yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 26/10/2009

Όταν θίγουμε υπαρξιακά, κοσμοθεωρητικά ή άλλα ζητήματα που σχετίζονται με τη ζωή, είναι δύσκολο να μην αναμίξουμε το Θεό και τη θρησκεία γενικότερα. Σεβόμενος της αρχές της ανεξιθρησκίας θα αποπειραθώ σήμερα να θέσω ένα από τα πιο βασανιστικά ερωτήματα της ιστορίας χωρίς να ασχοληθώ μεθοδολογικά με κάποια θρησκεία.

Κι όπως ο άνθρωπος γεννιέται, έρχεται η ώρα που πεθαίνει κιόλας. Και μετά; Άπειρες θεωρίες από αμέτρητες θρησκείες, αιρέσεις, οργανισμούς, κοινότητες ή ότι άλλο, έχουν αναπτύξει κατά καιρούς θεωρίες συνέχισης ή μη της ζωής του ανθρώπου μετά το θάνατό του.

Ο άνθρωπος πεθαίνει και μαζί το σώμα και το πνεύμα του. Δεν υπάρχει συνέχεια, παρά μόνο μέσα από το έργο του, την περιουσία του, τους απόγονούς του.

Όμως οι πιθανές απαντήσεις περιπλέκονται λίγο παρακάτω, όπου η ζωή συνεχίζεται και μετά τον βιολογικό θάνατο! Πράγματι, υπάρχουν πολλές θεωρίες που θέλουν την ψυχή να μην πεθαίνει ποτέ και να αναβιώνει μέσα σε κάποιο άλλο σώμα, σε κάποια άλλη μελλοντική εποχή, την ίδια ώρα που ζούσε κάποτε σε ένα παλαιότερο σώμα πριν πολλά-πολλά χρόνια, για πάντα. Συναντάμε την ψυχή να μετενσαρκώνεται σε κάποιο ζώο. Έτσι, έχουμε ακόμα και στην Ελλάδα να κατοικούν οι ψυχές μέσα στα μικρά –και ίσως ενοχλητικά- πεταλουδάκια.

Η πιο διαδεδομένη απάντηση στο ζήτημα της μετά θάνατο ύπαρξης, έχει να κάνει με το βιολογικό θάνατο του σώματος και τη μετουσίωση της ψυχής σε μια καθαρά πνευματική υπόσταση η οποία θα τεθεί υπό κρίση για τις δραστηριότητες και τις επιλογές που αφορούσαν το άτομο όσο αυτό βρισκόταν εν ζωή με φυσική υπόσταση. Η θεωρία θέλει το πνεύμα να κρίνεται και να επιβραβεύεται με μια αρμονική συνέχιση της ζωής του (π.χ. παράδεισος) ή να τιμωρείται σε μια αιώνια βασανιστική ύπαρξη (π.χ. κόλαση).

Είναι χαρακτηριστικό πως εκείνο που δεν ξέρουμε, μπορεί να μας ασκεί γοητεία όσο και περιέργεια ικανή για να μας δώσει κίνητρα να αναπτύξουμε θεωρίες που θα απαντούν την άγνοιά μας. Εσείς με ποια θεωρία από τις παραπάνω ή άλλες, τάσσεστε;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΜΕ ΘΗΛΥΚΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΜΨΗ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 19/10/2009

Καληνωρίσματα από τον πλανήτη “Οικονομική Κρίση” όπου δεν είναι πολύς καιρός που διάβασα μια ενδιαφέρουσα θεωρία από άγγλο ερευνητή σχετικά με την οικονομική ανάκαμψη των αγορών.

Διαβάζουμε σε έρευνα πως οι πως οι γυναίκες ξοδεύουν τα χρήματά τους με γνώμονα την ευημερία της οικογένειας και του σπιτικού τους ανεξάρτητα για το τι είδους προϊόντα ή υπηρεσίες είναι αυτά. Αντίθετα οι άντρες ξοδεύουν σε πιο.. περιττά πράγματα. Εγώ όμως θα χαρακτηρίσω και τα δύο φύλα λάτρεις του υπερκαταναλωτισμού με ότι αυτό συνεπάγεται στην κίνηση της αγοράς ή στην ανάπτυξη αγοραμανιακών τάσεων που τελικά είναι μια ασθένεια όπως όλες που σχετίζονται με εθισμούς.

Οι άντρες ίσως ασχολούνται περισσότερο με τον τεχνολογικό εξοπλισμό, σίγουρα όμως αρέσκονται σε οικονομικές επενδύσεις που το εύρος τους είναι τεράστιο. Από ένα ποσό κλίμακας ως μεγάλες επενδύσεις σε περιουσία. Οι άντρες ασχολούνται κατά κανόνα με το χρηματιστήριο και σε εκείνους αποδίδεται η ανακατανομή του χρήματος.

Όμως τα νούμερα ως αδιάψευστός μάρτυρας της πραγματικότητας στις αγορές δείχνει πως οι γυναίκες κάνουν διπλάσιες αγορές απ’ τους άντρες. Είναι ακριβώς εκείνες που αισθάνονται όμορφα όταν καταναλώνουν χρήματα για αγαθά. Θυμάμαι μια φίλη μου να μου λέει πως όταν ψωνίζει από ακριβές ετικέτες νοιώθει πιο ευχάριστα απ’ ότι αν δεν το έκανε. Εκεί ακριβώς θα μπορούσε να βρίσκεται το κλειδί της ανάκαμψης της οικονομίας. Γυναίκες ανεξάρτητες και αυτόνομες οικονομικά που πλέον ξοδεύουν επειδή το κέρδισαν. Γυναίκες που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν μια ανάσα στις τοπικές αγορές με όλες αυτές τις μικροαγορές που καλύπτουν τις ανεξάντλητες ανάγκες αγοραμανίας που τις διακατέχουν. Η γυναίκα χωρίς κανείς να το προέβλεπε, αποτελεί μια οικονομική υπερδύναμη στην κοινωνία που μπορεί να μετατραπεί σε σταθερά ανάκαμψης.

Κάπως έτσι προκύπτει το σημερινό “Ερώτημα της Εβδομάδας” με τη μελέτη αντρών και γυναικών καταναλωτών που παρουσιάζουν τις δικές τους ιδιομορφίες στην καταναλωτική τους δραστηριότητα. Ποιός θα βοηθήσει περισσότερο στην οικονομική ανάκαμψη;

Α :[ ο άντρας

Β :[ η γυναίκα

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΠΟΛΛΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΕ ΑΔΕΙΑ ΕΔΡΑΝΑ. ΓΙΝΕΤΑΙ;

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 12/10/2009

Καληνωρίσματα. Διαβάζουμε στην εκπαιδευτική επικαιρότητα πως με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά που η βάση των υποψηφίων για εισαγωγή στα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα ανέβηκε, τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ) έχουν πολλά τμήματα έτοιμα να κλείσουν, αφού σε πολλές περιπτώσεις κάθε καθηγητής αντιστοιχεί σε δύο σπουδαστές. Διαμαρτύρονται λοιπόν οι διοικήσεις των ΤΕΙ, πως η αύξηση των βάσεων στο… 10(!) απειλεί τα ιδρύματα με λουκέτο.

Θλιβερό ασφαλώς, αλλά αναρωτιέμαι αν προκειμένου να διασφαλιστεί η λειτουργία των υπεράριθμων ιδρυμάτων αξίζει τα παιδιά μας να προβιβάζονται στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας με τη βάση. Θα με βρείτε κάθετα αρνητικό. Ίσως επειδή έζησα τα ελληνικά ΤΕΙ και Πανεπιστήμια και διέκρινα τη συμπεριφορά “φοιτητών” που διακρίνονται μόνο από την φοιτητική ταυτότητα (ΠΑΣΟ) και το θυμούνται κατ’ ουσία κάθε εξεταστική. Φοιτητές που είναι πέντε μήνες σε διακοπές που πληρώνουν οι γονείς και έναν σε ρυθμούς δοκιμασίας γραπτώς και σε άλλες μορφές πρακτικής.

Δεν το ερεύνησα, όμως έχουμε σίγουρα δέκα τμήματα Λογιστικής κι άλλα τόσα Διοίκησης Επιχειρήσεων μόνο απ’ τα κατά τόπους ΤΕΙ της Ελλάδας. Η λίστα των πολλαπλών όμοιων τμημάτων συνεχίζεται χωρίς τέλος απλά και μόνο για να βρίσκεται κάθε σπουδαστής όσο το δυνατό κοντά στο σπίτι του, την ίδια ώρα που ένας φοιτητής από την California διασχίζει πεντ’ έξι φορές την Ελλάδα για να σπουδάσει στο Massachusetts Institute of Technology (ΜΙΤ) του Cambridge.

Βρίσκω υπέροχη την ιδέα της ίδρυσης τμημάτων παραρτημάτων ΤΕΙ ή Πανεπιστημίων σε μικρές πόλεις όπως η Σητεία, το Μεσολόγγι, η Δράμα κ.α. στηρίζοντας οικονομικά τις τοπικές κοινωνίες όμως δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις πρέπει να έχουν τμήματα της “σειράς” απλά και μόνο για να υπάρχει συνωστισμός φοιτητών και βόλεμα καθηγητών στις μεγάλες πόλεις, αδειάζοντας τα όμορα τμήματα των μικρότερων.

Με βάση τα παραπάνω προκύπτει και Το Ερώτημα της Εβδομάδας

Α :[ Ναι στις αυξήσεις των βάσεων και τον αναγκαστικό περιορισμό των υπεράριθμων τμημάτων.

Β :[ Όχι στις αυξήσεις των βάσεων με τις όποιες συνέπειες των υπεράριθμων φοιτητών.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis – ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 05/10/2009

Καληνωρίσματα. Ο ήλιος που ξημέρωσε σήμερα είναι πράσινος. Ομολογώ πως δεν είχα πρόθεση να γράψω πολιτικό θέμα σήμερα, όμως σήμερα παρατηρώ πως όλοι ασχολούνται με την πολιτική επικαιρότητα λες και ο αναγνώστης διαβάζει δελτία τύπου.

Εγώ σκέφτηκα πως όλοι έχουν λόγο σήμερα και έτσι τηλεγραφικά αποφάσισα να δώσω το ερέθισμα του σημερινού ερωτήματος. Τι είχαμε λοιπόν χθες; Το Πα.Σο.Κ. είναι η νέα κυβέρνηση της χώρας. Όχι με τις 152 έδρες που αγωνιούσε αν θα κατακτήσει και που ισοδυναμούσαν με αυτοδυναμία, αλλά με 160 έδρες που έδωσαν σαφές μήνυμα στον κ. Παπανδρέου. Μήνυμα αλλαγής, μήνυμα παρότρυνσης για τομές στην διαλυμένη και διεφθαρμένη κοινωνία μας. Τον Παπανδρέου όλοι τον στήριξαν, βιομήχανοι και εργάτες, νέοι και ηλικιωμένοι. Τώρα δεν έχει καμία δικαιολογία για τίποτα. Οφείλει να δικαιώσει στο μέτρο του δυνατού όλους αυτούς.

Η ιστορική διαφορά των 10,5 μονάδων κρύβει πολλά μηνύματα. Οι εσωκομματικές διαφορές στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έστειλαν πολλούς υποστηρικτές τους στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. την ίδια στιγμή που η απογοήτευση των ψηφοφόρων της Ν.Δ. έγειρε πιο δεξιά στη μεριά του ΛΑ.Ο.Σ. Ενδιαφέρον θα έχει να μάθουμε και η τρομακτική αποχή που αγγίζει το 30% αν προέρχεται αποκλειστικά από τη Ν.Δ. Ύστερα έχουμε τον Καραμανλή που τελικά δεν άντεξε την πίεση, την εσωκομματική πίεση από την πανίσχυρη οικογένεια(…) και τα παράτησε. Τι σημασία έχει αν αυτός προσπάθησε κι αν προδόθηκε από τα ανίκανα στελέχη που απάρτιζαν την κυβέρνησή του και διέφθειραν όσο ποτέ το κράτος; Υπέκυψε και παραιτήθηκε.

Τώρα έμεινε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δυνατό όσο ποτέ με έναν Παπανδρέου που δεν ορκίζομαι ότι θα είναι ο τέλειος πρωθυπουργός αλλά χαρακτηρίστηκε ως τώρα από τη διάθεσή του για εκσυγχρονισμό, όχι αόριστα, αλλά με προτάσεις. Ο ίδιος έδωσε το στίγμα ζητώντας “Συμμετοχή κι όχι ανοχή”, έστειλε το μήνυμα της σύγχρονης διακυβέρνησης όπου όλοι έχουν ευθύνη κι όλοι συμμετέχουν ο καθένας στο μέτρο του δυνατού. Το ερώτημα σήμερα είναι:

Α :[ εσείς αφουγκράζεστε μια πολιτική στην οποία πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί;

Β :[ περιμένετε να δείτε την αποσυμφόρηση των ελληνικών νοικοκυριών πριν κρίνετε;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ; ΑΠΟΔΕΙΞΗ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 28/09/2009

Ευτυχώς εδώ και αρκετά χρόνια ζούμε σε μια κοινωνία που βασιλεύει η ελευθερία της δημοκρατίας και πολλές φορές μάλιστα, πολύ περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Το σημαντικό είναι ότι ο καθένας μπορεί να εκφέρει την άποψη του ελεύθερα, με μόνο κίνδυνο το πολύ-πολύ να κατακριθεί.

Πράγματι, είμαστε ελεύθεροι να γνωστοποιούμε (με τυχαία σειρά) την ομάδα που υποστηρίζουμε, το θρήσκευμα στο οποίο πιστεύουμε, το συγκρότημα που μας αρέσει, τις εθνικές αρχές που ακολουθούμε και πολλά άλλα.

Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικά ξεκαρδιστικό ταμπού το οποίο κρατά χρόνια τώρα και έχει σχέση με τις πολιτικές μας πεποιθήσεις. Απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που αναφέρουν το κόμμα που ψηφίζουν ή στο οποίο πρόσκεινται, την ίδια στιγμή που όλοι (μα όλοι) κατακρίνουν όλα –και κυρίως τα μεγάλα- κόμματα. Κι όμως τα ποσοστά μαρτυρούν τη γνωστή προσκόλληση του εκλογικού σώματος στα ίδια κόμματα που εκείνο κατακρίνει.

Αν προσπαθήσουμε να ψάξουμε τις αιτίες της… μυστικοπάθειας, ίσως φτάσουμε στις εποχές που η μαρτυρία των πολιτικών πεποιθήσεων μπορούσαν να οδηγήσουν αν όχι σε υποχθόνιο θάνατο, ίσως σε εξορία. Βέβαια, αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί (ελπίζω), ίσως όμως η φιλοσοφία μεταδίδεται από τη μία γενιά στην επόμενη.

Από την άλλη ίσως λέγαμε, πως επειδή ακριβώς όλοι κατακρίνουν τους πάντες σχετικούς με την πολιτική, μια ενδεχόμενη μαρτυρία πως πράγματι ψηφίζουν ένα από τα κατακριτέα κόμματα, θα τους στιγμάτιζε και θα γκρέμιζε την ευκολία της γκρίνιας.

Όπως και να’ χει, σημασία έχει πως ακόμα και στους νέους, αν όχι περισσότερο σ’ αυτούς, η μαρτυρία των αληθινών κομματικών πεποιθήσεων αποτελεί αδικαιολόγητο «κόλλημα» που σίγουρα δε συνάδει με την ελευθερία της έκφρασης που το πολίτευμά μας πρεσβεύει και που σίγουρα δε μπορεί να αμφισβητήσει κανένας.

Δεν επιθυμώ να γράψετε ποιο κόμμα ψηφίζετε αν θα αισθανθείτε άβολα, όχι γιατί σέβομαι το ταμπού που επικρατεί, αλλά επειδή ακολουθεί στο yannidakis live ειδικό θέμα. Όμως το ερώτημα αυτή τη Δευτέρα έχει να κάνει με το αν:

Α :[ συμφωνείτε να αποκρύπτεται η κομματική μας πεποίθηση

Β :[ διαφωνείται να παραμένει μυστικό το κόμμα που στηρίζουμε στις κάλπες

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 21/09/2009

Δεν είναι άγνωστο ζήτημα για τη θεματολογία του yannidakis live, όμως αυτή τη φορά την αφορμή την δίνει η νομοθεσία του κράτους μας και αφορά την κοσμοθεωρία των ιδιοκτητών ιστολογίου, την ανωνυμία.

Στο άρθρο 19 του Συντάγματος διαβάζουμε για το απόρρητο των επιστολών και της επικοινωνίας. Αναλύεται περιοδικά κάθε Τρίτη στο yannidakis live το ζήτημα, στο αφιέρωμα στην «Επικοινωνία μέσω Τεχνολογίας». Αλλά και πάλι, κάθε νοήμον άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ανάγκη για την ασφάλεια της απόρρητης επικοινωνίας.

Σε τι διαφέρουν λοιπόν τα ιστολόγια; Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως πολλές σελίδες παρακολουθούνται από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Οι όχι λίγες, περιπτώσεις εξιχνίασης εγκλημάτων παιδικής πορνογραφίας ή πρόληψης αυτοκτονιών από προβληματικούς νέους, εμένα μου δίνουν αφορμή να στηρίξω αυτήν την διακριτική παρακολούθηση. Άλλωστε οι σελίδες μας είναι δημόσιες, σωστά;

Ο διάσημος νόμος Σανιδά δεν πρέπει να παρεξηγηθεί. Οι αστυνομικοί δεν γίνονται γνώστες των στοιχείων μας αδιακρίτως. Πρέπει να προκύψουν ενοχοποιητικά στοιχεία όπως οι γυμνές φωτογραφίες παιδιών, το κατ’ επανάληψη υβριστικό περιεχόμενο, η δημοσίευση απειλών κ.α. Μετά από αυτό εσείς τους αδικείτε;

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό των ιστολογίων που είναι η ανωνυμία. Η ανωνυμία αποτελεί το εργαλείο έκφρασης και ελεύθερης δραστηριότητας του ανθρώπου. Ένα μέσο που μόνο ηλεκτρονικά βρίσκει ανταπόκριση στις συγκεκριμένες ανάγκες του ανθρώπου. Ανάγκες που νόμιμα ικανοποιούνται και άρα είναι υποχρέωση του ανθρώπου να τις διαφυλάσσει.

Πως λοιπόν μπορεί κάποιος να έχει το φόβο της αποκάλυψης της αντιστοιχίας ταυτότητας και προσωπικών φαντασιώσεων, ερωτικών μυστικών, αποκαλυπτικών συζητήσεων ή ακραίων απόψεων; Αυτά είναι τα ερωτήματα που ουσιαστικά έρχονται αντιμέτωπα με την άρση του απορρήτου στα ιστολόγια. Ξέρω ανθρώπους που θα έτρεμαν στην ιδέα της αποκάλυψης των στοιχείων τους εδώ στα spaces κι άλλους που θα περιοριζόταν αισθητά η διάθεσή τους για έρευνα και αποκαλύψεις.

Τελικά το ερώτημα που προκύπτει έχει να κάνει με το αν εμείς:
Α :[ είμαστε διατεθειμένοι υπό τις ανώτερες συνθήκες να αποκαλύψουμε την ταυτότητά μας
Β :[ η άρνηση μας είναι αδιαπραγμάτευτη.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 14/09/2009

Αποφάσισα να θίξω το θέμα στο «Ερώτημα της Εβδομάδας» για να το παρουσιάσω όσο πιο αντικειμενικά. Αν στην πορεία παρεκτραπώ, απλά συγχωρέστε με και συγχωρέστε με γιατί και στην Ελλάδα τρέχουμε με δύο ταχύτητες. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο γι’ αυτό και θα σας εξηγήσω προς τι ο τίτλος.

Για τους πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 η Ελλάδα εγκαινίασε το μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων. Μάλιστα βρήκα την ιδέα φανταστική! Εκθέματα από όλη την Ελλάδα συγκεντρωμένα σε ένα μουσείο για την καλύτερη προβολή του κέντρου του κόσμου εκείνο το καλοκαίρι, την ιστορική Αθήνα!

Το δεύτερο σε επισκεψιμότητα μουσείο στην Ελλάδα, το Αρχαιολογικό Ηρακλείου συμμετείχε με το δανεισμό για πέντε έτη ενός σφραγιδοκυλίνδρου με αρματοδρομίες και ενός ειδωλίου ταυροκαθάψιου. Η διοίκηση Ηρακλείου ζητούσε άμεση επιστροφή, όμως η σύμβαση υπογράφτηκε για πέντε χρόνια.

Τον Ιούλιο του 2009 η σύμβαση έληξε και το υπουργείο ενέκρινε την επιστροφή μόνο έντεκα εκθεμάτων από τα οποία απουσιάζει το ταυροκαθάψιο. Για τα υπόλοιπα το Υπουργείο αποφάσισε μονομερώς(!!!) ανανέωση δανεισμού ενός έτους για την κατασκευή αντιγράφων που θα εκτίθενται στην Αθήνα παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των άλλων μουσείων.

Το ταυροκαθάψιο ως σήμερα, δεν έχει επιστραφεί, ενώ απ’ όσο γνωρίζω τα «φυλακισμένα» εκθέματα εκτίθενται ακόμα στο μουσείων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, που σημαίνει πως καμία ενέργεια αντιγραφής δεν έχει πραγματοποιηθεί ως σήμερα.

Το Ηράκλειο εδώ και δύο χρόνια θερμοπαρακαλά το Υπουργείο Πολιτισμού να ολοκληρώσει τη χρηματοδότηση της επέκτασης του μουσείου του η οποία στο κομμάτι που αφορά τους ιδίους πόρους και τα κοινοτικά επιδόματα έχει ολοκληρωθεί. Την ίδια ώρα η Αθήνα εγκαινίασε το εντυπωσιακό μουσείο της Ακρόπολης κάνοντας τους έλληνες περήφανους και τώρα μένει να ικανοποιήσει τον εθνικό καημό της: την επιστροφή των μαρμάρων της από την Αγγλία.

Παραβλέπει προφανώς πως ενεργεί αντιστοίχως δεσμεύοντας σημαντικά εκθέματα από μουσεία της υπόλοιπης Ελλάδας (ναι, έχει και εκτός Αττικής, Ελλάδα) που προσελκύουν τουρίστες και χρήματα στις τοπικές κοινωνίες. Η ερώτηση είναι συγκεκριμένη και απαιτεί συγκεκριμένη απάντηση: Μια Ελλάδα που δεν μαθαίνει από τα προβλήματα της αξίζει τα μάρμαρα πίσω;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΜΕ ΑΜΦΙΒΟΛΟ ΤΟ ΝΙΚΗΤΗ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 7/9/2009

Καληνωρίζω σας. Πριν λίγες μέρες ακούσαμε δια στόματος πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται ξανά για εκλογές. Οι αναγνώστες του yannidakis live δεν παραξενεύεστε μιας και πριν έντεκα μήνες περίπου είχα γράψει για τον σάλο που θα προκαλούσε η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2009, ο ανασχηματισμός λίγους μήνες μετά, η πρώτη επίσημη ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις Ευρωεκλογές και για το ότι τον Οκτώβριο του 2009 θα πάμε σε πρόωρες. Δεν έπεσα μέσα και στα τέσσερα;

Λιγότερο από έναν μήνα πριν τις εκλογές έχω ένα ερώτημα σχετικά με το πολιτικό κόστος και τον κερδισμένο αυτής της αιφνίδιας (;) απόφασης του πρωθυπουργού. Αμφιβάλλει κανείς πως η κυβέρνηση διαλύοντας την βουλή για να κατέβουμε σε εκλογές, υπέγραψε το τέλος της; Ότι είναι κοινό μυστικό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα πάρει κι αυτός μια ευκαιρία να κυβερνήσει τη χώρα, όπως οι πρόγονοί του; Όχι βέβαια. Τότε όμως γιατί το έκανε; Τι κρύβει το μέλλον που είναι τόσο πιο τρομακτικό για τη χώρα μας και για το οποίο η Νέα Δημοκρατία δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος;

Είναι βέβαιο πως η «καμπάνες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πέφτουν βροχή στην όποια κυβέρνηση στο εγγύς μέλλον κι αυτό δε μπορεί να το αλλάξει το Πα.Σο.Κ. όσο κι αν επιδείξει χαρισματικές ικανότητες. Για τον απλό πολίτη, το παραπάνω δυσβάσταχτο νέο εμπόδιο θα το χρεωθεί το Πα.Σο.Κ. και πάλι όμως δεν καταλαβαίνω σε τι θα ωφελήσει τη Νέα Δημοκρατία.

Και εδώ ξεκινά το «Ερώτημα της Εβδομάδας». Δεν εξετάζουμε τα μικρά κόμματα, τα οποία προβλέπω και λαμβάνω ως δεδομένο ότι θα αυξήσουν τα ποσοστά και τις έδρες τους στις επικείμενες εκλογές.

Στέκομαι στα δύο κόμματα. Το Πα.Σο.Κ. ναι, ζητά διακαώς εκλογές εδώ και καιρό. Βιάζεται να ανέβει στην εξουσία. Η Νέα Δημοκρατία είχε τη δυνατότητα να μείνει στην εξουσία λίγους μήνες ακόμα. Η απόφαση αυτή ποιο από τα δύο κόμματα θα ωφελήσει;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis – FREEVOX: ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

Η συμμετοχή μου στο τεύχος #29 του

ΦΘΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Είναι λίγο μακάβρια παρατήρηση, όμως πλέον η πολιτική ενασχόληση στην Ελλάδα αποτελεί “must” για κάθε λογής πολίτη. Άνθρωποι όλων των ηλικιών πλέον, κάθε επαγγελματικού κλάδου και οιουσδήποτε επιπέδου μόρφωσης ασχολούνται με την επικαιρότητα που μονοπωλείται από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Το μακάβριο όπως χαρακτήρισα την δραστηριότητα αυτή, έγκειται στο ότι η κρίση για τον καθένα είναι φυσιολογικά υποκειμενική και επηρεάζεται άμεσα από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Πριν καιρό έγραφα πως ο έλληνας είναι καχύποπτος από τη φύση του, οπότε όλες οι θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να διαδοθούν. Άλλωστε είναι τόσο συγκλονιστικός ο καταιγισμός αποκαλύψεων διαφθοράς της πολιτικής ηγεσίας που θα έλεγε κανείς πως η τριανταπεντάχρονη μεταπολιτευτική επιείκεια του έλληνα ήταν σχεδόν ενοχοποιητική.

Γιατί όμως συνένοχος ο μέσος έλληνας; Προφανώς ποτέ δεν ήταν μέρος των ολίγων, που ονόμαζαν τις μίζες ‘χορηγίες’ και ποτέ δεν είχε την ευχέρεια να αγοράζει στρέμματα πολυτελών διαμερισμάτων. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας εισάγω στην θεωρία της κλιμάκωσης η οποία υποστηρίζει πως σε ένα περιβάλλον τίποτα δεν υπάρχει εξίσου. Όλα βρίσκονται σε αναλογία, σε συσχετισμό με τα μεγέθη του κάθε ανθρώπου, του κάθε αντικειμένου, της κάθε ιδέας και πάει λέγοντας. Ουσιαστικά σε ένα περιβάλλον –λόγου χάρη- ανάπτυξης, το μικρό θα έχει μικρό ρυθμό ανάπτυξης και το ήδη μεγάλο πολύ μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης. Έτσι, σε κλιμακούμενο περιβάλλον η ανάπτυξη θα είναι σχετική. Το ίδιο συμβαίνει και με την διαφθορά, την μιζέρια του πολιτικού και κοινωνικού μας κατεστημένου. Παρουσιάζει κι αυτό σημάδια πολιτικής κλιμάκωσης. Αν οι πολιτικοί κατά πως φαίνεται, υπήρξαν βουτηγμένοι στην διαφθορά ας ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά στο τι συμβαίνει στον μέσο έλληνα πολίτη.

Εκείνον που κατάφερε επιτέλους να βάλει τον γιο του στο ναυτικό και στους τρεις μήνες πέτυχε μια καλή μετάθεση κοντά στο σπίτι του. Στον μέσο έλληνα που έκοψε μερικές επιταγές στις υποχρεώσεις του για να μπορέσει να φύγει με την οικογένεια διακοπές στην Μύκονο. Στον μισθωτό που ποτέ του δεν φύλαξε για μια δύσκολη στιγμή ένα μικρό πόσο που έτυχε να περισσέψει. Προτίμησε να δώσει μια καλή προκαταβολή για να αγοράσει με δόσεις ένα καινούριο αυτοκίνητο. Τελικά διαπίστωσε πως είχε περισσότερες ανάγκες και δίπλα στο στεγαστικό του πήρε μερικά ακόμα καταναλωτικά δάνεια για τις επιμέρους ανάγκες του. Στον συνταξιούχο που πήρε το ΕΦΑΠΑΞ και την πρώτη σύνταξη πριν καν βγάλει άσπρες τρίχες. Αυτό δεν τον εμπόδισε να δουλέψει σε μιαν άλλη δουλειά –άτυπα- αφού είχε αντοχές και άπλετο ελεύθερο χρόνο. Στον φοιτητή που πήρε το πτυχίο της Λογιστικής στα έξι χρόνια επειδή οι εργασίες στις καφετέριες και οι παρουσιάσεις στα clubs ήταν υπεράνω του πρωινού ξυπνήματος για μάθημα. Στον ασθενή που υποσχέθηκε φακελάκι στον γιατρό επειδή όλοι έτσι κάνουν χωρίς να αποφασίσει να αντιδράσει έστω απειλώντας πως θα φέρει τα… κανάλια. Στον μέσο έμπορα που αποφάσισε πως οι τακτικές πελάτισσες δεν χρειάζονται αποδείξεις και τις αντάμειψε με καλύτερες τιμές. Στον τίμιο αγρότη που με την επιδότηση αγόρασε καινούριο διαμέρισμα στην πόλη ώστε να μπορεί να κοιμάται όταν ανεβαίνει τα βράδια με το αγροτικό για τα μπουζούκια. Στην Μαρία που αγόρασε παπούτσια από τον κινέζο αγνοώντας την κατά μερικά ευρώ πιο ακριβή τοπική αγορά που θα ανακυκλώσει τα χρήματα στον τόπο. Στον Γιώργο που έχει ξάδερφο στην Εφορία και αύριο ο ημιυπαίθριος δε θα χρειαστεί να δηλωθεί. Στον Νίκο που χρωστάει σχεδόν σε ότι κινείται αλλά ήταν από τους πρώτους που αγόρασαν το νέο smartphone!

Αν κι εσείς εντοπίσατε τον εαυτό σας λίγο-πολύ σε μια απ’ τις παραπάνω συμβολικές κατηγορίες, τότε πάντα κλιμακωτά, βρίσκεστε κι εσείς στο μάτι του κυκλώνα. Είστε κι εσείς μέρος του συστήματος που θέλει τον μέσο έλληνα να αποτελεί σε κλιμάκωση την μικρογραφία του διεφθαρμένου πολιτικού. Άλλωστε κι αυτός έλληνας είναι, γιατί να διαφέρει; Ακόμα όμως κι αν μιλάμε για διαφθορά, η αρχική παρατήρηση πως ο έλληνας ασχολείται ενεργά με την πολιτική, ισχύει. Και μιλώντας κανείς για πολιτική γενικά στην Ελλάδα όπου οικογένειες και ισχυρά πολιτικά πρόσωπα την κυβερνούν μεταπολιτευτικά για δεκαετίες, πρέπει να διευκρινίσουμε ποια είναι η τόσο σημαντική διαφοροποίηση που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οδεύουμε ή προσεγγίζουμε αν θέλετε, μια εξέλιξη, έναν εκσυγχρονισμό που μας δίνει το δικαίωμα να συζητάμε για μια αλλαγή. Μα φυσικά η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική επικαιρότητα. Στο γεγονός πως οι δύο βασικοί πολιτικοί αρχηγοί δείχνουν αμείλικτοι εμπρός στα σκάνδαλα που εκθέτουν πολιτικά πρόσωπα διάφορων βαθμίδων του κόμματός τους. Ο πρωθυπουργός δεν το πολυσκέφτηκε όταν διέγραψε την υφυπουργό του για χρέη του συζύγου της και μάλιστα δικαίως, αν αναλογιστεί κανείς την διαδικτυακή δημοσκόπηση του blog ‘yannidakis live’ που κατέληγε στο ότι σωστά η κυρία Γκερέκου έχασε το χαρτοφυλάκιο της, ακόμα κι αν στο μέλλον αξίζει μια νέα ευκαιρία να το ανακτήσει. Επίσης χαρακτηριστική ήταν η στάση του κόμματος ήταν σκληρή όταν αποκαλύφθηκαν παράνομοι χρηματισμοί κυβερνητικού στελέχους της κυβέρνησης Σημίτη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ο Παπανδρέου προκειμένου να προχωρήσει τη σκληρή κυβερνητική του στάση δεν δίστασε να τα βάλει και με τη βάση του κόμματος του και με ονόματα ιστορικά όπως αυτό του Τσοχατζόπουλου και μάλιστα είναι αυτός που επιμένει στις εξεταστικές επιτροπές ακόμα κι αν εκτίθενται και άτομα της παράταξης του δηλώνοντας ανοιχτά πως δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος ή για το αν θα παραμείνει στην κυβέρνηση, αλλά το τι θα κάνει όσο είναι σ’ αυτή. Αυτό, είναι αλλαγή!

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Πρακτικά όμως το πρόβλημα παραμένει και είναι η νέα τάξη πραγμάτων που απαιτεί μεγάλες θυσίες από τους έλληνες και πάνω απ’ όλα αλλαγή ιδιοσυγκρασίας και στάση ζωής. Δεν φτάνει μόνο να προσαρμοστούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί στα νέα οικονομικά δεδομένα, θα πρέπει και η εν γένη φιλοσοφία να διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε η προσφορά στο κοινό καλό να συνάδει με την ατομική προσπάθεια. Έτσι, σε περίοδο παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, πολλά ζητήματα τίθενται υπό επαναπροσέγγιση με τα δεδομένα να είναι εντελώς διαφορετικά πλέον. Πολίτες και πολιτικοί, πελάτες και υπάλληλοι, εργαζόμενοι και εργοδότες. Γινόμαστε μάλιστα μάρτυρες ριζικών αλλαγών που επιφέρει η ανάγκη. Ανάγκη για χρήματα είτε αυτά αφορούν μείωση του ελλείμματος, είτε κάλυψη τρεχουσών αναγκών. Τα γνωστά πλέον μέτρα, ψηφίστηκαν στη Βουλή υπό το κλίμα μιας απεργίας που δεν κατάφερε να αποτρέψει την ψήφιση του νόμου, κατάφερε όμως να δώσει “βήμα” σε αποβράσματα ώστε να δολοφονήσουν και να καταστρέψουν. Μέσα στην γενίκευση όλων αυτών είχε ενδιαφέρον να ερευνηθεί το τι συμβαίνει μισθολογικά κι όχι μόνο σε ευρύτερο επίπεδο.

Διαπιστώνουμε λοιπόν πως ο “δέκατος τρίτος” και “δέκατος τέταρτος” μισθός αποτελούν ελληνικά τερτίπια για να δικαιολογηθεί η καταναλωτική μανία των πολιτών σε συγκεκριμένες περιόδους. Αν ρίξουμε μια ματιά στις δυτικές χώρες θα διαπιστώσουμε πως πολλά από αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι καν σκέψη στο εξωτερικό. Τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων με το επίδομα αδείας όπως το ονομάζουμε, δεν υφίστανται στο εξωτερικό. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν λαμβάνουν μερικά από τα πιο ευφάνταστα επιδόματα (π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία και επίδομα προσπάθειας) ενώ αποτελούν ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της κάθε χώρας. Κι αν νομίζετε πως ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας που πρόσφατα αυξήθηκε αποτελεί εισπρακτικό σκάνδαλο για μια χώρα που βρέθηκε πολύ κοντά στο να χρεοκοπήσει, τότε ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Οι περισσότερες εκ των σκανδιναβικών χωρών που ζηλεύουμε για την ευημερία τους έχουν το ΦΠΑ στο 25%, ενώ μια σειρά από σαφώς αναπτυγμένες χώρες όπως η Αυστρία, και η Ιταλία είναι στο 20%, το Βέλγιο 21% ενώ η Γερμανία και η Γαλλία στο 19 και 19,6% αντίστοιχα! ΦΠΑράδεισος αποτελεί η Ελβετία, η Αγγλία και ΗΠΑ. Και ύστερα ξεκινά το γνωστό “ξέρεις πόσο πληρώνονται εκείνοι”; με το οποίο δε θα διαφωνήσω. Όχι πριν κάνω την αυτονόητη πράξη του μοιράσματος του 13ου και 14ου μισθού στον βασικό, που σημαίνει πως σε έναν υπάλληλο των 800€ αντιστοιχεί δώρο 1600€ το χρόνο. Αν διαιρέσουμε το ποσό αυτό με τους δώδεκα μήνες (1600/12=130) προκύπτουν 130€ επιπλέον το μήνα για τον κάθε εργαζόμενο. Αν καταργηθούν τα δώρα, παίρνουμε αύξηση που φέρνει τον μισθό μας στα 930€ το μήνα!

Εκτίμηση πολλών οικονομικών αναλυτών την οποία συμμερίζομαι απόλυτα, καθώς και κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι να μειωθούν οι τιμές σε πολλά από τα προσφερόμενα προϊόντα και υπηρεσίες. Σε αυτό όλα δείχνουν πως θα συνεισφέρουν οι νέοι ελεγκτικοί οργανισμοί του κράτους που θα επιβλέπουν το κέρδος των μεγάλων επιχειρήσεων μοιράζοντας πρόστιμα όπου παρατηρείται αλλοίωση του ανταγωνισμού. Ξαφνικά ένα φρένο μπήκε στον αλόγιστο καταναλωτισμό των υλιστών ελλήνων όπως είχαμε καταντήσει. Θα είναι δύσκολο, σε πολλούς αδύνατο, όμως το σπάσιμο της φούσκας περικλείει ενέργεια και απελευθερώνει αέρα. Αυτόν τον αέρα που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε νέες επενδύσεις με νέο όραμα για αυτό που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Αν οι πεσμένοι ρυθμοί ανάπτυξης “φτωχαίνουν” την χώρα αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ήδη Λιβυή και Κίνα ετοιμάζουν επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ στην χώρα μας. Αν οι έλληνες γυρίσουν στην σκληρή δουλειά σίγουρα έχουν θέση στο νέο μοντέλο ανάπτυξης.

Δεν ξέρω αν ξαφνικά οι εναπομείναντες πολιτικοί έγιναν καθαροί με σημαία τη διαφάνεια, σίγουρα όμως μια πρώτη προσέγγιση προς τα εκεί που οι πολίτες απαιτούμε, γίνεται. Θέλω να υποστηρίξω την κυβέρνηση και το έργο της, όχι για το χρώμα της ή την ιστορία της, αλλά για αυτό που δείχνει πως θέλει να καθιερώσει. Και ύστερα θέλω να συνεργαστώ με μια τέτοια κυβέρνηση συμμετέχοντας ενεργά και κρίνοντας αυστηρά. Θέλω να μειώσω τις υπερκαταναλωτικές ανάγκες μου και να σταματήσω να ζω εις βάρος του συμπολίτη μου και πολύ χειρότερα, του ίδιου του κράτους. Θέλω να σταματάω στην διάβαση στο δρόμο και να πετάω τα σκουπίδια μου στον κάδο κι όχι στο δρόμο. Θέλω να αλλάξω ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως για μια περίοδο θα αγχώνομαι για να πληρώνω το νοίκι. Δώστε μου το κίνητρο να αλλάξω κύριε Παπανδρέου.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ: Ο ΤΑΔΕ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΣΑΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 24 Δεκεμβρίου 2008

Με αφορμή το χιλιοστό σχόλιο που δέχτηκα στο βιβλίο επισκεπτών μου χθες από τη χρήστη ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, γράφω με θέμα ακριβώς αυτό.

Δε χρειάζεται να αναλωθούμε σε υπολογισμούς για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάθε μέρα προστίθενται στα βιβλία επισκεπτών εκατοντάδες καταχωρήσεις. Αμέτρητες λέξεις και φαντασμαγορικές εικόνες.

Συνήθως στα μηνύματα στα βιβλία επισκεπτών, συναντάμε ευχές καλημέρας, καληνύχτας και άλλες, αλλά και συνοπτικά σχόλια για μια σελίδα, για μια αλλαγή σ’ αυτήν ή για μια ενημέρωση.

Ο λόγος που αποφάσισα σήμερα να γράψω για αυτήν την ενότητα των σελίδων μας στα spaces, είναι επειδή όπως θα έχετε παρατηρήσει δεν είμαι ιδιαίτερα ένθερμος επισκέπτης* της. Φροντίζω να γράφω εκεί για να καλωσορίσω ένα νέο μέλος της ενότητας φίλων μου, για να σχολιάσω κάποια προσθήκη στη λίστα της σελίδας που επισκέφτηκα ή κάποια άλλη αλλαγή, αλλά και για να παρουσιάσω την «καταχώρηση της ημέρας» σύμφωνα με το yannidakis live. Πολύ πιθανό να βρεθώ εκεί για να προωθήσω κάτι ενδιαφέρον, αλλά πολύ σπάνια θα στείλω την καλησπέρα μου από εκεί.

Αντίθετα, παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τις καταχωρήσεις σας στο δικό μου βιβλίο επισκεπτών. Υπέροχες εικόνες και όμορφα μηνύματα. Άλλες φορές τα βλέπω καταχωρημένα και αλλού και χαίρομαι γιατί σκεφτήκατε και εμένα και άλλες, διαπιστώνω πως έχετε κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι που ξέρετε ότι θα ταιριάζει στην προσωπικότητα μου και του yannidakis live.

Φροντίζω πάντα να δίνω το παρόν στις σελίδες των φίλων μου κρατώντας ενεργή τη διαδικτυακή φιλία μου με όλους εσάς. Αυτό το κάνω με τα σχόλια μου στις καταχωρήσεις σας. Προσωπικά διατηρώ το yannidakis live με μια καταχώρηση ιστολογίου ανά ημέρα, όμως σε εσάς προσπαθώ να βρίσκομαι με τις απόψεις, τις εντυπώσεις και τις ιδέες μου σχεδόν σε κάθε σας καταχώρηση.

Θεωρώ το βιβλίο επισκεπτών ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ανταλλαγής μηνυμάτων, έναν ακόμη επιμέρους τρόπο επικοινωνίας και έκφρασης του κάθε επισκέπτη. Μια επιπλέον μορφή στήριξης του ενός προς τον άλλο που χαρακτηρίζεται από φαντασία, ευρηματικότητα, ρομαντισμό και δημιουργία!

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΠΝΟΗ

Καληνωρίσματα από το άσπρο μου κρεβάτι. Πάντα ονειρευόμουν το θάνατο μου μετά από μια ηρωική πράξη όμως τα πράγματα έγιναν διαφορετικά. Ξαπλωμένος, χωρίς καν να μπορώ να μιλήσω, απλά να νοιώθω το χέρι της να με κρατάει. Πονάω ξέροντας πως βλέπει πως οι στιγμές μας είναι πλέον ελάχιστες. Αφήσαμε τόσα όνειρα χωρίς να πραγματοποιηθούν, τόσες προσπάθειες στη μέση και τώρα δεν μπορώ καν να της πω ότι την αγαπώ και ότι δεν φοβάμαι. Άραγε να με ακούει που της δίνω κουράγιο; Να με νοιώθει;

Προσπαθώ να δώσω παράταση στην τελευταία μου πνοή κρατώντας την πριν αυτή με πάρει στο τελευταίο μου ταξίδι. Προλαβαίνω να αναπολήσω τους χειμώνες μας στο τζάκι, όλα εκείνα που λέγαμε πως θα παλέψουμε και τώρα δεν μπορώ καν τον εαυτό μου να σώσω. Το μόνο μέρος που θα βρεθούμε για να σε αγκαλιάσω τώρα, θα είναι το λευκό δάσος που θα έρθεις κάποτε να με βρεις. Ξέρω πως νοιώθεις το κάλεσμα μου, το καταλαβαίνω από τη γεύση των δακρύων σου που στάζουν πάνω μου. Βλέπω πως με κοιτάς. Σα να χάνεις τη λάμψη κι εγώ ονειρεύομαι να μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για να στη δώσω πίσω, μα ούτε το χέρι σου δεν μπορώ να σφίξω.

Σε ένοιωσα ακόμα κι όταν εξαντλημένη αποκοιμήθηκες για λίγο. Αισθάνομαι πως στο όνειρό σου είδες να ήταν όλα ψεύτικα, όμως ξυπνάς και ξέρεις την αλήθεια, ότι δεν υπάρχω, δεν βρίσκομαι πια εδώ. Δεν έχει νόημα. Πες μου καληνύχτα, θα είναι η τελευταία. Και μη φοβάσαι. Ξέρω πως φοβάσαι όταν μένεις μόνη. Παίρνω την τελευταία μου πνοή, αυτή που κρατούσα για σένα τόση ώρα και ακούω να φωνάζεις το όνομα μου, ενώ προσπαθώ να απαντήσω καθώς απομακρύνεσαι από την εικόνα μου που όλο και σκοτεινιάζει.

Ήταν η τελευταία μου πνοή και τώρα το απόλυτο σκοτάδι :[

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ: ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΙΟΥΝΙΟΣ 2010

Μια φορά σε έναν καιρό ο ήλιος έδυε στο παραθαλάσσιο χωριό της Λοβέρδιας. Ένας ειδυλλιακός τόπος για διακοπές με πολλούς ξένους να κατακλύζουν κάθε χρόνο τις παρθένες παραλίες και την άγρια μορφή της πλαγιάς πίσω από τις κατοικίες.

Εκεί γεννήθηκε η Ανθούλα από την οικογένεια των Κομπουτάδων με μεγάλη παράδοση στο χωριό σε πολλές δουλειές άλλοτε στον γεωργικό τομέα κι άλλοτε στον τουριστικό κλάδο. Η Ανθούλα είχε από μικρή πολλές επιρροές και της άρεσε να βοηθά σε όλες τις δουλειές της οικογένειας. Ήξερε από καλλιέργειες και βοσκοτόπια, όπως ήξερε να φιλοξενεί τους τουρίστες. Στο σχολείο εκτός από γνωστή ήταν και πολύ αγαπητή. Πολλά από τα κορίτσια ζήλευαν την υπερδραστηριότητά της κι έτσι έκανε πολύ παρέα με αγόρια. Μεταξύ τους δεν υπήρχε ποτέ ανταγωνισμός μιας και πάντα άφηνε το κορίτσι να βγαίνει προς τα έξω.

Η Ανθούλα μεγάλωνε σε μια πολύ όμορφη κοπέλα μα οι δραστηριότητές της δεν άλλαξαν ιδιαίτερα. Τώρα τα αγόρια την εκτιμούσαν και για την εξωτερική της εμφάνιση. “Γιώργο το σαββατοκύριακο δουλεύω στους ξενώνες. Αν έρθεις να με βοηθήσεις στις εργασίες θα σου δείξω τα δωμάτια των ξένων” της άρεσε να δελεάζει πάντα τους καλύτερους μαθητές της τάξης. Κανείς τους δεν της χαλούσε χατίρι κι ο Γιώργος εκείνη την ημέρα δεν το μετάνιωσε. Στους ξενώνες του θείου της οι δυο τους έμαθαν τα μυστικά του σώματος και το απήλαυσαν εξίσου…

Ίσως περισσότερο η Ανθούλα που σύντομα ερεθίστηκε η περιέργειά της και θέλησε να μάθει τον έρωτα για τα καλά. Σε λίγους μήνες ήταν γνωστό πως πολλά από τα αγόρια του σχολείου είχαν χάσει την παρθενία τους με εκείνη, αφού τα άλλα κορίτσια δεν ήθελαν. Πριν τελειώσει το Λύκειο στο χωριό ακουγόταν πως η Ανθή πηγαίνει και με μεγάλους άντρες. Τα καλοκαίρια με τουρίστες και ύστερα με τους χωρικούς. Ένα βράδυ ο πατέρας της την περίμενε ως αργά: “Που ήσουν; Βγάλε τη φούστα και τη μπλούζα σου αμέσως” Όπως πάντα εκείνη υπάκουσε αποκαλύπτοντας πως δε φορούσε εσώρουχα. Ο πατέρας της την πλησίασε και την έδειρε “Σε αυτό το χωριό δεν έχεις πλέον θέση. Έχεις μία εβδομάδα να φύγεις και να μην ξαναπατήσεις εδώ”

Λένε πως ο πρώτος στο χωριό είναι τελευταίος στην πόλη και πραγματικά όταν η Ανθούλα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα δεν ήταν η κοπέλα που έφυγε από το χωριό. Περισσότερο μαζεμένη και ίσως φοβισμένη προσπαθούσε να εγκατασταθεί κάπου με τα χρήματα που κρυφά της είχε δώσει η μάνα της πριν φύγει. Σύντομα θα έπρεπε να βρει δουλειά για να ξεκινήσει τη ζωή της.

Η πρώτη της γνωριμία ήταν ο Αντώνης, ο περιπτεράς. Εκεί αγόρασε την πρώτη της εφημερίδα ψάχνοντας για σπίτι και δουλειά. Ίσως να μην χρειάστηκε καθώς ο Αντώνης είχε υπόψη του ένα μικρό διαμέρισμα απέναντι απ’ το περίπτερο και η δουλειά να βρέθηκε από έναν γνωστό του, όμως ήταν το μέσο να γνωριστούν. Η Ανθούλα άρχισε να δουλεύει σερβιτόρα σε κέντρο διασκέδασης και με τον πρώτο μισθό κάλεσε τον Αντώνη σπίτι της για να το γιορτάσουν. Του χρωστούσε άλλωστε! Και εκείνο το βράδυ τον ξεπλήρωσε για τα καλά… Οι δυο τους απέκτησαν μια τρυφερή σχέση καθώς ο Αντώνης ήταν καλό παιδί. Δε συνέβαινε όμως το ίδιο και με την Ανθή που στο bar γνώρισε ανθρώπους του υποκόσμου και δε νομίζω πως τυχαία είχε πάντα βραδινές βάρδιες.

Πολύ σύντομα ζητούσε από τον Αντώνη χρήματα για να αγοράσει φορέματα για τη δουλειά. Ο Αντώνης δεν είχε παρατηρήσει ποτέ ελλείψεις στην ένδυση της, όπως πως χαλάς το χατίρι της Ανθούλας; Τα ρούχα αυτά δεν τα είδε ποτέ, αλλά ποιός άντρας δίνει σημασία σ’ αυτά; Ίσως θα’ πρεπε όμως γιατί ο εργοδότης της Ανθούλας την είχε μεταθέσει σε άλλη του επιχείρηση με κοπέλες που χόρευαν. Γυμνές. Ύστερα από καιρό η Ανθή έβγαλε προς τα έξω αυτό που την έκανε γνωστή στο χωριό. Την αγάπη της για τον έρωτα. Και φαίνεται δεν έμενε μόνο στον χορό, οπότε ήταν πάντοτε πλήρης σε αυτόν τον τομέα.

Τόσο που ο Αντώνης ήταν πλέον περιττός. Γι’ αυτό και ένα βράδυ εκείνος την παρακολούθησε. Είδε τι έκανε και γύρισε σπίτι του απογοητευμένος. Ο Αντώνης δεν ξαναπήγε σπίτι της κι εκείνη δεν επικοινώνησε ξανά μαζί του. Αρκέστηκε να την κοιτάει κάθε που μπαινόβγαινε σπίτι της από το περίπτερό του. Πόσο προδομένος ένοιωθε!

Η ζωή της Ανθής τώρα είχε αλλάξει. Ακόμα και η Αθήνα φάνταζε πολύ μικρή για να χωρέσει το όνομα της. Είχε γνωρίσει τους πιο διάσημους έλληνες και ξένους επισκέπτες. Τουλάχιστον εκείνους που ήθελαν να κάνουν τρέλες, όπως έλεγε και η ίδια. Το χρήμα δεν ήταν κανένα θέμα πλέον για εκείνη κι αν και περνούσε τα βράδια της σε ξένα πολυτελή κρεβάτια σπιτιών και ξενοδοχείων, ποτέ δεν ξενοίκιασε το πρώτο της σπίτι στην Αθήνα. Απέναντι από το περίπτερο του Αντώνη.

Η Ανθή είχε δει απίστευτα πράγματα πλέον στη ζωή της. Και κατά έναν περίεργο τρόπο ήξερε να φυλάγεται. Υπήρχαν φορές που έκανε ναρκωτικά με τους πελάτες της κι άλλες που συμμετείχε σε σαδομαζοχιστικά όργια κι όμως ποτέ δεν εθίστηκε, ποτέ δεν ρίσκαρε τη ζωή της. Άλλωστε την λάτρευε και ως προτεραιότητα είχε πάντα τις δικές της ανάγκες και επιλογές. Ακριβώς αυτή η φιλοσοφία την έκανε περιζήτητη και υπήρχαν μέρες που πολλοί διεκδικούσαν μια νύχτα μαζί της, κάποιοι εκ των οποίων δεν ήξεραν να χάνουν. Όπως ο Γκεβρόπουλος. Γνωστός επιχειρηματίας και άνθρωπος της νύχτας. Κάθε νύχτα που περνούσαν μαζί, ο Γκεβρόπουλος άφηνε πίσω του το άγριο πρόσωπο του αδίστακτου και έδειχνε σαν ερωτευμένος νέος. Είχε πια εθιστεί στην Ανθή και αγόραζε πολλές συνεχόμενες βραδιές μαζί της. Οι στιγμές τους δεν περιοριζόντουσαν στη συνουσία και του άρεσε να μαθαίνει για εκείνη και τη ζωή της.

Υπήρξε φορά που ο Γκεβρόπουλος την είχε ζητήσει στο γάμο. Η Ανθή εξαφανίστηκε, όμως εκείνος την “έκλεισε” και πάλι χρησιμοποιώντας άλλο όνομα για να της ζητήσει συγγνώμη. Πέρασε καιρός από τότε και η Ανθή δεν έχει πρόβλημα να του κάνει τα χατίρια, ειδικά όταν αυτά μεταφράζονται σε αμύθητα ποσά για χάρη της και μάλιστα για κάποιον που σέβεται το κορμί της. Η στενή τους σχέση δεν έμεινε καιρό άγνωστη από τα μέσα ενημέρωσης της ψυχαγωγίας και των αστέρων. Κανείς δεν ήξερε ότι η Ανθή χρηματίζεται, είχαν δει όμως το πρόσωπο της και μαζί κι όλοι οι έλληνες από τα περιοδικά, ανάμεσα τους και ο Αντώνης.

Ένα από τα βράδια που βρισκόταν σε εκδήλωση με πελάτη στην οποία αναπαριστούσε την κοπέλα του, η Ανθή παρατήρησε έναν από τους μπράβους του Γκεβρόπουλου. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία, όμως το επόμενο βράδυ ήταν 'κλεισμένη' από τον ίδιο τον Γκεβρόπουλο. “Χθες είδα έναν από τους δικούς σου. Δεν πιστεύω να τον έστειλες να με παρακολουθεί ενώ δούλευα” είπε θυμωμένη.

-”Μα πως θα το έκανα αυτό; Άκουσε με Ανθή. Είμαι πια τρελός για σένα. Ξέρεις ποιός είμαι και τι κάνω. Όλα αυτά θα μπορούν να γίνουν δικά σου. Λεφτά; Χωρίς τέλος. Περιουσία; Οπουδήποτε στον κόσμο. Έχεις ότι θέλεις, όποτε θέλεις. Μείνε μαζί μου”. Η Ανθή τον χάιδευε στο πιο απόκρυφο σημείο του λέγοντας:

-“Άκουσε με Γκεβρόπουλε. Πουλάω το σώμα μου επειδή το θέλω. Όμως η ψυχή ανήκει μόνο σε μένα. Αν θες να με πάρεις απόψε, πλήρωσέ με, αλλιώς άσε με να φύγω” βγάζοντας το χέρι της από τα χαμηλά και σπρώχνοντάς τον με μίσος.

-“Έτσι λοιπόν το θέλεις; Θα μείνεις με το καλό ή το κακό… Ανθούλα…” ειρωνευόμενος αυτή τη φορά.

-“Πως με είπες;” σαστισμένη η Ανθή.

-“Τι νόμιζες; Δε θα μάθαινα για σένα και το χωριό σου. Έτσι σε φώναζαν εκεί. Αν θες υγιή τον πατέρα σου, μείνε εδώ” αυτή τη φορά πολύ αυστηρός.

Τον διάλογο σταμάτησε ένας πυροβολισμός… κι αμέσως ένας δεύτερος. Ο Γκεβρόπουλος πέταξε την Ανθή στο κρεβάτι, έβγαλε ένα περίστροφο από την εσωτερική του τσέπη και βγήκε έξω. Η Ανθή έμεινε μόνη της βάζοντας τα κλάματα όταν ένας ακόμα πυροβολισμός ακούστηκε και εκείνη έβαλε τις φωνές. Σε δευτερόλεπτα ο Αντώνης, ο περιπτεράς, μπήκε μέσα στο δωμάτιο λερωμένος με ξένα αίματα. “Φύγε Ανθή. Κάνε γρήγορα” της φώναξε κι εκείνη έτρεξε.

Ο Αντώνης μαθεύτηκε μετά πως προσπάθησε να διαφύγει όμως η αστυνομία τον συνέλαβε. Καταδικάστηκε σε ισόβια και η πρώτη του επίσκεψη στις φυλακές ήταν η Ανθή. Συντηρητικά ντυμένη του είπε πως θέλει να τον παντρευτεί. Εκ τότε βρίσκονταν συχνά σε επισκέψεις της ή εξόδους του. Ύστερα από χρόνια, σε μία από τις εξόδους του από τις φυλακές, παντρεύτηκαν και η Ανθούλα έμεινε έγκυος. Μόνη, σε μια γνωστή πόλη, με μια νέα αρχή.

:[

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΑΗ: ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΖΩΗ

ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΜΑΙΟΣ 2010

Μια φορά σε έναν καιρό σε ένα από τα πιο γραφικά σημεία του πλανήτη, το πανέμορφο Στρασβούργο, η ζεστή ανοιξιάτικη λιακάδα άρχισε να παίζει με μερικά αυστηρά γκρίζα σύννεφα. Αν δεν ήσουν έξω για περίπατο δύσκολα θα το καταλάβαινες αυτό όμως, όπως και η Ανν-Λόρ που βιαστική έτρεχε από πλατεία σε πλατεία και από δρομάκι σε δρομάκι με τον χοντρό χαρτοφύλακα της, προσπαθώντας να πουλήσει μερικά ακόμα βιβλία πριν το φεγγάρι σημάνει το τέλος της ημέρας.

Συνήθως οι πόρτες ήταν κλειστές. Πολλοί τις άνοιγαν για να την πειράξουν. Ήταν τόσο όμορφη, με ένα απίστευτο βλέμμα από νάζι και μέλι. Πως θα μπορούσες να αρνηθείς σε αυτό; “..Δεν σας το λέω για να σας διώξω. Έκανα κι εγώ αυτήν την δουλειά και καταλαβαίνω. Ελάτε μετά τις οκτώ που θα είναι εδώ ο υπεύθυνος, είμαι σίγουρη πως θα αγοράσει κάτι” απαντούσε απολογητικά μια υπάλληλος γραφείου στις εκκλήσεις της Ανν-Λόρ. Ώρες μετά κι ενώ η νύχτα απλωνόταν μαζί με τα σύννεφα στον ουρανό η Ανν-Λόρ γυρνούσε στο γραφείο για να το βρει κλειστό. Οι πρώτες ψιχάλες της έδιωξαν κάθε σταγόνα αισιοδοξίας.

Η επιστροφή στο σπίτι θα ήταν δύσκολη καθώς η μπόρα τώρα ήταν δυνατή κι απότομη. Στους σκοτεινούς υγρούς δρόμους δεν υπήρχε πια κανείς.. εκτός απ’ αυτόν. Φαινόταν και εκείνος βιαστικός καθώς βρεχόταν προστατευόμενος από το μεγάλο του παλτό. Η Ανν-Λόρ περπατούσε σκυφτή για να προφυλαχτεί και έπεσε πάνω του.

- “Συγγνώμη! Δεν έβλεπα που πατούσα” ψέλλισε γεμάτη ντροπή.

- “Μα τι λέτε; Δεν πέφτουν κάθε μέρα όμορφες γυναίκες στην αγκαλιά μου.. Εξάλλου ίσως να το προκάλεσα” σχολίασε με ρομαντικό χιούμορ.

- “Είμαι σίγουρη ότι δεν φταίτε εσείς που εγώ έπεσα πάνω σας” είχε λίγο αναθαρρήσει η Ανν-Λόρ.

- “Μα εγώ μιλούσα για τη βροχή!” χαμογέλασε. “Ονομάζομαι Ερίκ. Και μια ζεστή σοκολάτα θα ήταν ότι πρέπει για να με αποζημιώσεις για τη σφοδρή σύγκρουση”.

Ο Ερίκ την κάλυψε με το παλτό του και κάθισαν στο απέναντι μαγαζί πίνοντας σοκολάτα και μιλώντας για ώρες.

Στην επιστροφή η Ανν-Λόρ κάλεσε τον Ερίκ στο διαμέρισμά της και δεν έχασαν καθόλου χρόνο. Γδύθηκαν φιλώντας ο ένας τον άλλο με πάθος και ξάπλωσαν στα γαλάζια σεντόνια κάνοντας έρωτα με μανία, βρεγμένοι από την βροχή και τον ιδρώτα με τις σταγόνες στο τζάμι να τρεμοπαίζουν στον ρυθμό του έρωτα.

Το επόμενο πρωί η λιακάδα είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της. Η Ανν-Λόρ ξύπνησε γυμνή στο κρεβάτι συνειδητοποιώντας πως ήταν μόνη. Έψαξε για κάποιο σημείωμα όμως απογοητευμένη αντιλήφθηκε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Σε λίγα λεπτά βρισκόταν στους δρόμους μαζί με τον χαρτοφύλακά της, προσπαθώντας να πουλήσει μερικά βιβλία ακόμα. Ανάμεσα στα στενά πολυσύχναστα σοκάκια της πόλης ένοιωσε ένα τράνταγμα να της ρίχνει τον χαρτοφύλακα κάτω.

- “Προσέχετε λίγο παρακαλώ” φώναξε αγανακτισμένη

- “Τώρα πατσίσαμε” ψιθύρισε χαμογελώντας ο Ερίκ

- “Εσύ! Νόμιζα πως είχες φύγει για πάντα” τον αγκάλιασε ανακουφισμένη η Ανν-Λόρ.

- “Λοιπόν. Αγοράζω όλα τα μυθιστορήματα αγάπης που έχεις στους καταλόγους σου και σε αντάλλαγμα έρχεσαι μαζί μου για μια φωτεινή βόλτα”

Οι δύο τους πέρασαν μια υπέροχη μέρα στους δρόμους και τις πλατείες του Στρασβούργου. Σε κάθε ευκαιρία αντάλλαζαν ζεστά φιλιά και χέρι-χέρι απολάμβαναν στιγμές έρωτα και ξεγνοιασιάς.

- “Εγώ δεν είμαι από δω. Έρχομαι από τον νότο. Ένα χωριό κοντά στο Τουλούζ. Με έχει στείλει η εταιρεία μου για πώληση βιβλίων. Εσύ; Ντόπιος;”

- “Μπα! Τουρισμό κάνω κυρίως. Έρχομαι από το Βέλγιο. Έχω και κάτι παλιούς φίλους εδώ που επισκέπτομαι” της απάντησε γρήγορα. Κι έτσι η μέρα πέρασε ονειρικά και για τους δυο τους. “Απόψε δεν μπορούμε να βρεθούμε. Έχω υποσχεθεί στην παρέα που σου έλεγα. Θα σε βρω αύριο” της είπε στοργικά φιλώντας την δυνατά στα χείλη. Η Ανν-Λόρ του έγνεψε καταφατικά και χώρισαν.

Ο Ερίκ πήγε στο ξενοδοχείο όπου έμενε και έκατσε για λίγα λεπτά. Βγήκε έξω κρατώντας ένα βαλιτσάκι και φορώντας σκούρα μαύρα ρούχα. Περπάτησε αρκετά στα στενά της πόλης για να φτάσει σε ένα κτίριο στο οποίο και ανέβηκε στην οροφή. Εκεί άνοιξε το βαλιτσάκι βγάζοντας ένα γυαλιστερό μεγάλο όπλο στο οποίο άρχισε να συναρμολογεί εξαρτήματα βιαστικά. Κατόπιν περίμενε για ώρες κοιτάζοντας απ’ την διόπτρα το απέναντι παράθυρο. Ξαφνικά λίγος ιδρώτας φάνηκε στο πρόσωπό του. Με χειρουργική ακρίβεια πάτησε την σκανδάλη και βιαστικά αλλά ψύχραιμα αποσυναρμολόγησε το όπλο, το τοποθέτησε στο βαλιτσάκι και με απλότητα έφυγε από την πίσω πόρτα του κτιρίου.

Ο Ερίκ περίμενε την Ανν-Λόρ έξω από το σπίτι της την επόμενη ημέρα. Η δουλειά του είχε τελειώσει και έπρεπε να της ανακοινώσει πως δεν θα τον ξαναδεί ή μήπως πως θα την ήθελε μαζί του στο Βέλγιο; Ούτε κι εκείνος δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Η ώρα όμως περνούσε και η εργασιομανής και γοητευτική Ανν-Λόρ δεν είχε εμφανιστεί. Χίλιες σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό του και έτρεξε στο διαμέρισμά της για να την βρει. Η πόρτα δεν άνοιγε όμως η τηλεόραση ήταν ανοιχτή.

Ο Ερίκ παραβίασε την πόρτα απότομα βλέποντας μπροστά του την Ανν-Λόρ να συσπάται ολόκληρη σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά το σώμα της. Τα μάτια της είχαν γυρίσει και τρανταζόταν βίαια στο πάτωμα. Ο Ερίκ έσκυψε και της προσέφερε ενστικτωδώς τις πρώτες βοήθειες. Μετά από λίγα λεπτά άρχισε να συνέρχεται στο σώμα όχι όμως και στις λέξεις που προσπαθούσε με κόπο να βάλει σε μια σειρά για να φτιάξει προτάσεις. “Θα φωνάξω το ασθενοφόρο όμως δεν μπορώ να έρθω μαζί σου. Θα σε βρω μετά” είπε σοβαρά εκείνος. “Όχι, μείνε μαζί μου και δώσε μου λίγο χρόνο” είπε για πρώτη φορά η Ανν-Λόρ.

Μετά από ώρες ο Ερίκ έφερε τις αποσκευές του στο διαμέρισμά της. Δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το δωμάτιο. Έτσι οι δυο τους πέρασαν λίγες ημέρες με την όμορφη γυναίκα να δείχνει πιο υγιής από ποτέ. Αυτό ευχαρίστησε τον Ερίκ που έφυγε για να φέρει ζεστές πίτες και σοκολάτα. Στην επιστροφή του τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το βαλιτσάκι με το όπλο ανοιγμένο μπροστά στην Ανν-Λόρ. Ο Ερίκ αντέδρασε κλείνοντας σφιχτά τα μάτια του. Είχε μετανιώσει για όλα;

- “Αυτό είναι; Ζούμε μέσα από ψέματα; Ποιός είσαι; Τι είσαι; Τι προσπαθείς να κάνεις μαζί μου;” φώναζε ξεσπώντας σε λυγμούς.

- “Είμαι επαγγελματίας δολοφόνος. Δεν ανήκω σε κανέναν, δεν υπακούω κανέναν. Μου υποδεικνύουν κάποιον κι αφού με πληρώσουν, σκοτώνω και φεύγω” της απάντησε με απολογητικό ύφος.

- “Ώστε αυτό είναι; Σκότωσε εμένα! Ορίστε ότι λεφτά έχω είναι εκεί. Δε θέλω τίποτα άλλο” η Ανν-Λόρ έκλαιγε ασταμάτητα.

- “Δεν σκοτώνω άτομα που δεν αξίζουν να πεθάνουν. Πες ότι κάνω χάρη στην κοινωνία απαλλάσσοντάς την από μερικά αποβράσματα".

Η Ανν-Λόρ έκλαιγε συνεχώς. “Πάσχω από μια βαριά και σπάνια επιληψία. Μαζεύω λεφτά πουλώντας βιβλία για να κάνω μια εγχείρηση που απλά θα μου επιτρέψει να ζήσω καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα. Ορίστε αυτό είναι. Ζούμε μέσα από ένα ψέμα”.

Τις επόμενες μέρες οι δυο τους προσπάθησαν να βρουν μια λύση ή μάλλον να συμβιβαστούν στην ιδέα της ιδιαιτερότητας του καθενός. Ένας άντρας που αφαιρούσε ζωές και μια γυναίκα που περίμενε την ασθένεια της για να την αφαιρέσει. Ο Ερίκ της εξήγησε πως θα έπρεπε να φύγει την επόμενη μέρα της ‘δουλειάς’ αφού ήταν επικίνδυνο να βρίσκεται ακόμα στο Στρασβούργο. Προσπαθούσε να την πείσει για την αγάπη του και για να τον ακολουθήσει στο Βέλγιο. Εκείνη με τη σειρά της του ζητούσε να την παρατήσει μόνη μέχρι η επόμενη κρίση επιληψίας να θέσει τέρμα στη ζωή της.

Και η μέρα αυτή ήρθε. Ο Ερίκ είχε ακούσει πολλά για το πως μια νέα κρίση μπορεί να σημάνει το τέλος της κι όταν η Ανν-Λόρ την έπαθε, εκείνος ήταν δίπλα της. Την μετέφερε εσπευσμένα στο νοσοκομείο κρατώντας της το χέρι και δηλώνοντας σύζυγός της. Δεν έδωσε την πλαστή ταυτότητα που χρησιμοποιούσε στη δουλειά, αλλά την αληθινή. Οι γιατροί την πήραν μακριά του για λίγο και μετά από ώρα επέστρεψε ένας εξ αυτών με ύφος λύπης “δεν κινδύνεψε η ζωή της, όμως έπαθαν μεγάλη ζημιά πολλά εγκεφαλικά κύτταρα. Θα συνέλθει, όμως θα είναι χωρίς εγκεφαλικές λειτουργίες. Ένα φυτό”.

Ο Ερίκ σώπασε για λίγα δευτερόλεπτα όταν ξέσπασε “Δεν μπορεί! Κάνατε κάτι λάθος. Την καταστρέψατε!” γύρισε την πλάτη του σα να έφευγε και γύρισε απότομα ξανά προς εκείνον βγάζοντας ένα περίστροφο από την τσέπη του και πυροβολώντας τον. Ο πυροβολισμός κινητοποίησε την ασφάλεια του νοσοκομείου που μετά από συμπλοκή τον αφόπλισε και λίγο αργότερα η αστυνομία τον συνέλαβε. Στο τμήμα του αναγνωρίστηκαν τέσσερις δολοφονίες επί πληρωμή.

Ο Ερίκ καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ενώ δε ζήτησε ποτέ να μεταφερθεί σε σωφρονιστικό ίδρυμα του Βελγίου. Δεν έμαθε ποτέ ξανά για την Ανν-Λόρ αν και μετά από χρόνια πήρε άδειες στις οποίες επισκεπτόταν τα σημεία που περπάτησαν μαζί, που φιλήθηκαν, που κάνανε έρωτα, που ήταν ερωτευμένοι σε αυτήν την μικρή ζωή τους.

:[

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ: ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΙΟΥ

ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Μια φορά σε έναν καιρό είχα κλείσει τα φώτα στο δωμάτιο μου, ο υπολογιστής ήταν σε κατάσταση αναμονής εδώ και ώρα, το ίδιο και οι ελπίδες μου. Δεν περίμενα να μου χτυπήσουν την πόρτα οι γονείς, ούτε το τηλέφωνο οι ψεύτικοι φίλοι μου. Δεν ήθελα να ακούσω συγγνώμη από εκείνη κι ούτε θα το έριχνα στο διάβασμα για να ξεχάσω.

Ήθελα απλά μια μικρή αφορμή για να το κάνω. Έτσι κι αλλιώς έχω αποφασίσει να δώσω τέλος στη ζωή μου εδώ και πολύ καιρό, έχω σκεφτεί ακόμα και τον τρόπο. Θέλω απλά να το κάνω. Αυτό το σημείωμα δεν είναι αποχαιρετιστήριος λόγος ούτε ένα γράμμα για να θυμηθείτε πόσο καλός ήμουν. Αυτά έπρεπε να τα σκεφτείτε δεκαπέντε χρόνια τώρα που όλο ζητάτε από μένα. Να είμαι καλό παιδί, καλός μαθητής, να φέρνω κύπελλα, να μη σας κάνω ρεζίλι όταν βγαίνω, να σοβαρευτώ γιατί κάτι πρέπει να κάνω στη ζωή μου. Η μέρα μου άρχιζε στις 7 και τελείωνε πριν καν ξεκινήσει. Δε θέλω μια τέτοια ζωή.

Σκέφτομαι τη ζωή μου ως τώρα. Μικρή για σας τους μεγάλους, αρκετή και βασανιστική για μένα. Ναι, υπήρξαν όμορφες στιγμές μα ούτε αυτές θέλω να θυμάμαι μιας και πάντα κάτι κακό συνέβαινε στο τέλος και χαλούσαν. Δε μπορώ να έχω τμηματική μνήμη πια. Θέλω το τέλος να έρθει για να σταματήσουν και οι αναμνήσεις μα και τα όνειρα μαζί. Ξέρω άλλωστε πως και με το τέλος μου εσείς θα συνεχίσετε το καταστρεπτικό σας έργο σα να μην έγινε τίποτα. Θα μαλώνετε για το ποιός έχει περισσότερη ευθύνη, θα αντιδράσετε γιατί χάθηκε ένας φίλος και συμμαθητής. Τώρα γέλασα. Ποιός φίλος; Κι εσείς μια αφορμή θέλατε για να ξεσπάσετε την ανόητη εφηβεία σας.

Ξέρω πως έρχεται Σαββατοκύριακο και εμένα πάντα μου άρεσαν τα σαββατοκύριακα. Από τη μια επειδή θα έβλεπα για δύο μέρες λιγότερα άτομα κι απ’ την άλλη επειδή πλησίαζε επιτέλους ένα τέλος. Ας ήταν και της εβδομάδας. Θα το ζήσω λοιπόν. Θα ζήσω κι αυτήν την εβδομάδα. Και την επόμενη Παρασκευή θα δώσω την αιώνια χαρά στον εαυτό μου.

Η εβδομάδα μου ήταν ακριβώς όπως όλες οι άλλες. Κάθε μέρα όμως ένοιωθα τη μιζέρια να μου δίνει το έναυσμα. Την αφορμή για να δώσω το τέλος που επιθυμούσα διακαώς εδώ και τόσο καιρό.

Κάτι αναπάντεχο όμως συνέβη μεσοβδόμαδα. Νέοι, μαθητές και φοιτητές ξεχύθηκαν στους δρόμους. Διαδήλωναν –λέει- για ένα καλύτερο αύριο στην παιδεία. Ήμουν περαστικός από το σημείο της πορείας και γι’ αυτό σταμάτησα έναν συνομήλικο μου ρωτώντας τον: “Αλήθεια τι πιστεύεις πως θα πετύχεις;”

- “Στο τέλος κάνουμε ταμείο φίλε. Αυτές οι πορείες μένουν στην ιστορία. Μόνο με αίμα κατακτάς σήμερα. Έλα μαζί μας” φώναζε με φανατισμό.

- “Λυπάμαι φίλε, αλλά εκεί που πάω εγώ, δε θες να έρθεις εσύ. Και να ξέρεις πως τίποτα δεν καταφέρνεις έτσι” του απάντησα ψυχρά χτυπώντας τον παρηγορητικά στην πλάτη.

Ήταν ακριβώς η στιγμή που κάποιοι από την πορεία έβαζαν φωτιά σε κάδους, έσπαγαν βιτρίνες και συγκρούονταν με την αστυνομία. Τότε κατάλαβα. Οι μεγάλοι δεν είναι μόνοι τους. Οι νέοι βρίσκονται στην ακριβώς ίδια χαοτική κατάσταση, χωρίς λογική και σκέψη. Σίγουρα είχα αποφασίσει να μην μεγαλώσω άλλο, όμως τώρα δεν ήθελα να είμαι και νέος. Δεν ήθελα να είμαι, καν. Αυτή ήταν η αφορμή που επιζητούσα.

Παρασκευή πάλι. Η μέρα που σου δείχνει πως τελειώνει η εβδομάδα. Η μέρα που δείχνει πως θα τελειώσει η ζωή μου. Έσβησα τα φώτα και έφερα μπροστά στο κρεβάτι μου το μεγάλο χρονόμετρο που είχα αγοράσει. Ήπια τα χάπια που είχα παραγγείλει στο διαδίκτυο και πάτησα το κουμπί να ξεκινήσει η χρονομέτρηση. Είχα αγωνία να διαπιστώσω σε πόση ώρα θα ‘τελειώσω’ και σε πόση θα με αναζητήσει κάποιος…

Χαλαρός. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό μου πράγματα που θα με έκαναν να νοιώσω τύψεις που έκανα το μεγάλο βήμα. Άλλοτε έβρισκα, άλλοτε όχι. Τύψεις όμως δεν ένοιωσα. Και ξαφνικά σταμάτησα να νοιώθω γενικώς. Αυτό ήταν.

Την επόμενη μέρα. Μετά από δώδεκα και πλέον ώρες η μητέρα του νέου μπήκε στο δωμάτιο του. Ήθελε απλά να του πει ότι φεύγει για το Σαββατοκύριακο. Τίποτα άλλο. Σκέφτηκε να μην τον ξυπνήσει… το προτιμούσε να μην αντικρύσει την κατηγόρια του γιου της. Όμως το έκανε και τον βρήκε νεκρό.

Έβαλε τις φωνές και πανικόβλητη κάλεσε τον άντρα της. Ήταν τέτοιο το σοκ που ακόμα και οι γείτονες ήρθαν. Σε λίγη ώρα δημοσιογράφοι, συμμαθητές, άσχετος κόσμος είχαν κατακλύσει το δωμάτιο του παιδιού. Τότε μόνο κάποιος παρατήρησε το σημείωμα. Το σημείωμα! Ένα κομμάτι χαρτί με λίγες μπερδεμένες σκέψεις που έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, πρώτη είδηση στην τηλεόραση, ‘ευαγγέλιο’ στους νέους που βρήκαν στο πρόσωπό του μια ακόμη αφορμή να ξεχυθούν στους δρόμους, να ξεσπάσουν την εφηβεία τους, να αντιδράσουν στο κατεστημένο, να διεκδικήσουν τη δική τους επανάσταση.

Στους δρόμους λοιπόν με άλλους που δεν ήξεραν τι ζητούσαν κι άλλους που νόμιζαν πως ήξεραν. Να καταστρέφουν και να λεηλατούν ώσπου μια σφαίρα τυχαία ή όχι, να καρφώνει στο κεφάλι ενός ακόμα νέου. Και τότε; Νέος κύκλος επαναστάσεων. Όλα για την παιδεία. Όλα για ένα καλύτερο αύριο που πάντα ήξερα πως δε θα ερχόταν, όχι τώρα, όχι έτσι. Ήμουν σίγουρος πως ο θάνατος μου θα ξεχνιόταν γρήγορα και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ότι θα προκαλέσει τόσο. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να δω από το χρονόμετρο σε πόση ώρα θα το παρατηρούσε κάποιος. Άλλωστε εγώ το έκανα για μένα. Ήθελα να δώσω τέλος στη δική μου ζωή, για τους δικούς μου λόγους, στο χρονικό σημείο που εγώ θα επέλεγα. Κι έτσι έγινε. Το αν είχα δίκιο δεν έχει σημασία. Έχω το ακαταλόγιστο του νέου, του έφηβου, εκείνου που πολεμά για κάποιον λόγο, είτε τον ξέρει, είτε νομίζει πως τον ξέρει. Τι σημασία έχει;

:[

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis - ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ: ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: ΜΑΡΤΙΟΣ 2010

Μια φορά σε έναν καιρό έψαξα τον Σπύρο. Πρέπει να έχει μεγαλώσει τώρα. Είναι καιρός τώρα που δεν βλεπόμαστε. Ο Σπύρος μπορείς να πεις ότι πέρασε δύσκολα χρόνια. Σίγουρα δεν είχε το σπίτι της θαλπωρής για να μεγαλώσει, δεν ήταν όμως άστεγος. Ίσως να μην είχε παιχνίδια που ζήλευαν τα παιδιά, είχε όμως πάντα να παίζει. Ίσως τα ρούχα του να μην ήταν τα πιο ακριβά, πότε όμως δεν περπάτησε ξυπόλητος. Ίσως οι γονείς του να μην ήταν ο ορισμός του ιδανικού, δεν ήταν όμως ορφανός. Σίγουρα!

Κι όμως ο Σπύρος πέρασε άσχημα. Με δυο γονείς να μαλώνουν συνέχεια. Ο πατέρας με πρόβλημα αλκοολισμού γυρνούσε κάθε βράδυ με διφορούμενες ορέξεις. Άλλοτε κλείδωνε τη μάνα του στο δωμάτιο για να τη βιάζει κι άλλοτε προκαλούσε με φωνές και βρισιές σπάζοντας και καταστρέφοντας το σπίτι. Με τον ίδιο τον Σπύρο ήταν καλός ή μάλλον ο Σπύρος φοβόταν τόσο πολύ που ποτέ δεν του έδωσε δικαίωμα. Ποτέ δεν ζήτησε κάτι παραπάνω απ’ ότι είχε ή δεν υπάκουσε στις εντολές των γονιών του. Γι’ αυτό φρόντιζε η μάνα του. Με όσα μπορούσε να διαθέσει φρόντιζε για το καλύτερο του γιού της και το δικό της. Βέβαια… κοκέτα όσο δεν πάει άλλο, έδινε δικαιώματα στη γειτονιά με το πως φρόντιζε τον εαυτό της. Μια ιδανική μάνα που βρισκόταν σε έναν εντελώς αντιρρεαλιστικό κόσμο και που ξυπνούσε το θηρίο μέσα της όταν γυρνούσε ο σύζυγός της. Βρισιές, σωματική βία και ο Σπύρος στη μέση να χρησιμοποιείται ως… μάρτυρας.

Είχε πια σταματήσει να κλαίει τα βράδια. Η καρδιά του σκλήραινε και ηρεμούσε μόνο τις Κυριακές στην εκκλησία ως παπαδάκι δίπλα στον παπά-Δημήτρη. Σιωπηλός και ήσυχος έκανε τα δικά του όνειρα για μια ήσυχη οικογένεια, για μια κανονική δουλειά και ένα σπίτι που ποτέ δεν κατάφεραν να αποκτήσουν οι δική του. Πόσο βιαζόταν να μεγαλώσει!

Το αύριο για τον Σπύρο δεν άργησε να έρθει. Νεαρός άντρας πια, βρήκε την ευκαιρία να αποδράσει απ’ το σπίτι του ως φοιτητής σε ξένη πόλη. Και εκεί έζησε μια ζωή πέρα από κάθε φαντασία. Η κοινωνική του ζωή εκτοξεύτηκε και ξαφνικά έγινε ο νέος της παρέας με πολλές γυναίκες να περνούν από τη ζωή του δηλαδή… από τη νύχτα του στο κρεβάτι. Ακόμα κι εγώ που μάθαινα τα νέα του συχνά, νόμιζα πια πως είχα να κάνω με έναν άλλο Σπύρο. Ξέρω πως δοκίμασε και τα ναρκωτικά. Δεν εθίστηκε ποτέ, τα χρησιμοποίησε όμως για να έχει όλη την αναγνώριση που επιθυμούσε. Και τα κατάφερε.

Μέχρι που εκεί γνώρισε την Άννια. Μια νεαρή συμφοιτήτριά του χαμηλών τόνων. Ο Σπύρος είχε την αυτοπεποίθηση να προσεγγίζει οποιαδήποτε κοπέλα, όμως με την Άννια βρήκε κλειστή πόρτα. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον πιο πολύ από ποτέ. Παραμέρισε τις παρέες του για να τη μάθει και η αλήθεια που ανακάλυπτε τον πονούσε. Η νεαρή κοπέλα είχε ζήσει παιδικά χρόνια σαν τα δικά του. Ήταν τότε που της αποκάλυψε τα πάντα για τη δική του παιδική ηλικία. Η ταύτισή αυτή τους έφερε ως το πιο δεμένο ζευγάρι στο Πανεπιστήμιο. Πήραν μαζί το πτυχίο και μακριά απ’ όλους παντρεύτηκαν. Βλέπετε, βιαζόντουσαν να αποδείξουν πως μπορούν να αποφύγουν όλα εκείνα που τους κατέτρεχαν τα περασμένα χρόνια. Κι έτσι, απέκτησαν γρήγορα έναν γιο. Ο γιος τους, Άκης μεγάλωνε και εκείνοι απολάμβαναν μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως την ονειρευόντουσαν ως πιτσιρίκια.

Ο Άκης απόψε θα έβγαινε με τους φίλους του στον κινηματογράφο της γειτονιάς, όμως ποτέ δε γύρισε. Μια ομάδα ληστών λήστεψε την παρέα και πυροβόλησε δύο από τα παιδιά. Ο Άκης έβαλε το σώμα του μπροστά από την Ειρήνη και της έσωσε τη ζωή. “Ήρωας” είπαν στο σχολείο.

Όμως όλα άλλαξαν έκτοτε. Ο Σπύρος με την Άννια ήταν σα δυο ξένοι. Μετά από τη δουλειά τους, καυγάδιζαν, φώναζαν, άρχισαν να μισούν ο ένας τον άλλο. Εκείνη τον απάτησε κι αυτός άρχισε να πίνει. Μεταμορφώθηκαν στο παρελθόν που μισούσαν κι έτσι, χώρισαν.

Ο Σπύρος ήταν ένα κινούμενο ράκος. Η μέρα του περιελάμβανε ποτό και μοναξιά. Η απώλεια του παιδιού του ήταν ένα μαχαίρι που στριφογυρνούσε στην καρδιά του. Το τέλος της οικογένειας του και η αδυναμία του τελικά να αποφύγει τον τρόπο ζωής στον οποίο μεγάλωσε, τρυπούσαν τα σωθικά του με το ποτό να δείχνει η μόνη διέξοδος.

Εν καιρώ βρέθηκε σε μια παρουσίαση βιβλίου ενός φίλου του. Ήταν πρωί και δεν ήταν ακόμα μεθυσμένος. Στην αίθουσα έτυχε να κάθεται δίπλα σε έναν μοναχό με τον οποίο άρχισαν να συνομιλούν για αρχικά άσχετα θέματα και στη συνέχεια για πιο προσωπικά “Εγώ δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν έχει προοπτικές στη ζωή του. Ο Θεός συγχωρεί με την ίδια ευκολία τους κυνηγούς και τους κυνηγημένους. Σημασία έχει να βρεις έναν σκοπό για να υπηρετήσεις. Εγώ τον δικό μου τον βρήκα στο μοναστήρι. Έλα κι εσύ μαζί μου για μερικές μέρες. Σαν επισκέπτης φυσικά”.

Έτσι κι έγινε. Ο Σπύρος βρέθηκε στο μοναστήρι κοντά στον μοναχό που γνώρισε. Η αλήθεια είναι πως ήξερε καλά τα εκκλησιαστικά θέματα από τα μικρά του χρόνια και μάλιστα συνέπεσε η αυστηρή νηστεία πριν το Πάσχα, την οποία ακολουθούσε κανονικά. Μαζί με τον μοναχό-φίλο του, ο Σπύρος πέρασε ατελείωτες ώρες και μέρες να συζητούν για τα παιδικά του χρόνια και για τους λόγους που δε μπόρεσε να πετύχει στην οικογένειά του μετά το θάνατο του Άκη.

-”Θέλω να γίνω κι εγώ μοναχός, να έρθω κοντά σας” φώναξε μια μέρα ο Σπύρος

-“Κι εγώ θα το ήθελα. Η θέση σου όμως είναι εκεί. Έχεις πολλά να προσφέρεις στους ανθρώπους με τα βιώματα σου. Εσύ θα φροντίσεις να μην πάθουν άλλοι, όσα έπαθες εσύ” απάντησε διδακτικά ο μοναχός και του έγνεψε πως είχε έρθει η ώρα να το κάνει κιόλας.

Κατά το διάστημα της παραμονής του στο μοναστήρι ο Σπύρος έγραφε ένα βιβλίο σχετικό με τις οικογένειες και τα παιδιά, όταν λοιπόν επέστρεψε στα εγκόσμια το έστειλε στον συγγραφέα φίλο του κι εκείνος ενθουσιασμένος το προώθησε. Το βιβλίο εκδόθηκε και γνώρισε συγκινητική επιτυχία. Ο Σπύρος πλέον δεχόταν κλήσεις από απελπισμένες οικογένειες για βοήθεια. Εξασφάλιζε τα προς το ζην από τα έσοδα του βιβλίου. Άλλωστε περνούσε όλη την ημέρα του παρέα με γονείς και παιδιά.

Εκείνες τις μέρες περνούσε πολύ χρόνο με μια οικογένεια με πολλά προβλήματα αλκοολισμού και σωματικής βίας μεταξύ των γονιών. Ο πατέρας αντιδρούσε στην παρουσία του Σπύρου σπίτι, όμως ο μικρός Τάκης έβρισκε γαλήνη στα λόγια του και απ’ την πλευρά του ο Σπύρος παρατηρούσε πολλά στοιχεία που ένοιωθε κι εκείνος μικρός. Ένα απόγευμα ο κύριος Καρυπίδης μπήκε μεθυσμένος στο σπίτι, ενώ ο Σπύρος ήταν με τον Τάκη.

-“Τι κάνεις βρε διεστραμμένε; Πας να χουφτώσεις το παιδί μου;” φώναζε ζαλισμένος.

-”Τι λέτε κύριε Καρυπίδη; Έλατε να παίξετε μαζί μας” απάντησε ασυναίσθητα ο Σπύρος

-“Να παίξω; Να παίξεις μόνος σου ρε αλήτη” αρπάζοντας το παιδί και πηγαίνοντας στην αστυνομία, κάνοντας καταγγελία για παιδεραστία.

Τι; ο Σπύρος παιδεραστής; Δε θα το πίστευα. Τελευταία άκουγα τόσο καλά λόγια για εκείνον. Όμως και ως φοιτητής ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανε τόσο αμαρτωλή ζωή. Διάβασα στις εφημερίδες ότι την Παρασκευή είχε οριστεί η δίκη του κι έτσι μια μέρα πριν πήγα στο κρατητήριο να τον συναντήσω. Δε με γνώρισε στην αρχή. Είχαν περάσει τόσα χρόνια.

-“παπά-Δημήτρη, εσύ; Πως έμαθες;” γεμάτος έκπληξη.

-“Σπύρο σε παρακολουθώ το ίδιο στενά με τότε που ερχόσουν κι έκλαιγες για το μπαμπά και τη μαμά σου. Είναι πολλά που έκανες και με στεναχώρησες κι πολλά ακόμα που με έκαναν περήφανο. Ένα μόνο θέλω να σε ρωτήσω. Είναι αλήθεια η κατηγορία;”

-“Όχι. Για τ’ όνομα Του Θεού. Ποτέ. Εκείνη τη στιγμή είχα πάρει αγκαλιά το παιδί γιατί έκλαιγε, όμως ποτέ δεν το άγγιξα πονηρά” απάντησε ξεσπώντας σε λυγμούς.

Έφυγα. Δεν ήταν ώρα για λόγια. Το επόμενο πρωί έξω από το δικαστήριο επικρατούσε πανικός. Πλήθος κόσμου φώναζε υπέρ του Σπύρου και αμέτρητοι δημοσιογράφοι κυνηγούσαν όποιον έμπαινε στο Δικαστικό Μέγαρο. Στη δίκη άρχισαν να καταθέτουν γείτονες που έλεγαν ότι ο Σπύρος ήταν πολύ τρυφερός με τον Τάκη ενώ ο δικηγόρος κατέθεσε στοιχεία από την ζωή που έκανε παλαιότερα, στοιχεία που τον αναδείκνυαν ως επικίνδυνο για ένα παιδί. Οι μάρτυρες υπεράσπισης ήταν κυρίως γονείς τους οποίους είχε βοηθήσει ο Σπύρος παλαιότερα. Τις ημέρες της δίκης οι εφημερίδες έγραφαν πως ο Σπύρος θα γλίτωνε με 5-6 χρόνια φυλάκισης. Στο τέλος των ακροάσεων ο δικαστής ήταν έτοιμος να διακόψει για αύριο. “Σταθείτε. Θέλω να καταθέσω κι εγώ για τον κατηγορούμενο. Ο Σπύρος υπήρξε από μικρός πνευματικό μου παιδί. Μεγάλωσε βιώνοντας τον πόνο που υπήρξε σε κάθε οικογένεια που μετέπειτα βοήθησε. Συμπαραστάθηκε στα παιδιά των οικογενειών αυτών όπως θα ήθελε να του συμπαρασταθεί κάποιος τότε. Κατάφερε να βοηθήσει οικογένειες και να τις απομακρύνει από προβλήματα όπως το αλκοόλ από την επήρεια του οποίου ήταν ο κύριος Καρυπίδης όταν είδε τον Σπύρο να αγκαλιάζει τον Τάκη για να τον παρηγορήσει επειδή ο μικρός έκλαιγε που ο πατέρας του ήταν μπεκρής και η μάνα του συνεχώς απούσα. Σας ρωτάω λοιπόν. Αυτόν τον άνθρωπο θέλετε να στείλετε στη φυλακή; Αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα της οικογένειας Καρυπίδη;” είχα ιδρώσει. Έτρεμα.

Την επόμενη μέρα ήταν η απόφαση: “Αθώος”! Ο Σπύρος βγήκε ελεύθερος και εγώ τον περίμενα. “Ο Θεός σου έδωσε την ελευθερία του, τώρα πρέπει να του το ανταποδώσεις”. Ο Σπύρος κατέληξε υπεύθυνος σε ένα νέο τμήμα της Μητρόπολης που ασχολούνταν με προβλήματα στις οικογένειες. Όπως είχε πει ο μοναχός τότε “σημασία έχει να βρεις έναν σκοπό για να υπηρετήσεις”

:[

 Διαβάστε περισσότερα.. »