Το τελευταίο διάστημα όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις περνάνε από κόσκινο όχι μόνο εξαιτίας του αποτελέσματός τους, αλλά και της ψυχοσύνθεσης όλων όσων διαμορφώνουν το αποτέλεσμα.
Και ενώ θυμάμαι πιτσιρικάς να είμαι στο καφενείο του χωριού μου περιμένοντας τα αποτελέσματα των εκλογών με τον ήχο κλειστό για να ακούγεται μόνο η βαβούρα του καφενείου, τώρα, όλοι δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην ηλικία, στην μόρφωση, στις προηγούμενες προτιμήσεις και ένα σωρό, των ψηφοφόρων του κάθε κόμματος.
Θυμάστε το περσινό δημοψήφισμα στην Ελλάδα; Κάθε ειδική εταιρεία έβγαζε το προφίλ του έλληνα ψηφοφόρου με βάση τις πολιτικές και κομματικές πεποιθήσεις του, αλλά και την ηλικία, την μόρφωση, το επάγγελμα κλπ. Και φέτος; Στο δημοψήφισμα της Βρετανίας μάθαμε πως το Λονδίνο ψήφισε την παραμονή, όπως το ίδιο και οι νέοι σε αντίθεση με τους μεγάλους σε ηλικία κλπ. κλπ.
Και αναρωτιέμαι λοιπόν.
Γιατί ξαφνικά είναι τόσο σημαντικό να ξέρουμε τι ψήφισε ο νέος και τι ο συνταξιούχος; Γιατί έχει διαφορά να ξέρουμε την προτίμηση του καθένα όταν όλες οι ψήφοι μετράνε για ένα; Τι σημασία αν ο άλλος πηγαίνει στο εκλογικό κέντρο με συνοδεία δύο νοσηλευτών λίγο πριν ξεψυχήσει και ο άλλος παίρνει ειδική άδεια από την δουλειά του για μισή ώρα; Αφού και των δύο η ψήφος μετράει για ένα;
Και αλήθεια... είναι αυτό δημοκρατία; Πόσο δημοκρατία είναι όταν η ψήφος εκείνου που θα υποστεί όλες τις συνέπειες του αποτελέσματος (των εκλογών) είναι ίση με εκείνου που δεν θα τις προλάβει ή εκείνου που έρχεται από το εξωτερικό και δεν ζει καν εκεί;
Ο σημερινός προβληματισμός είναι αποτέλεσμα συζήτησης με δύο πολύ έγκυρους και εκλεκτούς ανθρώπους. Με τον
+Vassilis Anastasiadis που μένει μόνιμα στην Αγγλία εδώ και μερικά χρόνια και με τον οποίο συζητούσαμε εδώ και μέρες τα πέρι brexit και εκφράσαμε από κοινού τις αμφιβολίες μας αναφορικά με το επίπεδο των ψηφοφόρων σε κάθε χώρα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Και τότε ο Βασίλης έδωσε μία πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στη συζήτηση, αναφερόμενος στην ικανότητα του κάθε ένα να εκφέρει άποψη που να βασίζεται στην λογική.
Επειδή δεν μπορώ να συνεχίσω θεωρητικά, σκέφτομαι τα παραδείγματα κολλημένων παππούδων που επιμένουν πως τα ξέρουν όλα και με την όποια επιλογή/ψήφο τους χαντακώνουν όλη την
παραγωγική τάξη που επιτέλους... ας το πει κάποιος: θα έπρεπε να έχει ισχυρότερο λόγο σε μία ψηφοφορία. Εγώ που εργάζομαι και δίνω εργασία σε κάποιον άλλο, εγώ που πληρώνω τους φόρους μου, εγώ που παράγω, εκπροσωπώ την χώρα μου, εγώ που καινοτομώ, εγώ που κάνω οικογένεια, εγώ που μειώνω την ανεργία ή μεταφράζω την ανάπτυξη της χώρας με τον κόπο μου. Εγώ που γίνομαι ο πρώτος δέκτης κάθε φορά που η κυβέρνηση εφαρμόζει νέα μέτρα, μεγαλύτερο ΦΠΑ, περισσότερες εισφορές. Γιατί η δική μου η ψήφος μετράει ισότιμα με αυτή του αιώνιου φοιτητή που ζει επ' αόριστο από τους γονείς του, με εκείνη του άεργου τριαντάρη που απλά η δουλειά δεν τον... εκφράζει, μ' εκείνη του σαραντάρη συνταξιούχου που αφού κατέκλεψε το κράτος με την οκνηρότητά του, εκμεταλλεύτηκε ένα σωρό παραθυράκια του νόμου για να παίρνει σύνταξη πριν ασπρίσουν τα μαλλιά του και επειδή προφανώς είναι πολύ νέος, να συνεχίζει να εργάζεται παράνομα κάπου στερώντας την θέση από κάποιον άνεργο. Να μετράει ισότιμα με του υπερήλικα συνταξιούχο που περπατάει με το μπαστούνι, μοιράζεται -κακώς- τη σύνταξή του με τον άνεργο γιο του και καταναλώνει την υπόλοιπη σε φάρμακα που παρατείνουν το μαρτύριο του και της κοινωνίας.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δοθεί διαφορετική ειδική βαρύτητα στην κάθε ψήφο, ο Βασίλης όμως προτείνει
να περνά κάθε υποψήφιος ψηφοφόρος μία δοκιμασία κατά την οποία θα πιστοποιεί την διανοητική του ικανότητα να καθορίζει το μέλλον της χώρας του, το μέλλον των επόμενων γενιών. Και ξέρετε κάτι; Βρίσκω πολύ εφαρμόσιμη την επιλογή του. Δεν ξέρω αν έχετε ενστάσεις, όμως δεν μπορούμε να θυσιάζουμε πάντα την ουσία και την πρόοδο στο όνομα της παρεξηγημένης δημοκρατίας.
Δε θέλω να κρίνετε ακόμα τον παρόντα προβληματισμό.
Ο προβληματισμός πήρε μία νέα διάσταση όταν μιλούσα με τον Γιώργο, πατέρα τεσσάρων παιδιών με τον οποίο μοιραζόμαστε συχνά προβληματισμούς σχετικά με την σημαντικότητα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τους γονείς τους και όχι μόνο. Ο Γιώργος προτείνει κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, παγιδευμένος στον προκαθορισμένο φθαρμένο τρόπο ζωής.
Σχολές γονέων που θα πρέπει να παρακολουθούν τα ζευγάρια πριν τεκνοποιήσουν, να λαμβάνουν ορισμένες στοιχειώδεις γνώσεις και κατόπιν να τους επιτρέπεται η τεκνοποίηση.
Τι; Σας φαίνεται λάθος; Τι; Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει με το σώμα του; Μα και με το αυτοκίνητο του μπορεί να κάνει ότι θέλει ο καθένας, όμως όταν το βγάζει έξω στην κυκλοφορία των δημόσιων δρόμων πρέπει να έχει ένα δίπλωμα οδήγησης. Μία στοιχειώδη πιστοποίηση καταλληλότητας του, ακόμα κι αν αυτό δεν προεξοφλεί απαραίτητα την ποιότητά του. Γιατί, ξέρετε
το παιδί σου ανήκει όσο το έχεις στην αγκαλιά σου. Όταν αρχίσει να περπατάει, ανήκει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην κοινωνία. Τι προσφέρεις λοιπόν στην κοινωνία; Ένα καλοδουλεμένο ον εκπαιδευμένο να προσφέρει στην κοινωνία με τις αρετές και τις δεξιότητές του ή αδέσποτο ζώο που μεγαλώνοντας μόνο του καλλιέργησε ένα σωρό ακατάλληλα ένστικτα;
Με θυμάμαι έφηβο να φτιάχνω ομελέτα στον αδερφό μου, στο διαμέρισμα μας στην Αμερική. Πάω στοίχημα πως καταπιέστηκε πολύ για να μην μου χαλάσει το χατήρι και την πετάξουμε, όμως θα ήταν το ίδιο ανεκτικός αν είχε καλέσει και καμιά δεκαριά φίλους (όπως εκείνο το βράδυ που παραγγείλαμε πίτσες);
Αν και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, η ουσία είναι πολύ συγκεκριμένη. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό,
δεν μπορεί όλοι να έχουν την ίδια δικαιοδοσία να καθορίζουν το μέλλον του άλλου, είτε ξεπετώντας διάσπαρτα κουτσούβελα στην κοινωνία, είτε ρισκάροντας την ασφάλεια του άλλου στους δρόμους των πόλεων, είτε με ένα απλό σταυρό πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί που λέγεται ψηφοδέλτιο. Και ξέρετε κάτι; Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την δημοκρατία σε κάθε της έκφανση, όμως η κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία η... "δημοκρατία" κάποιου απειλεί την βιωσιμότητα, την ασφάλεια και την ευημερία του άλλου, πρέπει ποτέ να μην ξεπεραστεί. Ξανά.
+Yanni Spiridakis 
Ακόμα κι έτσι θα επιζήσουμε (οι περισσότεροι) όπως το κάνουμε εδώ και καμπόσα χρόνια, τρία μνημόνια και αμέτρητες στερήσεις. Και ξέρετε κάτι; Αυτό που γράφει πάνω-πάνω, το πιστεύω. Καμία χώρα δεν συμφέρει να διαλυθεί η Ελλάδα. Δεν είναι θέμα αγάπης, είναι θέμα εξάρτησης. Η Ένωση είναι ήδη υπ' ατμών μετά το Brexit και η διατήρηση της είναι θέμα υψίστης σημασίας. Ούτε η Κύπρος ούτε η Μάλτα υπάρχει το περιθώριο να πάθουν κάτι. Η Ευρώπη είναι υπεύθυνη για την κατάσταση των μελών της και αν χώρες εντός της αρχίσουν να καταρρέουν η αλυσίδα αρνητικών συνεπειών θα είναι τόσο μεγάλη που η Ελλάδα δε θα είναι πια καθόλου σημαντική. Κι αυτό δεν συμφέρει κανένα από τα υφιστάμενα μέλη.
