Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

επιλέγοντας τα δικά σου λάθη ως την ευτυχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Απόγευμα Δευτέρας, λίγες ώρες απομόνωσης και περισυλλογής. Ένα κομπόδεμα εμπειριών και αναμνήσεων, με ξεφτισμένες άκρες απ' τα λάθη και τα "αν" που δεν επαληθεύτηκαν. Κάνω μερικά βήματα, ίσα για να νιώσω πόσο κατάκοπος κατάντησα απ' την καταπόνηση των εξουθενωμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων. Αν τα παιδιά απορροφούν τη γνώση σαν σφουγγάρια, τότε οι μεσήλικες είναι αυτοί που στύβουν αυτά τα σφουγγάρια, προκαλώντας έναν ηθικό και πνευματικό στραγγαλισμό της λογικής.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα -άλλα όχι μέχρι τέλους- γιατί νιώθω την καρδιά μου να σταματά για μερικά θρύμματα του δευτερολέπτου. Προσπαθώ να μπω στη θέση όλων εκείνων που ξεκινούν τη Δευτέρα δίαιτα, την Άνοιξη το γυμναστήριο, το Σεπτέμβρη μία καινούρια σχολική χρονιά, την Κυριακή μία νέα αγωνιστική ενώ προχθές έχασαν έναν τελικό και χαμογελάω πίσω απ' τα χείλη μου. Απορώ, πως ο Θεός κατάφερε να φτιάξει ένα εκ φύσεως ανθεκτικό ον που κουβαλά τόση απαισιοδοξία. Υποψιάζομαι πως πρέπει να υπάρχει λόγος πίσω απ' αυτό.

Και παραδέχομαι πως εγώ ανήκω στη μη τέμνουσα γραμμή που αγγίζει το μηδέν αλλά ποτέ δεν το κουτουλάει, ενώ άλλοι, ανακάλυψαν, νίκησαν, πρωτοπόρησαν, καινοτόμησαν, πλούτισαν βρε αδερφέ. Οπότε ναι, όλοι αυτοί, είναι η απόδειξη ότι αξίζει να προσπαθείς για κάτι, αρκεί να το βρεις ή... να σε βρει εκείνο.


Ξέρεις, συχνά είναι και ζήτημα συγκυριών. Εκεί που ξεκινάς τη μέρα σου κάνοντας την πρωινή προσευχή σου στο τιμόνι, το ραδιόφωνο σε αποσπά γιατί παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι, ή η κοπέλα που διασχίζει το δρόμο με ένα σχεδόν φόρεμα. Οπότε -τσακ- πάει η συγκέντρωση, πάει και η προσευχή. Κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Από μία κακή μέρα. Και τι είναι μία κακή μέρα; Μα αυτό εξαρτάται από τον καθένα. Το αποτέλεσμα είναι αμέτρητα αγύριστα λάθη. Το εξής ένα!

Το σημερινό μου πόνημα, είναι στην πραγματικότητα άκρως αισιόδοξο. Παραδειγματίζει τον αναγνώστη του, για το πως πρέπει να διαχειριστεί το αύριο. Ω μα φυσικά και αν έπρεπε να φορέσω γυαλιά ηλίου όταν επέλεγα το αύριο, θα προτιμούσα να βουτήξω στα λάθη του παρελθόντος μου. Βλέποντας καθαρά, το πολύ-πολύ να σε τυφλώσει ο ήλιος και αν επιλέξεις λάθος, να το έχεις κάνει εσύ. Με τη δική σου προσωπική μαλακία. Θα είσαι βέβαιος όμως, ότι πάτησες το λάθος κουμπί στο χειριστήριο της ζωής κι όχι ότι δεν ήταν καν στην πρίζα. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

δοκίμιο ~ σκουριασμένα καλώδια

Χρειάστηκε μια αφορμή. Ένας βιολογικός τριγμός για να βρει την ευκαιρία να σηκωθεί και να κλειστεί στον ιδιωτικό χώρο μίας τουαλέτας. Εκεί που θα μπορούσε να κοιτάξει για λίγο τον συννεφιασμένο ουρανό φιλτραρισμένο από την βρώμικη σήτα μπροστά απ' το θολό τζάμι.

Στα εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα παραμονής που δικαιούται κανείς σε έναν τέτοιο προσωπικό χώρο, πρόλαβαν να περάσουν στην στόχευση των ματιών του, μία πλειάδα αχανών σκέψεων, μαστιγωμένες απ' την φθορά του χρόνου. Σαν σκουριασμένα σύρματα που κρέμονται από καλώδια που άλλοτε συνέδεαν τη σκέψη με τα συναισθήματα του.

Και τώρα; Πώς μια σκοτεινή εικόνα ενός χώρου με καμένες λάμπες, θα αποσυμφορήσει το σφίξιμο ενός στομαχιού που μάταια παλεύει να απαλλαγεί από το αποπνικτικό σούρουπο της μελαγχολίας; Εκείνη η τρομακτική στιγμή που παλεύεις να βρεις τον διακόπτη για να ανάψεις το φως, απελευθερώνοντας ικμάδες αναπνοής πριν ο κόμπος σε κυριεύσει.

Και μόλις ο χρόνος σου τελειώσει, πρέπει πάλι να επιστρέψεις. Να φυλάξεις τις νυχτερίδες σου και να φορέσεις το δέρμα σου. Προσπαθείς να βρεις το κουμπί της παύσης μέσα από την αράδα πολτοποιημένων αναμνήσεων και οραμάτων για το μέλλον και πατάς σκόρπια κουμπιά που δεν σε συγχρονίζουν με το υποκειμενικό τώρα, που επιζητείς.

Κάνεις μια απέλπιδα προσπάθεια αφού έχεις πλύνει τα χέρια σου και βρεγμένα καθώς είναι, ακουμπάς τα σκουριασμένα καλώδια. Κι ότι γίνει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

δοξάστε τους αποτυχημένους ανθρώπους

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πάντα ωραίο να έχεις παραδείγματα στην ζωή σου. Αφίσες σε εφηβικά δωμάτια, δάσκαλους που όταν τελειώνει η διδακτική ώρα ασχολείται με τις ανησυχίες των μαθητών, ηγέτες σε μια επιχείρηση που εμπνέουν τους υφιστάμενους και αφυπνίζουν την παραγωγικότητα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Κι αν δεν σου έχει τύχει κάτι απ' όλα αυτά, υπάρχει η τηλεόραση. Το διαδίκτυο. Εκεί που διαβάζεις τις βιογραφίες των σπουδαίων επιστημόνων, των διάσημων αθλητών και καλλιτεχνών. Των επιχειρηματιών που καινοτόμησαν και έκαναν την διαφορά. Άνθρωποι που εξιστορώντας τη ζωή τους δείχνουν μέσα από την επιμονή και τα εμπόδια, πως κατάφεραν να πετύχουν και να μείνουν στην ιστορία.

Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε να ασχοληθεί κανείς με το άλλο άκρο των ανθρώπων. Εκείνων που βρίσκονται στην αφάνεια. Που κάνουν τον σκύλο βόλτα, πάνε στην δουλειά, επιστρέφουν βρώμικοι από τα χώματα, κάνουν μπάνιο, ασχολούνται λίγο με το παιδί και κάθονται στην τηλεόραση μέχρι να αποκοιμηθούν αγχωμένοι για το αν θα έχουν λεφτά στις 30 για να πληρώσουν το νοίκι.

Να το δούμε λίγο αυτό; Έτσι, με ένα χαζό παράδειγμα; Προ ημερών ήμουν σε ένα εστιατόριο θαλασσινών. Γεμάτο από κόσμο, είχα κάνει κράτηση για τα άτομα της παρέας μου. Όταν κάτσαμε ένας από την παρέα, σχολίασε: "κοίτα, ο Χ γιατρός. Ε, αν δεν είναι αυτός εδώ, ποιος θα είναι;". Ξέρετε, εκεί στο εστιατόριο υπήρχαν ένα σωρό από παρέες που δεν ήταν γιατροί, δεν ήταν γνωστοί, ήταν πολύ πιθανό άνθρωποι που το ψάρι τους έκατσε στο λαιμό επειδή τα 150€ που έκαναν λογαριασμό, είναι ίσως το 20% του μηνιάτικο τους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί εγώ θα έπρεπε να κοιτάξω τον γιατρό που εκείνος πλήρωσε τον λογαριασμό με την άνεση του εργάτη που αγοράζει τον σπαστό καφέ απ' το περίπτερο και όχι τον υπόλοιπο κόσμο που ενδεχομένως προσπάθησε πολύ μέχρι να έρθει στο εστιατόριο;

Αναρωτιέμαι γιατί τα πρότυπα μας και οι άνθρωποι που προβάλλονται, θα πρέπει να είναι αυτοί οι διάσημοι που -αδιάφορο για το πως και το γιατί- τα κατάφεραν και πλέον ζουν μια άνετη ζωή και όχι όλοι εκείνοι που κάθε τους ημέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς το μέλλον ή καν ο επόμενος μήνας, να είναι εξασφαλισμένος;

Josef Váchal’s Cry of the Masses

Αναρωτιέμαι γιατί να μην υπάρχει μια εκπομπή στην τηλεόραση που δεν θα ασχολείται με τα success stories, αλλά με ανθρώπους που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να επιβιώσουν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ανθρώπους που δε θα γνωρίσουμε για να θαυμάσουμε απαραίτητα, αλλά για να ταυτιστούμε και γιατί όχι να μάθουμε από τα λάθη τους, να σχολιάσουμε το τι θα κάναμε εμείς καλύτερο από εκείνους ή εμπνευστούμε από τη δική τους αποτυχία για το δικό μας επόμενο βήμα.

Ο νικητής στον αθλητισμό ή και τη ζωή παίρνει δικαίως όλα τα φώτα πάνω του. Το βρίσκω σωστό και δίκαιο. Όμως σε ένα πρωτάθλημα 16 ομάδων, υπάρχουν 15 που προσπαθούν και σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, υπάρχουν -ξέρω γω- 10,5 εκατομμύρια "αποτυχημένων", πολλοί από τους οποίους προσπαθούν. Που δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά. Όχι, δεν φταίει η τύχη, αλλά οι δικές τους επιλογές. Δεν πειράζει όμως, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι δικοί μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

μεγαλώνοντας (σ)την γενιά του "όχι"

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.

Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχιόχιόχι. Όχι.

Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.

Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας Εμμανουέλα, Εξορκιστή, έπαιζαν Tetris στο Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.

εικόνα από: assets-global.website-files.com

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.

Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;

Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2022

η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Δεκαετία του 80'. Ταχυδρομείο. Ένα γράμμα έφτανε με παραλήπτη τον Γιάννη Σπυριδάκη! Ποιος μπορεί να ταχυδρόμησε σε ένα ανήλικο τυχαίο παιδί του Ηρακλείου; Άλλος με τέτοιο όνομα στην Λορέντζου Μαβίλη 23 δεν υπήρχε, οπότε ναι, πρέπει να ήμουν εγώ. Ήταν το γράμμα του αδερφού μου από την Αμερική. Εκείνο που μου έδινε πάντα το κίνητρο να πιστεύω πως υπάρχει κάτι εκεί έξω, καλύτερο από αυτό που ζούσα ή νόμιζα ότι θα ζήσω.

Έκτοτε, τα ταξίδια εκείνου από την Αμερική ή τα δικά μου στην Αμερική είχαν πέρα από πλούσια συναισθήματα και πλούσια υλικά αγαθά. Θυμάμαι το πρώτο walkman και ύστερα το περιβόητο πρώτο walkman sports της Sony. Εκείνο το κίτρινο, το αδιάβροχο με κίτρινα ακουστικά και τεχνολογία auto reverse της κασέτας. Κι ύστερα θυμάμαι τα πρώτα mini disc, τα πρώτα ασύρματα τηλέφωνα με τηλεφωνητή, τις πρώτες κάμερες ή boombox. Θυμάμαι παράξενες μικροσυσκευές για τη μητέρα μου, πολλές 90s gadgeτιες για τον πατέρα μου και τόσα άλλα.

Μπορώ να σας απαριθμήσω σε τεράστια έκταση, τι περιείχαν αυτές οι βαλίτσες πάνω-κάτω όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φοβάμαι πως όλο και κάποιος τελωνειακός θα είναι αναγνώστης μου και λέω να μην συνεχίσω. Θα σας γράψω όμως για την διπλή λαχτάρα! Να υποδεχτείς το αγαπημένο σου πρόσωπο που τόσο σου έχει λείψει, αλλά και το να... ανοίξεις την βαλίτσα -έτσι- σαν αρπακτικό! Εκεί ανάμεσα στα ρούχα, οι συσκευασίες και οι χύμα συσκευές (γιατί δεν χωρούσαν τα κουτιά στις βαλίτσες). Ποιο ή... ποια θα ήταν τα δώρα σου σε αυτό το ταξίδι; Δεν έχει σημασία τι είχες ζητήσει νωρίτερα (σαν απάντηση στην ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική";), σημασία έχει αυτά που έβλεπες και ήξερες ότι ήταν δικά σου!


Θυμάμαι τα πρώτα λεφτά που έβγαλα στην Αμερική με την δουλειά μου. Τα λεφτά που μου έδιναν την ευκαιρία να αγοράζω μόνος μου όλα όσα ήθελα και χρειαζόμουν για τον χειμώνα στην Ελλάδα. Τα δολάρια με τα οποία επέστρεφα στην πατρίδα και την πρώτη εργάσιμη της επιστροφής μου, έτρεχα στην πλησιέστερη Εμπορική Τράπεζα για να τα αλλάξω προς 410 περίπου δραχμές το ένα, έχοντας εξασφαλίσει ήδη απ' το καλοκαίρι όλα τα έξοδα της χρονιάς στο σχολείο και με τις παρέες μου.

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, τα αδέρφια μου ρώτησαν εμένα και τα παιδιά μου, την κλασική ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική"; Ούτε τα παιδιά μου, ούτε εγώ βρήκαμε κάτι που να χρειαζόμαστε από την μακρινή(;) αυτή χώρα. Αν ήθελα μια ηλεκτρονική συσκευή, θα την έπαιρνα από εδώ. Αν χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχαν στα τοπικά καταστήματα, θα το έψαχνα στο google για να το προμηθευτώ από κάποιο eshop. Δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι επειδή δεν το βρίσκω εδώ. Ακόμα και το δολάριο δεν αξίζει ούτε καν ένα ευρώ.

Τελικά, μάλλον που σήμερα η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά κι ας παραμένει το ταξίδι δέκα ώρες και δεκαπέντε λεπτά στο πήγαινε και 8 ώρες και τριάντα λεπτά, στο έλα. Όπως είπα, δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι, εκτός από την ίδια και τα αδέρφια μου. Τα πατατάκια και η sprite απ' τον αυτόματο πωλητή σε μια άβολη καρέκλα βλέποντας τους Yankees του O'Neill, του Pettitte, του Williams, του Posada, του Rivera και του Jeter και τα αμέτρητα εικοσάλεπτα στο Hoboken ψάχνοντας μία θέση στάθμευσης. Τελικά, η απόσταση είναι αρκετά σχετικήYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

αλλάζοντας την πένθιμη κατάσταση

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.

Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.

Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.


Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω, Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης. Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.

Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.

Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...

Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.

Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.

Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.  Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

σημάδια των καιρών και β(γ)άλε

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πολύ ιδιαίτερο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας στους μήνες που ενώνουν το 2021 με το 2022. Ξαφνικά, δεν έχει πολύ σημασία το τι συμβαίνει σε εσένα προσωπικά, γιατί οι εξελίξεις και τα γεγονότα που αφορούν το περιβάλλον σου, την κοινότητα και γενικά τον κόσμο, μάλλον σε ξεπερνούν.

Και ενώ η πανδημία μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ήταν ότι χειρότερο μας έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε (και δεν αποτέλειωσε) η οικονομική κρίση, έφτασαν οι πυρκαγιές. Κάηκε ότι πράσινο φαινόταν απ' τον δορυφόρο σε πολλά μέρη του κόσμου λες και κάποιος τα 'χει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν γουστάρει το πράσινο να 'ουμε. Αλλά αυτό δεν έφτασε, γιατί την ζέστη του καλοκαιριού υποδέχτηκε το φθινόπωρο και τότε έρχεται ένας σεισμός. Εδώ, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου, στο Αρκαλοχώρι. Ξαφνικά, κόσμος μένει χωρίς στέγη και κτίρια κρίνονται ακατάλληλα το ένα μετά το άλλο. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους λες και δεν έχουν βαρεθεί να κοιτούν τους τοίχους, χορηγία της κινεζικής απροσεξίας με τίτλο COVID19.

Ακόμα κι έτσι όμως, έρχονται οι γιορτές. Όχι επειδή είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας, αφού ποτέ δεν την έχουμε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς, αφού ακόμα δεν εδραιώθηκε στα προγράμματα μας για να την συνηθίσουμε -έτσι κι αλλιώς- αλλά αυτές οι γιορτές είχαν κάτι διαφορετικό. Σαν ο κόσμος να τις είχε ανάγκη για να ξεσπάσει την καταπίεση των περασμένων μηνών, σαν να ήταν το έναυσμα μιας επιστροφής στην ελεύθερη κανονικότητα.

Μπα! Οι γιορτές σφραγίστηκαν από το γράμμα όμικρον ή αλλιώς μια ονομαστική μετάλλαξη του ιού που συνεχίζει να μας χτυπά αλύπητα, αφήνοντας νεκρά ολόκληρα χωριά και μικρές πόλεις σε πληθυσμό. Και ο κόσμος έμεινε και πάλι σπίτι, γιόρτασε στο σπίτι με το Mega ή με οποιοδήποτε άλλο κανάλι, κατάφερε(;) να αντικαταστήσει αυτό που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ζήσει φέτος τα Χριστούγεννα...

Αλλά κι αυτά πέρασαν. Ήταν θέμα χρόνου. Όσο κι αν θέλουμε να τα "τραβήξουμε" -ας είναι καλά τα Θεοφάνια- πέρασαν και έδωσαν την θέση τους και πάλι στις καθημερινές ενημερώσεις για την πανδημία. Πότε κλείνουν τα μαγαζιά, που φοράμε μάσκα, πώς ακούμε δημόσια μουσική και πάει λέγοντας. Συντονισμένοι στα δελτία τύπου της κυβέρνησης περιμένουμε την ελπίδα για ένα πιο χαλαρό αύριο.

Και αυτή έρχεται. Αφήνει εγκλωβισμένους οδηγούς σε δημόσιες και ιδιωτικές αρτηρίες και αυτοκινητόδρομους, ρίχνει χιόνι εκεί που σχεδόν ποτέ ξανά δεν είδε κανείς, παραλύει τον κρατικό μηχανισμό και ξεπαγιάζει τους πάντες στον διάβα της. Η Ελπίδα, είναι το όνομα μιας... κακοκαιρίας. Δεν ξέρω πώς πήρε το όνομα της, σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει αργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα για δύο ολόκληρες ημέρες! Ξέρετε πότε έχουμε αργία για δύο ημέρες συνεχόμενες; Μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Για τέτοια βαρύτητα μιλάμε! Και φυσικά, τα παιδιά ξανά σπίτι, ξανά στους τοίχους, ξανά ο χρόνος να μετράει εις βάρος μας. Εις βάρος της παραγωγικότητάς μας.

Δεν ξέρω αν αύριο θα γίνει έκρηξη στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και δεν προλάβω να το σχολιάσω γιατί θα γίνω στάχτη όπως ο πρόγονός μου ο Μίνωας στην Κνωσό του. Δεν ξέρω αν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία και θα αναγκαστώ στα 40 μου να φορέσω ξανά αρβύλες για να πολεμήσω τον συνορθόδοξο αδερφό μου Βλαδίμηρο Πούτιν. Δεν ξέρω καν αν μια μετάλλαξη Ω του COVID θα με στείλει στο νοσοκομείο παρότι έχω κάνει ότι κυκλοφορεί σε εμβόλιο πριν αυτό δοκιμαστεί στους χοίρους. Ίσως πάλι, δεινόσαυροι να ξεφύγουν απ' το ασφαλές Jurassic Park που έχει δημιουργηθεί κρυφά από εμάς σε ένα νησί μη εντοπίσημο απ' τους δορυφόρους ή τέλος πάντων ένας κομήτης να πέσει στην Γη πριν προλάβει ο Bruce Willis και η παρέα του να το ανατινάξουν λίγο πριν μπει στην στρατόσφαιρα προσφέροντας το πιο εντυπωσιακό υπερθέαμα πυροτεχνημάτων.


Αυτό που ξέρω, είναι πως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πολύ "μικρός". Σαν οι εξελίξεις να με ξεπερνάνε. Σαν ο λόγος και οι απόψεις μου να μην είναι τόσο σημαντικές μπροστά σε ότι συμβαίνει, όπως το ότι ανώμαλοι άνθρωποι της καθημερινότητας(!) γίνονται πρωταγωνιστές σε μια καμπάνια ή ότι δεν πρόλαβα να πάω στον κινηματογράφο για να δω το νέο Matrix ή ότι η κόρη μου είναι 10 και συμπεριφέρεται σαν 17. Νιώθω μικρός, γιατί ενώ ξέρω ότι εγώ μάζεψα τα περιττώματα του σκύλου μου απ' το πάρκο και έπλυνα τα πιάτα για να μην επιβαρύνω τον άνθρωπο μου και πάλι δεν είμαι αρκετός.

Γιατί είναι αυτό που λέμε πως ο κόσμος χάνεται και πως τα σημάδια των καιρών έχουν έρθει. Είναι αυτά που κανείς δεν ξέρει να απαριθμήσει με ακρίβεια για να υπολογίσουμε αν τα βιώσαμε όλα ή ακολουθούν περισσότερα. Να ξέρουμε πόσο προετοιμασμένοι -βρε αδερφέ- να είμαστε για την συντέλεια του κόσμου. Να έχουμε προλάβει να κάνουμε σεξ στο βουνό, να πιούμε σαμπάνια στον Σηκουάνα, έστω να εξομολογηθούμε μπας και την γλιτώσουμε. ΠνευματικώςYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2021

τα 40 χρόνια μιας οικογένειας που (θα) ανήκω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι ωραίο να ανήκεις. Να ανήκεις σε μια ομάδα ή πολύ περισσότερο σε μία οικογένεια. Είναι ακόμα πιο δελεαστικό όταν με την οικογένεια αυτή, δεν μοιράζεσαι το ίδιο επώνυμο ή ίδιους δεσμούς αίματος ή περιουσιακά στοιχεία.

Και τέτοιες ομάδες υπάρχουν. Τέτοιες οικογένειες υπάρχουν. Συχνά, είναι ομάδες που λειτουργούν σαν οικογένεια και επιτρέψτε μου τον συνειρμό που κάνω, αλλά σε κάθε πετυχημένη ιστορία αθλητικής ομάδας, στα παρασκήνια πάντα διαβάζαμε συνεντεύξεις των μελών της που ανέφεραν πως λειτουργούσαν σαν μία οικογένεια.

Όμως τα παραδείγματα μιας ομάδας που λειτουργεί σαν οικογένεια, δεν περιορίζονται στον αθλητισμό. Συμβαίνει μία τέτοια συγκυριακή ιδιότητα να εμφανιστεί σε έναν οργανισμό, όπως μία επιχείρηση. Τι γίνεται τότε; Πόσο επιτυχημένη είναι ή... αναμένεται να είναι η συνταγή της;


Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες ανήκω σε μία τέτοια οικογένεια. Δεν είμαι ισότιμο μέλος ακόμα και πώς θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο όταν μία ιστορία 40 ετών περιέχει πολύ ιδρώτα, πολύ προσπάθεια, μεγάλες μάχες για επιβίωση και ένα σωρό ρίσκα που μετουσιώθηκαν σε πετυχημένες ιστορίες που όταν τις διηγείται κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνθρωπος με όραμα, οργάνωση, ικανότητες και θέληση, την ίδια ώρα που εγώ δεν είμαι παρά ένα από τα πιο πρόσφατα επεισόδια της. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι μέλος της.

Και τι σημαίνει να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια; Να βρίσκεται το όνομα σου αναρτημένο στον πίνακα προσωπικού μίας επιχείρησης; Όχι. Προφανώς, όχι. Οικογένεια σημαίνει, να λαμβάνεις αφοσίωση, προσοχή και εμπιστοσύνη σε όλα όσα ως εκείνη την στιγμή δείχνεις ότι μπορείς να προσφέρεις, να προτείνεις και να δοκιμάσεις. Όταν με το καλημέρα, βλέπεις τους ανθρώπους που έχτισαν σε δεκαετίες, να εμπιστεύονται έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισαν και όχι παρασυρμένοι από κάποιον επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά βασιζόμενοι στην εμπειρία, το ένστικτο και τα δείγματα γραφής που βλέπουν.

Όταν ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια, που συγκυριακά πέρασες 4 ώρες ακούγοντας ιστορίες 40 ετών, έχεις δύο επιλογές: Η μία είναι να χαλαρώσεις. Να σκεφτείς πως "εδώ είμαστε" και να απολαύσεις τα προνόμια που αυτές οι συνθήκες θα σου προσφέρουν από εδώ και στο εξής σε έναν άψογο (εργασιακό) χώρο περιμένοντας τις 30 του κάθε μήνα.

Η άλλη επιλογή, είναι να αισθανθείς περηφάνια. Να φουσκώσεις με παραγωγικό άγχος γιατί "εδώ" μπορείς να προσφέρεις ολοένα και περισσότερο. Επειδή η προοπτική σου μπορεί να 'κουμπώσει" στην προοπτική της νέας σου οικογένειας. Να επενδύσεις και τον χρόνο και τα χρόνια σου εκεί που μπορείς να ταυτίσεις τις προσδοκίες σου με τις σελίδες μιας ιστορίες που θα συνεχίσει ένα βιβλίο 40 ετών. Μπορείς ίσως, να χαθείς σε ένα μέλλον χωρίς όρια για το πόσο ψηλά μπορείς οραματιστείς ότι με την συμβολή σου μπορεί να φτάσεις την νέα σου οικογένεια.

Κανονικά, κάπου εδώ το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με ένα πολιτικό κλισέ του τύπου "δεν μου αρέσουν τα λόγια αλλά οι πράξεις", στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μου αρέσει και να λέω μεγάλα λόγια και να τα πραγματοποιώ. Μου αρέσει να εκτίθεμαι γιατί δεν φοβάμαι πως θα αποτύχω. Δεν κρατάω καβάντζες αποτυχίας, γιατί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου (αυτή). Εδώ και μερικά χρόνια αισθάνομαι σαν ένα τρένο που προχωράει και όποιος θέλει ανεβαίνει ακολουθώντας την διαδρομή, αλλά εδώ απ' ότι φαίνεται, το τρένο μου έχει βρει και τις ράγες του, για το δρομολόγιο των 9:00-17:00... Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Μετά από 3 ποτήρια κρασί και 5-6 ρακές, μάλλον που κέρδισα το στοίχημα

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

μια αντίστροφη μέτρηση που με τρομάζει

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το πρόβλημα με τις ηλικίες είναι καθαρά γυναικείο. Πολύ αργότερα διαπίστωσα πως είναι μάστιγα και των αντρών και τελικά πως όσο η ηλικία αυξάνεται απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Άλλοι βγάζουν αυτό το ψυχικό σύμπλεγμα με ξινά αστεία για το σώμα και τις αντοχές τους, άλλοι παλιμπαιδίζοντας για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους και άλλοι ίσως το κρύβουν καλά μέσα τους.

Εγώ, από τότε που θυμάμαι, προσπαθούσα να μεγαλώσω. Προσπαθούσα να φανώ πιο ικανός, πιο ώριμος, πιο έτοιμος. Συχνά μπορούσα και να το αποδείξω. Αυτή η αντίστροφη φιλοσοφία μου έμεινε έως και σήμερα όπου ουδέποτε δεν έκρυψα την ηλικία μου, παρά μάλλον την στρογγυλοποιώ προς τα πάνω!

Εδώ και λίγο καιρό όμως υπάρχει ένα -τετριμμένο- "καμπανάκι" που χτυπάει ολοένα και παραπάνω. Δεν ξέρω αν κατ' ανάγκη συνδέεται με την ηλικία μου, ίσως με βοηθήσετε εσείς στο να το αποσαφηνίσω αυτό στην συνέχεια τούτου του προβληματισμού.

Βλέπετε, αν καυχιόμουν για κάτι ως παιδί, ήταν επειδή μετά την πολύ μικρή ηλικία, σταμάτησα να κλαίω. Σταμάτησα να δακρύζω. Μηδέν, nada, zero. Τι στεναχώριες, τι αποχωρισμοί(*), τι κηδείες, τι σοβαρές αρρώστιες στην οικογένεια. Τα μάτια μου δεν είχαν καμία επικοινωνία με την ψυχή μου και σιγά-σιγά θεωρώ πως σαν άνθρωπος μετά από διάφορες δοκιμασίες, άλλαξα και τα μάτια κέρδισαν την ψυχή. Κόντρα σε ένα-δυο ανθρώπους που επιμένουν πως είμαι ευαίσθητος και εύθραυστος, εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα λύπη και στεναχώρια(*).

Το τελευταίο διάστημα όμως, έχω αρχίσει να δέχομαι επίθεση από "κάτι" που ούτε όνομα έχει, ούτε μπορώ να το ερμηνεύσω. Δεν νιώθω τα αισθήματα μου πιο ευαίσθητα, ούτε την ψυχή μου πιο μαλακή, όμως υπάρχουν κάτι στιγμές που τις ονομάζω "τσακ" στις οποίες η τρίχα σηκώνεται και τα μάτια μου μουσκεύουν.

Τι; Πώς είπα; Τι είναι πάλι αυτό το περίεργο πράγμα που μου συμβαίνει; Χωρίς λόγο και με χαζές αφορμές, εκεί που κάθομαι αγέρωχος στον θρόνο του εγωισμού μου, τα δάκρυα έρχονται σαν μια καταιγίδα που σου επιτίθεται στιγμιαία, αστραπιαία και έτσι απότομα, πάλι σιωπά.

The Microscopic Structures of Dried Human Tears
smithsonianmag.com

Μίλησα για κάποιες αφορμές και είναι αστείες αλήθεια. Φωτογραφικές αναμνήσεις (στα ελληνικά το flashback) από παιδικά ή εφηβικά χρόνια που αν το καλοσκεφτώ με αφήνουν γενικά αδιάφορο, τραγούδια που έχουν έναν στίχο ή ένα σόλο κιθάρας που κάνει αυτό το "κλικ", μια σκέψη που με φέρνει λίγα χρόνια μπροστά και μπορεί να αφορά εμένα, τα παιδιά μου ή άλλα αγαπημένα πρόσωπα, ένα πέρασμα με το αμάξι από κάποιο σημείο που για μένα έχει συμβολική αξία, ακόμα και η στιγμή που μπαίνω στο αμάξι έχοντας γυρίσει τα παιδιά μου στο σπίτι τους, λίγο πριν γυρίσω την μίζα για να ξεκινήσω, κάτι που έχω κάνει εκατοντάδες φορές πιο πριν. Ίσως ακόμα κι ένα παραμύθι που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ή μια αγκαλιά και ένα χάδι που θυμάμαι πως δέχτηκα λίγο καιρό πριν.

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ασυναρτησίες, έχετε απόλυτο δίκιο. Και αν νομίζετε ότι θα σπαταλούσα τον χρόνο σας αν αυτό συνέβη μια-δυο φορές, πιστέψτε με, γελιέστε. Αυτό το κακό ξετέλεμα τείνει να γίνει συνήθεια. Συνήθεια που με φοβίζει. Είναι κάτι σαν την ακράτεια του γέρου. Την πρώτη φορά, είναι σίγουρος ότι έτυχε. Ακόμα και τις δέκα επόμενες, ίσως ήταν η κακιά στιγμή. Από την επόμενη όμως έχει χρέος στα επόμενα ψώνια του, μαζί με το γάλα, τις πατάτες και το χαρτί υγείας, να προσθέσει στην λίστα του και πάνες ακράτειας για του ηλικιωμένους. Ας μην το πει πουθενά, πρέπει να το κάνει.

Έτσι νιώθω κι εγώ. Αυτά τα νεόφερτα δάκρυα είναι δάκρυα ακράτειας και εγώ δεν μπορώ να τα ελέγξω τελευταία. Ευτυχώς εγώ σε σχέση με τον ηλικιωμένο του παραδείγματος, δεν λερώνω τα βρακιά μου, την γλιτώνω με λίγο κοκκινισμένα μάτια, όμως τον αντιλαμβάνεστε τον συνειρμό.

Αν είναι σημεία ένδειξης της ηλικίας μου, τότε όχι απλά φοβάμαι, αλλά τρομοκρατούμαι κιόλας. Και όχι λόγω κάποιου εγωιστικού τετριμμένου του τύπου "κλαίνε μωρέ οι άντρες"; Όχι-όχι. Απλά να, η σκιαγράφηση του χαρακτήρα μου τείνει να αποδομηθεί και αυτό από μόνο του με τρομάζει, γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω. Και γενικά ότι δεν μπορώ να ελέγξω, με τρομάζει. Και κάπως έτσι έρχεται η αντίστροφη μέτρηση κάποιου πράγματος. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 25 Απριλίου 2021

διήγημα ~ η κατάρα των τερματικών σταθμών

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Το παρακάτω διήγημα είναι η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό διηγήματος 2021 που διοργανώνει το ianos.gr

Η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε κι εκείνος κρατώντας την χειραποσκευή του, ήταν και πάλι εκεί, έξω από την αίθουσα αναχωρήσεων. Έντεκα χρόνια μετά, στο σημείο που όλα αρχίζουν, όλοι αλλάζουν σελίδα ή... κάποια ολοκληρώνονται.

Μια τελευταία αγκαλιά, αυτήν που δίνεις σφίγγοντας δυνατά την πλάτη του άλλου ελπίζοντας το σημάδι να μείνει εκεί για τα επόμενα έντεκα χρόνια που ίσως χρειαστούν για να τον ξαναδείς. Λίγα δάκρυα που κυλούν λερώνοντας το πέτο του πουκαμίσου, ευχόμενος να αφήσει έναν λεκέ που θα θυμίζει και αυτόν τον αποχωρισμό. Και ύστερα βήματα. Ανάποδα βήματα γιατί μέχρι το σημείο ελέγχου των διαβατηρίων δεν θέλεις να χάσεις από τα μάτια σου ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Και τώρα, το σημείο που είσαι μόνος. Από την έξοδο μέχρι το αεροπλάνο. Μία γκρίζα ζώνη με το εισιτήριο ανά χείρας μέσα στην οποία δεν είσαι πολίτης καμίας χώρας, δεν ανήκεις σε καμία φυλή, καμία πατρίδα, καμία οικογένεια. Εκεί που είσαι ξένος μεταξύ αγνώστων και το μόνο που σου θυμίζει την όποια υπόσταση σου, είναι οι αναμνήσεις. Αυτές πέρασαν από μπροστά του στα τελευταία βήματα πριν την επιβίβαση.

"Καλώς ήρθατε", ακούστηκε η ευγενική αεροσυνοδός στην είσοδο του αεροσκάφους κι εκείνος της χαμογέλασε τεντώνοντας τα χείλη με υπερπροσπάθεια. Έσκυψε και προχώρησε ως την θέση του, χαρίζοντας ένα δεύτερο τυπικό χαμόγελο στην κοπέλα που έτυχε να ταξιδεύει δίπλα του. 

Λίγο αφού έβαλε την ζώνη, έμεινε σκυφτός και βυθισμένος στις σκέψεις του αρχίζοντας ξανά να αναλύει την κατάρα των τερματικών σταθμών της ζωής του. Τα χέρια του ήταν φανερά ιδρωμένα και το πρόσωπο του κόκκινο από τα έως τώρα δάκρυα που πρόχειρα είχε σκουπίσει νωρίτερα.

"Πρώτη σας φορά σε αεροπλάνο"; ακούστηκε μια διακριτική φωνή από την κοπέλα δίπλα. Τι ειρωνεία! Ποιος θα του έλεγε πως μετά από εικοσιπέντε χρόνια ταξιδιών θα λάμβανε ποτέ μια τέτοια ερώτηση. Δεν ήθελε όμως να δείξει αγένεια κι έτσι αποκρίθηκε με έναν τόνο ελαφρώς υψηλότερο του ψιθύρου που ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προφέρει:
"Κάθε ταξίδι είναι πάντα πρώτο και τελευταίο. Όσο ίδιος κι αν είναι ο σκοπός, υπάρχουν πάντα παράγοντες που το διαφοροποιούν από τα προηγούμενα" ολοκλήρωσε ανακουφισμένος.
"Δεν έχετε άδικο. Παράγοντες όπως τον συνεπιβάτη σου στην διπλανή θέση κάθε φορά" ανταπάντησε η κοπέλα, ενώ εκείνος της χαμογέλασε τυπικά γυρνώντας ελαφρώς το κεφάλι προς τα εκείνη για να μην δείξει αποστροφή θέλοντας όμως να δείξει ότι ήθελε η κουβέντα να ολοκληρωθεί εδώ.

Λίγο μετά την απογείωση, ήταν η κοπέλα αυτή τη φορά φανερά σφιγμένη. "Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τον φόβο μου για τις απογειώσεις. Εσείς; Έχετε παρόμοια φοβία"; Ήταν η τελευταία του ευκαιρία για να αφεθεί στην νέα του παρέα ή να χαθεί για πάντα στην αιώνια προσωπική του κατάρα των τερματικών σταθμών.

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 10 Απριλίου 2021

το πεδίο εφαρμογής της δημιουργικότητας μου

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Πρόκειται για την πρώτη μου δημοσίευση από τότε που το yannidakis έγινε η βιογραφική μου σελίδα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι δημοσιεύσεις μου εδώ θα χάσουν την ταυτότητα των προβληματισμών.

Έτσι, συνδυάζοντας τα δύο αυτά στοιχεία -του προβληματισμού και της προσωπικής μου ταυτότητας- θα κάνω μια σύντομη αναδρομή πριν επιστρέψω στο παρόν. Τότε που το όνειρο μου ήταν να γίνω δημοσιογράφος και να γράφω επιμένοντας ωστόσο να μην διαβάζω! Ένα από τα πρώτα μου αντικρουόμενα στοιχεία στον χαρακτήρα μου. Ήταν ακριβώς τότε που οι δασκάλες μου και αργότερα οι καθηγήτριες μου επέμεναν να εκμηδενίζουν τις εκθέσεις και την εν γένη γραφή μου. Ήταν τότε που έπρεπε να παρατήσω το όνειρο της γραφής γιατί αυτό μου επέβαλαν. Και το πέτυχαν!

Ασχολήθηκα με κάτι διαφορετικό, σπούδασα κάτι διαφορετικό, όμως εκεί έγινε κάτι επίσης αντικρουόμενο. Αναπτύχθηκε το στοιχείο της φαντασίας και της δημιουργικότητας μου. Μερικές σελίδες βιβλίων και κάποιες πανεπιστημιακές εργασίες, μου έδειχναν πώς δεν γεννήθηκα για να γίνω δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Η γραφή μου δεν ήταν συγγραφική. Δεν ήμουν ο επόμενος Καζαντζάκης και King. Η γραφή μου ήταν δημιουργική.

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο κεφάλαιο κε' και στους στίχους 14-30, ο Ιησούς προσπάθησε να εξηγήσει στους αγράμματους ακροατές του πως οι άνθρωποι έχουν χαρίσματα, λέγοντάς τους την παραβολή των "ταλάντων". Το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας με αυτά. Και αν εκείνα τα χρόνια οι δυνατότητες, οι ευκαιρίες και οι προοπτικές ήταν πολύ συγκεκριμένες, σήμερα τα πάντα είναι ευκολότερα και περισσότερα!

πηγή εικόνας: lindau-nobel.org
Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα ανθρώπων που βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να αναδείξουν το δικό τους... τάλαντο. Υπάρχουν όμως και αμέτρητες άγνωστες περιπτώσεις εκεί έξω ανθρώπων που έζησαν, πέθαναν και ποτέ δεν μάθαμε αν πέρα από εργάτες, ντελιβεράδες, δημόσιοι υπάλληλοι ή νοικοκυρές θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον έχουν χάρισμα στο να κάνουν κάτι άλλο πολύ καλύτερα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν όπως υπαγορεύει η παραβολή; Ίσως αυτό θα το κρίνει καλύτερα Εκείνος που σκέφτηκε και την ιστορία, γιατί εσείς κι εγώ γνωρίζουμε ότι συχνά, αυτή η γαμημένη ευκαιρία δεν δίνεται ποτέ ή παρουσιάζεται σε ακατάλληλη στιγμή.

Σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά από την δική μου πρώτη ανάσα, αισθάνομαι πιο δημιουργικός από ποτέ. Αποζητώ ηρεμία και στιγμές συγκέντρωσης για να εκφράσω αυτήν την δημιουργικότητα. Όταν ξαπλώνω τις νύχτες αισθάνομαι κατάκοπος από τις σκέψεις που συνεχώς κατακλύζονται από νέες στερώντας μου τον χρόνο της ξεκούρασης και της ξεγνοιασιάς. Καθημερινά βομβαρδίζω το πεδίο της παραγωγικότητας μου με νέες ιδέες που άλλοτε προσπαθώ να μεταδώσω κι άλλοτε να μετουσιώσω σε ένα είδος ρεαλιστικής εφαρμογής. Αυτό που παράλληλα αναζητώ είναι το πεδίο εφαρμογής τους.

Το πρόβλημα είναι πώς όταν ξεκίνησα να ξεδιπλώνω αυτήν την ικανότητα τα χρήματα δεν ήταν το παν. Τα αμέτρητα άρθρα και δημοσιεύσεις μου σε εφημερίδες και ιστοσελίδες ήταν απλά μια αθώα έκφραση. Σήμερα, όμως αυτοπεριορίζομαι γιατί εκ των πραγμάτων αυτές οι σκέψεις, αυτή η δημιουργικότητα πρέπει να συνδέεται κάθε φορά με μια οικονομική ανταμοιβή. Σήμερα, κανείς δεν θα σου πει μπράβο για μια ωραία ιδέα. Σήμερα δεν αρκεί καν αυτό. Κάθε ιδέα, κάθε δημιουργία πρέπει να κοστολογείται. Δεν είμαι -βλέπετε- καλλιτέχνης. Ένας μεσοαστός είμαι που βιοπορίζομαι από αυτές τις σκέψεις και μια-δυο ακόμα αρχές. Το 2008 τον ακούσαμε να λέει “If you're good at something, never do it for free”.

Αναπολώ -σαν γραφικός μεσήλικας- την εποχή που είχα τον χρόνο να δημιουργώ τζάμπα. Που είχα το περιθώριο να φτιάξω λάθη και να σκεφτώ ατοπίες. Σήμερα, εγκλωβισμένος στα δικά μου δεδομένα αναζητώ ακόμα το πεδίο εφαρμογής της δημιουργικότητας μουYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2021

δώστε αύξηση στον εργαζόμενο χωρίς έξοδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος που ο καθένας από εμάς πάει κάθε μέρα στην δουλειά και περνάει σε αυτόν τον χώρο τις πιο παραγωγικές ώρες της ημέρας του. Το χρήμα. Πίσω απ' αυτό βέβαια κρύβονται πολλά ακόμα, όπως η κοινωνικότητα, η αναγνώριση, η προσπάθεια, η συνεργασία, η ομαδικότητα, η δημιουργικότητα, η καινοτομία και πολλές ακόμα έννοιες που ο ένας τους πόλος είναι πάντοτε η ικανοποίηση του καλώς νοούμενου "εγώ" του ανθρώπου και ο άλλος πόλος... το χρήμα.

Λίγο-πολύ, εργαζόμενοι είμαστε όλοι. Απλά η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται σε/για κάποιον και μια μικρή μειοψηφία είναι οι ιδιοκτήτες οι οποίοι εργάζονται έχοντας παράλληλα άλλους να εργάζονται για εκείνους. Αυτοί οι δεύτεροι βέβαια έχουν και τον άχαρο ρόλο του εργοδότη. Του τύπου δηλαδή που εργοδοτεί και πληρώνει την πλειοψηφία που λέγαμε.

Το περιβάλλον και οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν ένα βασικό πυλώνα της εργασιακής ζωής ενός εργαζομένου και αυτό έρχεται πολύ ψηλά στην πυραμίδα των αναγκών ενός εργαζομένου στην κορυφή της οποίας βρίσκεται φυσικά ο μισθός.

Ο μισθός ωστόσο ετυμολογικά δεν ανταποκρίνεται εξ ορισμού στα χρήματα. Αφορά την ανταπόδοση για την εργασία που προσφέρει ο καθένας. Και όταν αυτή είναι τόσο αποδοτική, συνήθως στο πέρασμα του χρόνου αυτό φέρνει στο τραπέζι και την συζήτηση για αύξηση. Αύξηση του μισθού. Όταν αυτή έρχεται, ο εργαζόμενος είναι ευχαριστημένος. Όταν αυτή δεν έρχεται, ο εργαζόμενος είναι δυσαρεστημένος.

Πόσοι από εσάς όμως εξετάσατε το ενδεχόμενο να ανταμείψετε τον εργαζόμενο σας με κάτι επιπλέον που δεν μετριέται σε χαρτονομίσματα; Πόσοι σκεφτήκατε να πληρώσετε σε κάτι άυλο και μη μετρήσιμο;

πηγή εικόνας:
encrypted-tbn0.gstatic.com

Κι όμως, υπάρχουν πολλές μορφές αναγνώρισης της απόδοσης του εργαζομένου. Είναι, το κάλεσμα σε ένα meeting μέσα στο οποίο θα ακούσετε την γνώμη του για την πρόοδο της εταιρείας. Είναι ο σεβασμός στην επιλογή του σε ένα ζήτημα που πρέπει να αποφασιστεί. Είναι η ανάθεση αρμοδιοτήτων στα χρονικά όρια που του επιτρέπουν να την εκτελέσει συμβάλλοντας στην αυτοπεποίθηση και καθιέρωση του. Είναι η γνωριμία του με άλλα στελέχη ή μεγάλους πελάτες ή προμηθευτές. Είναι ένας τίτλος που θα δοθεί για να αναδείξει την συνεισφορά του στο πόσο. Προϊστάμενος ή υπεύθυνος ή συντονιστής κλπ.

Ένας καλός ηγέτης γνωρίζει πως να ανταμείψει τον υπάλληλο του. Γνωρίζει πως να τον αναβαθμίσει ψυχολογικά και εργασιακά χωρίς να το κάνει μισθολογικά.

Όμως θα κάνουμε μια παύση εδώ για να ισορροπήσουμε την έννοια του κειμένου αυτού. Βλέπετε, ναι μεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προτάσεις για την αναβάθμιση του υπαλλήλου στην εταιρεία, όταν όμως αυτές παγιώνονται, όταν ο σωστός και αποδοτικός εργαζόμενος ανταμείβεται συνεχώς με λόγια και αέρινους τίτλους, χωρίς ποτέ να μην υπάρχει σαν προοπτική μία οικονομική αύξηση του μισθού, τότε περνάμε στο άλλο άκρο. Σε εκείνο ενός εργοδότη διπλωμάτη που συνεχώς κερδίζει χρόνο με τεχνάσματα και ουσιαστικά απλά εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο του.

Κατά συνέπεια -και επειδή η σχέση εργαζόμενου και εργοδότη έχει ανεξάντλητα κεφάλαια μελέτης- είναι υπέροχα ενδιαφέρον το πως μπορεί κανείς να αναβαθμίσει τον υπάλληλο του κερδίζοντας ο ίδιος σε παραγωγικότητα και κάνοντας τον ίδιο πιο ευτυχισμένο, πιο κινητοποιημένο και κάπου ενδιάμεσα και λίγο περισσότερο οικονομικά αναβαθμισμένο+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

η εξέλιξη του ψέματος που έγινε αλήθεια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία μου. Μικρός έλεγα συχνά ψέματα. Ήταν τόσο ευχάριστο να μπορώ να ξεφεύγω από καταστάσεις που θα με έφερναν σε δύσκολη θέση που η συνήθεια αυτή εξελίχθηκε με έναν λίγο περισσότερο τεχνικό τρόπο στην συνέχεια.

Με λίγη μελέτη και περισσότερη εσωτερική ανάλυση, διαπίστωσα πως το ψέμα είναι... κακό! 
"Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα κι όποιος λέει αλήθεια έχει του Χριστού βοήθεια" μου μάθαινε η μάνα μου από μικρό και σιγά-σιγά αντιλήφθηκα πως η... επιστήμη του ψέματος είχε πολλές πτυχές με πρώτη και καλύτερη, την κοινώς ομολογούμενη, εκείνη των λευκών ψεμάτων.

Ως "λευκό ψέμα" νοείται κάποιο μικρό ψέμα που λέει κανείς για να προστατεύσει κάποιον για τον οποίο νοιάζεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουμε λίγο-πολύ όλοι. Εκείνοι που χρησιμοποιήσαμε τέτοια ψέματα σε έναν ασθενή αγαπημένο μας πρόσωπο για να μην τον αγχώσουμε περαιτέρω ή σε ένα παιδί για να μην το φοβίσουμε άσκοπα.

πηγή εικόνας: media.npr.org

Στο πέρασμα του χρόνου όμως, διαπίστωσα πως λευκά ή μη λευκά τα ψέματα, εξακολουθούσαν να είναι -πώς να το πω- κακά! Δεν έχει σημασία συχνά η πρόθεση σου εφόσον την προσεγγίζεις με έναν λάθος τρόπο. Και το χειρότερο; Στα ψέματα πρέπει πάντα να θυμάσαι τι είπες! Άσχημο, ειδικά για εμένα που έχω την τάση να μην θυμάμαι πράγματα (εξού και γιατί τόσο οργανωμένος με σημειώσεις κλπ.). Το γεγονός αυτό ήταν ένα άλλο πλήγμα για μένα. Γιατί να πρέπει να θυμάμαι κάτι που δεν συνέβη όταν μου είναι ήδη δύσκολο συχνά να θυμάμαι το αληθινό γεγονός καθαυτό;

Και κάπως έτσι έφτασα στο επόμενο στάδιο της απόκρυψης στοιχείων. Βλέπετε, αν κάτι απλά το αποκρύψεις, ε... δεν είναι ψέματα. Είναι απλά η απόκρυψη της αλήθειας, σωστά; Αυτό το εργαλείο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στην ζωή μου, γιατί συχνά προστάτευσα αγαπημένα μου πρόσωπα από μια πονεμένη ίσως αλήθεια και την ίδια στιγμή δεν είχα ψευδομαρτυρήσει. Όμως να που ακόμα κι αν δεν λες ψέματα, ακόμα κι αν απλά αποκρύπτεις την αλήθεια ή μέρος αυτής, θα πρέπει και πάλι να θυμάσαι τι τελικά φανέρωσες και τι απέκρυψες. Σωστά; Συνεπώς η δική μου προσωπική δυσκολία να εκφραστώ τοιουτοτρόπως ήταν και πάλι άκαρπη.

Μετά όμως. Αχ! Μετά ήρθε το Marketing. Ήρθαν διάφορες τεχνικές ωραιοποίησης της αλήθειας στην ζωή μου. Οι σπουδές μου εκεί, καθώς και τα μετέπειτα σεμινάρια που παρακολούθησα, μου δίδαξαν πως τα ψέματα και οι αποκρύψεις δεν οδηγούν πουθενά. Είναι μια αληθινή εξαπάτηση και εγώ ουδέποτε δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, οπότε σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζαν τα παραπάνω.

Η ωραιοποίηση της αλήθειας όμως; "The taste for the theatrical" όπως είπε ένας μεγάλος δάσκαλος το 2008; Αυτό ακουγόταν σαν μια ιδιαίτερα ελκυστική λύση για εμένα στο πρόσφατο παρελθόν και παρόν μου. Βλέπετε, λένε για τους ειδικούς στο marketing πως είναι ψεύτες. Λένε ψέματα για να διαφημίσουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι όπως όταν συντάσεις ένα βιογραφικό. Εκεί που πολλοί πέφτουν στο ατόπημα να γράψουν ψέματα, όμως όλοι ξέρουμε πως στο βιογραφικό ποτέ δεν πρέπει να γράφουμε ψέματα, πρέπει απλά να ωραιοποιούμε την αλήθεια μας! Στην ουσία οι επαγγελματίες του τομέα αυτού, απλά δουλεύουν στα δυνατά σημεία μιας εταιρείας ή ενός προϊόντος για να φανούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και ωραιοποιούν τις όποιες αδυναμίες των. Που είναι το ψέμα;

Κατά συνέπεια, οι τεχνικές του marketing, αυτή η δεδουλευμένη κατάρτιση στην θεατρική προσέγγιση, έφεραν πιο αληθή, ντόμπρα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Πλέον είμαι περήφανος γιατί ποτέ δεν λέω ψέματα. Δεν έχω την ανάγκη. Τα χρόνια, οι παραστάσεις και οι εμπειρίες μου με έφεραν στο σημείο να αντιμετωπίζω την ζωή όπως είναι και ουδέποτε να πέφτω θύμα μιας εξωτερικής έδρας ελέγχου όπου θα φοβάμαι να πω την αλήθεια μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους συγγενείς μου ή στον εργοδότη μου. Πλέον δεν χρειάζεται να θυμάμαι τι είπα και σε ποιον. Μου αρκεί να λέω αυτό που σκέφτομαι και όλη μου την αλήθεια. Ο τρόπος που θα το κάνω αυτό βέβαια, θα είναι πάντα το μικρό μου μυστικό+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »