τέλος της; Και για να γενικεύσω, πως είστε τόσο σίγουροι πως ξέρετε όταν κάτι τελικά τελειώνει;

Σχετικά με αυτό, οι άνθρωποι έχουν επινοήσει διάφορες δικαιολογίες για να καλύψουν την ανικανότητα τους να ορίσουν με σαφήνεια το τέλος σε κάτι. Για παράδειγμα, λένε πως (η ζωή) κύκλους κάνει και επειδή αυτό με τους κύκλους είναι επικίνδυνη κατεύθυνση με την οποία έχουμε καταπιαστεί στο παρελθόν, θα σας προειδοποιήσω πως αυτοί οι κύκλοι είναι πολύ ύπουλη θεωρία... Λένε ακόμα πως, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί με πολλά παραδείγματα, όμως πριν φτάσουμε επιπόλαια σε εκείνη την αρχή, είμαστε σίγουροι πως κατοχυρώσαμε το τέλος;

Ο άνθρωπος είναι βιωματικό ον. Έτσι, κάθε του δράση και έργο, βασίζονται στον τρόπο που υποκειμενικά τα βιώνει. Ακόμα και αν μία μέρα ξυπνήσει έχοντας μέσα του την απόλυτη σιγουριά για την ταμπέλα "τέλος" που μόλις έβαλε, τα βιώματά του θα συνεχίσουν να τον στοιχειώνουν εσαεί.

Δεν ξυπνάς μία μέρα συνταξιούχος. Δεν ξυπνάς μία μέρα ελεύθερος από μία σχέση. Δεν ξυπνάς μία μέρα "κενός". Είναι τα στοιχεία και οι μεταβλητές που συνεχώς μεταλλάσσονται και σε οδηγούν σε μία δεδομένη κατάσταση.

Πριν λοιπόν ανασηκώσεις το βλέμμα σου και τεντώσεις τους μύες σου είτε ενθουσιασμένος από την περάτωση κάποιου έργου είτε απογοητευμένος από την δυσάρεστη ολοκλήρωση μιας κατάστασης, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, να απομονωθείς και να μείνεις μόνος(;) μελετώντας αν πραγματικά τελείωσε κάτι. Θα εκπλαγείς σκεφτόμενος πόσα μικρά-μικρά υπάρχουν εκεί για να σε αναγκάσουν να αναθεωρήσεις.

Ας... πούμε ότι αυτό το άρθρο τελείωσε! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »